Αγγελική Γρηγοροπούλου: “Ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα το εκτιμώ”
Είναι ευρηματική στις ιδέες της, με τσαγανό και με έναν αυθεντικό χαρακτήρα.
Έχει βρεθεί μέχρι στιγμής σε θεατρικές δουλειές που έχει αφήσει το δικό της αποτύπωμα, στηρίζοντας έμπρακτα την έννοια “ομάδα” ενώ στη τηλεόραση αγαπήθηκε πολύ στο χωριό της σειράς “Χαιρέτα μου τον Πλάτανο” στην Ερτ. Πρόσφατα μάλιστα πραγματοποίησε ένα guest στη νέα αστυνομική σειρά του Alpha ” Σκαραβαίος”.
Η Αγγελική Γρηγοροπούλου με αφορμή τον νέο κύκλο των παραστάσεων του έργου “Η μάνα είναι μάνα ρε” στο HGW, σε μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης στο Koitamagazine.gr
Η ταλαντούχα ηθοποιός μιλάει για το έργο που παρουσιάζεται στο HGW, γι’αυτό που την γοητεύει στο θέατρο και γι” αυτό που χαρακτηριστικά της κλωτσάει μέσα της αλλά και για τον πόλεμο της παραπληροφόρησης και της ανθρωποφαγίας στα social media. Τέλος η ίδια αποκαλύπτει ότι θα ήθελε να επιστρέψει τηλεοπτικά μέσα από μια κωμωδία.
Την θεατρική περίοδο που διανύουμε σε συναντάμε στην επανάληψη του έργου “Η μάνα είναι μάνα ρε” στο HGW. Πώς νιώθεις για αυτή την δουλειά ;
Η παράσταση «Η ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΝΑ ΡΕ» πρόκειται για σύλληψη και σκηνοθεσία της Ίριδας Κατσούλα. Με την Ίριδα έχουμε μαζί την ομάδα “Fem Tettix”, γνωριζόμαστε και συνεργαζόμαστε από την δραματική σχολή μέχρι και σήμερα, έχουμε κοινούς στόχους και χιούμορ και γενικώς επικοινωνούμε. Το έργο είναι αρκετά πειραματικό, παίζει με τις φόρμες και κινείται στα όρια της σάτιρας. Όλα τα παιδιά που συμμετέχουν είναι ένα κι ένα κι έχω χαρεί πάρα πολύ που συνεργαζόμαστε σε αυτή τη δουλειά. Υπάρχει αγάπη, ελευθερία και πολύ κέφι από όλους μας. Λόγω των παραπάνω, τη συγκαταλέγω σε μία από τις πιο αγαπημένες μου δουλειές.
Στις μέρες μας λείπουν οι καλές κωμωδίες και τα έργα που θα ψυχαγωγήσουν το κόσμο σε θέατρο και τηλεόραση και έχουν αντικατασταθεί με πολλά δραματικά, κοινωνικά αλλά και έργα εποχής. Γιατί θεωρείς ότι οι άνθρωποι του χώρου δεν επενδύουν στη κωμωδία; Είναι θέμα μόδας, σεναρίων, budget ή ένας συνδυασμός όλων;
Η κωμωδία είναι δύσκολο είδος. Είναι αιρετική, σχολιάζει, ενοχλεί, προβληματίζει. Κι αυτό δεν βολεύει το σύστημα που θέλει τους θεατές σε καταστολή. Έπειτα, το γέλιο έχει ποινικοποιηθεί. Γιατί γελάς ενώ όλα γύρω σου καταρρέουν; Είσαι αναίσθητος, ανάλγητος; Ενώ το κλάμα είναι πιο safe. Πιο ταιριαστό στην εποχή και πιο «ακίνδυνο». Κι έτσι δημιουργείται η μόδα. Επίσης, για πάρα πολλά χρόνια στην Ελλάδα κωμωδία σήμαινε κοροϊδεύω τα λοάτκι άτομα, τους μετανάστες, τους αναπήρους, τις γυναίκες και γενικά κάθε τι «διαφορετικό». Σήμερα, στην εποχή του political correct και της woke κουλτούρας αυτά δεν χωράνε. Και έτσι πρέπει. Οι δημιουργοί, λοιπόν, οφείλουν να βρουν νέους τρόπους και θεματικές, πράγμα που θέλει χρόνο. Όσο για το θέμα budget, δεν το συζητώ. Είναι πιο οικονομικό να κάνεις μια σειρά εποχής παρά μια κωμωδία στο σήμερα;
