Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος υπάρχει ένα άστρο που «αναδύει» μέσα από τον ουρανό και του ανήκει.
Το άστρο αυτό είναι και μια ευχή, ένα όνειρο. Είναι πολύχρωμα τα όνειρα των ανθρώπων, άλλα πιο φωτεινά, άλλα αστράφτουν κι άλλα μονάχα, παραπονεμένα και αδικημένα, στέκονται στη πιο σκοτεινή μεριά τ’ ουρανού, κι αποζητούν λίγο φως από τ’ άλλα αστέρια.
Αυτό το μικρό, σιγηλό αστέρι ήταν ο Μπράντον Τίνα, ο οποίος ευχήθηκε «Θέλω να είμαι εγώ. Είμαι εγώ», κι ευθύς, σαν η αλήθεια μαθεύτηκε, τον πέταξαν στη γη, από την πτώση διαλύθηκε, και μονάχα τα θρύψαλα μια θλιβερής, άδοξης και άδικης ιστορίας απόμειναν.
Λίγα λόγια για το έργο
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Μπράντον Τίνα, ενός νεαρού τρανς άνδρα, που βιάστηκε και δολοφονήθηκε με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο. Όλα ξεκίνησαν όταν αποφάσισε να γυρίσει σελίδα στη ζωή του και να διαφύγει από το παρελθόν του. Φτάνει στο Falls City της Νεμπράσκα. Εκεί, μια ομάδα νέων, καθώς γοητευμένοι από την ευγένεια και την καλοσύνη του Μπράντον, τον πείθουν να γίνει μέλος της παρέας τους. Θέλοντας να γίνει αποδεκτός στους νέους του φίλους, αποκρύπτει το παρελθόν και την ταυτότητά του. Ενώ φαίνεται να διασκεδάζει, να ερωτεύεται και να ζει επιτέλους ελεύθερος, τ’ όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη όταν όλοι μαθαίνουν την αλήθεια. Παλεύοντας να ξεφύγει ξανά από τους μπελάδες, ο Μπράντον θα υποστεί την οργή των ανθρώπων που τον είχαν αγκαλιάσει.
Η παράσταση
Σαν να μην υπάρχει τίποτα πια να ειπωθεί, επιχειρείς το ανείπωτο. Το πιο φυσικό τ’ οχυρώνουμε με το αφύσικο, χαρακτηρίζοντας ή αποκαλώντας κάποιον «παράξενο», «διαφορετικό» ενώ είναι η διαφορετικότητα που δίνει στον καθένα μας μια νότα ιδιαίτερη, μοναχική αλλά τόσο μελωδική. Και ύστερα φουσκώνεις με οργή, επειδή κανείς δεν μπορεί ν’ αποδεχτεί ή να επιτρέψει στ’ όνειρό σου να υπάρξει κι αυτό μεταξύ άλλων, να συμφιλιωθούν με το άγνωστο αντί να το φοβούνται. Ο Μπράντον δε θέλησε να εξαπατήσει κάποιον, αναγκάστηκε να φερθεί σαν τους φίλους του, αναγκάστηκε να παρεκτραπεί κλέβοντας, λέγοντας ψέματα, πάντοτε, όμως, κυνηγημένος. Και πώς τον «τιμωρείς»; Βιάζοντάς τον, χτυπώντας με όλη τη δύναμη του ασυνείδητου «υπερεγώ» σου, και ύστερα τον σκοτώνεις, και τον αφήνεις μόνο του, αιμόφυρτο εκεί, απογοητευμένο, πικραμένο.
