«Δυστυχώς απουσιάζατε», γράφει το χαρτί που αφήνουν οι κούριερ στο γραμματοκιβώτιο όταν δεν βρίσκουν τον παραλήπτη του πακέτου. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος απουσιάζει από το σχολείο του παιδιού του όταν τον καλεί ο διευθυντής, από το σπίτι, από την οικογένεια και τους δικούς του ανθρώπους;
O Ricky και η Abbie ζουν στο Newcastle της Βρετανίας. Συμπαθητικοί, τίμιοι, έχουν δύο παιδιά και ζορίζονται να βγάλουν τα προς το ζην: εκείνη φροντίζει ηλικιωμένους που δυσκολεύονται να αυτοεξυπηρετηθούν, εκείνος έχει περάσει από δεκάδες χειρονακτικές δουλειές. Στην πρώτη σκηνή της ταινίας τον βρίσκουμε στο ξεκίνημα μιας δικής του «επιχείρησης». Και γιατί όχι; Όπως ο ίδιος καυχιέται, τη δουλειά δεν τη φοβάται, δεν είναι από εκείνους που τεμπελιάζουν. Κι έπειτα, θέλει να ξεφύγει από κάθε τι μίζερο και περιοριστικό – ονειρεύεται να αφήσει το μικρό φτωχικό σπίτι με το ενοίκιο, να εξασφαλίσει ένα πιο καθαρό μέλλον στην οικογένειά του, να μην έχει αφεντικό πάνω από το κεφάλι του.
Μπορεί να το κάνει, τον διαβεβαιώνει ο υπάλληλος της εταιρείας PDF (Parcel Delivery Fast) που του παίρνει συνέντευξη. Μπορεί να το κάνει, διαβεβαιώνει και εκείνος τον εαυτό του. Αρκεί να αγοράσει το λευκό βανάκι με το οποίο θα κάνει τις μεταφορές (αναγκάζοντας τη γυναίκα του να πουλήσει το δικό της αυτοκίνητο γιατί τα χρήματα δεν φτάνουν), αρκεί να μην το τρακάρει, αρκεί να δουλεύει 14 ώρες την ημέρα (εντελώς εξοντωτικό), αρκεί να κάνει όλες τις παραδώσεις στην ώρα τους (εντελώς εξωπραγματικό).
Κάπου εδώ ο Ricky πέφτει στην παγίδα του καπιταλισμού, που του λέει ότι είναι κύριος του εαυτού του, ιδιοκτήτης franchise και δεν δέχεται διαταγές από κανέναν. Έχει κίνητρο λοιπόν «να τα δώσει όλα», να κάνει ό,τι θυσία χρειαστεί αφού στην τελική το όνειρο είναι «δικό του». Εκείνο που δεν του λέει, είναι ότι αν λείψει από τη δουλειά έστω μία ημέρα θα χρεωθεί τις χαμένες ώρες από την τσέπη του, ότι έχει δικαίωμα να χαλαλίσει μόνο ελάχιστα λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο του για να ουρεί σε ένα άδειο μπουκάλι νερού, ότι αν χρειαστεί υγειονομική περίθαλψη θα περιμένει με τις ώρες στα εξωτερικά ιατρεία για μια ακτινογραφία. Και – το πολλοστό κερασάκι στην τούρτα – ένας ψηφιακός σαρωτής θα καταχωρεί όχι μόνο κάθε παράδοση πακέτου, αλλά και κάθε του κίνηση ρουφιανεύοντας ανά πάσα στιγμή το πού βρίσκεται και τι κάνει.
Υψηλό το αντίτιμο του ανεξάρτητου επαγγελματία λοιπόν. Πόσο μάλλον όταν αναπόφευκτα γλιστρά σιγά σιγά και ύπουλα σαν υγρασία και διαβρώνει τις σχέσεις με όλη την υπόλοιπη οικογένειά του. Η αλλοίωση έρχεται με τη μορφή της πολύωρης απουσίας, της ευθείας σύγκρουσης με τον έφηβο γιο του, με την 11χρονη κόρη του που αρχίζει ξανά να βρέχει το κρεβάτι της τα βράδια. Μόνο η γυναίκα του – παρά τις μπηχτές και τα παράπονα – φαίνεται να σφίγγει τα σκοινιά στις ετοιμόρροπες ισορροπίες των άλλων τριών μελών πριν σπάσουν ολοκληρωτικά.
Κυριολεκτικά λίγο προτού βγάλει φωτοστέφανο, η Abbie είναι εκείνη που – μέσα από μια ρεαλιστικότατη ερμηνεία της Debbie Honeywood – κρατά γερά μέχρι το τέλος την καλοσύνη και την ανθρωπιά της. Κι ας εργάζεται κι αυτή με «συμβόλαιο μηδενικών ωρών», κι ας χρειάζεται τεράστιες ψυχικές αντοχές για να κάνει μπάνιο σε γηραιές κυρίες που λερώνονται πάνω τους ή να ανεβάζει το ηθικό σε νεαρούς που βρίσκονται καθηλωμένοι στο κρεβάτι.
Ο σκηνοθέτης Ken Loach μαζί με τον μόνιμο σεναριογράφο του Paul Laverty σαφώς δεν έχουν να διηγηθούν μια ιδιαίτερα πρωτότυπη ιστορία. Οι καταστάσεις και οι εικόνες όμως είναι τόσο οικείες, που ο θεατής νιώθει σαν να μπαίνει αόρατος μέσα στο σπίτι της οικογένειας της διπλανής πόρτας και να παρακολουθεί κρυφά το δράμα τους. Τα εύστοχα μηνύματά τους δεν περιορίζονται μόνο στα αυτονόητα – το «άκαρδο αφεντικό» και ο «δύστυχος μεροκαματιάρης». Μήπως τελικά κάπου φταίει και ο δεύτερος που απλώνει τα χέρια του πιο μακριά απ’ όσο μπορεί;
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Έτος: 2019
Χώρα: Αγγλία
Διάρκεια: 101′
Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς
Παίζουν: Κρις Χίτσεν, Ντέμπι Χόνιγουντ, Ρις Στόουν
