Σωτήρης Σκάντζικας: “Θέλω να παίζω για πάντα στο θέατρο. Σε σπουδαία έργα. Με σπουδαίους συνεργάτες”

Παραμένει μέχρι και σήμερα το ίδιο ταπεινός, ειλικρινής και γεμάτος δημιουργία όπως ακριβώς ήταν και στα πρώτα του βήματα στο χώρο.  Η καλλιτεχνική του ζωή γεμάτη εκλεκτές δουλειές στο σανίδι οι οποίες αποτελούν τεράστιο παράσημο για τον ίδιο ενώ η παρουσία του στη τηλεόραση τις χρυσές εποχές των 90s αντηχεί μέχρι και σήμερα διαχρονική στο κόσμο που τον αγαπάει.

Ο Σωτήρης Σκάντζικας με αφορμή την επιτυχημένη θεατρική στιγμή της φετινής σεζόν με το έργο “Κάποιος να με προσέχει” στο Θέατρο Βεάκη,  σε μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης στο Koitamagazine.gr και στον δημοσιογράφο Πάνο Σταματόπουλο!

Η ευτυχής συγκυρία του φετινού χειμώνα με την παράσταση “Κάποιος να με προσέχει”, η δουλειά που έχει μείνει χαραγμένη στον ίδιο μέσα στα χρόνια, το τηλεοπτικό πεδίο του σήμερα και η δημοφιλία που έλαβε από την τηλεόραση αλλά και η μεγάλη του επιθυμία να  βρεθεί ξανά στον κινηματογράφο. 

Την φετινή θεατρική σεζόν επιστρέφεις στο σανίδι και στην θεατρική οικογένεια του έργου “Κάποιος να με προσέχει” που συνεχίζει για δεύτερη χρονιά την πορεία του,  αυτή τη φορά στο Θέατρο Βεάκη. Μίλησε μας για αυτό το νέο βήμα,  για το πώς προέκυψε αυτή  η πρόταση αλλά και το τι σ’εκανε να αποδεχθείς αυτή την πρόταση;

Είμαι χρόνια ”στόκερ” της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, από τα χρόνια της σχολής στο Θ. Τέχνης. Αναπόφευκτα λοιπόν είδα πέρυσι την παράσταση και ενθουσιάστηκα. Ένα έξοχο έργο, που επιτρέπει στους ηθοποιούς να κινηθούν σε μία τεράστια γκάμα συναισθημάτων. Σκετη πρόκληση, σκέτη μαγεία. Όταν σε λίγους μήνες από τότε μου τηλεφώνησε η Αθανασία για να μου προτείνει τον ρόλο του Μάικλ Γουότερς, δεν υπήρξε δευτερόλεπτο σκέψης. Η θετική απάντηση ήταν μονόδρομος! Είναι σπάνιες οι φορές που σου δίνεται μια τόσο μεγάλη ευκαιρία να εμβαθύνεις τόσο στον εαυτό σου και να ξαναρχίσεις να ανοίγεις ‘κουτάκια’ με όλων των ειδών τα συναισθήματα, τις αντιδράσεις. Φόβο, χαρά, γέλιο, δάκρυα, επιθετικότητα, βία, προσμονή, υπομονή, τα πάντα!

Πώς είναι η συνεργασία σου με την σκηνοθέτιδα της παράστασης Αθανασία Καραγιαννοπούλου αλλά και με τους συνοδοιπόρους σου στη σκηνή Αντίνοο Αλμπάνη και Δημήτρη Παπαγεωργίου;

Με την Αθανασία γλυτώσαμε την περίοδο της ”ανίχνευσης” μεταξύ μας. Γνωριζόμαστε. Αυτό που δεν φανταζόμουν, είναι οτι η συνεργασία μας θα ήταν τόσο καθοριστική για εμένα. Μετά από πάρα πολλά χρόνια, άκουγα σκηνοθετικές οδηγίες που σκεπτόμουν εγώ ο ίδιος! Δεν υπήρξε ουδεμία αντίρρηση, η γραμμή του ρόλου ήταν κοινή, έγινε κοινή, όταν αφέθηκα πλήρως στα χέρια της. Και τα ”χέρια” της ειναι σταθερά, μαγικά, γεμάτα γνώση, φαντασία, δημιουργία και πολύ πολύ χιούμορ! Το πολυτιμότερο πράγμα σε μια παράσταση είναι να εμπιστεύεσαι, να εκτιμάς τον σκηνοθέτη σου.

