Πρωταγωνιστές στο μυθιστόρημα “Γεύμα στα οδοφράγματα” της Pauline Dreyfus ειναι ο τόπος και ο χρόνος.
Ο τόπος είναι το πολυτελές ξενοδοχείο “Meurice”, στο Παρίσι και ο χρόνος είναι ο Μάης του 68. Τι γίνεται όταν ένα status πολυτέλειας και παράδοσης, όπως το συγκεκριμένο ξενοδοχείο, βρεθεί στον ίδιο χωροχρόνο με μια επανάσταση όπως ήταν ο Μάης του 68. Και, κυρίως, πως αντιμετωπίζουν την τρέχουσα κατάσταση τόσο οι διάσημες πελάτες του όσο και το προσωπικό:
“Η Dreyfus είχε την εξαιρετική έμπνευση να αφηγηθεί, από το ξημέρωμα ως τη νύχτα, εκείνη την μέρα της 22ας Μαΐου του 1968, όταν το ξενοδοχείο Meurice έγινε το θέατρο επιχειρήσεων κατά τις οποίες, υπό το βλέμμα ενός μελλοντικού μεγάλου συγγραφέα, διασταυρώνονταν κατάληψη και επανάσταση, με το προσωπικό του ξενοδοχείου με λάσπρα γάντια και παπιγιόν να παίρνει στα χέρια του την εξουσία, συλλαμβάνοντας τον διευθυντή, ενώ την ίδια στιγμή εξακολουθούσε να περιποιείται τους εναπομείναντες, εκκεντρικούς και βαθύπλουτους πελάτες….Η σαμπάνια ρέει, ενώ στην άλλη όχθη του Σηκουάνα το Παρίσι καίγεται και η νεολαία ματώνει..”
έγραψε το περιοδικό Lire για το βιβλίο.
Και για να είμαστε πιο ακριβείς, αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου “Μάης του 1968, Παρίσι, οδοφτάγματα κι όμως, όλα τα κοκτέιλ, δεν είναι κοκτέιλ μολότωφ. Όχι μακριά από το Καρτιέ Λατέν, όπου οι φοιτητές στήνουν οδοφράγματα, το θρυλικό ξενοδοχείο Meurice έχει ουσιαστικά καταληφθεί από το προσωπικό του, που εφαρμόζει την τόσο της μόδας τότε “αυτοδιαχείριση”. Θα μπορέσει, άραγε, να γίνει εκεί η απονομή του βραβείου Ροζέ Νιμιέ σε έναν νεαρό συγγραφέα, εικοσιδύο μόλις ετών που λέγεται Πατρίκ Μοντιανό.
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, η απονομή του βραβείου, χορηγός του οποίου είναι η ζάπλουτη Αμερικανίδα Φλόρενς Γκουλντ, συνοδεύεται από γεύμα στο Meurice. Να, όμως, που η απονομή συμπίπτει φέτος με τη φοιτητική εξέγερση. Πως θα επηρεασθούν απο τα γεγονότα επιφανείς πελάτες, όπως ο Σαλβαδόρ Νταλί και ο Ζαν Πώλ Γκετύ “ Ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο” αλλά και συγγραφείς, όπως ο Πώλ Μοράν, ο Ζάκ Σαρντόν ή ο Αντουάν Μπλοντέν; Αλλά και πως θα τις ζήσει αυτές τις μέρες “που συγκλόνισαν τη Γαλλία”, το ξενοδοχείο Meurice. Μια διασκεδαστική όσο και αιχμηρή σάτυρα της γαλλικής διανόησης, αλλά και της ανθρώπινης ματαιοδοξίας γενικότερα”.
Καί κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Από τον διευθυντή του ξενοδοχείου που “από μιά άποψη, η μοίρα του είναι ίδια με αυτή των κλητήρων, που χασμουριούνται από το πρωί. Τα δύο άκρα της ιεραρχίας είναι εξίσου θύματα της επανάστασης “μέχρι την Ντενίζ, την υπεύθυνη της γκαρνταρόμπας που, ναι, της αρέσει η τάξη. Ναι, σέβεται την ιεραρχία. Αλλά η βία εναντίον των διαδηλωτών της προκαλεί αγανάκτηση. Δεν είναι παρά παιδιά, έφηβοι που ονειρεύονται. Που γράφουν στους τοίχους φράσεις ασύντακτες, χωρίς νόημα και υψώνουν οδοφράγματα, όπως τόσοι και τόσοι Παριζιάνοι πριν από αυτούς. Σύμφωνοι, η ουτοπία αργά ή γρήγορα σπάει τα μούτρα της στην πραγματικότητα. Όμως υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από μια ζωή χωρίς ουτοπία;” τα πρόσωπα που συναντιούνται την συγκεκριμένη ημερομηνία του Μάη του 68 στο ξενοδοχείο Meurice αντιπροσωπεύουν την πάνω και την κάτω τάξη και έχουν προδιαγεγραμμένους ρόλους.
Το “Γεύμα στα οδοφράγματα” διαβάζεται ευχάριστα, γρήγορα και απολαυστικά. Μιλάει για σοβαρά πράγματα, αλλά με χιούμορ. Μπερδεύει φανταστικά πρόσωπα με αληθινά. Από τις σελίδες του και από την κατάληψη του ξενοδοχείου περνούν ο Νταλί και η Γκαλά, ο Ζαν Πώλ Γκετύ, η Φλόρενς Γκούλντ, ο Πατρίκ Μοντιανό, προπέρσινο βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας, ο στρατηγός των SS Ντίτριχ φον Χόλτιτς, που δεν έκαψε το Παρίσι, παραβαίνοντας την διαταγή του Χίτλερ και ένα σωρό άλλοι χαρακτήρες που κάτω από διαφορετικές συνθήκες δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ. Μια χαρακτηριστική απεικόνιση μιας κοινωνίας που, από καταβολής κόσμου, έχει συγκεκριμένους ρόλους. Και αν, στη διάρκεια του Μάη του 68, αυτοί οι ρόλοι “πειράχτηκαν” για λίγο, αμέσως μετά επανήλθαν εκεί που τους ξέρουμε. Σχεδόν όπως πάντα.
Χαρακτηριστική φράση του βιβλίου – “Γνωρίζετε τη διάσημη ρήση του Μάο “η επανάσταση δεν είναι κοσμική βραδιά; Οι υπάλληλοι με τα μαύρα σακκάκια και τα λευκά γάντια σηκώνουν το κεφάλι. Ο Λυσιέν, ο ρεσεψιονίστ, λέει με ιδιαίτερη σοβαρότητα “Αυτός ο κύριος Μάο, τον οποίο, εξ όσων γνωρίζω, το ξενοδοχείο μας δεν είχε μέχρι στιγμής την τιμή να τον έχει πελάτη, είπε κάτι πολύ σωστό”.
Και μην ξεχνάτε κάντε like στη σελίδα μας στο facebook να μαθαίνετε όλα τα νέα και ακολουθείστε μας στο instagram
Διαβάστε ακόμα:
