Αυτός είναι ο τίτλος του μουσικοποιητικού δρώμενου της Άνθιας Κωνσταντινίδου, που παίχτηκε ήδη 3 φορές στο μπαράκι της Διδότου, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία!
Αξίζει να σημειωθεί ότι βραβεύτηκε και από την Unesco.
Πάρτε μια γεύση από τη σκέψη μιας πνευματώδους καλλιτέχνιδος, όπως είναι η Άνθια:
Η εξωτερίκευση των ονείρων είναι μια «ασθένεια», η οποία γιατρεύεται μέσα από την τέχνη.
Όλοι οι άνθρωποι πάσχουν από την ίδια αρρώστια… τα όνειρα! Διαφορετικά όνειρα για διαφορετικούς ανθρώπους. Για ένα νέο το όνειρό του μπορεί να είναι ν’ ασκήσει το επάγγελμα που επιθυμεί και λαχταρά ο ίδιος. Για κάποιον άλλον να ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο. Ή να γνωρίσει από κοντά τον άνθρωπο που θαυμάζει απεριόριστα, αλλά από μακριά. Να κάνει οικογένεια, ν’ αποκτήσει ένα σπίτι, να γράψει ένα βιβλίο, να γράψει ένα τραγούδι, να τραγουδήσει…
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Δείξτε μου έναν άνθρωπο που δεν ονειρεύεται. Έχει πεθάνει και δεν το έχει καταλάβει.
Και η τέχνη τι ρόλο παίζει σε όλα τα παραπάνω; Κατά την γνώμη μου, το ρόλο του θεραπευτή. Και εξηγούμαι. Άλλοτε τα όνειρά μας δεν πραγματοποιούνται και άλλοτε όνειρό μας είναι να εξωτερικεύσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο μέσω της τέχνης, της ζωγραφικής, του θεάτρου, της μουσικής, κλπ. Και στις δύο περιπτώσεις, που μπορεί μάλιστα να συνυπάρχουν, η τέχνη, η μουσική εν προκειμένω, προσφέρει ίαση, θεραπεία, έστω και προσωρινή. Αυτό ισχύει κυρίως για τον δημιουργό, ο οποίος απογυμνώνεται συναισθηματικά μέσα στο έργο του, αποφορτίζεται από καθετί που τον κατατρύχει, κοινώς, εκτονώνεται. Η στιγμή, οι στιγμές, καλύτερα, της καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι οι στιγμές που ερχόμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας, όπως θα θέλαμε να είναι διαρκώς. Αν μάλιστα το καλλιτεχνικό μας παιδί αγγίξει και κάποιους άλλους, τότε η «ίαση» έχει μεταδοθεί.
Πόσες φορές μας έχει τύχει ως κοινό να διαβάσουμε ένα ποίημα, να παρακολουθήσουμε μια ταινία, ν’ ακούσουμε ένα τραγούδι, κλπ και να συγκινηθούμε, να συγκλονιστούμε, γιατί ταυτιζόμαστε, γιατί αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα σε κάποιον ήρωα, μέσα σ’ έναν στίχο, γιατί… θα μπορούσαμε να ήμαστε εμείς οι δημιουργοί.
Κι αν όλα τα προηγούμενα ισχύουν σε κάθε εποχή, ένα παραπάνω ισχύουν στη δική μας και ειδικά των τελευταίων ετών. Επειδή λοιπόν μιλήσαμε για όνειρα, αισθάνομαι πως αυτό που ζούμε είναι ένας μαζικός εφιάλτης. Ένας εφιάλτης που μας επιβάλλεται για να καπελώσει και να φιμώσει τα υγιή και δημιουργικά όνειρα, ειδικά των νέων. Δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί αυτό. Κι αν κάποια όνειρα δεν μας αφήνουν να τα πραγματοποιήσουμε, κι αν τα όνειρα για κάποιους «μεγάλους» είναι ασθένεια, από την οποία πρέπει να γιατρευτούμε, εμείς θα προτιμήσουμε να είμαστε ανίατοι και να γιατρευόμαστε, όποτε το θέλουμε εμείς, μέσα από την τέχνη, μέσα από τη μουσική, μέσα από το τραγούδι…
Σκόπιμα προσαρμοσμένοι οι στίχοι του Κ. Π. Καβάφη,
Σ΄ αυτήν την εποχή του μνημονίου
εις σε προστρέχω Τέχνη της Μουσικής
που κάπως ξέρεις από Φάρμακα∙
νάρκης του άλγους δοκιμές εν Μουσική και Λόγω .
