Αποστόλης Ψαρρός: “Όσο περισσότερο ζεις στο τώρα, τόσο πιο δοτικός είσαι”
Ανήκει στους ηθοποιούς της γενιάς όπου μελετούν προσεκτικά τα καλλιτεχνικά τους βήματα και μάχονται κάθε φορά με απίστευτο πάθος και ενέργεια για την πραγματοποίηση τους.
Ο ταλαντούχος ηθοποιός Αποστόλης Ψαρρός με αφορμή τις τελευταίες παραστάσεις του έργου “Ρίτα” στο Θέατρο 104, σε μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης στο Koitamagazine.gr και στον δημοσιογράφο Πάνο Σταματόπουλο!
Η Ρίτα μετά από αρκετούς μήνες επιτυχημένης πορείας της στο Θέατρο 104, ολοκληρώνει τον θεατρικό της κύκλο. Τι είναι αυτό που κρατάς μέσα σου και συντροφεύει τη καρδιά αλλά και τις σκέψεις σου από αυτή την δουλειά;
Η ανθρωπιά. Σφύζω από αυτό. Το πόσο δέθηκα με την Ευγενία, το πόσο πολύ αγαπάω τους δικούς μου ανθρώπους. Το τι σημαίνει η μάνα μου για μένα. Πραγματικά νιώθω πολύ γεμάτος
Αναρωτιέμαι το θέατρο όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείσαι ενεργά με αυτό και συγκεκριμένα παραστάσεις όπως η Ρίτα η οποία κουβαλάει σίγουρα ισχυρό συγκινησιακό φορτίο, αποτέλεσε για σένα ψυχοθεραπεία μαλακώνοντας δύσκολες στιγμές αλλά και ανασφάλειες του παρελθόντος;
Το επάγγελμα μας είναι συνυφασμένο με την ανασφάλεια, τις δύσκολες στιγμές,την απόρριψη και την αμφισβήτηση. Μοιραία αυτό σε κάνει πιο κυνικό. Ωστόσο η επαφή με τους ανθρώπους που ανέφερα παραπάνω είναι αυτό που σε θεραπεύει και σε παρακινεί. Δε ξέρω αν έχω μαλακώσει, αλλά σίγουρα έχω αποκτήσει περισσότερη υπομονή.
Τα τελευταία τρία χρόνια παρατηρήθηκε μία έντονη κινητικότητα και άνθιση της μυθοπλασίας στους τηλεοπτικούς δέκτες μας με πολλούς νέους αλλά και καταξιωμένους ανθρώπους του χώρου να επιστρέφουν στο γυαλί σε παραγωγές που κέντρισαν το ενδιαφέρον του κόσμου . Παρακολουθείς τηλεόραση και αν ναι τι είναι αυτό που ξεχωρίζεις; Ως θεατής τι είναι αυτό που θα αναζητήσεις σε μια δουλειά η οποία θα ξεχωρίσει μέσα σου;
Η αλήθεια είναι ότι δεν προλαβαίνω να δω καθημερινά τηλεόραση, συνεπώς όταν κάτσω αργά το βράδυ, είτε θα παρακολουθήσω κάποια ξένη σειρά, είτε μπάσκετ.
Είναι πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι στράφηκε η τηλεόραση ξανά στην ελληνική μυθοπλασία. Γίνονται πολύ προσεγμένες δουλειές και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα καθώς έχουν εργασία πολλοί συνάδελφοι και τεχνικοί. Προσωπικά ξεχωρίζω τους ανθρώπους όπως είπα παραπάνω, αλλά και τις δουλειές που έχουν να πουν κάτι στο τώρα. Όπως οι δουλειές του Τσαφούλια, η τούρτα της μαμάς στην ερτ ήταν εξαιρετικά φρέσκια ιδέα, όπως και οι Σέρρες του αγαπημένου μου Γιώργου Καπουτζίδη. Εκτιμώ πως λείπει το χιούμορ απ’την ελληνική τηλεόραση, και το κωμικό υλικό. Γίνονται σπανίως κωμωδίες στις οποίες επενδύουν σε νέες ιδέες και πρόσωπα. Το ότι πχ η ‘’μουρμούρα’ άντεξε τόσα χρόνια είναι δυστυχώς σπάνιο.
