H σοπράνο Τζίνα Φωτεινοπούλου και ο ηθοποιός – τραγουδιστής Παναγιώτης Πετράκης, εμπνέονται από τη χρυσή εποχή του Μεσοπολέμου και δημιουργούν μία μουσική παράσταση με τίτλο «Φως στο “ανάμεσο”».
Τραγουδούν τον έρωτα… Τραγουδούν τη ζωή που αντιστάθηκε, πολέμησε, πάλεψε, άνθισε, ζωγράφισε… Τραγουδούν το φως που επικράτησε των σκιών… Επικράτησε στο «ανάμεσο»…
Και οι δύο μου μιλούν για την παράσταση αυτή αλλά και για την αγάπη τους στην μουσική. Απολαύστε τους!
«Φως στο «ανάμεσο». Μια μουσική παράσταση στο El Convento DelArte. Τι θα δει ο κόσμος επί σκηνής και τι ήταν αυτό που σας ώθησε να έχετε αυτή την…μουσική σύμπραξη;
Τζίνα: Ο κόσμος θα δει μία μουσικοθεατρική παράσταση που οριοθετείται χρονικά την περίοδο από το 1920 ως το 1940, την περίοδο δηλαδή του μεσοπολέμου. Η παράσταση περιλαμβάνει υπέροχα τραγούδια της εποχής που έγιναν διαχρονικά, αλλά και κείμενα που λειτουργούν ενισχυτικά, καθοδηγητικά θα έλεγα για το θεατή ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει τη διαδρομή του μουσικού ταξιδιού, το οποίο περιλαμβάνει τέσσερις ενότητες.
Το ταξίδι ξεκινάει από τα καμπαρέ της κεντρικής Ευρώπης με τραγούδια όπως το Yukali, LillieMarlain, Macktheknife,L’accordéoniste, που εκτός από υπέροχες μελωδίες, τραγουδήθηκαν από μοναδικές προσωπικότητες και λαμπρές φωνές της εποχής όπως η MarleneDietrich, η EdithPiaf, η LotteLenya. Δεύτερος σταθμός η Ιταλία και τη λατινική Αμερική με τραγούδια όπως το PorunaCabeza, Granada, Lapaloma, Amapola. ΤρίτοςσταθμόςηκεντρικήΑμερικήμετιςχρυσέςεπιτυχίεςτουθεάτρου, του κινηματογράφου αλλά και της jazz σκηνής όπως τοSummertime, Bluemoon, Singingintherain, Overtherainbow, MyfunnyValentine, The man I love, Smile, Dreamalittledreamofme , Allthethingsyouare, Cheektocheek. Τέταρτος και τελευταίος σταθμός τα πάτρια εδάφη, η Ελλάδα , με τις αξέχαστες μελωδίες του Αττίκ, Γιαννίδη, Σουγιούλ, Σακελλαρίδη, όπως το Ζητάτε να σας πω, Γλυκά μου μάτια, Πόσο λυπάμαι, Ας ερχόσουν για λίγο, Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά, τραγούδια που τραγουδήθηκαν από αγαπημένες φωνές όπως αυτές της Δανάης Στρατηγοπούλου, της Κάκιας Μένδρη, της Στέλλας Γκρέκα, της Σοφίας Βέμπο, του Νίκου Γούναρη.
