Είναι ταλαντούχος, με αστείρευτο χιούμορ και μεράκι γι’ αυτό που κάνει! «Δίνει» απλόχερα στους γύρω του, χωρίς να περιμένει απόλυτα κι ότι θα «πάρει».
Δεν σταματά να χαμογελά και να κάνει και εμάς να γελάμε μέσα από τις εμφανίσεις του σε show με τις μιμήσεις του και το «τακ» της ατάκας του. Τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια που βρίσκεται στο χώρο του θεάματος ως performer, έχει κάνει πενήντα δύο φωνές, έχει αλλάξει πάνω στη σκηνή είκοσι επτά κοστούμια και συνεχίζει να παρουσιάζει ακατάπαυστα νέα πρόσωπα στο κομμάτι της σάτιρας και της μίμησης, που ποτέ κάνεις δεν είχε προσεγγίσει.
Συνεχίζει να γεμίζει και να κρατά μόνος του μαγαζιά με κάθε του show , αν και επί της ουσίας είναι ηθοποιός, απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου για όσους δεν το ξέραν είναι εκπληκτικός και πάνω στο σανίδι…
Φέτος ο Διονύσης Ζάχος, ετοιμάζει κάτι πολύ διαφορετικό που θα μας κάνει και να γελάσουμε αλλά και να κλάψουμε, να αισθανθούμε την αγάπη και τα συντρίμμια του έρωτα και του πάθους. Με ένα έργο που ακροβατεί πάνω στην κλωστή της λογικής και της τρέλας, μέσα από μια ολέθρια σχέση…
Τον συνάντησα στο θέατρο Χώρος Τέχνης Ασωμάτων, κοντά στο Θησείο, σε ένα ζεστό μικρό θεατράκι! Ετοιμαζόταν για πρόβα, για να μπει στο «Δωμάτιο Μηδέν» όπως είναι και ο τίτλος της παράστασης που πρωταγωνιστεί από τις 25 Νοεμβρίου.
Βρισκόμαστε στο θέατρο Χώρος Τέχνης Ασωμάτων κι ετοιμάζεις κάτι καινούργιο για τα δεδομένα της καριέρας σου αλλά και για τα γούστα του κοινού σου…
Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά τα χρόνια δεν τους έχω συνηθίσει σε τέτοιες καλλιτεχνικές απόπειρες. Η αρχή ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια περίπου με την ίδια σκηνοθέτη, τη Στέβη Μπουζιάνη, η οποία μου άνοιξε τον δρόμο του θεάτρου κολυμπώντας σε βαθιά νερά. Θεωρώ πως ο μονόλογος είναι το πιο δύσκολο είδος στο θέατρο, καλείσαι να μαγνητίσεις τον κόσμο μόνος σου στη σκηνή. Το συνάντησα για πρώτη φορά λοιπόν με το έργο «Μνήμες Άθλου» στο ίδιο θέατρο, με την ίδια σκηνοθέτη. Είχαμε κάνει καλή δουλειά τότε, είχε πάει δύο χρονιές, μετά μεταφέρθηκε σε μεγαλύτερο θέατρο και μέσω της παράστασης προσφέραμε και ένα φιλανθρωπικό έργο, τότε με τα capital controls μαζέψαμε σε έξι δήμους με άρμα την παράσταση πολλά τρόφιμα για τον κόσμο. Τώρα επανερχόμαστε με το «Δωμάτιο Μηδέν» , θεωρώ πως είναι καρμικό!
