Ένας νέος και φιλόδοξος ποιητής εξομολογείται…
Είναι νέος ηλικιακά, γεμάτος όνειρα κι αγάπη για την τέχνη του. Πλάθει λέξεις, στίχους και γίνεται βιωματικός μέσα από τις εμπειρίες και τα γεγονότα. Ο Μάριος Λεβέντης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1997. Σπουδάζει στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει εκδώσει το θεατρικό έργο«Μωβ με γκρι» (Διάνυσμα 2015) και την ποιητική συλλογή «Η δεύτερη άνοιξη» (Γαβριηλίδης 2016). Στήλες πολιτισμού και δημοσιογραφίας φιλοξένησαν δοκίμια της φιλοσοφικής και πολιτικής γραφής του. Επίσης έχει συμπεριληφθεί σε ποιητικές ανθολογίες.
Με αφορμή το νέο του θεατρικό έργο με τον τίτλο ”ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΠΟΣΤΡΟΦΟΣ” ο Μάριος μιλάει στο περιοδικό με όλη του την καλή διάθεση και μοιράζεται μαζί μας σκέψεις για την τέχνη αλλά και την Ελλάδα της κρίσης
Πες μας λίγα λόγια για εσένα, σαν να συστήνεσαι στο αναγνωστικό κοινό.
Προτιμώ να συστήνομαι μέσα από το έργο μου. Εκεί είναι η ταυτότητά μου. Γιατί μόνον εκεί εκτίθεμαι τόσο βαθιά και είμαι έτοιμος να κριθώ, να διορθωθώ, να αναθεωρήσω. Η κάθε μου αλήθεια έρχεται σε μετωπική με τον χρόνο της. Πίσω από τις λέξεις έχω διασκορπίσει κάθε μου στοιχείο. Οι αναγνώστες που με διαβάζουν, έχουν το δικαίωμα να μιλήσουν για μένα. «Η τελευταία απόστροφος» πιστεύω, πως είναι η ωριμότερη σύσταση (μέχρι τώρα τουλάχιστον) που έχω κάνει με το αναγνωστικό κοινό.
Ποιο το έναυσμα που σε ώθησε να εκφραστείς μέσω της συγγραφής;
Αυτό δεν το έχω ανακαλύψει ακόμη.
Απολαμβάνω να μοιράζομαι με τον συνάνθρωπό μου. Από την άλλη η ύπαρξη μου στο κόσμο, είναι από μόνη της μια ώθηση, είναι τρόπος ζωής να αντέξεις την ίδια τη ζωή. Να γελάσεις και να κλάψεις μαζί της, να ζήσεις την απώλεια, αλλά και την γέννηση μιας καινούργιας μέρας. Κάθε καινούργιας μέρας.
Γιατί συγκεκριμένα γράφεις ποίηση και θέατρο; Τι είναι αυτό που βρίσκεις εκεί ενδιαφέρον;
Η ποίηση είναι μεταφορά. Μεταφορά σ’ ότι πιο αληθινό κατοικεί και αναπνέει μέσα μας. Είναι ένας άλλος κόσμος που έχει την διάθεση να μας καταλάβει και να μας παρηγορήσει. Είναι η «συμφωνία» ενός ονείρου, ενός βιώματος, να μοιράζεται στα δύο. Παρότι είναι το πιο περιφρονημένο είδος γραφής, αποτελεί το πιο δυνατό σημείο αναφοράς για τον πολιτισμό μας. Αποδεδειγμένα. Η ποίηση είναι το δίκιο μας, που αρχίζει και τελειώνει με τον άνθρωπο. Το θέατρο με μεγάλωσε, με διαμόρφωσε, με στιγμάτισε. Όλη η ζωή μου είναι συνδεδεμένη με το θέατρο. Είναι γεμάτο από αντιθέσεις, που εκφράζουν το ανθρώπινο πάθος. Είναι ίσως η μόνη τέχνη που ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τον άνθρωπο και διαπλάθεται από αυτόν. Προσαρμόζεται ιδανικά για τον ίδιο και την κοινωνία του, στην εκάστοτε εποχή. Το θέατρο είναι η ζωή σε χρόνο ενεστώτα. Ότι συμβαίνει, συμβαίνει τώρα. δεν αναβάλλεται, αλλά αντιμετωπίζεται. Είναι μάθημα ζωής και αντίστασης, επομένως πολιτικής πράξης.