Προσωπικά πέρα από τις δικές σου δουλειές, είσαι από τα άτομα που παρακολουθούν θέατρο και δουλειές άλλων συναδέλφων σου. Τι είναι αυτό που θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον σε μια δουλειά που θα δεις και τι αυτό που θα σου “κλωτσήσει” ;
Η αλήθεια είναι ότι βλέπω πολύ θέατρο. Προσπαθώ να παρακολουθώ και να στηρίζω τις δουλειές νέων ομάδων, γιατί γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολη είναι η διαδικασία από την οποία περνάνε μέχρι να φτάσει η παράσταση στο κοινό. Αυτό από μόνο του είναι αξιοθαύμαστο, ανεξαρτήτως καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Εκτιμώ την ειλικρίνεια, την απλότητα, την καθαρότητα και την ύπαρξη λόγου σε ό,τι συμβαίνει επί σκηνής. Από την άλλη, μου κλωτσάει η δηθενιά, το «κάνω κάτι επειδή είναι της μόδας», η αυταρέσκεια και η σκηνοθετίτιδα.
Στο πέρασμα σου στην μικρή οθόνη έχεις βρεθεί σε αξιόλογες παραγωγές που έλαβαν θερμή ανταπόκριση από το κοινό με την πιο πρόσφατη να ήταν η συμμετοχή σου στο “Χαιρέτα μου τον Πλάτανο” στην Ερτ. Τι έχεις μάθει από την εμπειρία σου στο γυαλί; Σήμερα παρακολουθείς το πρόγραμμα των σειρών που παίζουν;
Η δουλειά στην τηλεόραση, δεν θα πω ψέματα, μου άρεσε πάρα πολύ. Ακολουθείται μια εντελώς διαφορετική διαδικασία από αυτή του θεάτρου κι αυτό από μόνο του είναι πολύ γοητευτικό. Το βασικό πράγμα που έμαθα ήταν να δουλεύω σε πολύ γρήγορους ρυθμούς. Επειδή ο χρόνος σε ένα γύρισμα είναι πολύτιμος, έπρεπε να εξασκηθώ στο να ελαττώσω τον προσωπικό μου χρόνο προσαρμογής, το χρόνο που μαθαίνω τα λόγια, το χρόνο που χρειάζεται για να συγκεντρωθώ κ.λ.π
Σήμερα δεν παρακολουθώ τηλεόραση, πέραν από κάποια θραύσματα επεισοδίων, κυρίως σε σειρές που παίζουν φίλοι μου. Η μόνη ελληνική σειρά που είδα φέτος ήταν το “Milky Way”, του Βασίλη Κεκάτου.
Πώς είναι σήμερα για έναν νέο ηθοποιό το να διαχειριστεί το βιοποριστικό κομμάτι και να βρίσκεται αρκετά συχνά σε αξιόλογες δουλειές του χώρου; Είναι εύκολο σήμερα να μην κάνεις εκπτώσεις στην δουλειά σου;
Το βιοποριστικό κομμάτι είναι ούτως ή άλλως δύσκολο. Κατά τη γνώμη μου, αν είσαι σε μια δουλειά που είναι όντως δουλειά, δηλαδή αμείβεσαι για αυτό που κάνεις, το αν είναι αξιόλογη ή όχι είναι δευτερευούσης σημασίας. Εννοείται ότι θέλουμε όλοι να συμμετέχουμε σε αξιόλογες δουλειές και νιώθω τυχερή γιατί ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα το εκτιμώ. Από την άλλη δεν είναι αυτός ο κανόνας για την πλειοψηφία των ηθοποιών. Πιστεύω ότι αν κάποιος είναι σωστός επαγγελματίας και καλός συνεργάτης θα βρει το δρόμο του, ακόμα κι αν στην πορεία κάνει μερικές «εκπτώσεις». Δεν πειράζει.