Δε θέλεις να το δεις, και κλείνεις τα μάτια σου, μάλλον εθελοτυφλείς μπροστά στο αίσχος και τη σκληρότητα τον ανθρώπων. Γιατί κλείνεις τα μάτια σου; Τη στιγμή εκείνη που στη σκηνή, με όση αλήθεια έχει πια απομείνει από τους ήρωες, συμβαίνει κάτι τραγικό, ωμό, στρέφεις το βλέμμα σου αλλού, περιμένοντας να πάψουν να ηχούν τα ουρλιαχτά αυτού του παιδιού, γιατί δεν το αντέχεις, γιατί γνωρίζεις πως τη κραυγή αυτή δε θα τη ξεχάσεις ποτέ. Δε μπορείς να την υποφέρεις, σε συνθλίβει, σε καταρρακώνει. Αυτό συνειδητοποίησα στυλώνοντας τα μάτια μου σε αυτούς τους ανθρώπους, πως το θέατρο, δε σε ελευθερώνει, δεν αλαφρώνει την ψυχή σου, σε ξεγελά, σε φέρνει αντιμέτωπο με τη συνείδησή σου, δε μπορείς να κινηθείς, δεν μπορείς ν’ αναπνεύσεις, γιατί έχεις παραδοθεί, γι’ αυτό δεν μπορεί τίποτα να ειπωθεί αφού φύγεις, και ίσως πεις πως δεν σου άρεσε, δεν σου άρεσε αυτό που είδες, δε σου άρεσαν όσα ξετυλίγονταν μπροστά σου με βία και ωμότητα.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης «Brandon Teena», Στέλιος Καλαϊτζής, τοποθέτησε δύο αντίθετους πόλους στο θεατρικό σανίδι, την αγνότητα και την ενοχή. Με κάποιον παράδοξο τρόπο που μονάχα εκείνος γνωρίζει, και ίσως να μη μάθουμε, δε προσπάθησε να κατευθύνει τα συναισθήματά μας προς κάποια κατεύθυνση, ούτε θέλησε να εγείρει προβληματισμούς όπως το «Άδικό» ή το «απάνθρωπο» ή πως ο Μπράντον ήταν το θύμα, και σε καμία περίπτωση δεν ευνόησε τη «λύπηση» προς τον ήρωα. Ήταν ρομαντικά όσα πράχθηκαν στη σκηνή, μπορεί να φανεί αλλόκοτο αυτό, αλλά έμοιαζαν όλα τόσο ρομαντικά, ενώ στη συνέχεια, παρέθεσε τα στοιχεία, τα δεδομένα της υπόθεσης ως είχαν, αφήνοντας τον ίδιο τον θεατή να τα εκλάβει με τον δικό του τρόπο, κατηγορώντας τους εκτελεστές του Μπράντον, την εξουσία, τη κοινωνία, τη παιδεία ή μη αντιδρώντας σε τίποτα απ’ όλα αυτά.
Το πιο εύστοχο κομμάτι αυτής της παράστασης ήταν πως δεν υπήρξαν πρωταγωνιστές. Ο κάθε ηθοποιός κουβαλούσε τον δικό του ήρωα, και τον υποδυόταν δίχως να τον φορτώσει με υπαινιγμούς, υπερβολές και αχρείαστες εντάσεις προκειμένω να προκαλέσει «στοχοποιημένα» συναισθήματα, θα χανόταν η ουσία και δε θα είχε αυτόν τον αντίκτυπο.
Οι ηθοποιοί Θεόφιλος Μανόλογλου, Νίκη Μαστροκάλου, Μελανία Μπαλτσίδου, Ιάσονας Παπαματθαίου, Εύη Τσάφου, Ελένη Φαλατάκη, Αναστάσης Χριστοφιλόπουλος ερμήνευσαν τον ρόλο τους με ενσυναίσθηση, στρέφοντας τις κόρες των ματιών τους από μέσα προς τα έξω, αρθρώνοντας κάθε λέξη σαν να την άκουγαν και οι ίδιοι για πρώτη φορά, δίχως να επιβάλλουν τον λόγο τους, δίχως να επιχειρούν κάτι, παρέθεσαν τα δεδομένα, και απλώθηκαν στη σκηνή. Υπήρξε επικοινωνία με τ’ αντικείμενα τις σκηνής, δίχως να κλείνουν τα φώτα, ενώ παρέμεναν ο ρόλος τους ακόμη κι όταν τα μετακινούσαν.
Η πρωτότυπη μουσική της LOY έντεινε τη παράσταση με νότες που είχαν τη δική τους ισχύ για όσα δε μπορούσαν να ειπωθούν με λέξεις.
Η βοηθοί σκηνοθέτη Γιέλενα Γκάγκιτς και Μαίρη Βούλγαρη στάλαξαν τη δική τους πινελιά στην παράσταση, η οποία με το λιθαράκι, τη συμβολή της ενδυματολόγου Ελισάβετ Λάτσιου, του επιμελητή της κίνησης Έλιο Φοίβος Μπέικο, τον σκηνογράφο Γιώργο Λυντζέρη, και την εναλλαγή των φώτων από την Άννα Ρεμούνδου, από κοινού, δημιούργησαν ένα ειλικρινές και αξιόλογο πόνημα.
