Ο Βαγγέλης Ζάπας είναι από τους ανθρώπους της νέας γενιάς όπου απολαμβάνεις να παρακολουθείς στο θέατρο αλλά και στην μικρή οθόνη και αυτό γιατί αποπνέει ειλικρίνεια και φρεσκάδα στο παίξιμο του με μία αξιοπρέπεια απέναντι στο αντικείμενο της δουλειάς του αλλά και στο κόσμο που τον παρακολουθεί.
Ο ταλαντούχος ηθοποιός αυτή την σεζόν αναμετριέται με ένα πολύ σημαντικό ρόλο στο θέατρο στο έργο ” Το αγόρι με τις δυο καρδιές” στο Θέατρο Άλμα ενώ στη τηλεόραση συνεχίζει το σερί των αξιόλογων δουλειών, βρισκόμενος στην τεράστια παραγωγή του Ant1 “Η Μάγισσα” η οποία έχει κλέψει όλες τις εντυπώσεις.
Ο ίδιος μιλάει για την φετινή θεατρική διαδρομή και την συνεργασία του με τον σκηνοθέτη της παράστασης Τάκη Τζαμαργιά, το τηλεοπτικό άλμα που πραγματοποίησε σε αξιόλογες σειρές στο γυαλί αλλά και για την εμπειρία ζωής μέσα από την συμμετοχή του στην Μάγισσα του Ant1. Ακόμη ο ίδιος αναφέρεται στο κομμάτι της έπαρσης και στο ρόλο που έπαιξε ο δικός του περίγυρος σε αυτό αλλά στο γεγονός ότι απολαμβάνει το τώρα χωρίς ωστόσο να σταματάει να ονειρεύεται.
Την φετινή σεζόν το θεατρόφιλο κοινό σε συναντάει στη παράσταση “Το αγόρι με τις δύο καρδιές” στο Θέατρο Άλμα. Μίλησε μας λίγο για το φετινό θεατρικό βήμα και το τι είναι αυτό που έχεις ξεχωρίσει σε αυτή την δουλειά;
Πριν το καλοκαίρι μου έγινε η πρόταση από τον Τάκη Τζαμαργιά και την παραγωγό Σαπφώ Κωνσταντάρα για «Το αγόρι με τις δυο καρδιές» και μόλις μου έστειλαν το κείμενο και το διάβασα, ενθουσιάστηκα. Είναι ένα έργο που ξεχειλίζει συναίσθημα. Είναι η πραγματική ιστορία των ίδιων των συγγραφέων, μεταφέροντας με ειλικρίνεια τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στο ταξίδι τους από το Αφγανιστάν με τελικό προορισμό την Αγγλία για να σωθεί ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας που είχε μια σοβαρή ασθένεια στην καρδιά του, μιλώντας για τους αλληλέγγυους που βρέθηκαν στο δρόμο τους, τους διακινητές που τους εκμεταλλεύτηκαν, το χιούμορ που επιστράτευσαν για να αντέξουν. Είναι μία αληθινή, διπλή περιπλάνηση της οικογένειας, μία του ταξιδιού τους και μία της υγείας του Χουσέιν. Είναι ζωή και η ζωή έχει απέραντη δύναμη από μόνη της! Από την πρώτη ανάγνωση κιόλας κατάλαβα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα, έναν φόρο τιμής στην οικογένεια, στην αλλυλεγγύη, στην αγάπη. Ήταν ανάγκη μας να μιλήσουμε για αυτές τις αξίες και νιώθω πολύ χαρούμενος που μοιραζόμαστε αυτήν την ιστορία με τον κόσμο.
Είναι η πρώτη φορά που βλέπω όλους τους συνεργάτες ανεξαιρέτως να έχουν δωθεί ψυχή τε και σώματι στο να ειπωθεί αυτή η ιστορία. Νιώθω ευλογημένος που βρίσκομαι σε μία τέτοια παραγωγή.