Ερχόμενοι στα δεδομένα που επικρατούν στο χώρο, η ανασφάλεια συνεχίζει να υφίσταται στο επάγγελμα ενώ τα κακώς κείμενα όπως οι ματαιώσεις παραγωγών αλλά και τα χρωστούμενα των δεδουλευμένων στους ηθοποιούς δυστυχώς ταλανίζουν ακόμα την δουλειά. Πώς διαχειρίζεσαι αυτές τις συμπεριφορές αλλά και τον ανταγωνισμό που πολλές φορές υπάρχει στο επάγγελμα αλλά και μια δύσκολη ή προβληματική συνεργασία που μπορεί να προκύψει;
Το αισιόδοξο είναι ότι πια, αυτά τα κακώς κείμενα, επικοινωνούνται και καταγγέλλονται. Έχει μειωθεί κάπως ο φόβος. Προσωπικά, δεν μου έχει τύχει κάτι τόσο ακραίο. Το να μην πάει καλά μία παράσταση και να κατέβει νωρίτερα είναι μέσα στο παιχνίδι. Τη μία φορά που μου έτυχε, αποζημιώθηκα. Όσον αφορά τον ανταγωνισμό, ζορίζομαι. Δεν θέλω να μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία, ξέρω ότι αν το θελήσω μπορώ, αλλά επιλέγω να μην το κάνω. Έχω αντιμετωπίσει κωλοπαιδισμό από συναδέλφους. Στον κωλοπαιδισμό, απαντώ με αγάπη. Είναι πιο χρονοβόρο, αλλά κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια.
Τα τελευταία δύο χρόνια το κίνημα #metoo έφερε στο φως της δημοσιότητας σημαντικές καταγγελίες συναδέλφων σου για περιστατικά βίας και κακοποιητικής συμπεριφοράς τα οποία θορύβησαν ολόκληρο τον χώρο και κάποιες περιπτώσεις βρέθηκαν απέναντι των δικαστικών εδράνων. 2 χρόνια μετά πώς νιώθεις για την έκβαση των γεγονότων και για το άνοιγμα που έφερε αυτό στο χώρο; Σήμερα θεωρείς ότι ο χώρος πατάει πλέον πάνω σε νέες βάσεις με τέτοιες συμπεριφορές να μην βρίσκουν πάτημα να αναπτυχθούν;
Είναι αισθητή η διαφορά νομίζω, αλλά έχουμε ακόμα δρόμο. Βλέπεις ότι υπάρχει ένα φιλτράρισμα. Φόβος. Οι εν δυνάμει κακοποιητές μαζεύονται, προσέχουν τι θα πουν και τι θα κάνουν. Με το σεξισμό θέλουμε ακόμα δουλίτσα, αλλά πού θα πάει, κάτι θα γίνει και με αυτό…
Το τελευταίο διάστημα έγινε γνωστό ότι σε ακροάσεις του χώρου, κύριο task για τους υποψήφιους αποτέλεσε ο αριθμός των followers που μετρούν στα social media. Πώς κρίνεις όλη αυτή την κατάσταση αλλά και το γεγονός ότι μπορεί να επιλεχθούν άτομα για μία δουλειά λόγω της δημοφιλίας που έλαβαν από κάποιο άλλο πρόγραμμα;
Καλώς ή κακώς ζούμε στην εποχή της εικόνας και του διαδικτυακού πλασαρίσματος. Δεν μου αρέσει, αλλά συμβαίνει, έτσι έχει εξελιχθεί το πράγμα. Κάποτε ήταν κάτι άλλο. Οι εποχές αλλάζουν. Το να ανθίστασαι σήμερα στα social media, όσο γενναίο κι αν είναι, είναι σαν να αρνείσαι να έχεις κινητό τηλέφωνο. Έπειτα, χρειάζεται κι ένα προσωπικό φιλτράρισμα. Για παράδειγμα, αν κάποιος διαφωνεί με το όλο κόνσεπτ των followers, κατά πάσα πιθανότητα διαφωνεί και με την παραγωγή που ως κριτήριο έχει τον αριθμό των followers. Προφανώς ψάχνουν κάτι άλλο που εσύ δεν έχεις ή δεν θέλεις να δώσεις. Άρα δεν χρειάζεται να μπεις σε αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία. Μην πας. Όσο για αυτούς που επιλέγονται λόγω δημοφιλίας σε κάτι άσχετο… Πρώτον, για κάποιο λόγο την απέκτησαν. Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε. Δεύτερον, ο χρόνος θα δείξει για το αν θα έχουν και συνέχεια.
