Αρχική ΘΕΑΜΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ Είδαμε: “4.48 Ψύχωση” στο θέατρο Θησείον

Είδαμε: “4.48 Ψύχωση” στο θέατρο Θησείον

sarah©stavroshabakis-13-of-18-1024×640

«Ναι. Ο φόβος είναι που με κρατάει μακριά από τις γραμμές του τραίνου.

Ελπίζω μόνο στο Θεό ο θάνατος να είναι το γαμημένο τέλος. Νιώθω σα να είμαι ογδόντα χρονών. Κουράστηκα από τη ζωή και το μυαλό μου θέλει να πεθάνει.

Στις 4.48

όταν η απόγνωση μ’ επισκέπτεται

θα ήθελα να κρεμαστώ

με συνοδεία τον ήχο της ανάσας του εραστή μου».

Ψυχική κατάρρευση λοιπόν. Αυτό δηλώνει η ψυχίατρος της Βρετανίδας θεατρικής συγγραφέως Σάρα Κέιν λίγο πριν την αυτοχειρία της στα 28 της χρόνια, και της πετάει ένα σακουλάκι φάρμακα.

Ένας συνηθισμένος ασθενής ή ένας άνθρωπος που θα έκανε τα πάντα, που λαχταρούσε ολόκληρη τη σύντομη ζωή του να αγαπηθεί;

Στην παράσταση στο Θέατρο Θησείον, πολλές φορές ο λόγος γίνεται αποσπασματικός, ακατανόητος, σχεδόν παραληρηματικός. Μέσα από όλο αυτό ξεβράζονται κοφτερές αλήθειες όχι μόνο προσωπικές, αλλά συλλογικές και πανανθρώπινες: γύρω μας, μέσα μας, ίσως δίπλα από τα χρωματιστά Lofepramine, Citalopram και Prozac κυκλοφορούν υπάρξεις γεμάτες φόβο, μοναξιά, απογοήτευση και τάσεις αυτοκαταστροφής – μα κατά βάθος με ένα τεράστιο κενό στην καρδιά, με έναν «εαυτό που δεν συνάντησαν ποτέ κολλημένο στο πίσω μέρος του μυαλού τους».

Η σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου συλλαμβάνει μια ατμόσφαιρα που θυμίζει έγκατα διαταραγμένου μυαλού. Επαναλαμβανόμενοι ήχοι, μπερδεμένα λόγια και παράλληλοι διάλογοι που αλληλομπλέκονται. Από τα πρώτα λεπτά μπαίνει στα βαθιά και δεν σταματά μέχρι το τέλος. Στις πιο δυνατές εικόνες η «πάλη» στις κουρτίνες καθώς και ο «λιθοβολισμός» της ψυχιάτρου από μια πλευρά του εαυτού της Κεην.

Η ίδια είναι σχεδόν τρομακτική στην αποστασιοποιημένη φιγούρα της επιστήμης, της κοινής λογικής, του φυσιολογικού, του αυτονόητου. Ακόμα κι έτσι, κάπου εκεί κρύβεται κι αφήνει να φανεί μια μικρή ανθρώπινη ρωγμή: «Μισώ αυτήν την γαμημένη δουλειά. Έχω ανάγκη από τους φίλους μου να έχουν σώας τα φρένας».

Η Παρθενόπη Μπουζούρη, στον βασικό ρόλο γεμίζει με αστείρευτη ενέργεια κάθε εκατοστό της σκηνής. Μέσα από την κάμερα χειρός, κοιτάζει τον θεατή με βλέμμα ιδρωμένο, ματωμένο, θαμπό και παραδίνεται καθολικά σε μια ερμηνεία που δεν ξεχνιέται εύκολα. Συχνά, μια λάμπα που τυφλώνει, ανάβει μπροστά στο πρόσωπό της όταν μιλά. Άλλες φορές θυμίζει το αποστειρωμένο φως του νοσοκομείου κι άλλες την καθαρότητα με την οποία αναδύεται κάθε σκοτεινή λεπτομέρεια της ψυχής της. Η ντελιριακή επανάληψη της φράσης «Να θυμάσαι το φως και να πιστεύεις στο φως» μοιάζει ανούσια, κούφια, όταν απευθύνεται σ’ ένα πλάσμα που το έχουν ήδη καταπιεί οι σκιές.

Η Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου είναι η ήρεμη δύναμη που ζωντανεύει άλλη μία από πολλές πτυχές της προσωπικότητας της Κέιν άλλοτε ενισχύοντας, άλλοτε διαφωνώντας κι άλλοτε ηχώντας σαν αντίλαλος.

Η μουσικός Nalyssa Green είναι ταυτόχρονα η φυσιογνωμικά γλυκιά, αμίλητη κι ανέκφραστη νοσοκόμα που αργότερα θα τραγουδήσει με πάθος για την αγάπη. Εξαιρετική η χρήση του αιθερόφωνου που – σαν από μια φυσική παραδοξότητα – καθώς τα δάχτυλα αγγίζουν απαλά τον αέρα, παράγονται βαθείς, ογκώδεις και γήινοι ήχοι.

Η Ήττα έρχεται συνήθως τα πρωινά.

Στις 4.48 το μαρτύριο τελειώνει. Τώρα, πιο πέρα από τα δάκρυα, βρίσκεται μόνο ένα ζευγάρι κορδόνια παπουτσιών κι ένα ζεστό σκοτάδι που σκεπάζει τα μάτια.

 


Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθήστε μας στο instagram



Προηγούμενο άρθροΛαμπερή η επίσημη πρεμιέρα της ΜΑΝΤΑΜ ΣΟΥΣΟΥ στο Παλλάς
Επόμενο άρθροH πόλη χωρίς αστυνομία,με 0% ανεργία,1200 ευρώ μισθό και σπίτια με 15 ευρώ τον μήνα
Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικών-Ψυχολογίας) και συνέχισε τις σπουδές της στο Κέντρο Εκπαίδευσης Μεταφραστών «γλωσσολογία». Συνεργάστηκε με ιστοσελίδες Εναλλακτικής Δράσης και Ψυχολογίας στον τομέα της μετάφρασης και με τις καλλιτεχνικές ιστοσελίδες Mindradio, Culturenow και Fermou-Art στον τομέα κριτικής θεάτρου, κινηματογράφου και βιβλίου. Πλέον αρθρογραφεί στο περιοδικό Koita Magazine.