Το ταξίδι βέβαια δεν είναι μόνο «γεωγραφικό» αλλά κυρίως «ερωτικό». Παρακολουθούμε τη διαδρομή ενός άνδρα και μιας γυναίκας μέσα στο μεσοπόλεμο, ο έρωτας τους εξομολογείται, βιώνεται, το πάθος φλογίζει κορμιά και ψυχές, οι χαρακτήρες γίνονται άλλοτε φωτεινοί και άλλοτε σκοτεινοί, οδηγούνται σε εντάσεις, σε χωρισμούς και επανασυνδέσεις. Η ζωή γράφει. Υπάρχει και ο έρωτας ο αιώνιος που πλήττεται από τον ερχομό του πολέμου. Άλλοτε παραμένει ανεκπλήρωτος και άλλοτε βγαίνει αλώβητος και νικητής παρά τη ζοφερή πραγματικότητα. Εκούσιοι και ακούσιοι χωρισμοί. Ο έρωτας μόνο εκούσιος. Η υπέροχη ιστορία του «κοριτσιού και του αγοριού» πάντα καθηλωτική και απρόβλεπτη. Η μουσική σύμπραξη προέκυψε αρχικά από την αλληλοεκτίμηση που φέρουμε ο ένας προς τον άλλο. Πάντοτε θέλαμε να βρεθούμε σε μια παράσταση μαζί, πράγμα που δεν είχε συμβεί ως τώρα μιας και οι συνεργασίες μας αφορούσαν κάποιες μεμονωμένες συναυλίες. Κατά δεύτερον, από την κοινή μας αγάπη προς το μουσικοθεατρικό είδος, είτε αυτό λέγεται όπερα, είτε οπερέτα, είτε μιούζικαλ, είτε μουσικοθεατρική παράσταση. Τα τραγούδια της εποχής είναι λατρεμένα μας και η χημεία μας εξαιρετική! Τι άλλο να θέλει κανείς για να προχωρήσει σε συνεργασία΄;
Παναγιώτης: Πρόκειται για μια ιδέα – δημιουργία της Τζίνας, την οποία και αγάπησα πολύ όταν μου την παρουσίασε και με κάλεσε να την υλοποιήσουμε μαζί. Θα παρουσιάσουμε υπέροχα τραγούδια από τις δεκαετίες του 20 και του 30, τραγούδια ελληνικά και διεθνή διανθισμένα από ποιητικά κείμενα που έχει επιλέξει η Τζίνα, αλλά και κείμενα που έχει γράψει η ίδια. Την μουσική διεύθυνση έχει ο εξαιρετικός πιανίστας και συνθέτης Γιώργος Δουσής, ο οποίος μας συνοδεύει μαζί με τον επίσης εξαιρετικό Λευτέρη Γρίβα στο ακορντεόν.
Ποια η πηγή έμπνευσης των τραγουδιών που θα απολαύσουμε;
Τζίνα: Εμπνευστήκαμε από το μεσοπόλεμο ως μια χρυσή καλλιτεχνικά εποχή ανάμεσα σε δύο πολέμους τον πρώτο και τον δεύτερο, για να θυμίσουμε πως «όπου σκιά και φως». Στα χειρότερα σκοτάδια ο άνθρωπος οφείλει να στυλώνεται, να παλεύει και να αντιμάχεται τις όποιες αντιξοότητες με φως και ελπίδα. Να δημιουργεί. Η τέχνη λειτούργησε λυτρωτικά τότε και πιστεύω πως ο λυτρωτικός της χαρακτήρας είναι η αιώνια και ασίγαστη δύναμή της. Η τέχνη ομορφαίνει, η τέχνη αναγάγει. Αυτό θέλουμε να βιώνουμε κι εμείς μέσω αυτής. Να ομορφαίνουμε τη ζωή μας και να αναγάγουμε τόσο τους εαυτούς μας όσο και το κοινό που μας παρακολουθεί. Γι’ αυτό φτιάξαμε μια παράσταση που από τη μια θα ψυχαγωγήσει με την «αισθητική» του μεσοπολέμου και από την άλλη θα λειτουργήσει «αναγωγικά» με τα μηνύματα που «κουβαλά».
Παναγιώτης: Νομίζω πάντα ο έρωτας, οι εκφάνσεις και οι επιπλοκές του… Πάντα μετά από μεγάλες συμφορές, όπως αυτές που έφερε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να κρατηθεί από μια δύναμη που να τον ενώνει με τον συνάνθρωπό του. Αυτές οι μεγάλες δυνάμεις είναι συνήθως ο Θεός και έρωτας. Ο έρωτας τα χρόνια του 20 και 30 τραγουδήθηκε με τόση θέρμη, τόσο πάθος και ρομαντισμό που άφησε τα ίχνη του ανεξίτηλα μέχρι τις μέρες μας. Γιαυτό και πολλά από τα τραγούδια της παράστασής μας είναι τόσο γνωστά. Έχουν επιζήσει και αγαπηθεί μέχρι σήμερα τόσο στις αρχικές τους εκτελέσεις, όσο και σε μυριάδες διασκευές και επανεκτελέσεις.
Γιατί ο τίτλος ‘’Φως στο ανάμεσο’’;
Τζίνα: Φως στο «ανάμεσο» για το «φως» που έφερε η καλλιτεχνική δημιουργία ανάμεσα στους δύο παγκόσμιους πολέμους, τον πρώτο και το δεύτερο. Όταν τελείωσε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος το Νοέμβριο του 1918 (φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τότε), οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τι θα επακολουθούσε. Δε γνώριζαν πως θα ζούσαν στο μεσοπόλεμο. Τώρα, κοιτάζοντας πίσω και γνωρίζοντας την ιστορία, μπορούμε να μιλήσουμε για τη φωτεινή αυτή περίοδο στο «ανάμεσο».