Πώς είναι να βρίσκεσαι μέσα σε μια σημαντική θεατρική ομπρέλα όπως είναι η φετινή συνεργασία σου με τον Τάκη Τζαμαργιά αλλά και ηθοποιούς που έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα στον καλλιτεχνικό στίβο όπως είναι ο Γιώργος Ψυχογιός και η Έλενα Μαρσίδου;
Νιώθω μεγάλη τιμή που με επέλεξε ο Τάκης για «το αγόρι» και πίστεψε σε μένα και στις δυνατότητές μου. Είναι ένας καλλιτέχνης που δεν περιορίζεται στην εμπιστοσύνη, αλλά δείχνει βαθιά πίστη στους ανθρώπους και στους συνεργάτες του. Ειδικά σε αυτό το έργο που είναι βαθύτερη ανάγκη του να το παρουσιάσει και μιλάει για την πίστη στον Άνθρωπο. Έχουμε ξαναδουλέψει στο παρελθόν μαζί στον Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου και είναι ευλογία να δουλεύεις μαζί του γιατί συνδιάζει ένα τρίπτυχο που δύσκολα το βρίσκεις, του σκηνοθέτη-δασκάλου-θεατή. Όπως πολύ τυχερός είμαι που βρίσκομαι επί σκηνής με τόσο έμπειρους ηθοποιούς όπως ο Γιώργος Ψυχογιός και η Έλενα Μαρσίδου, που ερμηνεύουν τους γονείς μου, και μπήκαν στη διαδικασία των προβών χωρίς καμία έπαρση της αξίας τους και της εμπειρίας τους και είναι παραδείγματα εργατικότητας.
Μετά το τέλος της παράστασης και έχοντας ζήσει άκρως συγκινητικές στιγμές στη διαδρομή του έργου με κεντρικό του πυρήνα τον δεσμό της οικογένειας , τις κακουχίες, την ανασφάλεια μιας νέας πατρίδας αλλά και το μεταναστευτικό ζήτημα το οποίο συνεχίζει μέχρι και σήμερα να πονάει στην καθημερινότητα μας, πώς καταφέρνεις και αποφορτίζεσαι από αυτές τις εικόνες;
Υπάρχει κάποιο σχόλιο θεατή που μέχρι και σήμερα σε έχει ταρακουνήσει και σε συντροφεύει μέχρι και σήμερα στη μνήμη σου;
Η παράσταση έχει ένα καταιγισμό συναισθημάτων και συμβάντων που δεν γίνεται να μη σε επηρεάσει κατά τη διάρκειά της. Αλλά η τελευταία φράση που λέω ως Χουσέιν στο έργο είναι: «Δεν είναι μία ιστορία πόνου και θλίψης, είναι μία ιστορία ευγνωμοσύνης» και αυτή η φράση καταφέρνει κάθε βράδυ να με αποφορτίζει και να μου δείχνει ότι υπάρχει φως, αρκεί να είμαστε όλοι μαζί, αλληλέγγυα δίπλα-δίπλα, δίνοντας το χέρι μας στο διπλανό μας, στον δικό μας, στον γνωστό, στον ξένο. Ένα βράδυ μετά την παράσταση ένας θεατής μου είπε ότι με έχει παρακολουθήσει σε διάφορα έργα και ρόλους και κάθε φορά είμαι «άλλος», «αγνώριστος». Το σκεφτόμουν όλο το βράδυ και κατάλαβα ότι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, η αξία της μεταμόρφωσης.