Πες μου δύο λόγια γι’ αυτήν την δουλειά, είσαι σε κάτι που σου είναι οικείο αν κρίνω από τις συνθήκες…
Πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι οικείο. Δεν μαθαίνεις ποτέ να εξοικειώνεσαι με αυτήν τη δουλειά, σημαντικό είναι ότι με αγκαλιάζει ξανά αυτό το θεατράκι της Αλίκης Πίτερσον. Η παράσταση αυτή έχει να δώσει αρκετά πράγματα στο κοινό. Έχουμε συναντήσει στο θέατρο την λεκτική βία, την σωματική κακοποίηση κι όλες τις μορφές, θαρρώ πως δεν έχουμε δει την συναισθηματική κακοποίηση… Εμείς αυτό θα δείξουμε μέσα από το έργο «Δωμάτιο Μηδέν», η συναισθηματική κακοποίηση υπάρχει στην καθημερινότητά μας και σε κάθε τύπου σχέσης. Σε όλες τις σχέσεις της ζωής μας υπάρχει κτητικότητα και ερωτισμός. Η παράσταση είναι μια νεοσουρεαλιστική blue comedy που ακροβατεί μεταξύ σοβαρού και αστείου, μεταξύ έξαρσης και απόγνωσης, γενικά δίνει πολλά και έντονα συναισθήματα. Η Φαίη που υποδύομαι είναι μια διεμφυλική γυναίκα που βρίσκεται έγκλειστη στο δωμάτιο ενός ψυχιατρείου νομίζοντας πως έχει σκοτώσει τον εραστή της , τον Ιβάν. Έτσι εξελίσσεται όλο το έργο εκφράζοντας τα συναισθήματά της και τα ερωτήματά της , που τελικά απαντά σε αυτά η ίδια με τη φωνή του Ιβάν…
Χτυπά στην καρδιά της επικαιρότητας λοιπόν, καθώς ανέφερες πως είναι διεμφυλική η πρωταγωνίστρια. Εσύ συμφωνείς με αυτό το νομοσχέδιο που βγήκε πρόσφατα κι αφορά στην αλλαγή φύλου των παιδιών από δεκαπέντε ετών;
Είναι άκρως επίκαιρη, θεωρώ πως ίσως να είναι η πρώτη παράσταση που ασχολείται με αυτήν την ομάδα ανθρώπων, τους διεμφυλικούς. Η Φαίη είναι μια διεμφυλική γυναίκα που δεν είναι αποδεκτή από όλους! Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν γύρω μας, πέραν από τους ομοφυλόφιλους. Γιατί καλό είναι να καταλάβει ο κόσμος πως αφορά εξολοκλήρου το νομοσχέδιο αυτό τους ανθρώπους που θέλουν να αλλάξουν το φύλο τους και μόνο. Το λέω αυτό διότι μετά λύπης μου κρίνω πως το 67% των Ελλήνων είμαστε αναλφάβητοι. Ενίοτε διαδηλώνουμε και δεν ξέρουμε γιατί. Έτσι γίνεται στην πολιτική, πετάνε βεγγαλικά με νομοσχέδια και τα πιο ισχυρά ζητήματα της οικονομίας μιας χώρας περνούν κάτω από το τραπέζι, γι’ αυτό και φωνάζει ο κόσμος χωρίς να ξέρει πάντα γιατί φωνάζει! Με την ουσία του νομοσχεδίου διαφωνώ. Είμαι υπέρ στο να κάνει ο καθένας αυτό που τον εκφράζει, μα κατά της ηλικίας που επιλέχτηκε. Ένα παιδί δεκαπέντε ετών, έφηβο δεν είναι σε θέση να αποφασίσει ένα τόσο σημαντικό ζήτημα για τη ζωή του. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως οι πιο σκληρές και κλειστές κοινωνίες είναι τα ίδια τα παιδιά… Δεν γίνεται να ζει τη Δευτέρα ως Κωστάκης και την Τρίτη ως Κωνσταντίνα. Θα του κάνει όλο αυτό κακό, θα το μπερδέψει. Διαφωνώ με το νομοσχέδιο.
Παρατηρώ ότι έχεις ολοκληρωμένη άποψη και το έχεις μελετήσε το ζήτημα. Διαβάζεις γενικότερα; Αφουγκράζεται τα προβλήματα της κοινωνίας;
Ναι! Μου αρέσει το διάβασμα, θέλω να διαβάζω για την ιστορία του τόπου μου και του λαού μου. Φροντίζω πάντα να είμαι ενημερωμένος. Γενικά έχω άποψη γιατί τα έχω βρει με τον εαυτό μου κι έχω κάνει πολύ δουλειά με τον εαυτό μου για να είμαι στα 40 μου έτη πια , συγκροτημένος και ταπεινός. Δεν θέλω να έχω άποψη για όλα, αλλά όπως και να έχει το θέατρο σου ανοίγει το μυαλό, μελετώντας ρόλους και εποχές θέλοντας και μη μαθαίνεις.