Παναγιώτης: Γιατί ακριβώς αντιπροσωπεύει εκείνη τη φωτεινή ακτίδα δημιουργίας στη μουσική και τις τέχνες γενικότερα μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων.
Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στην ζωή σας;
Τζίνα: Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου, με οδηγεί σε ωραίους δρόμους, με συντροφεύει στις χαρές και στις λύπες μου, δονεί το σώμα και την ψυχή μου, με παρασύρει, με κάνει και αφήνομαι, μου δίνει φτερά, χρωματίζει τη ζωή μου.
Παναγιώτης: Καταλυτικός. Δεν περνάει μέρα χωρίς να ακούσω μουσική και χωρίς έστω να σιγοτραγουδήσω κάποια μελωδία. Η μουσική ντύνει τις μέρες και τις νύχτες μου ενώ οι αναμνήσεις μου συχνά χρωματίζονται από κάποιο μουσικό κομμάτι.
Ένας ηθοποιός-ερμηνευτής και μία σοπράνο επί σκηνής. Τι μαθαίνει ο ένας στον άλλον και πώς αισθάνεστε για την συνεργασία σας;
Τζίνα: Οι διαχωρισμοί αυτοί δεν υπάρχουν στη συγκεκριμένη παράσταση. Αγκαλιάζουμε τα τραγούδια , δηλαδή τη μουσική και το λόγο, με όλα τα μουσικά, υποκριτικά, και κινησιολογικά στοιχεία που συνεχώς καλλιεργούμε και οι δύο κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής μας πορείας. Από κάθε συνεργασία πάντα μαθαίνεις. Στη συγκεκριμένη συνεργασία, η μοναδική χημεία που έχουμε και το κοινό πάθος για τη μουσική και το λόγο λειτουργούν ενισχυτικά, ώστε οι ιδέες να είναι πολλές και να βγαίνουν αβίαστα.
Παναγιώτης: Τα παραπάνω δεν είναι παρά μονάχα τίτλοι τους οποίους διαλέγουμε για να περιγράψουμε συνοπτικά την καλλιτεχνική μας ιδιότητα. Οι ουσία είναι ότι είμαστε δύο άνθρωποι ερωτευμένοι με τη μουσική και το θέατρο και μέσω της γλώσσας αυτών των τεχνών επικοινωνούμε μεταξύ μας και με τους θεατές-ακροατές μας. Κάθε συνεργασία μου έχει κάτι να με μάθει και ένα βήμα παραπέρα να με πάει γιατί αισθάνομαι ισόβιος σπουδαστής της τέχνης μου.
Στην Τζίνα θαυμάζω την εκφραστικότητα, την μουσικότητα και την ικανότητά της να προσεγγίζει το κάθε μουσικό είδος όπως του πρέπει και όχι να φέρνει τη μουσική στα δικά της μέτρα και σταθμά όπως κάνουν πολλοί, λυρικοί κυρίως, τραγουδιστές.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι, από αυτά που θα ακούσουμε κατά την διάρκεια των παραστάσεων σας;
Τζίνα: Ειλικρινά, μου είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω μέσα σε τέτοια ομορφιά! Ωστόσο, από τα ξενόγλωσσα ίσως να επέλεγα το «MyfunnyValentine»γιατί με συνδέει πολύ με τα φοιτητικά μου χρόνια και από τα ελληνικά το «Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα» του Γιαννίδη και το «Ας ερχόσουν για λίγο» του Σουγιούλ, δύο τραγούδια που έχω συνδυάσει έντονα με προσωπικές μου στιγμές.
Παναγιώτης: Τώρα μου βάζεις δύσκολα γιατί έχουμε επιλέξει κάποια από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια. Με το μαχαίρι στο λαιμό θα σου πω το “All thethingsyou are” από αυτά που τραγουδώ εγώ και το “My funny Valentine” από τα τραγούδια που ερμηνεύει η Τζίνα.
