Φίλοι και γνωστοί με παρότρυναν από τις πρώτες ημέρες του lockdown να βγω στους δρόμους και να αποτυπώσω καλλιτεχνικά με τον φακό μου τους άδειους δρόμους της Αθήνας που ποτέ δεν είναι άδειοι κανονικά. Άλλωστε φωτογράφοι απ΄ όλο τον κόσμο έχουν ήδη κάνει το ίδιο είτε για δημοσιογραφικούς λόγους, είτε για δικό τους αρχείο.
Όταν όμως πρωτοκυκλοφόρησα (όχι για να φωτογραφίσω) στους άδειους δρόμους δεν ένοιωσα καλά. Θα ένοιωθα καλά αν ήξερα ότι είναι άδειοι επειδή οι άνθρωποι έφυγαν στα χωριά, ή πήγαν διακοπές. Αλλά όχι. Είναι, είμαστε κλεισμένοι αναγκαστικά, κυνηγημένοι από τις φήμες μιας «πανδημίας» που μας κυνηγά, από τον ίδιο τον φόβο μας που μας τυφλώνει, από μια ανηλεή κυβέρνηση που, όπως γράφουν πολλοί, δεν ρίχνει το βάρος στην στήριξη και ανάπτυξη του υγειονομικού κλάδου, αλλά στο πόσες βδομάδες πρέπει να μείνουμε κλεισμένοι μέσα, χάνοντες δουλειές, σχέσεις, εισοδήματα, ακόμα κ την χαρά να περπατάμε ελεύθεροι στον ήλιο και στη θάλασσα!
‘Όχι λοιπόν, μια τέτοια φωτογράφηση με παρόμοιες σκέψεις να τριγυρνάνε, δεν μπορεί να είναι ευχάριστη, γι΄ αυτό και άργησα να την πραγματοποιήσω. Αλλά την πραγματοποίησα. Όχι σε μια μέρα, αλλά σε δύο. Σε δύο απογεύματα.
Το ένα απόγευμα είχε ήλιο και το άλλο συννεφιά, η οποία εξυπηρετεί καλύτερα το συγκεκριμένο φωτογραφικό αποτέλεσμα, μιας και δεν επιβαρύνει την σκηνή με τις σκληρές σκιές από τα κτίρια. Κινήθηκα σε γνωστές περιοχές του κέντρου, που εύκολα θα αναγνωρίσετε με μια ματιά. Μια ευχάριστη συνάντηση ήταν με διάφορους φορείς βοήθειας αστέγων, που κάθε απόγευμα βγαίνουν στους δρόμους και δίνουν φαγητό, νερό και άλλα απαραίτητα για κάθε άνθρωπο.
Επίσης ήθελα να σημειώσω ότι προτίμησα να έχω φωτογραφίες με φως ημέρας ή, έστω, στη «χρυσή ώρα» του ηλιοβασιλέματος, γιατί η ανθρώπινη απουσία είναι πιο έντονη σε μια φωτογραφία ημέρας, όπου φυσιολογικά κυκλοφορούν άνθρωποι. Ενώ σε μια φωτογραφία νύχτας δεν είναι τόσο έντονη η ανθρώπινη απουσία, ειδικά αφού αγνοείς την ώρα που τραβήχτηκε. Δηλαδή, μπορεί εγώ να την τράβηξα στις 9 με10 το βράδυ (όπως όντως τράβηξα τις λίγες νυχτερινές που θα δείτε), όμως εσύ να νομίζεις ότι τις τράβηξα στις 2 τα μεσάνυχτα, οπότε φυσική η ανθρώπινη απουσία, θα μπορούσες να σκεφθείς. Γι΄ αυτό προτίμησα ώρες με φως ημέρας.
Κλείνω με μια ευχή: να σκεφθούν πιο ώριμα και αποφασιστικά οι κυβερνώντες και με τις απαραίτητες προφυλάξεις (που ο συνετός λαός μας απέδειξε ότι μπορεί να τηρήσει και τηρεί!) να ανοίξουν άμεσα την αγορά, πριν περισσότερες μικρές επιχειρήσεις και άνθρωποι οδηγηθούν στην ανέχεια, την φτώχεια και την αδυναμία επιβίωσης! Γιατί πρέπει να έχεις την υγεία σου για να ζήσεις, αλλά πρέπει να έχεις και ζωή για να έχεις και την υγεία σου.
Theo Lian