Νιώθεις ότι έχεις πάρει αγάπη από τον κόσμο σε όλα αυτά τα χρόνια της πορείας σου ;
Έχω πάρει πάρα πολύ αγάπη από τον κόσμο και πολύ δυνατό χειροκρότημα, αλήθεια στο λέω! Έχω κρατήσει μαγαζιά μόνος μου, έχω αφουγκραστεί τα προβλήματα του κόσμου μέσα από τη σάτιρα, που έχω ανάγκη κι εγώ να κάνω. Ξεκίνησα από το «Μπράβο Ρούλα» το 1999, ήμουν 22 χρονών, τώρα είμαι 40, έχω δεκαεπτά χρόνια στην πλάτη μου. Δεν είναι πολλά ούτε και λίγα, δεν πήγα ποτέ με τα συστήματα και τα παρεάκια, έχω συνεργαστεί με πολύ μεγάλα ονόματα στο χώρο, έχω κάνει εμπορικές δουλειές που ο κόσμος τις στήριξε και τις αγάπησε. Τώρα θέλω να εξελίσσομαι και να είμαι πιο ταπεινός όπως έτσι έχω μάθει να πορεύομαι άλλωστε στη ζωή μου και να κάνω μαζί με τις μιμήσεις και τα show μου και πιο καλλιτεχνικά πράγματα όπως αυτό το έργο που ετοιμάζουμε , το «Δωμάτιο Μηδέν».
Έχεις βιώσει τον ανταγωνισμό ;
Κοίτα, θα πω ψέματα αν πω ότι δεν έχω βιώσει ανταγωνισμό ή ότι αντίστοιχα τον έχω βιώσει κι όλας. Είναι κάτι αμφίδρομο, συνήθως ανταγωνιζόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, δεν μας κυνηγάει κάνεις. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτό που λένε κάποιοι ότι δεν τους άφησε το κύκλωμα να πετύχουν το βρίσκω μια κακή συνήθεια του να πετάμε από πάνω μας τις ευθύνες. Δεν μας αρέσει να λέμε «δεν τα κατάφερα», μας αρέσει να λέμε «δεν με αφήσανε». Όταν έχεις ταλέντο δεν χάνεσαι , δεν γίνεται όμως να κάνεις πάντα αποτυχία ή επιτυχία. Ακόμη κι εγώ πιστεύω ότι το μεγαλύτερο «κρα» την μεγαλύτερη εμπορικότητα δεν την έχω κάνει ακόμα. Περιμένω και δουλεύω μέχρι να γίνει, εάν γίνει…
Έγινες γνωστός μέσα από τις μιμήσεις σου και την σάτιρα, αν και είσαι ηθοποιός. Ποια η διαφορά μεταξύ των μιμήσεων, όταν μπαίνεις στην διαδικασία δηλαδή να κάνεις ένα υπαρκτό πρόσωπο σε σχέση με το να ενσαρκώσεις έναν ρόλο και να δώσεις πνοή σε έναν ήρωα που δεν υπάρχει. Τι σε εκφράζει περισσότερο καλλιτεχνικά;
Για εμένα είναι το ίδιο, δεν τα ξεχωρίζω ούτε απαρνιέμαι το «ελαφρύ» μου κομμάτι (αν κάποιος το θεωρεί δηλαδή ελαφρύ). Η μίμηση και η εμπορικότητα είναι πολύ πιο δύσκολο πράγμα για εμένα. Τα αντιμετωπίζω το ίδιο, όπως θα εμφανιστώ σε ένα μαγαζί και θα στήσω το κείμενο και θα αφεθώ για να κάνω τον κόσμο να γελάσει, έτσι αντίστοιχα σε μια θεατρική παράσταση θα αντιμετωπίσω έναν ρόλο. Βέβαια, σε μια παράσταση έχεις πιο βαρύ φορτίο για να είναι άρτιο το αποτέλεσμα, διότι εκπροσωπείς την δουλειά όλων των συντελεστών. Ενώ στο show είμαι απλά εγώ, επομένως δεν με νοιάζει και τόσο. Πάντως και τα δύο τα προσεγγίσω με σεβασμό. Σε πληροφορώ ότι μου είναι πιο εύκολο να κάνω τους θεατές να κλάψουν πάρα να γελάσουν. Για εμένα δείχνει εύκολο αλλά γενικά στην κωμωδία παίζεις με το μυαλό του άλλου, πρέπει να τον ερεθίσεις για να γελάσει, είναι δύσκολο πράγμα.
