Όλοι – ή σχεδόν όλοι – έχουμε καταχωνιάσει κάπου στη μνήμη μας μια αγαπημένη σειρά από τα παιδικά μας χρόνια. Όχι σειρά κινουμένων σχεδίων με χάρτινους ηπερήρωες, μια εκπομπή όπου ένας ενήλικος παρουσιαστής καλούσε παιδάκια στο στούντιο, έκανε χιουμοριστικά σκετσάκια, έπαιζε κουκλοθέατρο και ζωγράφιζε τις μέρες μας με γνώσεις και όμορφα μηνύματα.
Κάτι τέτοιο ήταν ο Fred Rogers για τα παιδιά της Αμερικής από το 1968 μέχρι το 2001 με την εκπομπή του Mister Rogers’ Neighborhood. Η φιλία του με τον επιτυχημένο δημοσιογράφο Lloyd Vogel από το περιοδικό Esquire ξεκινά όταν η εκδότρια ζητά από τον δεύτερο – παρά τη θέλησή του – συνέντευξη και ένα σύντομο αφιέρωμα στο πρόσωπό του.
Ο Lloyd εκ πρώτης μοιάζει να έχει μια καθ’ όλα στρωμένη ζωή: αναγνωρίσιμος μέσα από τη δουλειά του, ταξιδεύει συχνά και μόλις απέκτησε το πρώτο του παιδί από μια αφοσιωμένη και με κατανόηση σύζυγο. Με μια δεύτερη ανάγνωση, η ίδια σύζυγος είναι εκείνη που παραπονιέται για το πόσο συχνά λείπει από το σπίτι και για το πόσο αδέξιος μπορεί να γίνει, ενώ οι περισσότεροι celebrities κυριολεκτικά αλλάζουν δρόμο για να μην διασταυρωθούν μαζί του εξαιτίας της αιχμηρής κυνικότητας που βγάζει στα κείμενά του – κάτι που βέβαια ο ίδιος βαφτίζει απλώς «ειλικρίνεια». Η βίαιη φυσική και λεκτική σύγκρουση εναντίον του πατέρα του στον γάμο της αδερφής του αποκαλύπτει το καλά κρυμμένο μυστικό που ακόμα αιμορραγεί και τον κρατά δέσμιο στο παρελθόν. Ο πατέρας του τους εγκατέλειψε όσο η μητέρα του πάλευε για τη ζωή της κι αυτός ο νοσηρός συσσωρευμένος θυμός ανακυκλώνεται συνεχώς και δεν τον αφήνει να ησυχάσει στοιχειώνοντας όλες του τις σχέσεις.
Ο Matthew Rhys δίνει μελετημένα την εσωτερικότητα του χαρακτήρα του έχοντας μια αποκρυσταλλωμένη μελαγχολία στο βλέμμα και μια μόνιμη στυφάδα στο ύφος. Είναι ένας άνθρωπος που ζορίζεται ακόμα κι όταν χαμογελάει, που οι λέξεις βγαίνουν μπερδεμένες από το στόμα του όταν πρέπει να περιγράψουν τα συναισθήματά του. Γι’ αυτό και ξεκινά το ταξίδι του στο Pittsburgh με καχυποψία. Ο κ. Rogers δεν μπορεί να είναι τόσο αψεγάδιαστος όσο τον παρουσιάζουν, κάποιο ελάττωμα θα κρύβει. Κι αυτός σκοπεύει να το βρει και να τον αποκαθηλώσει.
Κι όμως, ο Fred Rogers είναι πράγματι ο «ήρωας» των παιδικών χρόνων της δεκαετίας του ’70. Ο Tom Hanks μπαίνει στον ρόλο του με όλη τη σοβαρότητα και ωριμότητα που του αξίζει. Είναι πραγματικός, γήινος και ανθρώπινος. Έχει κι αυτός τους δικούς του δαίμονες, όμως εκείνο που μετρά είναι ο τρόπος που τους δαμάζει και το πού επιλέγει να στρέψει τον θυμό του. Δεν είναι ο σούπερμαν με τα υπερφυσικά χαρίσματα, έχει όμως το χάρισμα να κοιτά σταθερά και διερευνητικά στα μάτια τον άλλο, να εντοπίζει το πρόβλημα και με φωνή ποτισμένη λες με θεία γαλήνη να το βγάζει στην επιφάνεια. Όσο στρείδι κι αν είναι ο συνομιλητής του!
Σίγουρα η ταινία βασίζεται καθαρά στο συναίσθημα (και κυρίως στη νοσταλγία για τους φανατικούς της πασίγνωστης σειράς, κάτι που όμως αφορά αποκλειστικά το αμερικανικό κοινό), και είναι αρκετά προβλέψιμη χωρίς plot twists. Ορισμένες σουρεαλιστικές σκηνές όπου ο Lloyd μοιάζει να βυθίζεται σε μια κατάσταση ονείρου και να αποτελεί κομμάτι του σκηνικού μινιατούρα στο στούντιο γυρισμάτων, μάλλον ξενίζει ως σύλληψη στο συνολικό αποτέλεσμα.
Η σκηνοθέτιδα Marielle Heller δεν μας δίνει μια τυπική βιογραφική ταινία που λειτούργει με κλασσικούς όρους. Παίρνει ως κέντρο τη φιλοσοφία του Rogers και μας δείχνει πως η καλοσύνη ενός ανθρώπου, έστω και ξένου, μπορεί να γιατρέψει τα πάντα. Το κακό θα συνεχίσει να υπάρχει, εξίσου όμως θα υπάρχουν η ενσυναίσθηση και η συγχώρεση, όσο δύσκολες κι αν είναι στην πράξη. Κι αν ένας άνθρωπος αλλάξει, τότε κι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.
