Πάνος Κούλης: “Μου δίνουν ελπίδα σε όλα τα επίπεδα η ειλικρίνεια και ο σεβασμός”
Φέτος αναμετριέται με 3 θεατρικά έργα, σε μια σεζόν που αποτελεί για τον ίδιο μεγάλη καλλιτεχνική έκπληξη!
Ο Πάνος Κούλης με αφορμή την συμμετοχή του στο έργο “Κρυφτό” στο Altera Pars, σε μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης στο Koitamagazine.gr και στον δημοσιογράφο Πάνο Σταματόπουλο!
Το θεατρόφιλο κοινό σε συναντάει στο “Κρυφτό” σε σκηνοθεσία Ρωμανού Μαρούδη στο Altera Pars. Τι είχε αυτή η πρόταση και σ’ έκανε να την αποδεχθείς;
Ένα έργο που δεν έχει παιχτεί ξανά στην Ελλάδα, ένας νέος σκηνοθέτης με όραμα και αισθητική, ωραίο cast ηθοποιών, συντελεστές με βαθιά γνώση στους τομείς τους και άλλα τόσα που ούτε καν τολμώ να ανακαλέσω. Είμαι τυχερός που είμαι μέρος αυτής της δουλειάς, δε θα μπορούσα να αφήσω τέτοια ευκαιρία να χαθεί μέσα απ’ τα χέρια μου.
Την σημερινή εποχή εν έτη 2024 μέσα σ’ έναν αστραπιαίο κύκλο επικοινωνίας και ταχύτατων εξελίξεων λόγω της δύναμης των social media και της πληροφορίας γενικότερα, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που παίζουν Κρυφτό στην επαγγελματική, κοινωνική και προσωπική τους ζωή είτε για να είναι αρεστοί στο κοινωνικό σύνολο είτε φοβούμενοι την κατακραυγή είτε από συμφέρον. Σήμερα θεωρείς ότι είναι βαρύ το τίμημα για κάποιον να εκφράσει ελεύθερα την άποψη του και να ανοίξει το εγώ του στους άλλους;
Αδιαμφισβήτητα είναι βαρύ το τίμημα. Αρχικά, το να πεις μια άποψη φέρνει κατευθείαν αντίλογο, γιατί όλοι έχουμε από μία άποψη -ή νομίζουμε πως έχουμε. Η κοινωνία μας δε βρίσκεται σε μία υγιή κατάσταση αυτή τη στιγμή. Τρωγόμαστε μεταξύ μας, ψάχνουμε αφορμές για εντάσεις, αρνούμαστε να ακούσουμε τον άλλον και τρέχουμε να απαντήσουμε αυτό που εμείς έχουμε στο κεφάλι μας. Αυτό και μόνο, κάνει δύσκολο το να ανοιχτεί κάποιος στους άλλους, φοβούμενος την ανθρωποφαγία που επικρατεί.
Παρόλα αυτά, θέλω να πιστεύω δεν είναι ακατόρθωτο να είναι κανείς ο εαυτός του! Αρκεί να μη μας νοιάζει να είμαστε αρεστοί και συμπαθείς σε όλους. Ο άνθρωπος που κυνηγάει τη συμπάθεια όλων, θα ‘ναι πάντα δυστυχισμένος και δήθεν! Ο ειλικρινής τουλάχιστον θα τα έχει καλά με τον εαυτό του κι αυτό είναι μια πολύ καλή αρχή!
