Λόγω της κατάστασης που ζούμε και του εγκλεισμού στο σπίτι,είπα σήμερα να παρουσιάσω ένα μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε το 2012, έκανε εντύπωση τότε, και ξανακυκλοφόρησε στις μέρες μας σε έκδοση τσέπης και σε πολύ φτηνή τιμή, και όταν λέω φτηνή, εννοώ γύρω στα 6 ευρώ.
Ο Κώστας Ακρίβος έγραψε ένα μυθιστόρημα που δύσκολα μπορείς να του βάλεις ταμπέλα.Τι ακριβώς είναι; Αστυνομικό; Ιστορικό; Αισθηματικό; Κοινωνικό; Ίσως όλα αυτά μαζί. Το Πανδαιμόνιο έχει στοιχεία και αστυνομικού και ιστορικού και αισθηματικού και κοινωνικού μυθιστορήματος,πολύ καλά μπλεγμένα και με μια διάθεση που φέρνει στο μυαλό κινηματογραφική ταινία με διάθεση Αlmodovar.
Για να καταλάβετε την υπόθεση αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
”Στις 16 Απριλίου 2004 οι καλόγεροι σε μια μονή στο Άγιον Όρος ανακαλύπτουν έντρομοι μέσα σε κελί ένα πτώμα. Αν σκεφτεί κανείς ότι το μέρος αυτό για πάνω από 1.000 χρόνια απαγορεύεται να το πατήσει πόδι όχι μόνο γυναίκας αλλά ακόμα και ζώου θηλυκού γένους,τότε γίνεται φανερό τι σάλο προκαλεί η είδηση πως το πτώμα αυτό ανήκει σε μιά κοπέλα.
Οι ύποπτοι είναι ο κτήτορας του κελιού Νήφωνας,που θεωρείται περίπου άγιος, και ο γέροντας Γεδεών, που άλλο όνειρο δεν έχει παρά να δεί να κυματίζει ξανά η ελληνική σημαία στην Κωνσταντινούπολη.
Ερωτικό σκάνδαλο; Εθνικό σχέδιο; Δάκτυλος του σατανά; Ή μήπως κάτι που ξεπερνάει κι αυτή ακόμα τη φαντασία του συγγραφέα;”
Είναι σαφές ότι ο συγγραφέας δεν θέλει να δώσει παραπάνω στοιχεία και μας αφήνει να τα ανακαλύψουμε διαβάζοντας το μυθιστόρημα.
Θα αντιγράψω, επίσης, κάποιες από τις κριτικές που πήρε το Πανδαιμόνιο όταν κυκλοφόρησε, γιατί θα μας βοηθήσουν να σχηματίσουμε μια άποψη για το βιβλίο.
Το Πανδαιμόνιο είναι ένα χορταστικό μυθιστόρημα που ικανοποιεί και τα πιό δύσκολα γούστα. Περιέχει μύθο,εξελικτική πλοκή και υψηλή αφηγηματική σαφήνεια. Το γεγονός αυτό φανερώνει την εμπειρία του συγγραφέα και την άμεση ικανότητά του στην απόδοση ενός υψηλού ποιοτικά,πυκνού εκφραστικά και με ευκρινή αρτιότητα δομημένου λόγου,
έγραψε ο Ηλίας Κεφαλάς στην Κυριακάτικη Αυγή.
Ο Κώστας Ακρίβος μας έδωσε ένα καλοδουλεμένο,αστυνομικής υφής,μυθιστόρημα με πάμπολλα πραγματολογικά στοιχεία για το Άγιον Όρος. Κυρίως,όμως, μας ξαναδίνει το ερέθισμα να αναστοχαστούμε τον εαυτό μας,
έγραψε ο Γιώργος Χ.Παπασωτηρίου στη Βραδυνή.
Περισσότερο βλάσφημο από τη Πάπισσα Ιωάννα, αφού το ανοσιούργημα λαμβάνει χώρα στο Άγιον Όρος. Συναρπαστικότερο από το Ονομα του Ρόδου, μια και το απόκρυφο χειρόγραφο που εντοπίζεται στη μοναστική Βιβλιοθήκη δεν αφορά έριδες της Καθολικής Εκκλησίας αλλά την επανάκτηση της Βασιλεύουσας……Και ως επιστέγασμα, ένα μυθιστόρημα πλήρες μορφικών τεχνασμάτων,
έγραψε η Μάρη Θεοδοσοπούλου στο Βήμα της Κυριακής.
Ένα μυθιστόρημα που δεν θα αφήσετε από τα χέρια σας από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Ο Κώστας Ακρίβος έγραψε ,κατά τη γνώμη μου,ένα ανθρωποκεντρικό μυθιστόρημα. Μέτρο των πάντων ο άνθρωπος που αγωνίζεται, λυγίζει, πέφτει και σηκώνεται.
Πού προσπαθεί να ξεπεράσει τα ανθρώπινα μερικές φορές,αλλά δεν είναι αυτή η φύση του. Είναι φτιαγμένος και από σάρκα. Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για να γίνουμε ασκητές. Υπάρχει η ζωή που πάλλεται,υπάρχει ο έρωτας,υπάρχει η ανάγκη για ουσιαστική επικοινωνία. Ενα διπλό κλάμα τον σταμάτησε από κάθε άλλη περιδίνηση. Η ζωή απαιτούσε το μερίδιό της. Η σάρκα έχει ανάγκη από τροφή και όχι μόνο από φιλιά και χάδια. Ο Νήφωνας κοκκίνισε ελαφρά με αυτή τη σκέψη…
Βούτηξε το δάχτυλο στη γλυκιά τροφή,το μέλι. Δεν ήξερε αν έκανε καλά. Θυμόταν ότι τα νεογνά μονάχα με το μητρικό γάλα τρέφονται. Ναι, τα κανονικά. Όσα όμως έχουν μόνο πατέρα; Και για μάνα τους τη θάλασσα; Διαμαρτύρεται η ζωή,το σώμα είναι υποχείριο του ένστικτου για τροφή,ύστερα ακολουθεί η πείνα της καρδιάς. Πλησίασε το δάχτυλο στο πρώτο στόμα, το πιο βιαστικό. Λαίμαργα τα χείλη έγλειψαν το μέλι. Το επανέλαβε στο δεύτερο βρέφος. Αυτό ήταν πιο διστακτικό,λιγότερο πρόθυμο . Με το ελεύθερο χέρι του ο Νήφωνας παραμέρισε το ύφασμα και διέκρινε την αγορίστικη φύση. ΄΄Ωστε έτσι, ε; ΄΄ αναρωτήθηκε φωναχτά. Αλλά δεν ήξερε αν το είπε με ευχαρίστηση,καθώς διέγνωσε στη συμπεριφορά του εγκράτεια, ή επειδή θα γινόταν άντρας με ξεχωριστές προτιμήσεις. Σαν τέτοιες που αρμόζουν στους ΄΄εκλεκτούς του Θεού΄΄.
