Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος είναι Έλληνας συγγραφέας.
Και μάλιστα από τους πιο σημαντικούς. Έχει γράψει πολλά μυθιστορήματα, που κάποια από αυτά έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες, ενώ κάποια άλλα, σαν τον ”Εργένη”,έγιναν ταινίες. Έχει γράψει, επίσης, σενάρια για τον κινηματογράφο. Ενδεικτικά θα αναφέρω το σενάριο για την ”Φανέλα με το νούμερο εννιά” του Μένη Κουμανταρέα που έγινε ταινία από τον Παντελή Βούλγαρη.
Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια, έχει κάνει διάφορες δουλειές, λίγο πολύ σχετικά με το γράψιμο.
Σύμβουλος ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας σε εκδοτικούς οίκους («Kέδρος», «Λιβάνης»), τακτικός συνεργάτης εφημερίδων και περιοδικών («Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία – Επτά», «Η Καθημερινή της Κυριακής», «Tα Nέα», «Athens Voice», «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία – Έψιλον», «Kλικ»), σύμβουλος σεναρίων στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ) και σε τηλεοπτικά κανάλια (ET1, ET2), παραγωγός και παρουσιαστής ραδιοφωνικών εκπομπών (στο «Πρώτο», «Δεύτερο», «Tρίτο Πρόγραμμα» της EPA, στον «Eν Λευκώ», στο «Kανάλι 1», «Στο Κόκκινο» και στο «Ραδιόφωνο 24/7»). Δίδαξε, επίσης, Δημιουργική Γραφή σε διάφορα σεμινάρια (EKEBI, ΕΚΕΜΕΛ, Μουσείο Ηρακλειδών, Κολλέγιο Αθηνών, Πολυχώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια, ΚΕΘΕΑ, Φουγάρο/Ναύπλιο, ΠΙΟΠ), ενώ από το 2017 διδάσκει το ίδιο αντικείμενο στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Από το 2005 ως το 2007 υπήρξε μέλος του Δ.Σ. της Eταιρείας Συγγραφέων. Το προσωπικό αρχείο του βρίσκεται στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.
Το βιβλίο του ”Λίγη ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας” ,που κυκλοφόρησε φέτος σε δεύτερη έκδοση, είναι, θα μπορούσε να πει κανείς, μια από τις παράλληλες δραστηριότητες του , τις σχετικές με την λογοτεχνία. Όπως γράφει ο ίδιος στον πρόλογο του βιβλίου ”Έχει την αξίωση να θεωρηθεί Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας αυτό το βιβλίο; Όχι βέβαια. Κι έτσι φρόντισα να προσθέσω στον τίτλο του εκείνο το ”λίγη”. Κατ΄αρχάς μετά βίας καλύπτει την εικοσαετία 1985-2005 , ένα διάστημα κωμικά σύντομο. Κι ακόμη, οι συγγραφείς και τα έργα που θίγονται εδώ, επελέγησαν αυθαίρετα και δεν χαρτογραφούν παρά το προσωπικό μου γούστο. Υποψιάζομαι δε ότι στο βάθος μιλάω λιγότερο γι΄αυτούς και τη δουλειά τους και περισσότερο για τα δικά μου. Κάτι αναπόφευκτο για κάθε δημιουργό που τολμά να εκφέρει γνώμη σχετικά με τους συναδέλφους του. Αυτό εξάλλου δηλώνει και ο τίτλος με τον οποίο σκόπευα αρχικά να ονομάσω ολόκληρο το βιβλίο. ”Πες μου τους συναδέλφους σου,να σου πω ποιος είσαι”.
Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος είναι ξεκάθαρος για το περιεχόμενο του βιβλίου, είναι υποκειμενικός και το δηλώνει. Προσωπικά, σαν αναγνώστης, διαβάζοντας το ”Λίγη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας” , αισθάνθηκα να φωτίζονται κάποιοι από τους πιο σημαντικούς Έλληνες λογοτέχνες των τελευταίων χρόνων, μέσα από τη ματιά , όχι ενός κριτικού, αλλά ενός ”συναδέλφου”. Πολύ σωστά, εξηγεί ο ίδιος την οπτική γωνία που πλησίασε τους συγκεκριμένους δημιουργούς. ”Ποιά πολιτική ακολούθησα στις ελάχιστες συνεντεύξεις που πήρα; Προσπάθησα να ρωτάω όσα απασχολούσαν, όχι εκείνον που μου απαντούσε, αλλά εμένα. Ασφαλώς παίζει ρόλο και ο τρόπος που προσεγγίζεις το ”θύμα” σου, η ψυχική επαφή που προϋπάρχει ή δημιουργείται ανάμεσά σας και ωθεί όποιον δίνει τη συνέντευξη να πει το ένα ή το άλλο αναλόγως. Εν ολίγοις, με τις συνεντεύξεις ισχύει ότι και με όσα κείμενά μου κρίνουν βιβλία άλλων. Ένας δημιουργός δεν μπορεί παρά να είναι προκατειλημμένος. Είτε το ξέρει είτε όχι, αντιμετωπίζει τους συναδέλφους του ως παραδείγματα, μέσω των οποίων αποσαφηνίζεται το δικό του προφίλ,τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ως άλλος Προκρούστης, λοιπόν, τοποθέτησα τα ξένα έργα στο προκατασκευασμένο μου κρεβάτι κι όποιο μέλος εξείχε το έκοβα αλύπητα, ενώ τα μικρότερα χέρια ή πόδια τα τέντωσα όσο γινόταν -κι ας σπάσουν.
Το Κρεβάτι του Προκρούστη, ιδού άλλος ένας υποψήφιος τίτλος, που θα υποδήλωνε ότι δεν συμπεριφέρθηκα σε αυτές τις σελίδες ούτε ως δημοσιογράφος ούτε ως κριτικός ούτε ως φιλόλογος ή ιστορικός της λογοτεχνίας.
Οι διαθέσεις του συγγραφέα ξεκάθαρες. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του παρελαύνουν κάποια από τα πιο σημαντικά ονόματα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Άρης Αλεξάνδρου,Θανάσης Βαλτινός,Βασίλης Βασιλικός,Αντζελα Δημητρακάκη,Σωτήρης Δημητρίου,Απόστολος Δοξιάδης,Μανίνα Ζουμπουλάκη,Αλέξανδρος Κοτζιάς,Μένης Κουμανταρέας,Μιχάλης Μιχαηλίδης,Σοφία Νικολαίδου,Δημήτρης Νόλλας,Αλέξης Πανσέληνος,Κωστής Παπαγιώργης,Ηλίας Πετρόπουλος,Γαλάτεια Ριζιώτη,Αντώνης Σουρούνης,Κώστας Ταχτσής,Γιάννης Υφαντής,Αντρέας Φραγκιάς,Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης,Γιώργος Χειμωνάς,Χρήστος Χρυσόπουλος,Χρήστος Χωμενίδης κ.α.
Διαβάζοντας το ”Λίγη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας” ,αισθάνθηκα πολλές φορές να συμμετέχω στην κουβέντα που έκανε ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος με κάποιον από τους δημιουργούς που αναφέραμε. Με έκανε να προσέξω λίγο περισσότερο κάποιους από τους συγγραφείς που μέχρι τώρα είχα προσέξει λιγότερο. Και κατά την ταπεινή μου άποψη, η συνέντευξη ή πιο σωστά η κουβέντα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου με τον Θανάση Βαλτινό είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που διάβασα εδώ και πολύ καιρό.
Kαι μέσα στο σκουπιδαριό των σημερινών εκδόσεων, με τους τόνους από ασήμαντα μυθιστορήματα να συζητιούνται λες και πρόκειται για τα αριστουργήματα της διπλανής πόρτας, ενώ, στην πραγματικότητα δεν θα τα θυμάται κανείς μετά από λίγα χρόνια, καλό είναι να προσπαθήσουμε να επανατοποθετήσουμε τι είναι λογοτεχνία και τι δεν είναι. Και το βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου μας βοηθά σε αυτό.
