Ποιος είναι ο Φονιάς; Μέσα από την πένα της Ηλέκτρας Ζίζιουλα
Πάμε να θυμηθούμε ποιος είναι ξανά ο “Φονιάς”;
Ένα από τα σημαντικότερα έργα της μεταπολιτευτικής και γενικότερα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας , “ Ο Φονιάς”, του Μήτσου Ευθυμιάδη, έκανε εκρηκτική πρεμιέρα στις 13/10 στο ανακαινισμένο θέατρο “Εαρ Βικτώρια”, με την υπογραφή του Γιάννη Διαμαντόπουλου και πρωταγωνιστές τους Τζώνη Θεοδωρίδη, Γιώργο Χριστοδούλου, Αντώνη Αλεξίου και Λουκία Παπαδάκη.
Γράφει η Ηλέκτρα Ζίζιουλα
Μια παράσταση – αφιέρωμα στη μνήμη του εξαιρετικού δημιουργού Μήτσου Ευθυμιάδη. Δεκαεφτά χρόνια συμπληρώθηκαν απ όταν ταξίδεψε (πρόωρα) με ούριο άνεμο, για άλλη χώρα, άλλη γη, άλλα μέρη. Τα τελευταία λόγια του σπουδαίου αυτού θεατρικού συγγραφέα (πριν σφραγίσει για πάντα τα μάτια του) ήταν τα εξής: “Η ζωή μοιράζεται στους έχοντες, τους κατέχοντες και τους αντέχοντες.
Εγώ ανήκω στους αντέχοντες”. Δεν είχε άδικο αφού αυτό αποτυπώνεται μέσα από τα διηγήματα και τους χάρτινους ήρωες του που διακρίνονται για την στόφα του ρεαλισμού έχοντας ως κεντρικό πυρήνα την ελληνική σκληρή πραγματικότητα. Ο “Φονιάς” παρουσιάστηκε πρώτη φορά από την Θεατρική Σκηνή του Αντώνη Αντωνίου το 1981, ενώ το 1991 προβλήθηκε από την ΕΡΤ μέσα από τη θρυλική σειρά, το “Θέατρο της Δευτέρας”.
Ησυχία στην πλατεία. Χτυπάει τρίτο κουδούνι. Ακούγεται ο ήχος της καταιγίδας. Οι προβολείς ανάβουν και φωτίζουν το σκηνικό, το οποίο είναι ένα μικροαστικό σαλόνι. Στο κέντρο τραπεζαρία. Πάνω στο τραπέζι, μπουκάλια από κρασί, σερβίτσια, κόκκινα τριαντάφυλλα. Στον τόπο της λύτρωσης επιστρέφουν ο Ταρζάν με τον Σάββα, οι οποίοι ήταν πρώην συγκρατούμενοι και ακολουθούν ο Γιάννης άντρας της Μαρίας και αδερφή του Σάββα. Τίποτα δεν προμήνυε πως αυτό το γιορτινό τραπέζι θα εξελισσόταν σε ένα πεδίο εσωτερικής μάχης με πρωταγωνιστές αυτά τα τέσσερα πρόσωπα. Διαφορετικοί κόσμοι μεταξύ τους, σε μια υπέροχη ενορχήστρωση, συναντώνται ξανά. Συνυπάρχουν και χάνονται πάλι.
Η ατμόσφαιρα είναι επικίνδυνα ηλεκτρισμένη . “Δώδεκα χρόνια φυλακές, δώδεκα χρόνια κάγκελο”, λέει ο Σάββας στην αδελφή του, τα δύο αδέλφια, βρίσκονται για πρώτη φορά μετά από δώδεκα χρόνια φυλακής του Σάββα. Οι αιτίες που τον οδήγησαν στο κελί στη διάρκεια του έργου γίνονται γνωστές με το κουβάρι να ξετυλίγεται σιγά-σιγά. Η οικοδέσποινα της βραδιάς, η Μαρία, στην αρχή φαίνεται πως είναι συγκρατημένη μετά βγάζει την δικιά της κραυγή σε όλα αυτά που την στοιχειώνουν από μικρή. Ο Σάββας με την Μαρία είναι θύτες και θύματα ταυτόχρονα των προσωπικών τους τραγωδιών που αγωνίζονται να υπάρξουν σε μια ηθικά διεφθαρμένη κοινωνία.
Ο Γιάννης θα λέγαμε πως ναι μεν κρατάει τις ισορροπίες αλλά αντικατοπτρίζει δε και τον καθένα μας ξεχωριστά. Ένας επαρχιώτης μικροαστός που βολεύτηκε σε μια θέση, του τραπεζικού υπάλληλου, που φοράει την μάσκα της υποκρισίας απέναντι στην τραγωδία των συνδαιτυμόνων του.
Ταρζάν:… Λυπάσαι προσωπικώς για μένα;
Γιάννης: Και για εσένα.