Ζούμε την εποχή του political correct όπου κάθε σχόλιο που γίνεται δημόσια, ελέγχεται και έχει μείζονα σημασία. Σήμερα θα πεις ανοιχτά την γνώμη σου για κάτι που αφορά την κοινωνία και θες να το επικοινωνήσεις με αυτό το τρόπο στο κόσμο που σε ακολουθεί ή θα προτιμήσεις να αποφύγεις τα social media και γενικά τα μέσα, κάνοντάς πέρα την τοξικότητα και την ανθρωποφαγία που μπορεί να προκύψει;
Προσπαθώ τα social να τα χρησιμοποιώ αποκλειστικά για να εκθέτω προς τα έξω τη δουλειά μου. Κι αν ποστάρω κάτι εκτός δουλειάς, θα είναι συνήθως κάτι χιουμοριστικό και πολύ προσεγμένα ειπωμένο.
Προσωπικά πιστεύω πως η ζωή του καθενός δε θα πρεπε να αφορά κανέναν.
Συνεπώς, όσοι από το πρωί μέχρι το βράδυ βγάζουν τη ζωή τους σε κοινόχρηστες οθόνες, μοιραία θα εισπράξουν και το αντίτιμο της τοξικής κορρεκτίλας και της ανθρωποφαγίας όπως πολύ σωστά επισήμανες. Την τοξική κορρεκτίλα άλλωστε ποιοι την ξεκίνησαν; Αυτοί που δεν έχουν ζωή , αυτοί που βρίσκουν νόημα μέσα στο scroll down για το τίποτα , και αυτοί που γίνονται αόρατοι δικαστές του πληκτρολογίου σε αγνώστους.
Σήμερα στην ζωή σου χωράει ένα νέο καλλιτεχνικό όνειρο; Ονειρεύεσαι μέσα σου ρόλους , projects και συνεργασίες με ανθρώπους που θα ήθελες να βρεθείς στο μέλλον ή προτιμάς να ζεις το τώρα όποιο και αν είναι αυτό αφήνοντας όποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο η σκέψη στην άκρη;
Το να ζω το τώρα είναι το απόλυτο. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από το τώρα. Στο να είσαι εκεί γι τον εαυτό σου, και γι αυτούς που σε χρειάζονται. Όσο περισσότερο ζεις στο τώρα, τόσο πιο δοτικός είσαι. Οι προσκολλημένοι στο παρελθόν είναι οι πιο μίζεροι και τσιγκούνηδες συναισθηματικά άνθρωποι.
Όπως προανέφερα, το επάγγελμα αυτό είναι συνυφασμένο με την ανασφάλεια. Άρα τα όνειρα είναι παντού γύρω μου και μέσα μου. Γράφω συνέχεια, έχω αρκετές ιδέες, και υπάρχουν κι άλλες συνεργασίες και πράγματα που θέλω να υλοποιήσω.
Αν μου άφησε κάτι η πανδημία, ήταν αυτό. Να μην αφήνω τα όνειρα σε συρτάρι. Και όντως δεν είναι τυχαίο ότι μες την πανδημία ξεκίνησα και πραγματοποίησα διάφορα όνειρα και πράγματα, όπως στο να εκδώσω τα ποιήματά μου, να ξεκινήσω ραδιοφωνική εκπομπή, να συνεργαστω στο θέατρο με τον καλό μου φίλο τον Φώτη. Συνεπώς τα όνειρα, εμένα μου δίνουν και κίνητρο πια. Δε μένουν στο στάδιο της ονειροπόλησης.