Προσφέρεις άφθονο γέλιο, εσένα σε κάνουν εύκολα να γελάς ή αντίστοιχα να κλαις ;
Γενικότερα είμαι ένας άνθρωπος που θέλει να γελάει, με λες άνετα και χαζοχαρούμενο δηλαδή. Νιώθω μια θετικότητα και μια αισιοδοξία. Οπότε δεν είναι δύσκολο να με κάνει κάτι να γελάσω. Αντίστοιχα έχω και τις καταθλίψεις μου. Οι κωμικοί καλλιτέχνες έχουν από την γέννησή τους αυτό το στοιχείο κι εγώ το έχω. Μου αρέσει επίσης πολύ η μοναχικότητα. Έχω μελαγχολικές μικρές στιγμές, όχι κλάψα αλλά στιγμές.
Αγαπάς δηλαδή την μοναξιά σου ακόμα κι όταν είσαι σε κάποια σχέση, παίρνεις τον χρόνο σου από τον σύντροφό σου ;
Την μοναξιά την αγαπώ και την αποζητώ! Είναι όλα θέμα επιλογής πιστεύω, μου αρέσει να κάθομαι μόνος στο σπίτι ατέλειωτες ώρες και να ασχολούμαι με διάφορα, μου λένε φίλοι να βγω και δεν βγαίνω. Δεν έχω συγκατοικήσει ποτέ για να έχω την σχέση που κάνεις τα πάντα με τον άλλον κι είστε συνέχεια μαζί. Από δική μου επιλογή πάντα και δεν θα το έκανα νομίζω. Είμαστε οι επιλογές κι οι πεποιθήσεις μας!
Τι είναι αυτό που σε ευχαριστεί στον ελεύθερο χρόνο σου ;
Μου αρέσει να γράφω τα κείμενά μου και να διαβάζω! Επίσης με ηρεμεί αφάνταστα η περιποίηση των φυτών μου. Έχω πολλά δέντρα, λεμονιές πορτοκαλιές τα οποία και μου αποφέρουν καρπούς. Άνετα δηλαδή αν μου έλεγες πάρε ένα χωράφι και γίνε γεωπόνος το έκανα! Να καλλιεργώ τη γη! Τα πολλά κοσμικά κι οι έξοδοι δεν μου λένε κάτι πλέον. Θέλω να πηγαίνω ταπεινά μπροστά, με την έπαρση δεν πας πουθενά. Όταν είμαι κάπου καλεσμένος θα πάω να κάτσω πίσω κι όχι μπροστά, εάν ο οικοδεσπότης με βάλει μπροστά θα είναι χαρά μου γιατί κάτι δείχνει αυτό, είναι σαν την παραβολή του Χριστού !
Για να αγοράσω το μικρόφωνό μου έτρωγα κάθε μέρα ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης. Θέλω να σου πω ότι έχω κάνει πολλές θυσίες για να πετύχω στη δουλειά μου, κάθε μέρα δίνουμε εξετάσεις για να υπάρχουμε.
Πιστεύεις ;
Ναι πιστεύω στον Θεό και στο σύμπαν! Για εμένα το σύμπαν είναι ο Θεός. Δεν πιστεύω με την πιο παραδοσιακή έννοια, αλλά κάθε πρωί που θα ξυπνήσω θα ευχαριστήσω τον Θεό που είμαι καλά και θα ανάψω το καντήλι μου. Δεν κάνω τίποτα αν δεν ανάψω πρώτα το καντήλι μου, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή. Κάθε μέρα πρέπει να ευχαριστούμε γι’ αυτά που έχουμε. Η ζωή είναι απρόβλεπτη δίνει αρρώστιες, απώλειες, μπορεί και το τζόκερ. Ποτέ δεν ξέρεις, έτσι, με αυτήν την φλόγα εκφράζω το ευχαριστώ μου!
