Αρχική ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΑ ΔΕ ΕΦΗ... ΜΑΡΙΑΜ Όταν ο πόνος…. γίνετε λέξεις

Όταν ο πόνος…. γίνετε λέξεις

1900139_285023784982243_1446611346_n
Είναι κι αυτός ο πόνος, που μου δίνει τόση έμπνευση και το μολύβι αρχίζει να του δίνει μορφή και υπόσταση…

Σίγουρα, αν έμενα σε κάποιο μέρος μόνη μου, δυο πράγματα θα ‘θελα να έχω, γραφική ύλη και το ραδιοφωνάκι μου. Τα καλύτερα άρθρα μου τα έγραψα μετά από μεγάλες απογοητεύσεις.

Το χαρτί μεταμορφώνεται κάτω από την πένα μου σε εξομολογητή, και πολλές φορές και σε ψυχολόγο. Είμαι παραδοσιακός τύπος, αποτυπώνω τα πάντα σε χαρτί, έχει μια αίγλη, μια γοητεία αυτό… Και πάντα μουσική, χωρίς αυτή σταματάει το μυαλό, σα να είναι σε κώμα. Δάκρυα μπορεί να τρέχουν από τα μάτια και να μουντζουρώνουν το χαρτί μου, αλλά και αυτά δίνουν μια άλλη εικόνα στα γραπτά μου.  Είναι σαν την υπογραφή μου, μυρίζουν πολλές φορές από οργή, άλλοτε από θλίψη, και πολλές φορές κι από πίκρα. 
         Όχι ότι όλη μου η ζωή είναι μέσα στον πόνο, και οι χαρές είναι πολλές και απανωτές, αλλά εκεί φοράω τα ακουστικά μου και τρέχω στα αγαπημένα μου μέρη, τραγουδάω χωρίς να με νοιάζει αν με ακούνε, αν είμαι φάλτσα. Ξεχνάω να γράψω τότε, θέλω μόνο να χορέψω. Μουσική: ο καλύτερος γιατρός, μουσικές και στίχοι  για κάθε στιγμή! Πόσες φορές δεν είναι αυτές, που δεν μπορώ να ακούσω μουσική, και νομίζω ότι χάνω τον κόσμο. Μα πώς να λειτουργήσεις χωρίς μουσική, όταν έχεις μάθει από μικρή να ζεις με αυτόν τον τρόπο;
         Θυμάμαι, όταν ήμουν πιτσιρίκα, ονειρευόμουν να είμαι πάνω σε μια σκηνή και να με αποθεώνει ο κόσμος. Έλα όμως που φωνή για αποθέωση δεν έβγαινε, το πολύ πολύ να μου πετούσαν κάνα ζαρζαβατικό!… Εγώ όμως ήθελα να ασχοληθώ με τις μουσικές και την γραφή. Πάντα στο συρτάρι του γραφείου μου υπήρχε ένα ημερολόγιο που θα εξιστορούσε την κάθε μου αποτυχία -ερωτική, προσωπική, καθημερινή,- ακόμα και των κολλητών μου φίλων. Ειδικά όταν ένοιωθα την μη κατανόηση του οικογενειακού μου περιβάλλοντος, η γραφίδα και το χαρτί γινόταν πιστός μου σύντροφος. Δυστυχώς αυτά, μου λέγανε, δεν θα μου δίνανε ψωμί για να επιζήσω!…
         Έτρεχα μέσα στους δρόμους της πόλης μου λοιπόν, κι έβρισκα παντού μουσικές, μουσικές να ακούσω, να ζήσω, να περιγράψω! Και το αγαπημένο μου μέρος για να γράψω, ήταν κάτω από τα δέντρα του πάρκου, εκεί, δίπλα στο συντριβάνι, που τραγουδούσε κι αυτό μ’ έναν τόσο διαφορετικό και γάργαρο σκοπό! Βλέπετε, μουσική υπάρχει παντού γύρω μας, αρκεί να ξέρεις να την ακούσεις!…
         Τώρα που δουλεύω νύχτα και παίζω μουσική για να διασκεδάζει ο κόσμος, παρατηρώ πολλές φορές τα βλέμματα όσων είναι μαζί μας. Πολύ δυστυχία και πόνο βλέπω, και συνεχίζω να παρατηρώ, μ’ αρέσει. Άλλος χώρισε, άλλος έχασε δικό του πρόσωπο, άλλος την δουλειά του, δεκάδες άνθρωποι, δεκάδες οι δυστυχίες. Πολλές φορές νομίζουν πως είμαι ο άνθρωπός τους κι έρχονται να μου ζητήσουν τραγούδια, που είτε θα απαλύνουν τον πόνο τους, είτε θα τους κάνουν να εξαγριωθούν χειρότερα, είτε να ξεχάσουν και να ξεχαστούν. Μουσική, ποτό και χορός είναι το φάρμακο γι αυτούς, κι εγώ το μέσον για να νοιώσουν ότι κάποιος τους νοιώθει, ενδιαφέρεται  και τους καταλαβαίνει! Πόσα θαύματα μπορεί να κάνει αυτή η μουσική! Είναι ένας μικρός θεός, μάλλον ένα ξεχωριστό δημιούργημα του Μεγαλοδύναμου, εκλεκτό δώρο προς τους ανθρώπους, για να μη ξεχνούν τις ευαισθησίες τους. Για να μη ξεχνούν πως όλα έχουν την γιατρειά τους, για να παρηγοριούνται, για να διασκεδάζουν, να αναζωογονούνται και να ξεκουράζονται.
         Και που είμαι εγώ; Πάλι εδώ με την πένα μου, να παρατηρώ και να γράφω ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Να καταγράφω ό,τι με πονάει και να χάνομαι μέσα στις νότες. Είμαι πάλι εδώ, να προσπαθώ συνέχεια να  βελτιωθώ προς όλες τις κατευθύνσεις που έχω διαλέξει. Για να μπορέσω να βγάλω ασπροπρόσωπους όσους με πίστεψαν, για να μπορέσω να βοηθήσω όσους με χρειάζονται. Εύκολο πράγμα η κριτική, αλλά δύσκολη η πραγματοποίηση στόχων. Και αυτό που έχει σημασία είναι το ταξίδι τελικά, να το κάνουμε όσο πιο δημιουργικά και αγνά μπορούμε! Νοιώθω ευλογημένη που καθημερινά γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, νοιώθω πολύ τυχερή όταν ανακαλύπτω συνέχεια νέες μουσικές για μένα και τους ανθρώπους γύρω μου, νοιώθω πανέμορφα όταν βλέπω ότι κάνω τους ανθρώπους γύρω μου να διασκεδάζουν, νοιώθω και να πετάω ακόμα, όταν παίρνω εύσημα από ανθρώπους που έχουν κάνει περισσότερα χιλιόμετρα από μένα.
        Μέσα από τις σκέψεις που με κατατρέχουν, και μέσα από τις αράδες μου και τις μουσικές μου, σας ξαναλέω πως είμαι η Μαριάμ και είμαι καλά!…

Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθήστε μας στο instagram



Προηγούμενο άρθροΓιώργος Λιβάνης : ”Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να παίζω μουσική και να τραγουδάω. Αν δεν το έκανα θα ένιωθα μισός”
Επόμενο άρθροΈνα μπαλκόνι με θέα… τον ρατσισμό