Ζούμε την εποχή του political correct όπου κάθε σχόλιο που γίνεται δημόσια, ελέγχεται και έχει μείζονα σημασία. Σήμερα θα πεις ανοιχτά την γνώμη σου για κάτι που αφορά την κοινωνία και θες να το επικοινωνήσεις με αυτόν τον τρόπο στον κόσμο που σε ακολουθεί ή θα προτιμήσεις να αποφύγεις τα social media και γενικά τα μέσα, κάνοντάς πέρα την τοξικότητα και την ανθρωποφαγία που μπορεί να προκύψει;
Πιστεύω βαθιά ότι ο κόσμος που με ακολουθεί δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη γνώμη μου. Και δεν θέλω να ενδιαφέρεται για τη γνώμη μου. Θέλω να ενδιαφέρεται για τη δουλειά μου, μέσω της οποίας θα εκφράσω και τη γνώμη μου. Είναι πιο πιθανό να μετακινήσεις κάποιον μέσω της τέχνης, παρά μέσω ενός post στο facebook. O κόσμος διψά να πει τη γνωμούλα του, να πάρει θέση, να διαφωνήσει ακόμα κι αν κατά βάθος συμφωνεί. Όλο αυτό είναι διεστραμμένο. Δεν αντέχω την ανθρωποφαγία, μακάρι να είχα το θάρρος να γράφω ό,τι γουστάρω , αλλά δεν το έχω. Επίσης, δεν έχω το κουράγιο να αντιμετωπίσω τη βλακεία και την ξεροκεφαλιά. Ποτέ δεν θα δεις σε κάποια διαδικτυακή διαμάχη κάποια απ’ τις πλευρές να λέει «ναι, έχεις δίκιο, με έπεισες το παίρνω πίσω». Στην καλύτερη θα δεις «ψόφος» και άλλα τέτοια όμορφα.
Σήμερα στην ζωή σου χωράει ένα νέο καλλιτεχνικό όνειρο; Ονειρεύεσαι μέσα ρόλους , projects και συνεργασίες με ανθρώπους που θα ήθελες να βρεθείς στο μέλλον ή προτιμάς να ζεις το τώρα αφήνοντας όποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο η σκέψη στην άκρη;
Κάνω όνειρα για την ομάδα μου. Θέλω να έχουμε την υπομονή και την αντοχή να ανεβάζουμε τα έργα που θέλουμε και να επικοινωνούμε με ένα κοινό. Παράλληλα θέλω να γνωρίζω μέσα από τη δουλειά νέους συναδέλφους, νέους ρόλους, να αιφνιδιάζομαι και να αιφνιδιάζω. Δεν βάζω συγκεκριμένα πρόσωπα στην εξίσωση. Μου αρέσει κάπως η τυχαιότητα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Θα ήθελες στο μέλλον να δοκιμαστείς σε μια σειρά στο γυαλί;
Μόλις ολοκλήρωσα τη συγγραφή ενός θεατρικού έργου κι εύχομαι του χρόνου να πάρει το δρόμο του σε κάποια θεατρική σκηνή. Όσο για την τηλεόραση, θα ήθελα να παίξω σε μία ωραία κωμωδία.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ!
Μετά από έναν πρώτο επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων, η παράσταση “Η ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΝΑ ΡΕ” επιστρέφει για λίγες ακόμα παραστάσεις στο HGW
#dont_bring_your_mother #zohades
Μία millennial σκηνοθέτης με σπουδές στην υποκριτική και στη σκηνοθεσία, προσπαθεί να πρωτοπορήσει ανεβάζοντας ένα λαϊκό έργο της δεκαετίας του ’70 σε μία “meta” εκδοχή, εντάσσοντας όλες τις φόρμες θεάτρου που έχει δει και διδαχθεί. Διαλέγει το έργο, μάλλον, τυχαία κι αρνείται πεισματικά να το αποδώσει. Κοροϊδεύει τη λαϊκότητα της ομιλίας, χλευάζει της δυσκολίες της ζωής των χαρακτήρων. Τις αντιλαμβάνεται ως κοινοτυπίες, γραφικότητες μιας άλλης γενιάς, σαφώς πιο πρωτόγονης από τη δική της. Το αποτέλεσμα; Ένα δραματούργημα.