Την φετινή σεζόν πέρα από το Κρυφτό βρίσκεσαι σε δύο ακόμη επιτυχημένες παραγωγές, στο έργο “Τα ψηλά βουνά” στο Θέατρο Ακροπόλ και στο “Τρομεροί Γονείς” στο Θέατρο Radar. Πώς νιώθεις για αυτή την καλλιτεχνική εγρήγορση σε 3 διαφορετικά έργα μεταξύ τους;
Η φετινή χρονιά υπήρξε μια έκπληξη και για εμένα, η αλήθεια είναι. Νιώθω μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη. Έχω δουλέψει πολύ σκληρά φέτος για να σταθώ σωστός απέναντι και στα τρία έργα, καθώς είναι όλα τρομερά απαιτητικά με τον τρόπο τους. Δε δίνω μόνο όμως, παίρνω κιόλας από όλα αυτά. Το κάθε project με γεμίζει και λίγο διαφορετικά, μου είναι πολύ σημαντικό αυτό!
Στα χρόνια που είσαι ενεργός στο χώρο και παίζεις στο θέατρο αισθάνθηκες ότι πρέπει να ακολουθήσεις κάποιο στρατόπεδο ή να πρέπει να κάνεις εκπτώσεις στην δουλειά σου ώστε να κάνεις αυτό που αγαπάς, κάτι που δυστυχώς συναντούν πολλοί;
Να συμφωνήσουμε σε κάτι; Άλλο «έκπτωση» κι άλλο «κατάρρευση τιμών»! Εκπτώσεις φυσικά και θα χρειαστεί να κάνει κάποιος, ειδικά στην αρχή της πορείας του, αλλά πρέπει να είναι αρκετά ελεγχόμενες και να ξέρει γιατί τις κάνει. Εγώ έχω κάνει μικροεκπτώσεις κατά διαστήματα, αλλά ποτέ δεν έφυγα εκτός της γραμμής που έχω επιλέξει για τη ζωή μου. Αν έκανα πραγματικές εκπτώσεις, πιθανότατα θα είχα αυτή τη στιγμή μεγαλύτερο βιογραφικό σε έκταση, αλλά μικρότερο σε αξία. Είμαι εναντίον του «πήγαινε όπου να ‘ναι, αρκεί να κάνεις κάτι» και παρόλο που αυτό είναι ένα δύσκολο μονοπάτι, συνειδητά έχω αποφασίσει να το περπατήσω κι όπου βγει… Επίσης, η αγάπη εμπεριέχει και σεβασμό. Έχω την εντύπωση πως αν είσαι μόνιμα σε περίοδο εκπτώσεων για να κάνεις αυτό που αγαπάς, μάλλον δεν το αγαπάς και τόσο.
Όσο για τα στρατόπεδα, ακόμα κι αν ήθελα (που δε θέλω) να τα ακολουθήσω, δε θα ήμουν ικανός. Η φάτσα μου πάντα θα προδίδει ποια είναι η διάθεσή μου και εγώ δεν μπαίνω καν στον κόπο να πείσω τον απέναντί μου ότι νιώθω κάτι ευχάριστο, αν δεν το νιώθω. Δε με λες και ιδανικό υποψήφιο «αυλικού»! Προτιμώ να είμαστε ειλικρινείς και όχι ψεύτες, ακόμα κι αν χρειαστεί να «σπάσουμε αυγά».
Τι είναι αυτό που αναζητάει ο Πάνος στην καλλιτεχνική του καριέρα; Δίνεις μεγαλύτερη σημασία στη βαρύτητα των έργων ή στο επιτελείο των ανθρώπων που απαρτίζουν μια δουλειά και το κατά πόσο σε εμπνέουν και ταιριάζεις μαζί τους;
Ονειρεύομαι έργα, δεν μπορώ να το κρύψω αυτό… Αλλά όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβάνομαι πως οι άνθρωποι κάνουν τη δουλειά στο τέλος και όχι ο τίτλος ενός έργου. Ένα πανέμορφο κείμενο μπορεί να διαλυθεί στα χέρια κάποιου που δεν επιθυμεί να συνομιλήσει μαζί του, ενώ αντίστοιχα ένα μέτριο κείμενο μπορεί να αναπνεύσει πολύ όταν κάποιος πιστέψει σε αυτό και αποφασίσει να το αναδείξει! Αναζητώ ωραίες συνεργασίες και ανθρώπους που θα θελήσουν να εργαστούν για ένα κοινό αποτέλεσμα.