Θα ήθελα να μου πεις λίγα λόγια για το νέο σου θεατρικό έργο που φέρει τον τίτλο “ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΠΟΣΤΡΟΦΟΣ”
Κάνω το θέατρο που ονειρευόμουν. Λόγιο Θέατρο. Ένα είδος σε μια διαρκή αυτοκριτική, αυτογνωσία που γεννά την ειλικρίνεια. Για αυτό και το έργο μιλάει για την ανάληψη της ευθύνης. Αν έστω ένας σήμερα αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του, φτάσει στην αποδοχή τους, και ξοφλήσει την υποχρέωση που διαρκώς εκκρεμεί, έχουμε κιόλας αλλάξει σελίδα. Υπάρχει όμως, ένα τεράστιο έλλειμμα παιδείας, που δε θυσιάζει με τίποτα τον εγωισμό του. Και προχωράει με το αίτιο ότι φταίνε μονίμως οι άλλοι. «Φταίμε κι εμείς» Αυτή η φράση κάνει το έργο εξαιρετικά πολιτικό. Είναι ένα έργο που φωνάζει «ΤΩΡΑ» πιο επίμονα από ποτέ. Ένα έργο που εκφράζει πάρα πολύ έντονα την τραυματισμένη- αβέβαιη εποχή μας. Μια ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί. Αφορά στον μετέωρο σύγχρονο άνθρωπο. Μέσα από ένα απρόοπτο γεγονός, έρχεται η οριστική ρήξη. Ο σημερινός άνθρωπος έχει την ανάγκη, να νιώσει ότι δεν είναι μόνος. Το έργο αποτελεί μια μέθοδο δραπέτευσης, από κάθε του αδιέξοδο, του δίνει ένα χέρι να κρατηθεί. Όλα αυτά μέσα από υπέροχες εικόνες, αυτοσαρκασμό, έρωτα, ελπίδα και πολύ χιούμορ, με φόντο την σημερινή Αθήνα. Το αίνιγμα του τίτλου θα το λύσετε εσείς!
Τι σημαίνει για εσένα τον ίδιο το θέατρο και ποια θεωρείς ότι είναι η δυναμική που αυτό έχει στην Ελλάδα του 2017;
Για μένα το θέατρο, χτίζει πορείες, ενώνει μιλιές, προκαλώντας μια οχλαγωγία που δεν είναι παρά, η ανησυχία μας για ζωή! Όταν αναφέρομαι στο θέατρο, είναι σα να τρέχω ανέμελο παιδί, πάνω σ’ ένα σανιδένιο ξύλο, βλέποντας τα δικά μου όρια, χαζεύοντας πως προσπαθούν τα μπουλούκια των ανθρώπων να επικοινωνήσουν. Να συμπορευτούν με το γέλιο τους, με το δάκρυ, την ακρότητα ή τον σπαραγμό τους. Είναι η προσπάθεια μου να επικοινωνήσω, να αντιληφθώ. Είναι η επίγνωση για τα όρια μου. Τις μεγαλύτερες προσωπικές διαδηλώσεις τις πραγματοποιώ στην πλατεία του θεάτρου. Δεν θυμάμαι ποτέ να με απασχόλησε, ένα παραμύθι με ουρανό ή δράκο. Όλοι οι ήρωες μου ήταν και είναι στο θέατρο: Οι άνθρωποι που πάσχουν, που δικαιώνονται και λυτρώνονται. Εμείς.
Το θέατρο στην Ελλάδα του 2017, είναι ένα συλλαλητήριο πληγωμένων και αδικημένων ανθρώπων. Μαζεύονται όλοι μαζί, κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο και περιμένουν ν’ ακούσουν μια ιστορία. Δεν είναι δυνατό, να μην επηρεαστούμε από την πραγματικότητα. Πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Έχουμε την δυνατότητα να την λειαίνουμε. Χαίρομαι όμως που ο κόσμος έχει πραγματοποιήσει μια σημαντική επιστροφή στα απλά πράγματα.Ελπίζω σ’ αυτή την επιστροφή. Ελπίζω ξανά, στην αθωότητα των καιρών μας. Πάντα η δυναμική του θεάτρου είναι υπέρ μας. Όσο ωμή κι αν είναι πραγματικότητα, παίζουμε κρυφτό με την πρόφαση, ότι πρόκειται για παράσταση, ενώ συχνά καθρεπτίζει την ζωή μας. Αυτό μας ανακουφίζει.
Πως μπορεί να εξελιχθεί το θέατρο μέσα από την ανασφάλεια της εποχής και την ανθρώπινη αυτή αδυναμία που κυριαρχεί σχεδόν παντού;
Μα το θέατρο μπορεί να εξελιχθεί, μόνο μέσα από την ανασφάλεια της κάθε εποχής και τον βαθμό της ανθρώπινης αδυναμίας. Πάντα πίστευα ότι το θέατρο και η τέχνη γενικότερα, πρέπει να συμπάσχει με το κοινό του, να το συντροφεύει. Να επενδύει στη μνήμη και στις αξίες του.