Στη σημερινή εποχή σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο τι είναι αυτό που σε γοητεύει, σε κάνει να ελπίζεις και σε τροφοδοτεί και τι αυτό που σε απωθεί;
Με γοητεύει η αλήθεια και το χιούμορ.
Με τροφοδοτεί κάθε επαφή με τη φύση.
Με κάνει να ελπίζω η ευγένεια και η ανθρωπιά που ευτυχώς ακόμα υπάρχει.
Ό,τι είναι δήθεν με απωθεί, και είναι αντίθετο με τα παραπάνω.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Υπάρχουν συζητήσεις για νέα θεατρικά πλάνα ή για το γυαλί;
Με την ομάδα μου τους πρactors ξεκινήσαμε την νέα μας παραγωγή που ονομάζεται ‘’Τειρεσίας’’. Πρόκειται για μια δική μου σκηνική σύνθεση, γεμάτη από σωματική κωμωδία, ποίηση, αρχαία τραγωδία και λαχταριστούς αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών. Παρουσιάζεται από τις 22\2 και για λίγες Πέμπτες στον πανέμορφο χώρο HGW.std .
Επίσης επόμενη μου σκηνοθεσία θα είναι στο έργο του Σάκη Σερέφα ‘’θα σε πάρει ο δρόμος’’ με την νεούστατη ομάδα ‘’υπέρτιτλοι’ και συντόμως θα ανακοινώσουμε περισσότερα.
Πληροφορίες Παράστασης Ρίτα
Τελευταίες παραστάσεις Δευτέρα 26 και Τρίτη 27 Φεβρουαρίου στις 21:15 στο Θέατρο 104
Ένα σεντούκι αναμνήσεων ανοίγει επί σκηνής, και με παιχνιδιάρικο τρόπο,ξεδιπλώνει στιγμές, ευτράπελα ,συγκρούσεις και κυρίως: αλήθειες.
Γιατί στη ζωή, η αλήθεια είναι απαραίτητη,
αλλά χωρίς την αγάπη, είναι ανυπόφορη…
‘’Εσύ μέχρι πού θα έφτανες για κάποιον που αγαπάς ?’’
Ο Τόνι και η Στέλλα είναι αδέρφια. Ο Τόνι δρα γρήγορα και αποτελεσματικά και θέλει να έχει τον έλεγχο των πάντων.Η Στέλλα εξετάζει αργά όλες τις παραμέτρους, είναι αναβλητική και αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για εκείνη.
Ρίτα λένε τη μητέρα των παιδιών, όπως επίσης Ρίτα, λένε και τη σκυλίτσα του Τόνι. Εν αντιθέσει με τα δύο αδέλφια, οι δύο Ρίτες έχουν ένα κοινό: άνοια.
Το κοινό αυτό σημείο, θα ανατρέψει κάθε σταθερά και κάθε πιστεύω που έχουν τα δύο αδέλφια .
Στη σύγχρονη μαύρη κωμωδία αυτή, τα δυο αδέρφια μέσα από ευτράπελα και συγκινητικές στιγμές, πραγματεύονται τον θεσμό της οικογένειας, τους δεσμούς των μελών της,την ηθική στο ζήτημα της ευθανασίας και την δυσκολία να αφήσουμε ”να φύγουν” οι άνθρωποι που αγαπάμε. Πόσο εύκολο είναι να παραμείνει κανείς αξιοπρεπής, όταν η άνοια του χτυπά την πόρτα.
Συντελεστές
Συγγραφέας: Μartha Buchaca
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία: Αποστόλης Ψαρρός
Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος
Ρούχα: Caravan
Φωτογραφίες-αφίσα: taphteam
Βοηθοί σκηνοθέτη: Λιάνα Γαβριήλ, Τζώρτζης Χορταριάς
Ερμηνεύουν: Ευγενία Παναγοπούλου, Αποστόλης Ψαρρός
Παραγωγή:104
