“ Αυτός ο άνθρωπος έμοιαζε τόσο κουρασμένος απ’τή ζωή , ώστε δεν ήθελε να περάσει ξύπνιος ούτε καν τις τελευταίες του ώρες” .
Από τα είδη των μυθιστορημάτων που θα κατατάσσονταν σε εκείνα των «αρρωστημένων» – δίχως την παρεξηγημένη έννοια του επιθέτου .
Αγκάλιασε τούτο το παιδί , τον Γκρένουιγ , όπως δεν τον αγκάλιασε καμιά μητέρα , κανένας άνθρωπος . Ένα μίζερο , «αηδιαστικό» πλάσμα που έσπερνε μονάχα κατάρα , ο δαίμονας και ο άγγελος ενός Θεού που αψηφάτε , ένα πλάσμα που γεννήθηκε ανάμεσα στα σκουπίδια , στα σαπισμένα ψάρια και την βρωμιά της ανθρωπότητας . Ο «Αρωματοποιός» , εκείνος που είχε την ευλογία να οσφραίνεται όποια ευωδιαστή μυρωδιά και όποια σιχαμερή , εκείνος που δεν μύριζε σαν μωρό , ο άρρωστος , εκείνος ο «μπάσταρδος» που δεν ανήκει σε κανέναν κόσμο , με κανέναν άνθρωπο , σε μια σπηλιά μόνος , να πεθαίνει επειδή δεν μπόρεσε ποτέ να οσφρανθεί το σώμα του .
Ό,τι δεν κατέχεις αποφασίζεις να το σκοτώσεις αλλά πριν από την εκτέλεση του κλέβεις ότι του έδωσε η φύση , την μυρωδιά , εκείνη που ο κάθε «εκλεκτός» άνθρωπος εγκλωβίζει στους πόρους του κορμιού του εκ γενετής , εκείνος όμως όχι.
Ο Πάτρικ Ζίσκιντ θεωρείτο από εκείνους του συγγραφείς που εμπνέονται και ύστερα με μαεστρία τοποθετούν τις αρμονικές τους λέξεις πάνω σε ένα άψυχο χαρτί απ’ οπού αναδύονται μαγικές φράσεις που ορίζουν την ψυχή , εκείνο το σκοτεινό , απόκοσμο «δώμα» του ανθρώπου που και ο ίδιο φοβάται να επισκεφτεί . Ο Ζίσκιντ θα λέγε κανείς πως στο «άρωμα» τόλμησε να ενοποιήσει τον φόβο με μια «ψυχολογική διαταραχή» που ονομάζεται ταλέντο , εκείνο το παρεξηγημένο ταλέντο , που άμα απάνθρωπε ανθρωπάκο δεν δεις και το απομονώσεις στο σκοτάδι θα υποστείς την συνέπεια μιας αρρώστιας , του μαχαιριού που διεισδύει στο γυναίκειο κορμί και ύστερα αναδύει ένα «Άρωμα» εκείνη η γλυκιά οσμή του ακαθόριστου , του αινιγματικού , το άρωμα του θηλυκού αναμειγμένο με θανατηφόρο οινόπνευμα , προκαλούν έναν παραλογισμό , μια ηδονή που οι άνθρωποι αρνούνται να αποτρέψουν , να την αφορίσουν και προσκυνούν αυτόν τον ερώτα με το άγνωστο , με το σώμα να παραδίνεται στα χέρια του κακού.
Τίποτα! Ας μην πούμε ακόμη τίποτα άλλο , ας μιλήσει ο Πάτρικ στην ψύχη του Γκρένουιγ όπως εκείνος ξέρει :
«Αυτός , ο Ζαν-Μπατίστ Γκρένουιγ , γεννημένος χωρίς μυρωδιά στο πιο βρόμικο μέρος του κόσμου , γεννημένος μέσα στα σκουπίδια , τις κοπριές και τη σαπίλα , μεγαλωμένος χωρίς αγάπη , ζώντας χωρίς ζεστή ανθρώπινη ψυχή , αλλά αποκλειστικά και μόνο από πείσμα κι απ΄τή δύναμη της αηδίας , κοντός , καμπούρης , κουτσός , άσχημος , ένα τέρας μέσα κι έξω – αυτός είχε καταφέρει να κερδίσει την αγάπη όλου του κόσμου. Εκείνος όμως ένιωθε μόνο μίσος για εκείνους» .
Μπορούσε να κυβερνήσει την ανθρωπότητα , δεν το ήθελε όμως , γιατί εκείνος ήξερε την αλήθεια : δεν θα αποκτούσε ποτέ το δικό του άρωμα .