Η μυθοπλασία στο γυαλί βιώνει μια σημαντική άνοδο με τις σειρές των τελευταίων τριών χρόνων να κέρδισαν το στοίχημα της τηλεθέασης και να έφεραν έναν διαφορετικό αέρα στον τηλεοπτικό μηχανισμό ενώ φέτος παρατηρούμε ένα μεγάλο αριθμό σειρών στο πεδίο. Παρακολουθείς καθόλου τηλεόραση και αν ναι έχεις ξεχωρίσει κάποια νέα δουλειά;
Για εμένα πάντα η τηλεόραση θα είναι μια αγαπημένη συνήθεια. Ως παιδί επαρχίας άλλωστε, αυτό το «κουτί» με έκανε να θέλω να γίνω ηθοποιός. Είμαι πολύ χαρούμενος που η μυθοπλασία έχει πάρει τα πάνω της σε σύγκριση με την προηγούμενη δεκαετία όπου τα πράγματα ήταν κολλημένα στο μηδέν (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Θα πω ότι μπορούμε και καλύτερα όμως και ανυπομονώ να αφήσουμε τους σεναριογράφους να πάνε παρακάτω τη δουλειά τους και να μην τους δεσμεύουμε στις ίδιες συνταγές!
Φέτος παρακολουθώ αρκετές σειρές, κάποιες πιο φανατικά και άλλες λιγότερο. Αυτές που πραγματικά έχω κολλήσει όμως είναι οι σειρές «Ψυχοκόρες» και «Μάγισσα».
Ερχόμενοι στα δεδομένα που επικρατούν στο χώρο, η ανασφάλεια συνεχίζει να υφίσταται στο επάγγελμα ενώ τα κακώς κείμενα όπως οι ματαιώσεις παραγωγών αλλά και τα χρωστούμενα των δεδουλευμένων στους ηθοποιούς δυστυχώς ταλανίζουν ακόμα την δουλειά. Πώς διαχειρίζεσαι αυτές τις συμπεριφορές αλλά και τον ανταγωνισμό που πολλές φορές υπάρχει στο επάγγελμα αλλά και μια δύσκολη ή προβληματική συνεργασία που μπορεί να προκύψει;
Δυστυχώς, αυτά είναι λαχείο που δεν ξέρεις τι θα σου κληρώσει. Όσο σίγουρος κι αν πηγαίνεις σε μία νέα δουλειά με νέους συνεργάτες, στη διαδικασία θα φανεί η αλήθεια! Έχω πέσει πάνω σε άσχημη συμπεριφορά, μου έχουν φάει λεφτά, έχω ζήσει προβληματικές συνεργασίες σε μικρό ή μεγάλο βαθμό… Δεν έχω απάντηση να σου δώσω για το πώς διαχειρίζομαι κάτι τέτοιο. Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και τους συναδέλφους μου αν νιώσω πως χρειάζεται. Ο τρόπος υπεράσπισης αλλάζει αναλόγως το είδος συμπεριφοράς που έχω απέναντί μου.
Το τελευταίο διάστημα έγινε γνωστό ότι σε ακροάσεις του χώρου, κύριο task για τους υποψήφιους αποτέλεσε ο αριθμός των followers που μετρούν στα social media. Πώς κρίνεις όλη αυτή την κατάσταση αλλά και το γεγονός ότι μπορεί να επιλεχθούν άτομα για μία δουλειά λόγω της δημοφιλίας που έλαβαν από κάποιο άλλο πρόγραμμα;
Λες και δεν είχαμε ήδη πλήθος εμποδίων, τώρα έχουμε και αυτόν τον περιορισμό… Δεν ξέρω γιατί αυτό έγινε γνωστό τον τελευταίο καιρό, στην πραγματικότητα αυτό είναι κάτι που συζητιέται σε κύκλους εδώ και χρόνια.
