Ο “Δον Καμίλο” μας ταξίδεψε απ’ την Νότια Ιταλία μέχρι το θέατρο Μπροντγουέι. Ποιος είναι Δον Καμίλο;
Γράφει η Ηλέκτρα Ζίζιουλα
Σύλληψη ιδέα του Ιταλού συγγραφέα Τζιοβαννίνο Γκουαρέσκι, ο Δον Καμίλο είναι ο ήρωας σαράντα διηγημάτων που δημοσιεύτηκαν στην εβδομαδιαία εφημερίδα Candido το 1946 και εκδόθηκαν σε βιβλίο 1948 με τον τίτλο “Ο μικρός κόσμος του Δον Καμίλο”. Αυτό το βιβλίο υπήρξε η αφορμή για να εμπνευσθεί ο γνωστός μας μεταπολεμικός συγγραφέας Σωτήρης Πατατζής, το θεατρικό του έργο “Δον Καμίλο”, γραμμένο το 1958 ειδικά για τον μεγάλο μας κωμικό Μίμη Φωτόπουλο.
Οι βραδιές θεάτρου συνεχίζονται επιτυχώς και το καλλιτεχνικό/πολιτιστικό περιοδικό koita-magazine καθότι ανήκει στο θεατρόφιλο κοινό δεν θα μπορούσε να μην λείψει από τον μικρό κόσμο του “Δον Καμίλο” στο θέατρο Μπρόντγουει σε σκηνοθεσία Γιώργοςυ Ματαράγκα.
Η δράση του έργου διαδραματίζεται σε μια μικρή κωμόπολη στην κοιλάδα του Πάδου της Νότιας Ιταλίας, λίγα χρόνια μετά την ήττα του Ιταλικού φασισμού στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι η εποχή των εκλογών, που τα δύο μεγάλα κόμματα αντιτίθενται στην γειτονική μας χώρα. Το Χριστιανοδημοκρατικό με ηγέτη τον De Gasperi (Παύλο Κουρτίδη) και το κομμουνιστικό με ηγέτη τον Πεπόνε (Γιώργος Ματαράγκας). Αποτελεί μια σάτιρα του πολιτικού φαρισαϊσμού.
Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ο “Δον Καμίλο” (Πέτρος Ξεκούκης) είναι ένας καθολικός κληρικός, οποίος συχνά μιλάει με την φωνή της συνειδήσεως του, σύμφωνα με την πρόταση του έργου παρουσιάζεται ότι συνομιλεί με τον Κύριο Ιησού Χριστό (Μανούσος Μανουσάκης). Ένας άνθρωπος συντηρητικών απόψεων και ταυτόχρονα ένα πρόσωπο με ηθικές αξίες, οποίος ασυνείδητα παίρνει μέρος σε ένα παιχνίδι εξουσίας και χωρίς να το θέλει γίνεται στόχαστρο επιτήδειων πολιτικών βλέψεων και αδίστακτων πολιτικάντηδων με απρόβλεπτες συνέπειες. Πρόκειται για ένα έργο διαχρονικό καθώς οι παρεμβάσεις του κλήρου στις πολιτικές εξελίξεις(ακόμη και με την βοήθεια της κατασκευής θαυμάτων όπως στο έργο) είναι ένα μείζων ερώτημα που πάντα θα απασχολεί την κοινωνία.
Η επίσκεψη της εκρηκτικής χήρας (Ελένη Φιλίνη) στο σπίτι του Δον Καμίλο τον βάζει σε μπελάδες αφού η πίστη του δοκιμάζεται. Μπορεί να είναι ιερέας αλλά δεν παύει να είναι και άνδρας και να γίνονται φανερές οι αδυναμίες του. Η κατάσταση γίνεται περισσότερο αποπνικτική με την άφιξη του Καρδινάλλιου (Σταμάτης Τζέλεπης), οποίος περιπλέκει τα πράγματα ενώ σε αυτό το σημείο φτάνει και η φανατική κομουνίστρια Ασπασία (Έλενα Τσεφαλά) αδερφή του Δον Καμίλο.
Σφίγγει ο κλοιός για τον Δον Καμίλο αφού ο Πεπόνε εξυφαίνει πίσω από την πλάτη του με την αποκάλυψη της ιστορίας του ερωτικού σκανδάλου με εκείνον και της χήρας. Το παράδοξο είναι πως ενώ συνέχεια συγκρούονται και είναι στα μαχαίρια ( θα μπορούσε να ομολογήσει κάποιος πως είναι ορκισμένοι εχθροί) με βάση τα πολιτικά πιστεύω και τις πεποιθήσεις τους, τους συνδέει μια δυνατή φιλία στο πέρασμα των χρόνων, η οποία υπερνικάει στο τέλος. Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται να το δώσει η ανιψιά( Έφη Κιούκη) του Δον καμίλο και κόρη της Ασπασίας που έπεσε στην αγκαλιά του αγαπητικού γιου του Πεπόνε (Ηλίας Παπακωσταντίνου).
