Ο Ιαν Ράνκιν, κατά την προσωπική μου άποψη,είναι ο σημαντικότερος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων της εποχής μας. Ένας συγγραφέας που ακουμπά στην κλασική παράδοση του είδους,που σημαίνει πολύ απλά ότι κάθε φορά που γράφει ένα μυθιστόρημα,έχει μιά ιστορία να διηγηθεί. Δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, οι ήρωες του είναι ψυχογραφημένοι στην εντέλεια, μέχρι την πιο μικρή λεπτομέρεια. Η δε αστική τοπογραφία του Εδιμβούργου ,μέσα από τα βιβλία του,είναι εξαιρετική.
Γεννήθηκε το 1960 στην Σκωτία. Σπούδασε αγγλική λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου,απ΄όπου αποφοίτησε το 1982. Πριν αφοσιωθεί στη συγγραφή έκανε διάφορες δουλειές,από εργάτης σε αμπελώνες ως φοροεισπράκτορας και μουσικός συντάκτης. Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1986 αλλά η καθιέρωσή του ήρθε με τη δημιουργία του διάσημου αντιήρωά του, του επιθεωρητή Ρέμπους το 1987.
Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 36 γλώσσες και είναι μπεστ σέλερ στις περισσότερες ηπείρους. Εχει λάβει τέσσερα CWA DAGGER AWARDS, ενώ το 2004 απέσπασε το πλέον έγκριτο αμερικάνικο EDGAR AWARD. Εχει τιμηθεί με ακαδημαϊκούς τίτλους από τα πανεπιστήμια του Αμπερτέι,του Σεντ Αντριους, του Χαλ και του Εδιμβούργου ενώ για τις υπηρεσίες του στη λογοτεχνία του απονεμήθηκε επίσης τιμητικός τίτλος από τη βασίλισσα της Αγγλίας. Τον Μάρτιο του 2015 έγινε μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας του Εδιμβούργου,ο πρώτος συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας στον οποίο επιφυλάσσεται αυτή η τιμή.
Καθόλου τυχαία η Daily Mail έγραψε για τον κεντρικό του ήρωα ΄΄Ο Τζόν Ρέμπους είναι ένας από τους σπουδαιότερους χαρακτήρες της αστυνομικής λογοτεχνίας. Εφάμιλλος των Χόλμς και Πουαρό…Έξοχα δομημένος και απόλυτα συναρπαστικός΄΄.
Ο Τζόν Ρέμπους πρωταγωνιστεί και ΄΄Στον Οίκο των Ψεμμάτων΄΄,το τελευταίο μυθιστόρημα του Ράνκιν. Μόνο που τα χρόνια έχουν περάσει και ο επιθεωρητής Ρέμπους έχει βγεί στη σύνταξη. Μόνο πού,κάποιοι σαν κι αυτόν,ουσιαστικά,δεν βγαίνουν ποτέ στη σύνταξη. Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά η συνήθεια…..
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου ΄΄Δώδεκα χρόνια μετά την εξαφάνισή του ένας ιδιωτικός ερευνητής εντοπίζεται νεκρός,κλειδωμένος στο εσωτερικό ενός αυτοκινήτου που είναι κρυμμένο βαθιά μέσα σε ένα δάσος. Το χειρότερο,και για την οικογένειά του και για την αστυνομία,είναι ότι το πτώμα βρέθηκε σε μιά περιοχή που είχε ήδη ερευνηθεί.
Η επιθεωρήτρια Σιβόν Κλάρκ συμμετέχει στη νέα έρευνα που σκοπό έχει να αποκαταστήσει τα λάθη που έγιναν την πρώτη φορά. Υπάρχουν πάντα υποψίες σχετικά με τον τρόπο που είχε διεξαχθεί η έρευνα στο παρελθόν και τώρα,έπειτα από τόσα χρόνια που τα ερωτήματα έμειναν αναπάντητα,ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Κάθε εμπλεκόμενος αστυνομικός πρέπει να ανακριθεί και απ΄ότι φαίνεται όλοι όσοι συμμετείχαν στην πρώτη έρευνα έχουν κάτι να κρύψουν και πάρα πολλά να χάσουν. Υπάρχει,όμως,κάποιος που ξέρει καλά που μπορεί να βγάλει αυτός ο δρόμος και ότι αυτό μπορεί να είναι το τέλος του. Ο Τζον Ρέμπους΄΄.