Αντιλαμβάνομαι ειλικρινώς γιατί ένας παραγωγός θα μπει σε τέτοιες σκέψεις, αλλά θεωρώ πως αυτόματα μειώνει το ίδιο του το προϊόν είτε πρόκειται για μία θεατρική παράσταση είτε για μία τηλεοπτική σειρά ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο! Σκηνοθέτες, casting directors και άλλοι συντελεστές με λόγο στο cast θα έπρεπε να δίνουν βάση στην υποκριτική κάποιου και όχι στο αν έχει ή δεν έχει χιλιάδες followers σε μία πλατφόρμα! Και να παραδεχτούμε και κάτι… Οι followers αγοράζονται. Οπότε; Συχνά παίρνουν κάποιον που ξέρουν ότι δε θα τους κάνει καλά τη δουλειά, αλλά έχει μεγάλο «κοινό» στα social media και καταλήγουν με κάποιον που δεν τους κάνει καλά τη δουλειά και έχει μεγάλο ψεύτικο κοινό στα social media. Ευφυές!
Ζούμε την εποχή του political correct όπου κάθε σχόλιο που γίνεται δημόσια, ελέγχεται και έχει μείζονα σημασία. Σήμερα θα πεις ανοιχτά την γνώμη σου για κάτι που αφορά την κοινωνία και θες να το επικοινωνήσεις με αυτό το τρόπο στο κόσμο που σε ακολουθεί ή θα προτιμήσεις να αποφύγεις τα social media και γενικά τα μέσα, κάνοντάς πέρα την τοξικότητα και την ανθρωποφαγία που μπορεί να προκύψει;
Θα πω ανοιχτά τη γνώμη μου αν νιώσω πως έχω γνώμη που έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω στη συζήτηση. Δεν έχω την ανάγκη να εκφέρω μια άποψη μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω την ύπαρξή μου, ούτε να μιλάω για κάτι επειδή είναι «τάση».
Απ’ την άλλη η έντονη τοξικότητα στα social media με απωθεί συχνά, όχι γιατί φοβάμαι κάποια αντίδραση, αλλά γιατί νιώθω ότι υπάρχει κόσμος που έχει ορίσει ως αυτοσκοπό του να τσακωθεί και να προσβάλει, οπότε μια τέτοιου είδους διένεξη δεν έχει κάποιο νόημα.
Τώρα, σχετικά με την «πολιτική ορθότητα» δεν έχω νιώσει ποτέ να πνίγομαι ή να φιμώνομαι… Πάντα αντιλαμβανόμουν πως οι κουβέντες «εκτός σαλονιού» φέρουν και την ανάλογη ευθύνη. Ένα εργαλείο είναι η πολιτική ορθότητα και είναι στο χέρι μας πώς θα χρησιμοποιηθεί.
Σήμερα στην ζωή σου χωράει ένα νέο καλλιτεχνικό όνειρο; Ονειρεύεσαι μέσα ρόλους, projects και συνεργασίες με ανθρώπους που θα ήθελες να βρεθείς στο μέλλον ή προτιμάς να ζεις το τώρα αφήνοντας όποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο η σκέψη στην άκρη;
Προσπαθώ να βρίσκομαι κάπου στη μέση όλου αυτού που περιγράφεις. Φυσικά και έχω όνειρα για το μέλλον ή συνεργασίες που ελπίζω να έρθουν και όλα αυτά, όμως προσπαθώ παράλληλα να απολαμβάνω ό,τι συμβαίνει στη ζωή μου εκείνη τη στιγμή. Δεν το πετυχαίνω πάντα βέβαια, καθώς είμαι απ’ τη φύση μου ένας άνθρωπος που σκέφτεται μονίμως το μετά και αγχώνεται -ή έστω «προβληματίζεται». Πάντως σίγουρα τα καλλιτεχνικά όνειρα δε σταματούν.