Και μετά μπήκαν στην ψυχή μου αυτά τα δύο ”αγόρια”, Αντίνοος και Δημήτρης. Δεν ξέρω τι…. συναστρία υπήρχε, ξέρω οτι τους αγάπησα, θαύμασα, ζήλεψα από την πρώτη ανάγνωση! Καθαροί άνθρωποι, ντόμπροι, ευθείς, όπως θέλω να πιστεύω κι εγώ για μένα. Θεωρώ τον εαυτό μου εξαιρετικά τυχερό που παίζω μαζί τους, που προερχόμαστε όλοι από το Θέατρο Τέχνης, που δεν μιλάμε καν και συνεννοούμαστε με τα μάτια.

Με τι γνώμονα εξετάζεις κάθε φορά μια επαγγελματική πρόταση που θα λάβεις; Οι άνθρωποι που θα είναι μαζί και η ομαλή συνεργασία είναι κάτι που βρίσκεται ψηλά στα  standards σου;  Το ένστικτο σου σ’ έχει προδώσει ποτέ και αν ναι πώς το διαχειρίστηκες;

Δεν εμπιστεύομαι το ένστικτό μου, βάζω μπροστά την λογική μου. Ειδικά στο θέατρο, όταν μου προτείνουν κάποιο έργο, μία είναι η ερώτηση που θέτω στον εαυτό μου… ”Εγώ θα πλήρωνα για να το δω?” Για εμένα το πρώτο που με απασχολεί είναι αν το κείμενο με αφορά, αν μπορεί να μεταδώσει συναισθήματα, αν μπορει να προσφέρει λύσεις, γαλήνη, χαρά, παρηγοριά, διεξόδους… Και ένας μόνο θεατής να βγεί από την αίθουσα και να αισθανθεί κάτι, να θυμηθεί μια μυρωδιά, ένα χάδι, κάτι, τότε το παιχνίδι είναι κερδισμένο. Και φυσικά οι συνεργάτες είναι σημαντικοί. Μια ομαδική δουλειά κάνουμε, χωρίς συνοχή, αλληλοκαταννόηση, κοινό κώδικα, δεν μπορεί να υπάρξει επιτυχημένη παράσταση. Με σεβασμό, ευγένεια, αποδοχή. Όπως θα έπρεπε κατά την γνώμη μου να λειτουργούμε όλοι και στην πραγματική ζωή.

Το θέατρο μετά από μια επικίνδυνη στροφή λόγω της πανδημίας,  δείχνει να δικαιώνεται με τον κόσμο να στηρίζει τις θεατρικές παραγωγές που ανεβαίνουν αλλά και ολόκληρο τον κόσμο των τεχνών.  Περιέγραψε μου λίγο το συναίσθημα που νιώθεις κάθε φορά με την επαφή σου με το θέατρο μετά covid εποχής;

Εγώ μετά από μακρά απουσία, επέστρεψα στο θέατρο το 2020, εν μέσω covid. Πρόλαβα και έπαιξα, με πολλούς περιορισμούς μεν, αλλά έπαιζα. Ομολογώ οτι τότε ήταν πολύ συγκινητικές οι στιγμές που έζησα. Νομίζω οτι τότε στα θέατρα πήγαιναν όχι οι τολμηροί, αλλά οι πραγματικά θεατρόφιλοι! Ήταν σπουδαίο να αντικρύζεις το κοινο με τις μάσκες και να απομονώνεις την ματιά τους. Γιατι αυτό έβλεπες. Όλες οι αντιδράσεις αντικατοπτρίζονταν εκεί, σαν γκρο πλαν της ψυχής.

Με ρωτάς για την μετά covid εποχή, που είχα την τύχη να συναντηθώ με αυτό το έργο, αυτόν το ρόλαρο… ξέρεις, κάθε βράδυ έρχομαι αντιμέτωπος πάλι με αυτά τα μάτια των θεατών… δακρυσμένα, ζεστά, ήμερα, ενθουσιασμένα. Μόνο που δεν φορούν πια μάσκες. Κι όμως, έχω την πολυτέλεια να απολαμβάνω πάλι αυτό το ”γκρο πλαν” της ψυχής τους. Πραγματικά είμαι ευγνώμων.

Στο ίδιο μήκος κύματος με το θέατρο η μυθοπλασία στο γυαλί βιώνει μια σημαντική άνοδο με τις σειρές των τελευταίων δύο χρόνων να κέρδισαν το στοίχημα της τηλεθέασης και να έφεραν έναν διαφορετικό αέρα στον τηλεοπτικό μηχανισμό ενώ φέτος παρατηρούμε ένα μεγάλο αριθμό σειρών  στο πεδίο με την κωμωδία να εκλείπει στις μέρες μας.