Το θέατρο έτρεξε σε αστραπιαίους ρυθμούς μετά την περίοδο της πανδημίας με το κοινό να βλέπει αρκετές παραστάσεις που τον ενδιαφέρουν. Ως θεατής καταφέρνεις να παρακολουθήσεις δουλειές άλλων συναδέλφων σου ώστε να έχεις μία ολοκληρωμένη άποψη για το τι παίζει στο καλλιτεχνικό πεδίο; Τι αναζητάς σε μια παράσταση που θα δεις για να σε κεντρίσει;
Εννοείται πως προσπαθώ να δω όσο περισσότερες δουλειές συναδέλφων μου μπορώ, όταν έχω κάποιο κενό από το θέατρο ή από γυρίσματα. Είναι απαραίτητο για τη δουλειά μας να βλέπουμε πολύ θέατρο, είναι μία συνεχής σπουδή το επάγγελμά μας που εξελίσσεται καθημερινά, με νέους τρόπους, νέες ιδέες, νέες τάσεις, νέα βήματα, γιατί και η κοινωνία αλλάζει, άρα κι εσύ αλλάζεις, οπότε όλα αλλάζουν. Δεν μπορείς να μένεις πίσω σε αυτήν την εξέλιξη, σε αυτήν την σπουδή γιατί θα γίνεις παλιακός, παρωχημένος, ξεπερασμένος και δεν θα εκφράζεις τον παλμό του Τώρα.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να ασχολείσαι με την υποκριτική και να μη βλέπεις θέατρο. Είμαι αγνός θεατής, δεν αναζητώ κάτι συγκεκριμένο, πέρα από την αλήθεια σε ένα πλαίσιο κοινωνικής ευθύνης για το τι ιστορία λες και για ποιο λόγο. Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός που γεννάει και εξελίσσεται. Με συγκινεί όταν παρευρίσκομαι κάπου, κάποτε σε κάποια τέτοια γεννητούρια.
Η είσοδος σου στο γυαλί ήταν θριαμβευτική καθώς μέσα τον από τις Άγριες Μέλισσες , το Μαύρο Ρόδο και τον Παράδεισο των Κυριών, έλαβες θερμή ανταπόκριση από το κόσμο αλλά και σπουδαία εμπειρία στο τηλεοπτικό σετ με καταξιωμένους ηθοποιούς δίπλα σου. Πώς ήταν για σένα αυτό το τηλεοπτικό άλμα και τι είναι αυτό που έμαθες και αποκόμισες από το τρόπο που δουλεύει η τηλεόραση;
Είμαι τυχερός που τηλεοπτικά ξεκίνησα με τόσο αξιόλογες δουλειές και μου δόθηκε η ευκαιρία να ερμηνεύσω διαφορετικούς ρόλους, σε διαφορετικές εποχές, δίπλα σε τόσο αξιόλογους συναδέλφους. Η τηλεόραση έχει δικά της εργαλεία ως προς την υποκριτική μπροστά στην κάμερα, τα οποία χάρηκα που τα είδα και άρχισα να τα μαθαίνω αλλά τελικά κατάλαβα ότι το κύριο εργαλείο, θεάτρου και κάμερας, ενός ηθοποιού είναι ένα, η αλήθεια! Σίγουρα σε μία σειρά καθημερινή οι ρυθμοί είναι πολύ γρήγοροι αλλά αυτό σε κρατάει σε εγρήγορση και έχεις μόνιμα αναμμένες τις «μηχανές» σου.
Φέτος ήρθε να προστεθεί στο βιογραφικό σου μια εξίσου σημαντική δουλειά στη τηλεόραση, η Μάγισσα στον Ant1, μια παραγωγή αρκετά κοστοβόρα η οποία είχε ήδη κάνει το κοινό να αδημονεί για το περιεχόμενο της πριν ακόμα την προβολή της ενώ μέχρι σήμερα φιγουράρει ψηλά στις προτιμήσεις των τηλεθεατών. Πώς νιώθεις που φέτος βρίσκεσαι σε μία τηλεοπτική παραγωγή που συζητιέται έντονα;
Νιώθω μόνο υπερήφανος που συμμετέχω σε μία τέτοια παραγωγή υψηλών προδιαγραφών. Είναι εμπειρία ζωής να παίζεις δίπλα σε τέτοιους συναδέλφους, να πηγαίνεις στο σετ που είναι ολόκληρο κάστρο, να συνεργάζεσαι με ένα επιτελείο καλλιτεχνών και τεχνικών με άψογη απόδοση. Αυτό ο κόσμος το βλέπει στο αποτέλεσμα και γι’αυτό έχει αγαπήσει τη σειρά τόσο πολύ και τη συζητάει άλλο τόσο.