Στη σημερινή εποχή σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο τι είναι αυτό που σε γοητεύει, σε κάνει να ελπίζεις και σε τροφοδοτεί και τι αυτό που σε απωθεί ;
Χωρίς δεύτερη σκέψη με απωθεί η δηθενιά. Με ενοχλεί, με τρομάζει, με απογοητεύει… Δεν μπορώ να συνδιαλλαγώ μαζί της, με κάνει να αισθάνομαι άβολα.
Μου δίνουν ελπίδα σε όλα τα επίπεδα η ειλικρίνεια και ο σεβασμός. Μου αρέσει να συνυπάρχω με ανθρώπους που έχουν καθαρά κίνητρα και ξέρουν τι θέλουν. Παλιότερα είχα έντονα την ανάγκη να είναι όλα ξεκάθαρα και «μιλημένα». Τώρα πια κάπως δουλεύω με αυτό μου το κομμάτι και δε μου είναι τόσο απαραίτητο. Αν νιώσω πως ο απέναντί μου έχει καθαρές προθέσεις, είμαι καλυμμένος, δε χρειάζομαι εξηγήσεις στα πάντα!
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Υπάρχουν συζητήσεις για νέα projects; Θα ήθελες να βρεθείς σε κάτι τηλεοπτικό;
Υπάρχουν κάποιες συζητήσεις, αλλά τίποτα που να έχει «κλειδώσει» ακόμα. Η φετινή χρονιά τρέχει ακόμα και έχει υπάρξει τρομερά γενναιόδωρη μαζί μου, οπότε θα ήθελα να τη διαδεχτεί μια εξίσου καλή χρονιά -ή και καλύτερη.
Η τηλεόραση είναι στις επιθυμίες μου, αλλά επειδή προσπαθώ να ζυγίζω τις δουλειές που συμμετέχω -είτε αυτές είναι θεατρικές είτε τηλεοπτικές- είναι απαιτούμενο να έρθει στα χέρια μου ένα project που θα μπορέσω να πιστέψω σε αυτό και να το κάνω με χαρά. Δυσκολεύω πολύ να είμαι σε δουλειές που δε με ιντριγκάρουν με κάποιον τρόπο, οπότε… βλέπουμε!
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟ “ΚΡΥΦΤΟ”
Πώς θα ήταν αν το είδωλό σου στον καθρέφτη ήταν κάποιος άλλος;
Πώς θα ήταν αν αυτό το είδωλο όριζε την ζωή σου;
Πώς θα ήταν αν η ζωή ήταν ένα παιχνίδι;
Πώς θα ήταν αν αυτό το παιχνίδι ήταν το κρυφτό;
Ο Ρωμανός Μαρούδης συστήνει στο ελληνικό κοινό τον σημαντικό Αμερικανό συγγραφέα και σεναριογράφο, Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν, επιλέγοντας να ανεβάσει στη σκηνή του Altera Pars το υποψήφιο για Tony, The Little Dog Laughed, με τον ελληνικό τίτλο Κρυφτό.
Ο Μίτσελ, ένας ανερχόμενος ηθοποιός που πάσχει, όπως λέει η μάνατζέρ του, από μίας ελαφριάς μορφής επαναλαμβανόμενου τύπου ομοφυλοφιλία.
Η Νταϊάν, η προαναφερθείσα μάνατζερ του Μίτσελ, που παλεύει για την ανέλιξή τους με κάθε τρόπο.
Ο Άλεξ, ένας ετεροφυλόφιλος πόρνος που πάει με άνδρες για τα προς το ζην.
Η Έλεν, η κοπέλα του Άλεξ, που σαν ένα παιδί πεταγμένο στην ενήλικη ζωή, βλέπει να χάνει τα στηρίγματά της το ένα μετά το άλλο.
