Αυτή τη φορά ο Φίλιπ Κερ έγραψε ένα βιβλίο για παιδιά ή για όσους αισθάνονται σαν παιδιά.
Αφήνει στην άκρη τον καταξιωμένο συγγραφέα και προσπαθεί να μπεί στη θέση του εφήβου που τον ενδιαφέρουν, ίσως, οι τρομακτικές ιστορίες με φαντάσματα. Γνωρίζοντας, από την αρχή, ότι στην εποχή μας, οι έφηβοι δεν διαβάζουν.
”Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος δεν αγοράζει πιά βιβλία όπως κάποτε. Κυρίως τα παιδιά, που παλιότερα αγόραζαν πολύ περισσότερο απ’ όσο τώρα. Νομίζω πως φταίει το ότι υπάρχουν πάρα πολλά στις μέρες μας. Τηλεόραση. Ιντερνετ. Κινητά τηλέφωνα. Ηλεκτρονικά παιχνίδια. Το Grand Theft Auto. Γκράφιτι. Δεν μας λές κάτι που δεν ξέρουμε, θα μου πείτε. Ομως αυτά που σίγουρα διάβαζαν κάποτε τα παιδιά ήταν για μάγισσες,μάγους και φαντάσματα και βαμπίρ και τέρατα..Το πρόβλημα είναι πως δεν πολυδιαβάζουν ούτε τέτοια βιβλία πλέον. Οχι πιά. Κι αναρωτιέμαι γιατί. Ποιός ο λόγος;
Η απάντηση είναι νομίζω πως τα παιδιά δεν τρομάζουν όπως κάποτε.. Τίποτα από αυτά δεν τα τρομάζει,επειδή έχουν δεί πολύ χειρότερα στην τηλεόραση που έχουν στα δωμάτιά τους. Ή στούς υπολογιστές τους. Κι αυτό είναι ένα ακόμη θέμα. Τα παιδιά δεν κοιμούνται πιά στα σκοτεινά.. Κοιμούνται με αναμμένη την τηλεόραση ή τον υπολογιστή.΄Η και το φώς. Και το φώς αυτό είναι ηλεκτρικό, άρα πιό δυνατό από ένα κερί ή από το τζάκι. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σκιές. Σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σκοτεινά μέρη όπου μπορεί να τρέξει η φαντασία ”, λέει κάποια στιγμή ο κύριος Ραπσκάλιον,ιδιοκτήτης του παράξενου βιβλιοπωλείου ”Το στοιχειωμένο Σπίτι των Βιβλίων”.
O Φίλιπ Κερ γυρνάει στα δικά του παιδικά χρόνια που έμοιαζαν με τα δικά μας. Τότε που τα παιχνίδια δεν ήταν ηλεκτρονικά. Τότε που δεν υπήρχε Ιντερνετ, κινητά τηλέφωνα καί όλη αυτή η τεχνολογία που έχει κατακλύσσει την παιδική ηλικία των δικών μας παιδιών. Τότε που ένα βιβλίο το περιμέναμε με αγωνία. Ολα αυτά δεν υπάρχουν σήμερα και ο συγγραφέας το γνωρίζει. Γι’ αυτό και ο μικρός του ήρωας, ο Μπίλι Σίβερς,μοιάζει λίγο παλιομοδίτης σε σχέση με τα άλλα παιδιά που περνάνε από τις σελίδες του βιβλίου. Αγαπάει τα βιβλία,αγαπάει τις τρομακτικές ιστορίες με φαντάσματα,μπορεί ακόμα να τρομάζει.
”Πάντα μου άρεσαν τα βιβλία”,λέει κάποια στιγμή.” Η οικογένειά μου δεν είχε ποτέ αρκετά χρήματα,αλλά πάντα υπήρχαν αρκετά βιβλία στο σπίτι. Κι όταν τελείωσαν αυτά,άρχισα να πηγαίνω στη Δημόσια Βιβλιοθήκη. Το πιό φοβερό με τα βιβλία είναι το πως σε βγάζουν από την καθημερινότητά σου. Ο τρόπος που κάνουν όλα σου τα προβλήματα να μοιάζουν τόσο ασήμαντα. Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς βιβλία. Δε μπορώ να καταλάβω πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ζήσουν χωρίς βιβλία”.
Ο συγγραφέας έγραψε ένα βιβλίο για τη χαμένη αθωότητα των παιδικών μας χρόνων. Χρησιμοποιεί , βέβαια, πολλές φορές, την τεχνική που χρησιμοποιούσε και στα αστυνομικά του μυθιστορήματα. Υπαρκτά πρόσωπα όπως ο Εντγκαρ Αλαν Πόε,η Μαίρη Σέλευ ή ο Χουντίνι ,περνούν μέσα από τις σελίδες της ”Πιo τρομακτικής ιστορίας όλων των εποχών”. Για εμάς,τους ενήλικους αναγνώστες,το πιό σημαντικό είναι να αφήσουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί από τη νοσταλγία του κειμένου. Για τους έφηβους αναγνώστες,είναι εμφανείς οι σκοποί του Κέρ. Να τους φέρει πίσω στο βιβλίο.Στην αθωότητα μιάς παιδικής ηλικίας χωρίς τόση τεχνολογία,που σκοτώνει την φαντασία.
Για όσους περιμένουν τον κλασικό Κέρ,όχι, δεν θα τον βρούν στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Θα βρούν μιά ιστορία που παραπέμπει στα δημοφιλή εφηβικά στερεότυπα προηγούμενων δεκαετιών. Αυτή ήταν και η πρόθεσή του. Να μας θυμίσει ότι υπήρξε και μιά εποχή,όχι και τόσο μακρινή, που τα παιδιά έπαιζαν, διάβαζαν, τρόμαζαν με ιστορίες τρομακτικές,όταν δεν είχε αλλοιωθεί ακόμα το κριτήριό τους μέσα από αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση ή το Ιντερνετ. Ποιό παιδί θα θεωρούσε σήμερα μεγάλο οραματιστή τον Ιούλιο Βέρν;
Το απροσδόκητο τέλος του βιβλίου, που θα ανακαλύψετε διαβάζοντας το βιβλίο,δείχνει πόσο καλός συγγραφέας υπήρξε ο Φίλιπ Κερ. Καί είναι σίγουρο, ότι με τον ξαφνικό θάνατό του πέρσυ,θα μας λείψουν τα βιβλία που θα έγραφε.
