Δύο ελάφια, ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό, πίνουν νερό από το ποτάμι. Το άδειο δάσος, το χιόνι και μια ήρεμη, σχεδόν παραδεισένια αταραξία κάνει ασυναίσθητα τον θεατή να αναπνέει αθόρυβα για να μην τα τρομάξει.
Λίγο αργότερα, μεταφερόμαστε σε ένα σφαγείο όπου τα προς κατανάλωση βοοειδή θανατώνονται με ένα χτύπημα στο κεφάλι, και τα close up πλάνα βαρβαρότητας – ο ήχος από το αίμα που κυλά και το κόκαλο που σπάει – κάνουν και πάλι τον θεατή να θέλει να κρατήσει την ανάσα του.
Επιφανειακά φυσικά, γιατί παρά το σοκ, μαθημένοι όλοι μας σε συγκεκριμένες διατροφικές συνήθειες, φεύγοντας από την κινηματογραφική αίθουσα αποφασίζουμε συνειδητά να παραβλέπουμε τις συνθήκες της όλης διαδικασίας.
Σε αυτό τον ιδιαίτερο χώρο, εργάζονται ο Έντρε και η Μαρία, δυο άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά ο καθένας με τη δική του μορφή «αναπηρίας». Ο Έντρε δεν μπορεί να κουνήσει το αριστερό του χέρι, όπως αδυνατεί να τείνει το άλλο προς τον συνάνθρωπό του και να δεσμευτεί ψυχικά.
Η νεοφερμένη Μαρία, παρ’ όλο που η πληροφορία δεν αποκαλύπτεται ποτέ ευθέως, πάσχει από κάποια ήπια μορφή αυτισμού που την κάνει να διαθέτει υπέρμετρη ειλικρίνεια, να παρατηρεί και να θυμάται τα πάντα, αδυνατεί όμως να αποκτήσει σωματική και συναισθηματική επαφή. Αυτή η αλλόκοτη συμπεριφορά της προκαλεί τα κοροϊδευτικά σχόλια των συνδέλφων της.
Η σκηνοθέτιδα Ίλντικο Ενιέντι πλάθει χαρακτήρες φοβισμένους, εσωστρεφείς, μάλλον αγέλαστους και κοινωνικά αποκομμένους. Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στην αρχική σκηνή και τον ιδιαίτερο λόγο της επαναλαμβανόμενης ύπαρξής της: με έναν μεταφυσικό και μαγικό τρόπο, οι δυο τους συναντιούνται βλέποντας το ίδιο ακριβώς όνειρο. Τα ελάφια είναι οι ίδιοι που σε ένα παράλληλο σύμπαν χωρίς βία προσπαθούν να ενωθούν. Οι προθέσεις της Ενιέντι είναι ευαίσθητες και αγνές, όμως οι αργοί ρυθμοί της κάπου κουράζουν.
Η Αλεξάντρα Μπορμπέλι και ο Γκέζα Μορτσάνι – ο οποίος δεν είναι ηθοποιός – είναι απόλυτα πειστικοί στους ρόλους των καθημερινών ανθρώπων που (δεν) παρατηρούμε όταν περνούν από δίπλα μας. Ειδικά η Μπορμπέλι ξεχωρίζει για τις μονοκόμματες, ρομποτικές και συχνά ψυχαναγκαστικές κινήσεις της αλλά και για το ελαφίσιο, διστακτικό της βλέμμα.
Μέσα σε μια βιομηχανική κοινωνία – σφαγείο, πάντα υπάρχει χώρος για να αναπτυχθούν τρυφερά συναισθήματα. Στο φινάλε, το ζευγάρι πια δεν ονειρεύεται και τα ελάφια έχοντας εκπληρώσει τον μοιραίο σκοπό τους να φέρουν τους ήρωες πιο κοντά, χάνονται στο φως.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΕΙΔΟΣ: Δράμα
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ίλντικο Ενιέντι
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Αλεξάντρα Μπορμπέλι, Γκέζα Μορτσάνι
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 116′
ΔΙΑΝΟΜΗ: STRADA FILMS / SEVEN FILMS