Ο Μίτσελ γνωρίζει τον Άλεξ και ερωτεύονται. Μόνο που η Νταϊάν, έχει αντίρρηση. Ένας ανερχόμενος ηθοποιός του Χόλιγουντ δεν μπορεί να είναι γκέι. Και ο Άλεξ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα call-boy. Αντίρρηση σε αυτόν τον έρωτα έχει και η Έλεν, η κοπέλα του Άλεξ. Όλοι αυτοί μπλεγμένοι στην ίδια ιστορία προσπαθούν να φτάσουν στο δικό τους ευτυχισμένο φινάλε! Ή τουλάχιστον σε αυτό που θα μοιάζει με ευτυχισμένο φινάλε…
Το Κρυφτό του Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν είναι ένα παιχνίδι, το παιχνίδι των σχέσεων αλλά και των καταπιεσμένων συναισθημάτων, της μοναξιάς αλλά και της ευτυχίας, της καταξίωσης αλλά και της προσωπικής ταυτότητας, των ευθυνών που αντιμετωπίζουμε αλλά και που αποφεύγουμε. Είναι ένα κρυφτό. Από τους άλλους… Από τον ίδιο τους τον εαυτό…
Το έργο, ένα μοναδικό μείγμα χιούμορ και συναισθημάτων, αποτελεί ένα φρέσκο, πνευματώδες, παιχνιδιάρικο και προκλητικό ξεγύμνωμα των πρωταγωνιστών. Ή και των θεατών. Φτου και βγαίνω…
Ο Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν δημιουργεί έναν κόσμο που οι ήρωες του παλεύουν να πετύχουν και να ευτυχήσουν. Να ισορροπήσουν ανάμεσα στις επιθυμίες και τις ανάγκες τους. Να ιεραρχήσουν τους στόχους και τα όνειρά τους. Να βρουν τη θέση τους ανάμεσα στην αλήθεια τους και την αλήθεια που ορίζει η κοινωνία. Μέσα από συνεχείς ανατροπές και προσωπικού επιπέδου διαμάχες, ο συγγραφέας δημιουργεί αβίαστα καταστάσεις κωμικές και δραματικές, αλλά κυρίως καταστάσεις, οι οποίες παλεύουν να σταθούν ειλικρινείς απέναντι στο συναίσθημά τους. Δημιουργεί ήρωες που προσπαθούν να συνδεθούν με τον εαυτό τους και τα πραγματικά θέλω τους. Που αναμετρώνται με τις επιλογές τους αλλά και τις επιλογές των άλλων εξίσου.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν είναι Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος. Στην εργογραφία του ανήκουν τα: As Bees in Honey Drown, The Nance, Shows For Days, Music From A Sparkling Planet, The Country Club, Advice From A Caterpillar, The Cartells και φυσικά το The Little Dog Laughed, το οποίο υπήρξε υποψήφιο για Βραβείο Τόνυ στην κατηγορία «Καλύτερο Θεατρικό Έργο» (2007) και επιπλέον χάρισε στη Julie White, την ηθοποιό που υποδύθηκε την Diane, το Βραβείο Τόνυ στην κατηγορία «Καλύτερος Α’ γυναικείος ρόλος». Το έργο υπήρξε επίσης υποψήφιο για Βραβείο Λόρενς Ολίβιε στην κατηγορία «Καλύτερο νέο θεατρικό έργο» (2011).
Συντελεστές:
Μετάφραση: Αικατερίνη-Ελικωνίδα Μαρούδη
Σκηνοθεσία: Ρωμανός Μαρούδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Βασίλης Παπατσαρούχας
Επιμέλεια κίνησης: Αυγουστίνος Κούμουλος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ειριάννα Τσίτουρα
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες παράστασης και trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
Παίζουν: Ευαγγελία Βουκάντση, Πάνος Κούλης, Δήμητρα Μπαντή, Δημήτρης Τσιγκριμάνης