Ανήκεις στη νέα γενιά των ηθοποιών όπου στα πρώτα τους βήματα στο χώρο έχουν την τύχη να βρίσκονται δίπλα σε μεγάλα ονόματα του χώρου, κάτι που δε συμβαίνει συχνά σε κάθε άτομο που ολοκληρώνει τις σπουδές του και μπαίνει επίσημα στο επάγγελμα. Τι είναι αυτό που μέσα του ο Βαγγέλης κρατάει από αυτές τις συναντήσεις και τον έχει κάνει πιο δυνατό και πιο καλό στη δουλειά του;
Τα 11 αυτά χρόνια, αφότου αποφοίτησα από το Θέατρο Τέχνης και δουλεύοντας ανελλιπώς στο θέατρο, έχω κάνει σπουδαίες συναντήσεις με καλλιτέχνες και θεατρανθρώπους και το κοινό χάρισμα που έχω εντοπίσει σε αυτούς και έχει γίνει συμπυκνωμένος πυρήνας μέσα μου και στο τρόπο δουλειάς μου είναι η εργατικότητα και ο επαγγελματισμός. Από το να πηγαίνεις πρώτος και να φεύγεις τελευταίος στην πρόβα σου, να μη λείπεις, να είσαι συγκεντρωμένος, να δίνεις πάντοτε το 100% σου.
Προσωπικά δουλεύεις πολύ, κυνηγάς τις ευκαιρίες που σου δίνονται με τα βήματα σου μέχρι και σήμερα να είναι σταθερά και πολύ σημαντικά. Η επιτυχία μιας δουλειάς, η δημοφιλία του επαγγέλματος ακόμα και τα θετικά σχόλια που μπορεί ν ακούσεις σε κάνανε ποτέ να ” την δεις κάπως ” , κάτι που βλέπουμε δυστυχώς συχνά σε άτομα στο χώρο; Εσύ πως απαντάς στην έπαρση;
Δεν ήμουν ποτέ φτιαγμένος από την πάστα του «ψώνιου» και σε αυτό συνέβαλε και το περιβάλλον μου που πάντα είναι σκληρός κριτής και με πάει παρακάτω και ως ηθοποιό και ως άνθρωπο. Θεωρώ μεγάλη ανοησία την έπαρση και συνήθως την παθαίνουν τα «βεγγαλικά». Το θέμα στη δουλειά μας, στην τέχνη μας είναι να πατάς σταθερά σε ένα-ένα σκαλί και όχι να υπερπηδάς τα σκαλοπάτια γιατί εύκολα μπορεί να γλιστρήσεις και η πτώση δεν θα είναι ευχάριστη.
Έχεις δηλώσει στο παρελθόν ότι σου έχουν ζητήσει να δουλέψεις αμισθί για μια παραγωγή. Πώς αντιδράς σε αυτή την λογική που ακόμα και σήμερα κάποιοι κουβαλούν, βάζοντας την υποκριτική στο ίδιο πλαίσιο με το χόμπι;
Στη δουλειά μας βρίσκονται δυστυχώς πάντοτε επιτήδειοι που πατάνε στην ανάγκη σου να παίξεις, για να καρποφορήσουν οι ίδιοι, είτε οικονομικά, είτε χτίζοντας βιογραφικό. Δεν δέχτηκα στα πρώτα μου βήματα να δουλέψω αμισθί και δεν πρόκειται και ποτέ να το κάνω. Υπάρχει τεράστια παρανόηση του κόσμου για το επάγγελμά μας. Θεωρεί ότι κάνουμε επάγγελμα το χόμπι μας, επειδή αγαπάμε αυτό που κάνουμε και επειδή δεν έχει εκπαιδευτεί ως προς το ποιες είναι οι δυσκολίες του επαγγέλματός μας. Δεν είναι χόμπι, ποτέ δεν ήταν. Ούτε περνάμε πάντα καλά, ούτε είμαστε συνέχεια μες στα χάχανα. Η υποκριτική είναι ένα δύσκολο επάγγελμα από τη φύση του, αν αναλογιστεί κανείς ότι ένας ηθοποιός για να ερμηνεύσει ένα ρόλο πρέπει να μπει στα άδυτα, σκοτεινά και μη, κομμάτια της ψυχή του.
