Είναι περασμένες 12… και γω που μισούσα το κέντρο της Αθήνας μένω πλέον σ ένα νεοκλασικό διαμέρισμα της παλαιάς Κυψέλης.
Θέλω να γράψω, αλλά την προσοχή μου την αποσπά ο κόσμος που περνάει κάτω από το στενό μπαλκόνι μου, με τις ροζ μποκαμβίλιες, μου αποσπά την προσοχή.
Μια παρέα από νεαρά μαύρα κορίτσια, ντυμένα με τόσο έντονα χρώματα, που το αχνό φως της λάμπας του δρόμου άστραψε ξαφνικά. Κάτι λέγανε στην γλώσσα τους και γελούσανε τρανταχτά. Και πόσα κοτσιδάκια στα μαλλιά τους!!!!! Πολύ ιδιαίτερο στυλ, σκέφτηκα, και δύσκολο να το υποστηρίξει κάποιος χωρίς να χαρακτηριστεί γραφικός ή τουλάχιστον Ταμτάκος.
Λίγα μέτρα ποιο πίσω ένα ζευγάρι από το Ιράν. Η γυναίκα με το φερετζέ και μια μακρυά κελεμπία σκέπαζε όλο της το σώμα, αυτός με ένα φεσάκι στα μαλλιά. Μα έχει ζέστη, νούνισα και πάλι, αλλά είναι ο τρόπος ζωής τους. Έγηρε το κεφάλι της στον ώμο του και περπατούσαν αργά και νωχελικά. Σαν να μην ήθελαν ποτέ να φτάσουν στον προορισμό τους.
Ανοίγει και η πόρτα από την απέναντι πολυκατοικία. Μια οικογένεια Αλβανών μιλάει δυνατά. Μαλώνει τα δυο τους τα παιδιά. Έμαθα και τα ονόματά τους, η Μαρία και ο Ρόνη, κλασσικοί γονείς σαν τους δικούς μας στην επαρχία. Όλη μέρα τα παιδιά παίζουν στον δρόμο και στις γύρω γειτονιές, η Μαρία καθαρίζει σπίτια και ο Ρόνη πάει στην οικοδομή. Η Μαρία είναι πάντα στην πένα. Με δαχτυλίδια σχεδόν σε όλα τα δάχτυλα και ταγεράκια. Είμαι δασκάλα μουσικής, μου πε μια μέρα, αλλά εδώ δεν με θέλει κανείς για να διδάξω. Κάθε Σάββατο βάζουν τα καλά τους και βολτάρουν στην Φωκίωνος.
Στο ισόγειο μένει μια μεγάλη οικογένεια από Νιγηριανούς. Αυτούς τους πάω πολύ. Φοράνε αυτά το πολύχρωμα καφτάνια, και κάθε πρωί τραγουδάνε καθολικούς ύμνους. Όλοι μαζί, και δώστο χαρά και παλαμάκια. Ακούγονται μέχρι τον δεύτερο τα παλαμάκια τους. Το μικρό κοριτσάκι τους μόλις με βλέπει έρχεται και χαϊδεύει την ξανθιά μοικάνα μου. Και τι χαρά κάνει. Κάτι λέει στην διαλεκτό της αλλά δεν το πιάνω…
Εμφάνιση πρωτότυπου μηνύματος
Ζέστη και δίψασα, μια κρύα λεμονάδα θα ήταν ότι πρέπει για το λαρύγγι μου και για να συνεχίσω το χάζι μου ποιο ευχάριστα. Πάντα καθρεφτίζομαι στο μεγάλο καθρέφτη του σαλονιού. Πάντα παρατηρώ τον εαυτό μου μέσα στην μέρα. Δεν έχω και τόσο συνηθισμένη εμφάνιση για γυναίκα. Μοικάνα μαλλί , piercing στο πρόσωπο, άγριο ύφος, έντονα χρώματα κατά καιρούς στα μαλλιά, και ένα σώμα γεμάτο από τατουάζ. Κοντοστέκομαι στον καθρέφτη και ξεχνάω την παγωμένη λεμονάδα. Άραγε θα μ έχει παρατηρήσει και μένα κανείς από κάποιο μπαλκόνι; Σε πια κατηγορία θα μ έχει κατατάξει; Τους είμαι απρόσιτη; Η βλέπουν ένα Φρικιό ξένο προς αυτούς; Τί είναι μόδα; Δεν έμαθα ποτέ να την ακολουθώ, θέλω μόνο να μαι ευτυχισμένη με ότι φοράω, με ότι μπορεί να αναδείξει καλύτερα τον χαρακτήρα μου και την προσωπικότητα μου. Άραγε και οι τόσοι άνθρωποι που περνούν από την καθημερινότητά μου είναι ο εαυτός τους; ή και αυτοί ζουν αναγκασμένοι να τηρούν τους κανόνες της δικής τους κοινωνίας; Τελικά τι είμαστε; Είμαστε ότι φοράμε; Μ αρέσει όμως που από κάποια χαρακτηριστικά της ενδυμασίας τους μπορώ να ξεχωρίσω τι άνθρωποι είναι, την κουλτούρα τους και την προσωπικότητά τους.
Δεν ξέρω τι πάει να πει ρατσισμός, ένα είδος ρατσισμού ασπάζομαι, αυτόν απέναντι στους στενόμυαλους, στους κατ’ εξακολούθηση ηλίθιους και βλάκες, απέναντι στους αγενείς και στους αυθάδεις. Όλοι γελάμε το ίδιο, αγαπάμε το ίδιο και πονάμε το ίδιο. Τα ρούχα, οι θρησκείες και οι συμπεριφορές είναι απλά μέρος της κουλτούρας του καθένα. Δεν με νοιάζει σε ποιον δεν αρέσω, ή ποιος με κρίνει από την εξωτερική μου εμφάνιση.
Ξέρω μόνο ότι είμαι η Μαριάμ και είμαι καλά…γιατί τα χω βρει με την πάρτη μου…..