Πόση ώρα αφιερώνεις για να μελετήσεις ένα πρόσωπο πριν το μιμηθείς στη σκηνή ;
Δεν έχω μελετήσει ποτέ κανέναν ρόλο που έκανα, εννοώ εκτός θεάτρου. Στα show μου είμαι εγώ το κείμενο, αυτοσχεδιάζω πολύ, το 60% είναι αυτοσχεδιασμός και το άλλο μια μικρή προετοιμασία. Γι’ αυτό πιστεύω με ακολούθησε ο κόσμος για το ταλέντο του αυτοσχεδιασμού μου.
Σε ενοχλούν οι συγκρίσεις ; Όταν συγκρίνονται μεταξύ τους δύο καλλιτέχνες;
Μου είναι αστείο! Το βρίσκω πολύ αστείο πια. Όταν ήμουν 22 χρονών και πρωτοβγήκα πολλοί έλεγαν διάφορα κι αντιμετώπισα την σύγκριση με «τον συνάδελφο», τότε με στεναχωρούσε. Ήμουν ένα μικρό παιδάκι με όνειρα και ταλέντο που βγήκε πρώτη φορά στο χώρο κι ήθελε να δημιουργήσει και έλεγαν διάφορα. Όμως η αξία των ανθρώπων πάντα αναγνωρίζεται! Τώρα πια όπως σου είπα αυτά μου φαίνονται κωμικά.
Τα οικονομικά άγχη σε αυτήν την εποχή της κρίσης επηρεάζουν περισσότερο τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Εσύ όταν τελειώνεις μια δουλειά βρίσκεσαι σε διαρκή αναζήτηση για την επόμενη;
Ο ηθοποιός είναι πάντα άνεργος! Η μισή Ελλάδα είναι ηθοποιοί και τραγουδιστές , όλοι θέλουν να είναι καλλιτέχνες πού να πρωτοπάει ο κόσμος ; Είναι αδιανόητο να θέλουν όλοι να γίνουν ηθοποιοί,το λέω και σε νέα παιδιά πως αν το αποφασίσουν πρέπει να ξέρουν πως θα είναι άνεργοι. Όλοι οι ηθοποιοί είμαστε έτσι, από τον μεγαλύτερο ηθοποιό όπως είναι ο Γιάννης Μπέζος μέχρι την δική μας γενναία.
Εγώ σε αυτήν την φάση της ζωής μου έχω την ευκολία να τελειώνω μια δουλειά και να περιμένω να με πάρουν τηλέφωνο για κάποια άλλη πρόταση και συμβαίνει. Αυτήν την περίοδο με πήρανε τηλέφωνο από τέσσερα μαγαζιά για προτάσεις και έπρεπε να απορρίψω και τις τέσσερις γιατί δεν έκαναν. Δεν συμβιβάζομαι πια. Θα προτιμήσω να τρώω μόνο δημητριακά με γάλα, που δεν τα τρώω κι όλας τα σιχαίνομαι ή ένα κουλούρι όπως το είχα κάνει και παλιότερα. Στα πρώτα μου βήματα ήμουν στην Θεσσαλονίκη με τον Άγγελο Διονυσίου το 1999 και έπαιρνα τότε 40 χιλιάδες δραχμές.
Για να αγοράσω το μικρόφωνό μου έτρωγα κάθε μέρα ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης. Θέλω να σου πω ότι έχω κάνει πολλές θυσίες για να πετύχω στη δουλειά μου, κάθε μέρα δίνουμε εξετάσεις για να υπάρχουμε.