Πώς κρίνεις το πεδίο του σήμερα, σε γοητεύει ή σε απογοητεύει; Θα μπεις στην διαδικασία να παρακολουθήσεις τις νέες δουλειές που υπάρχουν στους δέκτες μας ώστε να έχεις μία ολοκληρωμένη άποψη για το τι παίζει ή δεν παρακολουθείς σε μεγάλο βαθμό τηλεόραση;

Εννοείται οτι παρακολουθώ τα πάντα για να διαμορφώσω άποψη. Δεν αποκλείω εκ προοιμίου τίποτα. Ανέκαθεν πίστευα οτι έχουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα τηλεόραση. ”Πολύχρωμη”. Στο εξωτερικό που πάντοτε όποτε πάω παρακολουθώ πολύ τηλεόραση, δεν θα έλεγα οτι ενθουσιάζομαι… Φέτος όντως έχουμε πάρα πολλές σειρές, εποχής κυρίως και ελάχιστη κωμωδία. Δεν θα έλεγα οτι έχω ”κολλήσει” με κάτι. Φιλότιμες, αξιόλογες δουλειές με εξαιρετικούς και σε περιπτώσεις συγκλονιστικούς ηθοποιούς. Που όμως δίπλα τους, φαντάζομαι για λόγους οικονομίας, σε μικρότερους ρόλους, εμφανίζονται άνθρωποι που ΣΙΓΟΥΡΑ δεν είναι ηθοποιοί, δεν μπορεί να είναι ηθοποιοί! Διακρίνω μια λογική τύπου παίρνω πέντε ηθοποιάρες και 100 ινφλουένσερς, μαθητές, περαστικούς, ότι βρω, και τους δίνω και 30 ευρώ το επεισόδιο και να λένε κι ευχαριστώ…. ε όχι λοιπόν, γιατί στο τέλος μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά!

Έχεις βιώσει σημαντικές στιγμές στο γυαλί με τον κόσμο να τις θυμάται μέχρι και σήμερα με αρκετή αγάπη και νοσταλγία με το θρυλικό “Εκείνες Κι Εγώ” να συνεχίζει να γράφει την δική του ξεχωριστή ιστορία μέσω των επαναλήψεων. Εν έτη 2023 τι έχεις να θυμάσαι από αυτή την σημαντική περίοδο στο γυαλί ;

Είχα πλήρη επίγνωση του τί έκανα και γιατί το έκανα τότε. Χρησιμοποίησα την τηλεόραση για να μου φέρει αναγνωρισημότητα, και να με βοηθήσει αργότερα σε πιο μεγάλη πορεία στο θέατρο που με ενδιαφέρει. Επίσης να τονώσω τον ναρκισσισμό μου, και φυσικά να πληρώνομαι για να ζω αξιοπρεπώς. Δεν θα έλεγα οτι πέτυχα και πολλά από αυτό, πέρα από την αγάπη του κόσμου. Ξαφνικά με δέσμευσε σε μια μανιέρα στο θέατρο, που αρνήθηκα να ακολουθήσω. Δεν θα ξαναέπαιζα τον Πετράκη, νόμος! Κι ενώ πριν ήμουν ήδη 8 χρόνια στο θέατρο με πολύ σημαντικές δουλειές, ξαφνικά βρέθηκα να με ζητούν άνθρωποι που εγω δεν ταίριαζα. Παρ’ όλα αυτά, η σειρα έγινε τα 90’s που εγώ αγαπώ πολύ γιατι το καταδιασκέδασα! Και λόγω της επιτυχίας της σειράς, διασκέδαζα και τζάμπα, στα clubs.

  Πώς νιώθεις όταν σήμερα σε συναντάει ο κόσμος και σου μιλάει με νοσταλγία για τον ρόλο του “Πετράκη” ;  Σου δημιούργησε ποτέ πρόβλημα αυτή η ταύτιση με αυτό το ρόλο με  παραγωγούς ή με ρόλους παραπλήσιους με αυτούς που έρχονταν ;

Στο δεύτερο σκέλος νομίζω σου απάντησα προηγουμένως. Όσο για τον κόσμο,που μου μιλά για τον Πετράκη ακόμη, χαίρομαι, το εκτιμώ ιδιαίτερα, αλλά είναι μακρινό παρελθόν για μένα. Και με το παρελθόν χτίζουμε το μέλλον. Μόνο που το δικό μου επιθυμητό ”οικοδόμημα” απέχει πολύ από εκείνο το ”σπιτάκι”.