Ταρζάν: Με ποιό δικαίωμα;
Γιάννης: Ούτε αυτό έχω δηλαδή;
Ταρζάν: Με ποιό δικαίωμα λυπάσαι ρε παιδάκι μου;
Γάννης: Με ποιό; Με του… συνανθρώπου.
Ταρζάν: Μπά γίναμε και συνάνθρωποι τώρα;
Γιάννης: Πάντα δεν ήμασταν;
Ταρζάν: Κι όταν εμένα μου άλλαξαν τον αδόξαστο, που έβοσκες εσύ κύριε;
Ο Ταρζάν με τον Σάββα φαίνεται πως έχουν να πουν πολλά και στη συνέχεια προχωρούν σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με μια έντονη/ σκληρή φρασεολογία του ενός και του άλλου επομένως η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη μεταξύ τους. Ο πρώτος κρύβει καλά τα χαρτιά και τους πραγματικούς σκοπούς αυτής της συνάντησης. Τα αποκαλύπτει στο τέλος.
Ο καθένας τους έρχεται αντιμέτωπος με τις ενοχές , τα λάθη, τα πάθη, τις μνήμες αφού όλα αυτά τα χρόνια παλεύουν με τους δικούς τους δαίμονες. Οι ψυχές τους είναι σαν ένα καζάνι που καίει μέχρι την τελική ανάφλεξη. Η κάθε τους λέξη είναι και ένα πύρινο βόλι.
Ένα πέπλο εξομολογήσεων, αποκαλύψεων, κατάθεση ψυχής και αρκετή δόση χιούμορ σχηματίζεται στην ατμόσφαιρα με σκοπό να εκτινάξει την νύχτα. Υπάρχει μια στιχομυθία στο έργο, στην οποία αποτυπώνεται η σκληρή πραγματικότητα αυτή που βιώνει κάποιος από παιδική ηλικία:
-Γιάννης:… και η ηθική που μας μαθαίνουν από μικρά παιδιά;
-Ταρζάν: Εγώ άλλα έμαθα από μικρό παιδί. Ξύλο με το τσουβάλι. Πείνα και των γονέων. Αυτά έμαθα εγώ από μικρό παιδί…
-Γιάννης: Το ου κλέψεις π.χ είναι μια απ τις δέκα εντολές.
-Ταρζάν: Το ου βαρέσεις ποια εντολή είναι; Το ου σακατέψεις; Το ου κάνεις τον άλλον μαρτυρήσει το γάλα που βύζαξε;
Διάφορα άρθρα:
- Σανατόριο της Πάρνηθας, ο «παράδεισος» των εγχώριων κυνηγών φαντασμάτων
- Το «νοσοκομείο φάντασμα» στα Μελίσσια
- Το στοιχειωμένο σπίτι της Γλυφάδας
- Η άγνωστη ιστορία πίσω από το «σατανικό» σπίτι της Γλυφάδας
- Ο Αποκεφαλιστής της Βούλας, ο μύθος του μακελάρη που αποκεφάλιζε ζευγάρια
- Το στοιχειωμένο κόκκινο σχολείο της Καλλιθέας (λένε πως ακούγονται παιδικά κλάματα)
- Κολωνός: Το σπίτι που δεν μένει κανείς για χρόνια, είναι στοιχειωμένο, λεν οι γείτονες…
- Το στοιχειωμένο Κάστρο της Δουκίσσης Πλακεντίας: Αν περάσεις βράδυ, θα δεις αναμμένα φώτα και φιγούρες να πηγαινοέρχονται
Διαβάστε ακόμα:
- Νίκος Κούρκουλος: Είχε άλλους δυο αδερφούς που σκoτώθηκαν σε δυστύχημα
- Ιλάειρα Ζήση: «Μοιάζω στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, θέλω να την αναστήσω»
- Νίκος Καλογερόπουλος: Έχεις δει κανέναν πατέρα να καμαρώνει που ο γιος του είναι αδερφή;
- Σόφη Ζαννίνου: «Ο Άγιος Εφραίμ είναι πολύ φίλος μου. Του λέω τα προβλήματά μου κι εκείνος με βοηθάει»
- Κατερίνα Στανίση: Δείτε πόσο χρονών είναι η ”Μαντόνα” της Ελλάδος
- Ναταλία Γερμανού: Ποζάρει χωρίς ίχνος μακιγιάζ και είναι αγνώριστη!
- Έλλη Κοκκίνου: Λένε ότι μοιάζω με την Τζένιφερ Λόπεζ μόνο που εκείνη είναι μεγαλύτερη
- Ελένη Φιλίνη: H ομορφιά μου δεν με βοήθησε, έπρεπε 100 φορές να αποδείξω πώς έχω ταλέντο!
- Ισμήνη Καλέση: «Οι γυναίκες σήμερα μου φαίνονται άσχημες, ίδιες και ηλίθιες! Δεν έχω κάνει τίποτα πάνω μου!»
- Κώστας Μπίγαλης: Δείτε πόσο χρονών είναι σήμερα ο Έλληνας ”Μικ Τζάγγερ”