Ο θίασος απαρτίζεται από ηθοποιούς που τελείωσαν δραματικές σχολές, πήγαν σε casting, σε σεμινάρια σκηνοθετών και είναι πρόθυμοι να πρωτοπορήσουν, παρότι δεν τους απασχολεί καθόλου το έργο. Αυτό που κατά βάθος θα ήθελαν είναι να καταφέρουν να παίξουν στην τηλεόραση, να δίνουν συνεντεύξεις στις πρωινές εκπομπές και να κάνουν επιτέλους περήφανη την Ελληνίδα μάνα τους.
Ηθοποιούς που η δίψα τους για αναγνώριση, ασυνείδητα, τους ξυπνά «φονικά» ένστικτα. Ένστικτα που πηγάζουν από τον ανταγωνισμό και την απόρριψη που έχουν βιώσει βγαίνοντας στο «σανίδι». Ένστικτα που μοιάζουν με τα ένστικτα των φυλακόβιων που καλούνται να ενσαρκώσουν στο έργο.
Το έργο είναι μια «ανοιχτή» πρόβα στην οποία βλέπουμε το political correct να εκτελείται στα πέντε μέτρα. Πρόκειται για μία σκληροπυρηνική κωμωδία, ωδή στη σοβαροφάνεια με την οποία αντιλαμβανόμαστε την τελετουργία της πρόβας. Μία αυτοσαρκαστική σάτιρα που ,παρότι δεν τηρεί τους όρους της πολιτικής ορθότητας ,σέβεται απόλυτα της αξίες που πρεσβεύει. Καυτηριάζει τον έμμεσο και τον άμεσο ρατσισμό που επωάζεται στις μέρες μας, παρουσιάζει τον τρόμο των νέων καλλιτεχνών μπροστά στο cancel culture και ξεμπροστιάζει τη δήθεν ευαισθησία και αλληλεγγύη που εκφράζεται στα social media και λησμονείται εντός ολίγων ημερών. Μία “meta” επιθεώρηση που απευθύνεται στους μυημένους στο θεατρικό «γίγνεσθαι» θεατές, αλλά και σε όλους όσους είναι πρόθυμοι να κάψουν κάποια εγκεφαλικά κύτταρα.
Από Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2024
Και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00
Στο HGW (Μαυρομιχάλη 138 και Κομνηνών, Εξάρχεια)
Για 12 παραστάσεις
Τιμές εισιτηρίων: 12 κανονικό, 10 μειωμένο (άνεργοι, φοιτητές, ΑΜΕΑ, άνω των 65)
Συντελεστές:
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Ίρις Κατσούλα
Παίζουν: Σάββας Βασιλειάδης , Αγγελική Γρηγοροπούλου, Ειρήνη Ιωάννου, Αντριάν Κολαρίτζ, Δημήτρης Μαγκλάρας
Επιμέλεια Κίνησης: Ιωάννα Χρυσομάλλη
Σχεδιασμός Φωτισμού: Στέβη Κουτσοθανάση
Φωτογραφίες: Ίρις Κατσούλα
Σχεδιασμός Αφίσας: Κωνσταντίνος Σελλάς
Παραγωγή: Fem Tettix.
Viva:
https://www.more.com/theater/i-mana-einai-mana-re/?fbclid=IwAR2P7xwuW9xf1zq2JvGRhNClVtzj1Ehh9ERFrx67csJiRwZH9xIls0tnpv
Ο χώρος διαθέτει ράμπα-ανελκυστήρα για αναπηρικά αμαξίδια
ΠΡΟΣΟΧΗ: Η παράσταση περιέχει γυμνό χωρίς λόγο.