Είσαι οικονομολόγος λοιπόν; Αφήνεις στην άκρη για το μέλλον;
Όχι, καθόλου. Ότι βγάζω το τρώω αμέσως φρέσκο σαν τα ψάρια… Δεν έχω παιδιά και σοβαρές υποχρεώσεις, έχω βέβαια ανίψια και βαφτιστήρια. Αυτά θα μου τα φάνε! Έχω βγάλει πολλά λεφτά από τη δουλειά μου αλλά δεν έχω προνοήσει, ούτε επενδύσει. Αν με ρωτήσεις πού τα σπαταλάω θα σου πω στα φυτά μου, σε κάποια ρούχα και σε πράγματα που θέλω να πάρω ή σε δώρα! Μου αρέσει πολύ να κάνω δώρα και να δίνω χαρά στους άλλους με κάτι που θα τους προσφέρω, ακόμη κι αν αυτό είναι μια βόλτα για καφέ ή φαγητό.
Φέτος εκτός από το θεατρικό έργο «Δωμάτιο Μηδέν» θα σε δούμε και σε κάποια άλλη δουλειά, σε κάποιο show ;
Ναι! Πρώτα ο Θεός, ανεβάζω ξανά τον Δεκέμβριο το «Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου», σε ένα μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας με πολύ πολιτική σάτιρα την οποία και δεν φοβάμαι γιατί δεν είμαι διαπλεκόμενος , «βλέπε Λαζόπουλο» ! Επίσης στις 27 Νοεμβρίου βγαίνει και μια ταινία μικρού μήκους που έχω κάνει με τον Αίμονα Μουμούρη τον σκηνοθέτη της ταινίας. Κάνω την Ρένα Βλαχοπούλου στην Κέρκυρα, ζωντανεύουμε την κόμμισα Αγγιολίνα στην Ελλάδα του σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης. Η ταινία λέγεται « Βασίλισσα του Ιονίου» κι από τις 27 Νοεμβρίου θα είναι στους κινηματογράφους.
Θα ήθελα να πω πως εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε και το μαχαίρι και το ψαλίδι και για να κόψουμε και για να ράψουμε.
Το «Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου» το είχαμε ξανά δει και πέρυσι για ένα διάστημα αλλά δεν συνεχίστηκε…
Ναι , είχε προκύψει ένα θέμα με τους επιχειρηματίες, τσακώθηκαν και έκλεισαν το μαγαζί. Συμβαίνουν κι αυτά αλλά εμείς προχωράμε. Άλλωστε δεν χάσαμε τίποτα ούτε εγώ, ούτε η Shaya που ήμασταν μαζί. Όλη η παραγωγή ήταν πληρωμένη.
Σε στεναχωρούν αυτές οι μικροστραβές στις δουλειές; Σου μένουν ;
Ναι , αλλά δεν κρατάω κακία. Όταν κρατάς κακία σε κρατάει και κάτι πίσω κι εγώ θέλω να προχωράω μπροστά. Μαθαίνω να συγχωρώ.
Συγχωρείς εύκολα; Δίνεις ευκαιρίες;
Ναι συγχωρώ εύκολα, ευκαιρίες δεν δίνω σε κανέναν. Σε συγχωρώ αλλά δε σε κάνω ξανά παρέα . Έχω χαλάει φιλία δεκαέξι χρόνων.
Κλείνοντας θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την όμορφη κουβέντα μας, το πολύ γέλιο που με έκανες να ρίξω κι ας μην αποτυπώθηκε στην συνέντευξη, το ομολογώ… Και να σου ευχηθώ υγεία και καλή επιτυχία σε ότι μας ετοιμάζεις! Με πιο μήνυμα θα έκλεινες αυτή σου την συνέντευξη;
Αρχικά σε ευχαριστώ πολύ! Θα ήθελα να πω πως εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε και το μαχαίρι και το ψαλίδι και για να κόψουμε και για να ράψουμε. Πρέπει λοιπόν μέσω του θεάτρου και των καλλιτεχνών να περνούν τα σωστά μηνύματα. Έχουμε μεγάλη ευθύνη για όσα συμβαίνουν στην χώρα μας. Κάποτε το θέατρο ξεσήκωνε τον κόσμο, τον ενθάρρυνε! Πρέπει άμεσα να κάνουμε κάτι … Ευχαριστώ!
«Δωμάτιο Μηδέν» από το Σαββάτο στις 25 Νοεμβρίου και κάθε Σάββατο στις 21.00 στο θέατρο Χώρος Τέχνης Ασωμάτων 6, στο Θησείο.