Ο ηθοποιός δεν σημαίνει μόνο φως αλλά δεη, τηλέφωνο αλλά και άλλες τόσες σημαντικές υποχρεώσεις που σχετίζονται με τον βιοπορισμό του ως επαγγελματίας. Υπήρξαν στιγμές για σένα όπου σκέφτηκες ότι ” ίσως να κάνω κάτι διαφορετικό επαγγελματικά ή ότι πρέπει να κάνω μια μικρή παύση από το χώρο;”
Ποτέ δε σκέφτηκα να κάνω κάτι άλλο. Ακόμα και όταν σπούδαζα Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο, η ψυχή μου ήταν δοσμένη στην υποκριτική. Ακόμα και όταν ήμουν φαντάρος μέτραγα αντίστροφα τις μέρες για να απολυθώ και να πάω να παίξω. Έχω αναγκαστεί να κάνω διάφορες δουλειές παράλληλα με το θέατρο για να μπορέσω να επιβιώσω, όπως το να δουλέψω σε περίπτερο, σε μπυραρία, σε σουπερμάρκετ, αλλά την υποκριτική δεν την άφησα ούτε θα την αφήσω ποτέ, ούτε για λίγο.
Βαγγέλη τι είναι αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο στην δουλειά του ηθοποιού και δε θ’ άλλαζες με τίποτα στον κόσμο;
Με κάνει τόσο ευτυχισμένο να αναλαμβάνω ένα ρόλο και να τον σκέφτομαι νυχθημερόν μέχρι να του δώσω σάρκα και οστά, που δεν θα το άλλαζα ποτέ αυτό.
Τα τελευταία δύο χρόνια το κίνημα #metoo έφερε στο φως της δημοσιότητας σημαντικές καταγγελίες συναδέλφων σου για περιστατικά βίας και κακοποιητικής συμπεριφοράς τα οποία θορύβησαν ολόκληρο τον χώρο και τα οποία απασχόλησαν αρκετά την κοινή γνώμη. 2 χρόνια μετά πώς νιώθεις για την έκβαση των γεγονότων και για το άνοιγμα που έφερε αυτό στο χώρο;
Σήμερα θεωρείς ότι ο χώρος πατάει πλέον πάνω σε νέες βάσεις με τέτοιες συμπεριφορές να μην βρίσκουν πάτημα να αναπτυχθούν; Θορυβήθηκαν άτομα μετά από αυτό που συνέβη που ίσως να λειτουργούσαν χωρίς όρια με σύμμαχο την εξουσία που τους είχε δωθεί;
Ένα κίνημα που γεννιέται από την κοινωνία για το καλό της και την εξέλιξή της και πολεμάει σε πρώτη γραμμή κάθε μορφή κακοποίησης από ό,που και αν προέρχεται, τότε καλά έκανε και εμφανίστηκε και θα μείνει μέχρι να μην το χρειάζεται πια η κοινωνία και εύχομαι να γίνει γρήγορα, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι εξαλείφθηκαν πλήρως περιστατικά κακοποίησης, άρα προχωρήσαμε ως είδος και ως κοινωνία. Όλο αυτό έφερε τον δικό μας χώρο πιο κοντά, ενωτικά, με τον τρόπο ότι δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε για άσχημες συμπεριφορές που μπορεί να έχουμε υποστεί στο παρελθόν ή στο τώρα, που μπορεί να μη σχετίζονται άμεσα με το κίνημα, αλλά ξύπνησε μέσα μας το αίσθημα του δικαίου και της προστασίας του συναδέλφου μας. Οι άνθρωποι που έχουν την προδιάθεση να είναι κακοποιητικοί και που έχουν μια μορφή εξουσίας με το μέρος τους, έχουν σίγουρα λουφάξει και ελπίζω ότι δεν θα βγάλουν τέτοιες συμπεριφορές ούτε στο μέλλον.