Οπως πολύ εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς μετά από αυτή την εισαγωγή, ο ΄΄Οίκος των Ψεμμάτων΄΄ δεν είναι παρά η ίδια η αστυνομία.
΄΄Θα περνούσαν οι μήνες, ο Ρέμπους το ήξερε καλά, και ο κόσμος θα άρχιζε να ξεχνάει. Ειδάλλως θα περιδιάβαιναν στο δάσος μη γνωρίζοντας καν τι είχε συμβεί εκεί. Θαύμασε την αποτελεσματικότητα με την οποία οι άνθρωποι έσβηναν τις αναμνήσεις τους,όλοι εκείνοι που είχαν περάσει από ανάκριση την πρώτη φορά. Οι λεπτομέρειες είχαν γίνει καπνός,οι στιγμές είχαν μπερδευτεί. Ο ανθρώπινος νους δεν ήταν ακριβώς αξιόπιστος μάρτυρας ακόμα και κάτω από τις καλύτερες συνθήκες΄΄.
Σε αυτή την υπόθεση ο Ρέμπους είναι ο άνθρωπος που παραμένει στη σκιά. Βλέπετε,είναι πιά συνταξιούχος και δεν έχει καμμιά επίσημη ιδιότητα. Ακόμα κι έτσι,όμως,με τον δικό του παλιομοδίτικο τρόπο ,προσπαθεί να βρεί την άκρη σε μιά υπόθεση που φαίνεται να έχουν ξεχάσει όλοι.΄Η θα ήθελαν να ξεχάσουν.
Σασπένς,ανατροπές και άψογη περιγραφή των χαρακτήρων των προσώπων που περνούν μέσα από τις σελίδες είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά της γραφής του Ράνκιν. Που,μέσα από τη ματιά του επιθεωρητή μας ξεναγεί στο Εδιμβούργο που αγαπάει,έχοντας πιά μιά αίσθηση νοσταλγίας για όλα όσα πέρασαν.
΄΄Οι διάφορες παρέες εξέπεμπαν τόσο πολλή ενέργεια,που ο Ρέμπους μπορούσε να τη νοιώσει σαν μιά φυσική δύναμη που τον έσπρωχνε μακριά.Ηξερε ότι αντίκρυζε το μέλλον,αλλά ήξερε επίσης ότι το μέλλον που όλα αυτά τα παιδιά φαντάζονταν για τον εαυτό τους,μπορεί να μην εξελισσόταν όπως θα ήθελαν. Στον δρόμο τους θα υπήρχαν δάκρυα και ψυχολογικά τραύματα,λάθη,υποσχέσεις που δεν θα τηρούνταν. Κάποιοι θα παντρεύονταν τους νυν αγαπημένους τους και θα το μετάνιωναν μιά ολόκληρη ζωή. Αλλοι θα χώριζαν. Μερικοί θα απασχολούσαν την αστυνομία τα επόμενα χρόνια. Θα υπήρχαν πρόωροι θάνατοι λόγω ασθενειών και ίσως και κανά δυό αυτοκτονίες. Αυτή τη στιγμή τίποτα απ΄όλα αυτά δεν θα τους φαινόταν εφικτό. Αυτή τη στιγμή ήταν ολοζώντανοι,και αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία΄΄.
Δεν είναι ο Καμύ που τα σκέφτεται αυτά αλλά ο επιθεωρητής Ρέμπους.
Ο Ρέμπους που δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν μοιράζει πια γροθιές, όμως το μυαλό του παραμένει κοφτερό και η διαίσθησή του αλάνθαστη. Στη νέα περιπέτεια του Ίαν Ράνκιν, «Στον Οίκο των Ψεμάτων», γερνάει με στυλ ξεκαθαρίζοντας παλιούς λογαριασμούς.