Σήμερα αν ερχόταν μια πρόταση που σου κέντριζε το ενδιαφέρον και η οποία σε ικανοποιούσε σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, θα έλεγες το ναι σε κάτι νέο στη μικρή οθόνη;

Μα πολύ δύσκολα θα έρθει. Δεν ξέρω κανέναν πια στην τηλεόραση. Παλιά, διάλεγε ο σκηνοθέτης. Τωρα ακούω για casting directors, που μετά από πίεση φίλων, έστειλα κι εγώ βιογραφικά και ουδέποτε μου απάντησε κάποιος. Λίγη ευγένεια με μια απάντηση δεν θα έβλαπτε ξέρετε. Φυσικά και θα έκανα έναν ενδιαφέροντα ρόλο στην τηλεόραση, αλλά χλωμό το κόβω. Φυσικά και θα έκοβα φλέβες για οποιαδήποτε σειρά του Καπουτζίδη, ή να άνηκα στο ονειρεμένο cast από το ”Σόι”, ενδεικτικά αναφέρω γιατι αισθάνομαι οτι όλοι εκεί περνούσαν υπέροχα και αυτο σε εμένα δημιουργεί τεράστια ασφάλεια. Να σου πω όμως και την αλήθεια… δεν κόπτομαι και για τηλεόραση. Φρενήρεις ρυθμοί, φριχτά οικονομικά, λίγες περιπτώσεις πραγματικής δημιουργίας. Και δυστυχώς, όπως μου λένε όλοι, είναι απαραίτητη, αν θέλω τουλάχιστον να προωθήσω την θεατρική μου δουλειά. Αλλιώς, δεν υπάρχει καμμία, μα καμμία περίπωση.

Τι είναι αυτό που όλα αυτά τα χρόνια σε κάνει να νιώθεις γοητευμένο με αυτή την δουλειά και δε θ’ άλλαζες με τίποτα στο κόσμο;

Οι άνθρωποί της. Οι ίδιοι οι ηθοποιοί! Λατρεύω την ”φάρα” μου και ακόμη και τόσα χρόνια μετα, πρέπει να σου πω οτι όταν πρωτογνωρίζω κάποιον συνάδελφο, με πιάνουν ντροπές! Αισθάνομαι 5 χρονών, όταν έτρεχα και ζητούσα αυτόγραφα!

Πέρα από τον… παλιμπαιδισμό, να σου πω τι δεν θα άλλαζα… Παλιότερα την υπόκλιση, το χειροκρότημα, την αποδοχή δηλαδή. Τώρα δεν θα άλλαζα με τίποτα, εκείνες τις μοναδικές στιγμές που έρχεται ένας θεατής και σου λέει οτι του έδωσες μια λύση, του άνοιξες ένα παράθυρο, όχι απαραίτητα στην αισιοδοξία, αλλά στην προσωπική του, εσωτερική ”ειρήνη”. Και αυτό δεν είναι σπάνιο στην φετινή παράσταση…

Έχουν υπάρξει στιγμές που τα δεδομένα γύρω σου δεν σε ικανοποιούσαν και αισθάνθηκες ότι θέλεις να κάνεις μια παύση από το χώρο;  Είναι εύκολο  να πει όχι ένας ηθοποιός και να μείνει εκτός για κάποιο διάστημα;