Παρ’ ότι είσαι πολύ νέος, η γραφή σου θα έλεγε κανείς πως είναι ώριμη και γεμάτη αλήθειες. Θωρείς τον εαυτό σου βιωματικό και τι αυτό που συχνά σε κάνει να εμπνέεσαι για να γράφεις;
Σας ευχαριστώ πολύ. Ας μη γελιόμαστε, όλα τα καθορίζει η βιωματική γνώση. Η ζωή είναι η πρώτη, που με σπρώχνει στο χαρτί. Τότε αναλαμβάνει η ψυχή. Νομίζω κανένας δημιουργός δεν δουλεύει μόνο με τη φαντασία, αφήνοντας απ’ έξω ολόκληρη τη ζωή του.
Ποιο μήνυμα θέλεις να περάσεις μέσα από τα γραπτά σου, στη νέα γενιά ανθρώπων αλλά και στην κοινωνία μας ευρύτερα;
Στην νέα γενιά και κατ’ επέκταση στην κοινωνία, θέλω να περάσω αθόρυβα τον ρομαντισμό. Να διεκδικούν το δίκιο τους, να δέχονται το άδικο, όταν προκύπτει, να ερωτεύονται ζωντανά και δυνατά. Να μη τους τρομάζει ο έρωτας, είναι αποτέλεσμα ζωής. Και όσο μπορούν να προσπαθούν να δικαιολογούν τους άλλους. Η μνήμη θα μείνει μόνο. Τα νέα παιδιά, έχουν αντιστάσεις, πειραματίζονται, αντιδρούν, αλλά συνεχίζουν να ονειρεύονται, όσο κι αν τους προκαλεί το παρόν.
Αν σου έλεγα να δώσεις έναν τίτλο στην εποχή την οποία ζούμε ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
Ο τίτλος που θα έβαζα στην εποχή μας, με μεγάλα πελώρια γράμματα θα ήταν: «ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΟΙ ΕΑΥΤΟΙ» Το γιατί υπονοείται νομίζω. Οι άνθρωποι δεν είναι πια «μαζί». Χωριστά ο καθένας κουβαλάει το φορτίο του, την τροφή του, για να την βγάλει την επόμενη μέρα και κλείνει την πόρτα του. Σωπαίνει. Βγάζει και τα κλειδιά απ’ έξω. Επιλέγει την μοναξιά του ή συμβιβάζεται σ’ αυτή, χωρίς να του προκαλείται ενδιαφέρον για τους «απέναντι». Και τελικά, όλοι έχουμε κουβέντα με τον εαυτό μας. Αυτό είναι ίσως το μόνο καλό, γι αυτό είμαστε και τόσο ανθεκτικοί, έστω κι γίνεται σε μια τέτοια συνθήκη. Θέλουμε τον χρόνο μας.
Παρ’ ότι ζεις στην Κρήτη, πες μου τι σημαίνει η Αθήνα σαν πόλη για εσένα και πως βλέπεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτή την πόλη τα επόμενα χρόνια;
Στην Κρήτη δεν θα είχα τις ευκαιρίες που έχω εδώ. Η Αθήνα για μένα έχει μια παιδικότητα. Την νοιάζομαι και την αγαπώ, σα να την ζω καθημερινά. Τα τελευταία χρόνια την απολαμβάνω συχνότερα, αφού εργάζομαι εδώ ( μέσω των βιβλίων μου) και σπουδάζω Θέατρο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Λατρεύω να μαντεύω τις οδούς απ’ τα θέατρα της κάθε περιοχής, κι όταν κολλάω στην κίνηση, σκαρώνω ποιήματα απ’ το γκρίζο της πόλης και τις ταλαιπωρημένες αφίσες των δρόμων. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω, να ζήσω μόνιμα και να ανακαλύψω κάθε γωνιά της.
Λογική ή συναίσθημα; Τι από τα δύο κυριαρχεί στη ζωή σου;
Μια φυσικά το δεύτερο! Τι να σου πει η ζωή με ορθές σκέψεις; Η λογική έχει ρόλο μπαλαντέρ και ελέγχει το παιχνίδι, να κρατάει τις ισορροπίες. Ό, τι και να λέμε εμείς, οι τελικές αποφάσεις είναι της καρδιάς.
Κλείνοντας κι αφού σ’ ευχαριστήσω θερμά θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας έναν στίχο από τα ποιήματα σου.
Σε μια εποχή όπου η ανοχή αγοράζει αντοχές
για να κρατήσει παραπάνω
συνηθίσαμε στους συμβιβασμούς,
στα παζάρια και στις εκπτώσεις,
σε μια εποχή που μοιάζει θάνατος αν λίγη ζωή πληρώσεις.
Και εγώ σας ευχαριστώ για την όμορφη κουβέντα μας. Όλα θα πάνε καλά.
*Επικεφτείτε και τη σελίδα στο Facebook για περισσότερες πληροροφορίες!
