Ο Γιάννης Δημητράκης είναι από τους ηθοποιούς που μιλούν σπάνια, αλλά συνήθως η δουλειά του μιλάει γι’αυτόν.
Χαμηλών τόνων, αλλά και εκρηκτικός πάνω στην σκηνή, μας χαρίζει τις πιο δυνατές ερμηνείες και κερδίζει επάξια το πιο δυνατό χειροκρότημα του κοινού.
Σήμερα 6 Δεκέμβρη ο Γιάννης γίνεται 40 ετών και είναι πιο δημιουργικός και συνειδητοποιημένος από ποτέ. Είναι από τους ηθοποιούς που όταν μιλάει για την δουλειά του, φωτίζονται τα μάτια του και το χαμόγελό του. Καταλαβαίνεις πως κάθε του λέξη είναι τόσο αληθινή, γιατί πηγάζει από μέσα του.
Ξεχωρίζει από πολλούς ανθρώπους της ηλικίας του, έχοντας ήθος και ποιότητα. Μετρά μέχρι σήμερα σημαντικές συνεργασίες με ανθρώπους της τέχνης που κάθε φορά τον εξελίσσουν και περισσότερο.
«Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να μην θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική. Από μικρός, έφευγα από το σαλόνι και ό,τι έβλεπα στην τηλεόραση πήγαινα και το μιμούμουν στον καθρέπτη, με έναν δικό μου τρόπο». Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα για τον Γιάννη!
«Αφού αποφοίτησα από το τμήμα Λογοθεραπείας και τελείωσα με τον στρατό, όπου από τότε όπως και σήμερα, δούλευα πάντα σε πρωινή δουλειά, βγάζοντας τα δικά μου χρήματα, είπα θα ασχοληθώ με το θέατρο. Μια μέρα βλέπω ένα φυλλάδιο από τον ΙΑΣΜΟ του Β.Διαμαντοπούλου. Ενθουσιάστηκα, πήγα και πέρασα με επιτυχία στο 1ο έτος. Στην διάρκεια όμως του έτους έδωσα και στο Υπουργείο, εξετάσεις. Και μπήκα εκεί έπειτα. Από το 2ο ετος μέχρι και σήμερα, δουλεύω συνεχόμενα στον χώρο. Μπήκα νιώθοντας έτοιμος και θέλοντας να εξελιχθώ. Στο 1ο έτος πήγα μέσω καθηγητή μου, στο πρώτο μου casting και στο 2ο έτος έκανα την πρώτη μου επαγγελματική δουλειά με τον Δημήτρη Παπακωνσταντίνου (καθηγητή ορθοφωνίας), παίζοντας σ’ένα μεσαιωνικό παραμύθι».
Διδάχτηκε δίπλα στους καλύτερους δασκάλους της τέχνη της υποκριτικής!
Το ότι με ξεχώριζαν οι καθηγητές με τον τρόπο τους, δεν το εκμεταλλεύτηκα. Με έκανε ακόμη περισσότερο να εξελίσσομαι και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος.
Eίναι από τις περιπτώσεις ηθοποιών που δεν έχει κάποια ταυτότητα και μάλιστα δεν θέλει να την αποκτήσει όπως συχνά λέει. Πήρε στοιχεία από όλους μου τους καθηγητές του και όχι μόνο από το στυλ του ενός. Ήθελε να είναι ένα εύπλαστο υλικό, καλά δομημένο, με γνώση κι ελεύθερο μυαλό για να μπορεί να γίνεται καλύτερος. Κι όλο αυτό τον βοηθάει να συνεργαστεί με κάθε είδους σκηνοθέτη. Δεν έκανε και δεν κάνει διακρίσεις στα είδη θεάτρου.
Το θέατρο για τον Γιάννη είναι η έκφραση της ζωής, με όλες της, τις διαστάσεις πάνω σ’έναν ορισμένο χώρο. Το θέατρο μόνιμα επηρεάζει την ζωή του, γιατί απλά είναι η ίδια του η ζωή.
Θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος, αν δεν ήμουν ηθοποιός
Αυτή του η δήλωση, θεωρώ πως τα περικλείει όλα!
Χρόνια Πολλά Γιάννη μας! Χρόνια γεμάτα υγεία, χαρά, ευτυχία, πίστη, δημιουργικές και ουσιαστικές στιγμές! Εύχομαι να μείνεις πάντα τόσο αυθεντικός και αληθινός με εσένα αλλά και τους άλλους ανθρώπους!
