Ένας κομψός κύριος με μουστάκι και ασπρόμαυρο, περιποιημένο κοστούμι εποχής, καλωσορίζει τους θεατές στις θέσεις τους στο Θέατρο Βράχων, αστειεύεται με όσους καθυστέρησαν στην ώρα τους, αυτοσχεδιάζει. Είναι ο μπάτλερ Ετιέν, που σε ένα όμορφο σκηνοθετικό εύρημα σιγά σιγά μας προϊδεάζει για το εύθυμο κλίμα που θα ακολουθήσει.
Ο γιατρός Μουλινό είναι παντρεμένος με την αφελή Ιβόν, και ταυτόχρονα μπλέκεται σε ερωτικά τσιλιμπουρδίσματα με τη Σουζάν, τη γυναίκα του Oμπέν. Κι ο σκληρός και ζηλιάρης Ομπέν όμως, την απατά με τη Ρόζα, που είναι σύζυγος του Μπασινέ. Και βέβαια μέσα σε όλους αυτούς τους χαρακτήρες δεν θα μπορούσε να λείπει και μια πονηρή πλην κοκέτα πεθερά στο πρόσωπο της κυρίας Αιγκρεβίλη, μητέρας της Ιβόν, η οποία προσπαθεί να ξεμπλέξει τα πράγματα μπλέκοντάς τα ακόμα πιο πολύ.
Ο Δημήτρης Μυλωνάς, σκηνοθέτης και μεταφραστής της πασίγνωστης κωμωδίας του Ζωρζ Φεντώ, στήνει μια υπερρεαλιστική φάρσα, ένα γαϊτανάκι συμπεριφορών, παρεξηγήσεων και απανωτών ψεμάτων.
Επίκεντρο όλων οι συζυγικές απιστίες, οι αδιάκοπες αποκαλύψεις και οι απεγνωσμένες προσπάθειες όλων να μην αποκαλυφθούν. Πίσω από το ανάλαφρο του όλου θέ(ά)ματος, ο συγγραφέας ξεσκεπάζει και περιπαίζει τις υποκριτικές, τυπικές και όχι ουσιαστικές αξίες των ανθρώπων όχι μόνο στην κοινωνία του 19ου αιώνα – όπου γράφτηκε το έργο – αλλά κάθε κοινωνίας στο πέρασμα του χρόνου.
Με σύμμαχο το σκηνικό (Αμαλία Αντώνη) στο οποίο δεσπόζουν πόρτες που ανοιγοκλείνουν με τρομερή συχνότητα και ευκολία – όσο άμεσα κι εύκολα ξεστομίζονται χιλιάδες ψέματα και αστείες δικαιολογίες – αλλά και την αλέγρα, κεφάτη μουσική, συνθέτει ένα σκηνικό που σε στιγμές θυμίζει τσίρκο.
Ξεχωρίζει ευχάριστα ο Μουλινό του Αλέξανδρου Μπουρδούμη, που παρ’ όλες τις παγαποντιές του καταφέρνει να παραμείνει συμπαθής μέχρι το τέλος. Στα συν η αστείρευτη ενέργειά του είτε παίζει, χορεύει, τραγουδά, η καθαρή άρθρωση και η κωμική αύρα που αυθόρμητα εκπέμπει.
Ομοίως η Νίκη Παλληκαράκη (κυρία Αιγκρεβίλ) κάνει αισθητή την παρουσία της ως αυταρχική, επιβλητική και δαιμόνια πεθερά.
Ο Παναγιώτης Γουρζουλίδης στον ταιριαστό ρόλο του μπάτλερ Ετιέν αποτέλεσε μια αβίαστα χαρούμενη νότα σε όλες τις σκηνές του.
Συνολικά, ολόκληρος ο θίασος εναρμονίστηκε με το ύφος και τις ταχύτητες ενός ενιαίου καλοκουρδισμένου παλμού.
Αν και βασικό γνώρισμα της φαρσοκωμωδίας, η υπερβολή στις κινήσεις και τον λόγο, καθώς και τα επαναλαμβανόμενα χοροπηδηχτά – φράσεις, κάπου κουράζουν τη διάθεση του θεατή. Ωστόσο, η σκηνοθεσία δεν αφήνει τον ρυθμό να χαλαρώσει ούτε λεπτό, ενώ η δράση παραμένει καθ’ όλη τη διάρκεια πυκνή, με αλλεπάλληλες εξηγήσεις και παρεξηγήσεις. Στο τέλος όλα τακτοποιούνται ως δια μαγείας χωρίς να πείθουν, όμως ο Φεντώ είναι φανερό ότι δεν ενδιαφέρεται για την απόλυτη αποκατάσταση της ηθικής τάξης.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Σκηνοθεσία-μετάφραση: Δημήτρης Μυλωνάς
Σκηνικά: Αμαλία Αντώνη
Κοστούμια: MILTOS
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Μουσική: Π. Κ.
Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Κυρμιζάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου
Παίζουν:
Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Μουλινό
Νίκη Παλληκαράκη: κυρία Αιγκρεβίλ
Ελένη Βαΐτσου: Ρόζα
Άννα Ελεφάντη: Σουζάν
Παναγιώτης Γουρζουλίδης: Ετιέν
Δημοσθένης Φίλιππας: Μπασσινέ
Ανδρομάχη Φουντουλίδου: Υβόν
Χρυσή Μπαχτσεβάνη: Πομπινέτ
Γιάννης Σαμψαλάκης: Ωμπέν
