Ο Ρίτσαρντ Φόρντ είναι πολυγραφότατος, έχει κερδίσει πολλά λογοτεχνικά βραβεία,ανάμεσά τους το Pulitzer-το πιο σημαντικό λογοτεχνικό βραβείο της Αμερικής-και το μυθιστόρημά του ”Ημέρα Ανεξαρτησίας” έχει γυριστεί σε μια πολύ πετυχημένη ταινία.
Στο καινούργιο του βιβλίο,εστιάζει σε ένα θέμα μοναδικό.Μοναδικό όχι μόνο για τον ίδιο,αλλά για τον καθένα μας: την ιστορία των γονιών του. Την ιστορία του καθενός ξεχωριστά,μέσα από το βλέμμα του παιδιού που υπήρξε.
Γεννημένος το 1944 και μετά από μια πετυχημένη πορεία συγγραφέα,είναι σε θέση ,ακόμα και ηλικιακά,να περιγράψει ψύχραιμα αυτό που επέλεξε.
Αντικειμενικός κανείς δεν μπορεί να είναι,αλλά δεν είναι αυτό που μετράει σε αυτή την περίπτωση. Το σημαντικό είναι η αποτίμηση μιας ζωής,με βάση αυτά που εισέπραξε από τους γονείς του. Πράγμα που ισχύει για τον καθένα μας.Και αυτό είναι που κάνει το συγκεκριμένο βιβλίο σημαντικό.
”Στα τόσα χρόνια δεν θυμάμαι τον πατέρα μου να μου έμαθε κατιτί,με την κυριολεκτική έννοια του όρου-μόνο ποδήλατο μου έμαθε και πως λειτουργεί ο μοχλός αλλαγής των τριών ταχυτήτων στη ΦΟρντ κουπέ. Δε μου έμαθε να διαβάζω,και απ’ όσο θυμάμαι, δε μου διάβασε ποτέ ο ίδιος. Δε μου έμαθε να δένω κόμπους,δεν πήγαμε ποτέ μαζί για κυνήγι, δε μου έμαθε σημάδι,ούτε να φτιάχνω φωτιά ή να αλλάζω μπουζί ή λάστιχο. Μπορεί να προσπάθησε να μου μάθει πως να δολώνω, αλλά μάλλον δε μου το έμαθε σωστά, γιατί δεν κατάφερα να πιάσω ψάρι ούτε για δείγμα. Δε με πήγε ποτέ σινεμά ή στην πισίνα. Δε μου μίλησε για το σεξ ή για τα κορίτσια,για τη θρησκεία, για όσα τον απασχολούσαν, για όσα συνέβαιναν στον κόσμο,για τα πολιτικά-εκτός από το ότι εκείνος και η μητέρα μου συμπαθούσαν τον Ρούζβελτ,αν και ποτέ δε μου εξήγησε το γιατί. Δεν έμαθα ποτέ τις απόψεις του για τις φυλετικές διακρίσεις ή για το τι έπρεπε να γίνω όταν μεγαλώσω. Για να είμαι ειλικρινής,δε θυμάμαι να έκανα ποτέ κανονική συζήτηση μαζί του.Δεν τον θυμάμαι να με ρωτάει ποτέ αν με απασχολούσε κάτι και τι. Όταν περπατούσαμε στο δρόμο δίπλα δίπλα μου είναι αδύνατον να φανταστώ τι λέγαμε. Στο σχολείο κάθε άλλο παρά καλά τα πήγαινα,όμως ποτέ-αν δεν με απατά η μνήμη μου-δε με ρώτησε τι βαθμούς είχα ή ποιο μάθημα μου άρεσα. Αυτά ήταν ζητήματα που αφορούσαν τη μητέρα μου”.
Μάλλον είναι σίγουρο ότι όποιο αγόρι και να ρωτήσετε,κάτι ανάλογο θα σας πει για τον πατέρα του. Και το σημαντικό στο ”Μεταξύ τους” είναι ότι ο Ρίτσαρντ Φορντ επιστρέφει στην παιδική του ηλικία και προσπαθεί να τα καταγράψει όλα αυτά,έχοντας το θάρρος να τα περιγράψει δημόσια.
