”Η φωνή μέσα μου” είναι μια μαρτυρία. Μια μαρτυρία που έγραψε ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης.
Όπως γράφει ο ίδιος ”Με τον Φίλιππο γνωριστήκαμε αρχές του φθινοπώρου.
Το μήνυμά του στο Facebook μου κέντρισε το ενδιαφέρον. ”Θέλω να σου πω τη δική μου ιστορία”,έγραφε. ‘Δεν έχει καμία σχέση με τις άλλες”. Συναντηθήκαμε στο κέντρο της Αθήνας και μου έφερε το ημερολόγιό του. Ξεκίνησαν οι συναντήσεις μας, ”οι συνεδρίες ” μας. Εκείνος διηγούταν κι εγώ κρατούσα σημειώσεις. Πρώτη φορά δούλευα έτσι. Ο Φίλιππος παλεύει με την ψυχική νόσο, όπως και πολλοί ακόμα άνθρωποι. Πάλεψε με τη σχιζοφρένεια, τη διπολική διαταραχή, τον καρκίνο και βγήκε νικητής. Με παρακάλεσε να γράψω ένα βιβλίο γι΄αυτόν,και το έκανα. Άλλαξα μόνο τα ονόματα και τις πόλεις για ευνόητους λόγους. Θέλει να κρατήσει την ταυτότητά του μυστική κι εγώ οφείλω να το σεβαστώ. Οι αφηγήσεις έχουν παραμείνει αυτούσιες. Ο Φίλιππος είναι μαχητής. Είναι το αγόρι της διπλανής πόρτας. Είναι ένας από εμάς και κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Τον ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκε και για το ταξίδι που κάναμε μαζί”.
Πρόκειται,λοιπόν,για την ιστορία του Φίλιππου. Ενός νέου ανθρώπου, ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας, που κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Με διεγνωσμένη σχιζοφρένεια και διπολική διαταραχή. Που παλεύει να τα βγάλει πέρα, μπαινοβγαίνοντας σε ψυχιατρικές κλινικές. Δύσκολη υπόθεση να αντιμετωπίσεις αυτές τις ψυχικές ασθένειες. Και κυρίως σε τόσο μικρή ηλικία. Όταν πρέπει, ανάμεσα στα άλλα, να ”ζήσεις” την ζωή σου αλλά και να στήσεις στα πόδια της μια επαγγελματική πορεία. Και στο τέλος, όταν καταφέρνεις να το αντιμετωπίσεις, σου παρουσιάζεται και ο καρκίνος. Ο Φίλιππος το πάλεψε κι αυτό. Και τα κατάφερε να τα αφήσει πίσω του.
Το περιεχόμενο του βιβλίου, όπως το κατέγραψε ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης, είναι άμεσο και σαφές. Θα μπορούσε να γίνει ένας θεατρικός μονόλογος. Με μεγάλες εντάσεις. Ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης κατάφερε να γράψει ”δημοσιογραφικά” μεταφέροντας στο χαρτί αυτά που του διηγήθηκε ο Φίλιππος. Το έκανε καλά.
”Υπάρχουν στιγμές-και είναι πολλές-που αναρωτιέμαι τι ακριβώς ήρθα να κάνω σε αυτή τη ζωή. Ποιος ο λόγος να ζω,να υπάρχω; Αν υπάρχω. Μια ζωή δίχως νόημα και σκοπό. Μαύρη. Όχι μαύρη ακριβώς. Ασπρόμαυρη. Σαν παλιά ξεθωριασμένη φωτογραφία που την τσάκισε ο χρόνος. Δεν είμαι εγώ ο υπερβολικός. Δεν είμαι ο απαισιόδοξος που ισοπεδώνει τα πάντα. Έτσι είναι η ζωή μου”.
Ένα μικρό βιβλιαράκι -83 σελίδων- που περιέχει μεγάλες αλήθειες. Όπως, ας πούμε, ότι η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη για όλους. Ο λόγος ρέει. Δεν είναι λογοτεχνία με την τρέχουσα έννοια. Είναι μια μαρτυρία σε πρώτο πρόσωπο. Και όπως όλες οι μαρτυρίες, διαβάζεται χωρίς ανάσα.