Μα είχα σταματήσει για αρκετά χρόνια. Δεν έβρισκα αυτό που εγώ είχα στο μυαλό μου για το επάγγελμα του ηθοποιού. Προτάσεις είχα ανέκαθεν, όλα τα χρόνια. Προτίμησα να κάνω μια εντελώς διαφορετική δουλειά για να επιβιώσω. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πάρα πολύ… Συναισθηματικά ήμουν κουρέλι. Πριν σταματήσω, είχα ήδη 20 χρόνια στο θέατρο, με πολύ σημαντικές για εμένα στιγμές. Όταν σταμάτησαν να έρχονται οι καλές προτάσεις, έμειναν μόνο αδιάφορες, κακαίσθητες, αποτρεπτικές. Ναι, υπάρχει η άποψη να κάνεις κακές δουλειές, μόνο και μόνο για να υπάρχεις στον χώρο. Είμαι αρκούντως εγωιστής ωστε να διαφωνώ πλήρως! Όποια δουλειά έχω κάνει, την στηρίζω 1000 τοις 100. Κι ας είναι και βλακεία. Την επέλεξα, οπότε την στηρίζω, τέλος. Αλλά είμαι εγώ που την επέλεξα, δεν αναγκάστηκα να την κάνω. Αν λοιπόν δεν έρχονται αυτά που εγώ θέλω, δεν ρίχνω νερό στο κρασί μου, δόξα τον Θεό δεν ντράπηκα να κάνω οποιαδήποτε άλλη δουλειά, προκειμένου να μην ευτελίσω τις δικές μου αξίες. Από υπάλληλος σε μάντρα ανταλλακτικών αυτοκινήτων μέχρι στο μάρκετιν αθλητικής εταιρίας. Όταν ήρθε η πρώτη αξιοπρεπής θεατρική πρόταση, τελείωσε και η αποχή μου! Και θα ευχαριστώ πάντα την Ανδρομάχη Χρυσομάλλη που με σκέφτηκε και μου την έκανε! Και έτσι, το 2020, με το ”Καπλάνι της βιτρίνας”, επανήλθα. Σε ρόλο πατέρα πλέον!!!

 Αν σου ζητούσα να θυμηθείς μια δυνατή στιγμή στο επάγγελμα είτε είναι αυτό συνεργασία είτε η συμμετοχή σου σε ένα project που σου έχει μείνει χαραγμένη έως σήμερα στο μυαλό, τι θα μου απαντούσες;  Νιώθεις περήφανος για τα όσα έχεις καταφέρει μέχρι στιγμής στο καλλιτεχνικό πεδίο;

Η πρώτη που σκέπτομαι είναι ”Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ”. Η συνεργασία μου με έναν υπέροχο θίασο. Προεξάρχοντος του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, για εμένα, απο τους 3 σημαντικώτερους ηθοποιούς ever! Kαι έναν θίασο πλημμυρισμένο από ηθοποιάρες, αλλά κυρίως ΚΑΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ! Γλυκοφρύδη, Κούρκουλα, Χειμώνα, Κούτσιου, Παρθενιάδου και τους απόντες… Γαροφάλλου και τον πιο αγαπημένο μου, που μου λείπει πολύ, Κώστα Τριανταφυλλόπουλο.

Και 30 ολόκληρα χρόνια μετα, ζω φέτος την άλλη μεγάλη στιγμή στην ζωή μου. Και ναι, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ξαναείμαι υπερήφανος για αυτήν την παράσταση, που αν το σκεφτείς, βασίζεται και αυτή σε μια αληθινή ιστορία, όπως η Αννα Φρανκ!

Νιώθω υπερήφανος για όλες τις δουλειές που έχω κάνει. Καλές ή λιγότερο καλές. Ξέρεις, κανείς δεν σου βάζει το πιστόλι στον κρόταφο για να ανέβεις στην σκηνή. Δικές μου επιλογές είναι όλα. Και δεν αλλάζω τίποτα.

Τα τελευταία δύο χρόνια το κίνημα #metoo έφερε στο φως της δημοσιότητας σημαντικές καταγγελίες συναδέλφων σου για περιστατικά βίας και κακοποιητικής συμπεριφοράς τα οποία θορύβησαν ολόκληρο τον χώρο και κάποιες περιπτώσεις βρέθηκαν απέναντι των δικαστικών εδράνων.  2 χρόνια μετά πώς νιώθεις για την έκβαση των γεγονότων και για το άνοιγμα που έφερε αυτό στο χώρο;

Σήμερα θεωρείς ότι ο χώρος πατάει πλέον πάνω σε νέες βάσεις  με τέτοιες συμπεριφορές να μην βρίσκουν πάτημα να αναπτυχθούν;

Εγώ φοβήθηκα μήπως φτάσουμε στο άλλο άκρο. Και ακόμη το φοβάμαι λίγο. Μην τυχόν και αντιστραφούν οι όροι. Να γίνει δηλαδή αντικείμενο εκμετάλλευσης ένα απλό φιλικό χτύπημα στην πλάτη, ένα φιλί ενθουσιασμού, ένα απλό χάδι. Είναι πολύ ευαίσθητες οι ισορροπίες, ειδικά σε αυτήν τη δουλειά, ειδικά αν δεν γνωρίζεις καλά κάποιον. Φυσικα και το metoo έπρεπε να υπάρξει, για να συμμαζευτούν ορισμένοι ”παράγοντες” και να προστατευτούν συνάδελφοι που δεν είναι σαν εμένα και άλλους που είχαμε τον τσαμπουκα να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις εν τη γεννέση τους. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο ”τσαμπουκαλεμένοι”, αλλίμονο. Και είναι και υποχρέωσή μας να προστατέψουμε και τους υπόλοιπους.