Αντίθετα, η περιγραφή της σχέσης του με τη μητέρα του είναι διαφορετική:
”Η απόφασή μου να προσεγγίσω τη ζωή της μητέρας μου είναι απόφαση αγάπης. Όσο για την ατελή μνήμη μου,ας μην εκληφθεί ως ατελής αγάπη. Αγαπούσα την μητέρα μου με τον τρόπο του ευτυχισμένου παιδιού,χωρίς να το σκέφτομαι και χωρίς να αμφιβάλω. Και όταν ενηλικιώθηκα, κι ήμασταν πια και οι δύο ενήλικες που γνωρίζαμε καλά ο ένας τον άλλον,είχαμε μεγάλη εκτίμηση μεταξύ μας. Μπορούσαμε ανά πάσα στιγμή να πούμε ο ένας στον άλλον ”Σ’ αγαπάω”,για να ξεκαθαρίσουμε τα περίπλοκα πάρε δώσε μας χωρίς χασομέρια. Για μένα αυτό ήταν το τέλειο και από τότε ήταν”.
Επίσης είναι μάλλον σίγουρο ότι όποιο αγόρι και να ρωτήσετε,κάτι ανάλογο θα σας πει.
Ο Ρίτσαρντ Φορντ γράφει δυο κείμενα με απόσταση τριάντα χρόνων του ενός από το άλλο,όταν εκείνος είναι πλέον ενήλικος και πετυχημένος συγγραφέας. Το πρώτο αφορά τη μητέρα του και είναι γραμμένο το 1981,λίγο μετά το θάνατό της, ενώ το δεύτερο που αφορά τον πατέρα του γράφεται πενήντα χρόνια μετά το θάνατό του. Με αυτά θα αναζητήσει από την αρχή τους γονείς του,θα διερευνήσει τη σχέση τους και θα ανακαλύψει την επίδρασή τους στη δική του ζωή.
Διαδικασία επώδυνη αλλά και λυτρωτική.
Ο συγγραφέας με βαθιά συναισθηματική αφήγηση αποκαλύπτει όλες τις μικρές φαινομενικά ασήμαντες, πολλές φορές στιγμές της ζωής που δένουν τους ανθρώπους, δυναμώνουν τους δεσμούς και ζεσταίνουν την καρδιά για πάντα. Το μεγάλο δώρο όμως, προς τους αναγνώστες του είναι ότι τους αφήνει χώρο να φανταστούν, να συμπληρώσουν, να αναλογιστούν τη δική τους ζωή καθώς και των γονιών τους. Να κατανοήσουν, να συγχωρήσουν και να αντλήσουν δύναμη από τη δική τους παιδική ηλικία με όλες τις φωτεινές η σκοτεινές στιγμές της.
Όλη αυτή η διαδικασία τον έκαναν να γράψει ένα βιβλίο που απευθύνεται σε όλους μας συναισθηματικά.Γιατί όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί πολύ συχνά για το τι μας κληροδότησαν οι γονείς μας και πόσο μας επηρέασαν. Με ποια δικά τους εφόδια ή με την απουσία τους βαδίζουμε στη δική μας πια ζωή.
Προσωπικά,με άγγιξε πολύ. Γιατί με έναν καθόλου διδακτικό τρόπο, με έκανε να στραφώ μέσα μου και να ψάξω τις δικές μου εμπειρίες από τους γονείς μου.Να ψάξω να βρω τα σημεία εκείνα που με επηρέασαν και τα σημεία εκείνα που,αντιδρώντας,έκανα ακριβώς το αντίθετο από αυτά που μου έδειξαν. Ας μην αμφιβάλουμε,πάντως,αποτελέσματα της διαπαιδαγώγησης τους είμαστε.Είτε το θέλουμε, είτε όχι, θα τους κουβαλάμε πάντα μέσα μας.
”Στο πανέμορφο αυτό βιβλίο μνήμης ο Φορντ μας δίνει,με τον ίδιο τρόπο που το κάνει στη μυθοπλασία, μια αξέχαστη ιστορία”, έγραψαν οι New York Times Book Review.
Kαι ” Όπως και να το δει κανείς,είναι ένα μοναδικό βιβλίο, τόσο προσωπικό,τόσο τρυφερό,τόσο συγκινητικό,μια διακριτική,ευγενική και εν τέλει εμβληματική κατάθεση αφοσίωσης και αγάπης ενός γιου προς τους γονείς του” έγραψε η Kirkus Reviews.