Το τελευταίο διάστημα έγινε γνωστό ότι σε ακροάσεις του χώρου, κύριο task για τους υποψήφιους αποτέλεσε ο αριθμός των followers που μετρούν στα social media. Πώς κρίνεις όλη αυτή την κατάσταση αλλά και το γεγονός ότι μπορεί να επιλεχθούν άτομα για μία δουλειά λόγω της δημοφιλίας που έλαβαν από κάποιο άλλο πρόγραμμα;
Προσωπικά, μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι δεν θα έδινα σημασία στους followers για να δώσω την ευκαιρία σε κάποιον συνάδελφό μου να βρει δουλειά. Είμαστε όμως σε μία ελεύθερη αγορά και ο καθένας μπορεί να θέσει τους δικούς του όρους. Αν μου αρέσει; Όχι! Αν το θεωρώ τραγικό για την τέχνη που καλούμαστε να υπηρετήσουμε; Ναι! Παρόλα αυτά δεν σημαίνει ότι αν επιλεγεί κάποιος από άλλο πρόγραμμα δεν θα είναι καλός στο συγκεκριμένο ρόλο ή δεν έχει το δικαίωμα να γίνει ηθοποιός. Τόσες σχολές υπάρχουν, μπορεί να πάει να σπουδάσει φυσικά και εδώ είμαστε να τον υποστηρίξουμε.
Σήμερα στην ζωή σου χωράει νέα καλλιτεχνικό όνειρο που ζυμώνεις μέσα σου; Ονειρεύεσαι μ ρόλους , projects και συνεργασίες με ανθρώπους που θα ήθελες να βρεθείς στο μέλλον ή προτιμάς να ζεις το τώρα αφήνοντας όποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο η σκέψη στην άκρη;
Η αλήθεια είναι πως βρίσκομαι τόσο πολύ στο Τώρα που το Αύριο μου φαντάζει χιλιόμετρα μακριά. Το πιο δυνατό όνειρο είναι αυτό που βλέπεις και ξαναβλέπεις και γίνεται πια αληθινή εμπειρία. Ε λοιπόν, το όνειρό μου ήταν και είναι να είμαι ηθοποιός, να ζω από αυτό και να έχω συναντήσεις με ωραία κείμενα, πολύπλοκους ρόλους, αξιοσέβαστους συνεργάτες.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο που αφορά το δεύτερο μισό της σεζόν και το οποίο θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Δεν υπάρχει ακόμα κάτι στα σκαριά καθώς συνεχίζω ακόμα γυρίσματα στη Μάγισσα και «Το Αγόρι με τις δυο Καρδιές» θα πάει και το δεύτερο μισό της σεζόν, μέχρι το Πάσχα. Επίσης συνεχίζω να χαρίζω τη φωνή μου σε χαρακτήρες της Ντίσνεϋ και του Νέτφλιξ.
Φωτογραφικό Υλικό: Κατερίνα Δρούκα
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Το θεατρικό έργο «Το αγόρι με τις δυο καρδιές» των Αφγανών συγγραφέων Χάμεντ και Χεσαάμ Αμίρι, σε θεατρική προσαρμογή του Φιλ Πόρτερ παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο Άλμα. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Τάκης Τζαμαργιάς και τη μουσική ο Μίλτος Πασχαλίδης.
Το έργο:
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία μίας οικογένειας προσφύγων – αυτής των συγγραφέων – που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, μετά την κατάληψη του μεγαλύτερου μέρους της χώρας τους από τους Ταλιμπάν. Μία ιστορία για την αγωνία της προσφυγιάς, τις αναπάντεχες στιγμές χαράς, τις στιγμές απελπισίας αλλά και το χιούμορ και τη φαντασία που είναι απαραίτητα συστατικά για την αντιμετώπιση ενός άγνωστου καινούργιου κόσμου που πρέπει να γίνει «η νέα πατρίδα». «Το αγόρι με τις δυο καρδιές» είναι μία ανθρώπινη ιστορία ελπίδας, θάρρους, εμπιστοσύνης και αγάπης
Το Αγόρι με τις δυο καρδιές, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά στο Θέατρο Άλμα