Το τελευταίο διάστημα έγινε γνωστό ότι σε ακροάσεις του χώρου, κύριο task για τους υποψήφιους αποτέλεσε ο αριθμός των followers που μετρούν στα social media. Πώς κρίνεις όλη αυτή την κατάσταση αλλά και το γεγονός ότι μπορεί να επιλεχθούν άτομα για μία δουλειά λόγω της δημοφιλίας που έλαβαν από κάποιο άλλο πρόγραμμα;  Θεωρείς ότι ο αριθμός των  followers  αποτυπώνεται και στο ταμείο μιας δουλειάς;

Υπάρχει. Είτε το κρίνω είτε όχι, αυτό γίνεται. Και λοιπόν; Ακούστε… μια ωραία γκόμενα, ή ένας ωραίος γκόμενος, που περιφέρεται με σακούλες ”Boutique Soula” σε Instagram και Τικ Τοκ, ποτέ δεν έφερε χρήματα στο ταμείο ενός θεάτρου. Στην τσέπη του μπορεί να έβαλε τα φράγκα, στην ψυχή του τι έβαλε; Μπορεί να είναι κάποιος υπερήφανος, που γίνεται γνωστός, όχι απο την δουλειά του, αλλά από το lifestyle του; Αν ναι, μαγκιά του. Εγώ δεν μπορώ. Στο κάτω κάτω, χώρος υπάρχει για όλους και όλα. Δεν αποδέχθηκα ποτε την άποψη οτι αυτός μου πήρε τον ρόλο γιατι έχει followers. Δεν χωνεύω καθόλου την κατηγορία των ”αδικημένων”. Αν έτσι λειτουργούν το 2023, στο χωριουδάκι μας, έτσι λειτουργούν. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ναι μεν οτι εγώ που επιλέγω να μην το κάνω, πρέπει να προσπαθήσω στην ουσία μου διπλά και τριπλά. Χρειάζεται σθένος. Και υπομονή. Πλέον, διαθέτω και τα δύο.

Σήμερα στην ζωή σου χωράει ένα νέο καλλιτεχνικό όνειρο; Ονειρεύεσαι μέσα ρόλους , projects και συνεργασίες με ανθρώπους που θα ήθελες να βρεθείς στο μέλλον και θαυμάζεις ή προτιμάς να ζεις το τώρα αφήνοντας όποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο η σκέψη στην άκρη

Θέλω να ξανακάνω σινεμά. Το αγαπώ πολύ και έχω περάσει και υπέροχα. Λατρεύω τα συνεργεία στον κινηματογράφο. Είναι 500 ειδών καλλιτέχνες, μαζεμένοι στο ιδιο σετ. Από τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους.

Θέλω να παίζω για πάντα στο θέατρο. Σε σπουδαία έργα. Με σπουδαίους συνεργάτες. Όπως φέτος. Θέλω να ζήσω και να ξαναζήσω την τωρινή συνθήκη. Να παίζω με ηθοποιούς, όπως τώρα, που με κοιτούν στα μάτια όταν παίζουμε, όχι στο στόμα, ή στον ώμο, ή στο κοινό. Στα μάτια! Τι; δύσκολο ε; Αν αγαπάς τον εαυτό σου και τον συμπαίκτη σου είναι το αυτονόητο όμως. Ας αντιμετωπίσουμε την αλήθεια μας. Η αλήθεια δεν είναι εχθρός. Φίλη μας είναι!

 Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Ετοιμάζεις  κάτι καινούργιο που αφορά το δεύτερο μισό της  σεζόν;

Συνεχίζουμε με την παράσταση. 11 Γενάρη πρεμιέρα στο θέατρο Αυλαία, στην Θεσσαλονίκη, για δύο μήνες, από Πέμπτη ως Κυριακή. Μετά περιοδεία σε ολόκληρη την Ελλάδα και Κύπρο. Ως τέλη Απριλίου αυτά. Δεν έχω ιδέα τι θα κάνω μετά και ούτε το σκέπτομαι να σου πω την αλήθεια. Προς το παρον το μόνο που σκέπτομαι είναι οτι επιτέλους, υπάρχει ”Κάποιος να με προσέχει”.

Εσείς; Εχετε;…..

Πληροφορίες Παράστασης 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