Πολλά τα ευτράπελα και οι ανατροπές γίνονται επί σκηνής. Σε αυτό το σημείο να επισημάνουμε την εξής φράση του Άγγελου Τερζάκη, όταν πρωτοπαίχτηκε ο Δον Καμίλο:
“ΧΑΙΡΕΤΙΖΏ ΤΟΝ ΑΦΑΝΑΤΙΣΤΟ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΔΟΝ ΚΑΜΙΛΟ” τελικά η ουσία αυτού του έργου κρύβεται σε αυτήν την φράση.
Πρόκειται για μια απολαυστική κωμωδία που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια και σε όλες τις ηλικίες. Αν θες να ξεχαστείς για λίγο από τα προβλήματά σου και να βγείς λίγο απ την ροή της καθημερινότητας αυτή η παράσταση για 100 λεπτά σου δίνει τροφή για σκέψη, να συγκινηθείς και να γελάσεις με την ψυχή σου στο θέατρο “Μπρόντουγει” τα μηνύματα που θα πάρεις είναι πολλά – σεβόμενος με τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, αποστάσεις, μάσκες-.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι εξαιρετικές και περνούν μέχρι κάτω στον θεατή χωρίς υπερβολές.Υποστηρίζουν απόλυτα το δραματουργικό βάθος του κειμένου και μένουν πιστοί σε αυτό. Η χημεία τους πάνω στο θεατρικό σανίδι, ολοφάνερη.
Η σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Ματαράγκα, είναι αρκετά ευέλικτη. Ανέδειξε με τρόπο σαφή λιτό και ισορροπημένο τα νοήματα του ιστορικού αυτού έργου. Αντιλήφθηκε καλά το κείμενο και πρόσεξε όλες τις παραμέτρους. Δημιουργεί έναν ταχύ ρυθμό ώστε ο θεατής να παρακολουθεί την παράσταση άνετα και ευχάριστα. Δίνει τον απαιτούμενο χρόνο και περιθώριο στους ηθοποιούς να μιλήσουν μέσω της ερμηνείας τους.
Το σκηνικά του Παναγιώτη Μάνικα είναι ιδιαιτέρως προσεγμένα και μέσα στο πνεύμα της παράστασης, προσθέτοντας παράλληλα κάτι από την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής.
Οι φωτισμοί του Παναγιώτη Ψυχά κουμπώνουν άρτια με τα κοστούμια των χαρακτήρων, επιλογές, όπως και το σκηνικό, του Παναγιώτη Μάνικα, ήταν επίσης λιτά, χωρίς περιττές υπερβολές.
Η μουσική επιμέλεια του Πέτρου Ζουμπούλη συνόδεψε άρτια το ιστορικό- πολιτικό ταξίδι που παρουσιάστηκε επι σκηνής κρατώντας την αγωνία του θεατή.
Διαβάστε ακόμα:
- Δείτε την Μίρκα Παπακωνσταντίνου στην μοναδική φωτογραφία του γάμου της με τον Δάνη Κατρανίδη
- Σανατόριο της Πάρνηθας, ο «παράδεισος» των εγχώριων κυνηγών φαντασμάτων
- Το «νοσοκομείο φάντασμα» στα Μελίσσια
- Το στοιχειωμένο σπίτι της Γλυφάδας
- Η άγνωστη ιστορία πίσω από το «σατανικό» σπίτι της Γλυφάδας
- Ο Αποκεφαλιστής της Βούλας, ο μύθος του μακελάρη που αποκεφάλιζε ζευγάρια
- Το στοιχειωμένο κόκκινο σχολείο της Καλλιθέας (λένε πως ακούγονται παιδικά κλάματα)
- Κολωνός: Το σπίτι που δεν μένει κανείς για χρόνια, είναι στοιχειωμένο, λεν οι γείτονες…
- Το στοιχειωμένο Κάστρο της Δουκίσσης Πλακεντίας: Αν περάσεις βράδυ, θα δεις αναμμένα φώτα και φιγούρες να πηγαινοέρχονται
- Ο Στοιχειωμένος Πύργος των Ονείρων στο Παλαιό Φάληρο
Δείτε επίσης:
- Ζάχος Χατζηφωτίου: «Γιατί χώρισα με την Καρέζη»
- Η τελευταία συνέντευξη του Λάμπρου Κωνσταντάρα – Έγκλειστος και άφωνος (Σπάνιες φωτό)
- Τζένη-Τζένη πού γυρίστηκε: Η «σπηλιά της Νεράιδας και το σπίτι του Κασσανδρή
- Δείτε 14 διάσημους μπαμπάδες μαζί με τους γιους τους
- Η Βουγιουκλάκη, ο Παπαμιχαήλ και η Καρέζη ως φοιτητές της Δραματικής Σχολής μέσα από τα μάτια των καθηγητών τους
