Είναι γνωστό, πως η ζωγραφική διαδραματίζει μείζονα ρόλο στην ιστορία των τεχνών καθώς, συντροφεύει τον άθρωπο απ’την παλαιολιθική εποχή.
Οι τοιχογραφίες στα σπήλαια μάς μαρτυρούν την ανάγκη του ανθρώπου να απεικονίσει τον περιβάλλοντα χώρο, τη φύση δηλαδή, μέσα στην οποία ζούσε κι επιβίωνε, μαζί με όλα της τα δημιουργήματα. Τεκμήριο σ’αυτήν την πρώιμη ένδειξη επιθυμίας για μίμηση του κόσμου, αποτελούν οι τοιχογραφίες στο Μάρος του νησιού Σουλαέζι στην Ινδονησία, οι οποίες είναι 40.000 ετών και θεωρούνται οι αρχαιότερες. (Διάσημες τοιχογραφίες που έχουν ανακαλυφθεί και φημίζονται για την σύνθεση και τεχνική τους, είναι αυτές του Λασκώ στη Γαλλία με ηλικία περίπου 17.000 ετών, και στην Αλταμίρα της Ισπανίας της ίδιας περίπου περιόδου.)
Τοιχογραφία από το σπήλαιο Λασκώ στη Γαλλία.
Ας ρίξουμε, λοιπόν, μια ματιά στην ετυμολογία της λέξης, ζωγραφική! Στο «Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης», των Liddell & Scott, στο λήμμα «ζωγραφέω», συναντούμε τις λέξεις από τις οποίες προέρχεται (ζωός-γράφω), με την εξής επεξήγηση: απεικονίζω ένα φυσικό αντικείμενο με εργαλείο τη γραφίδα, αναπαριστώ τη ζωντανή πραγματικότητα. Το επίθετο ζωός, -ή,-όν, εκ του ρήματος ζάω- ζῶ, σημαίνει ζωντανός, αυτός που έχει υπόσταση, ύπαρξη, έμβιο ον, γενικότερα. Χρησιμοποιείται επίσης, ως πρώτο συνθετικό σε πληθώρα λέξεων, όπως οι παρακάτω: ζωογλύφος, ζωογόνος, ζωόσοφος, ζωοτόκος (εν αντιθέσει με το ωοτόκος), ζωοφόρος, ζωοτύπος.
Δικαιολογημένα λοιπόν, ενυπάρχει και στη λέξη που μας απασχολεί, διότι η ζωγραφική “αιχμαλωτίζει” τη ζωντάνια του πραγματικού, κι όπως συνήθιζε να λέει και ο μεγάλος ζωγράφος Λεονάρντο Ντα Βίντσι:
«Ο ζωγράφος παλεύει και ανταγωνίζεται με τη φύση.»
René Magritte: “The Human Condition.”
featured image: René Magritte: “La Clairvoyance.”