Αν η τέχνη ήταν στίχος τραγουδιού, ποιος θα ήταν αυτός;
Τζίνα: Δε μπορώ να περιγράψω την τέχνη με έναν στίχο, αλλά μπορώ ίσως να χρησιμοποιήσω στίχους τραγουδιών για να περιγράψω τη σχέση μου με αυτή. Αν προσωποποιούσα την τέχνη, μιας και η σχέση μου μ’ αυτήν φέρει στοιχεία ενός απόλυτα ανιδιοτελούς έρωτα, μιας απόλυτα ανιδιοτελούς αγάπης, από αυτήν προς εμένα αλλά και από εμένα προς αυτή, σίγουρα θα χρησιμοποιούσα τους στίχους «…σ’ αγαπώ δε μπορώ τίποτ’ άλλο να πω πιο βαθύ, πιο απλό , πιο μεγάλο»απ΄το «Μεγάλο Ερωτικό» του Μάνου Χατζιδάκι. Για το γεγονός ότι η τέχνη με αναγάγει σε υπέροχους κόσμους θα χρησιμοποιούσα τους στίχους ενός τραγουδιού που συμπεριλαμβάνεται στην παράσταση: «Somewhereovertherainbow, wayuphighthere’salandthatIheardofonceinalullaby…» . Η τέχνη χρωματίζει με τα πιο ζωντανά χρώματα τα δικά μου ουράνια τόξα, συντηρεί-ευτυχώς- την παιδικότητά μου, με ταξιδεύει, , με οδηγεί σε υπέροχα μονοπάτια, με κάνει να ονειρεύομαι και να ελπίζω. «If happy little blue birds fly beyond the rainbow, why then why can’t I…» Χαίρομαι που κατάφερα να «πετάξω» με τα δικά μου όνειρα και τα δικά της φτερά.
Παναγιώτης: Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή. Σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή
Αν είχατε την ευκαιρία να ζήσετε σε μιαν άλλη εποχή, ποια θα ήταν αυτή;
Τζίνα: Από παιδί θυμάμαι με καθήλωναν οι ξένες ασπρόμαυρες ταινίες με ντίβες του κινηματογράφου, πριν ακόμα να μπορώ να διαβάζω τους υπότιτλους. Η εποχή του μεσοπολέμου αλλά και η μεταγενέστερη του 1950, θα ήταν η εποχή που θα ήθελα να ζήσω, έτσι όπως τη βλέπω μέσα απ’ τις ταινίες ίσως, διατηρώντας την αγνότητα της παιδικής μου ψυχής, ως μια εποχή πολύ φωτεινή και ρομαντική.
Παναγιώτης: Σίγουρα όχι στον μεσοπόλεμο πάντως… Πολύ ακριβό το τίμημα. Με γοητεύει πολύ η περίοδος της ακμής του Μινωικού πολιτισμού όπως φυσικά και η Αθήνα του χρυσού αιώνα του Περικλή.
Πέρα από αυτή την μουσική παράσταση, ποια τα επόμενα σχέδια σας μέσα στον χειμώνα;
Τζίνα: Το Νοέμβριο και Δεκέμβριο θα πρωταγωνιστήσω ως βασίλισσα στο έργο του Ερνστ Τοχ «Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι» που θα παρουσιαστεί στην αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, υπό τη διεύθυνση του Νίκου Βασιλείου και σε σκηνοθεσία Αποστολίας Παπαδαμάκη. Το Δεκέμβριο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 8/12 και 9/12 θα συμπράξω με την ορχήστρα JohannStraussensemble υπό τη διεύθυνση του RussellMcGregor («Βιεννέζικοι χοροί στη Χριστουγεννιάτική Αθήνα»), με τον τενόρο Δημήτρη Πακσόγλου και τους χορευτές της ανώτερης σχολής χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 2019 θα πρωταγωνιστήσω ως Τέα στην όπερα “ΈνταΓκάμπλερ” του Γιώργου Δούση βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Χένρικ Ίψεν, που θα παρουσιαστεί στην εναλλακτική σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής υπό τη διεύθυνση του Ανδρέα Τσελίκα και σε σκηνοθεσία ΡάιαςΤσακιρίδη.
Παναγιώτης: Από αρχές Νοέμβρη θα βρίσκομαι στο θέατρο Broadway, όπου θα συμμετέχω στην θεατρική μεταφορά της κινηματογραφικής ταινίας “Η Νεράιδα και το Παλικάρι” σε διασκευή – σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη, με την Μαρία Κορινθίου, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τον Σταύρο Νικολαΐδη και άλλους καλούς πρωταγωνιστές. Την Κρητική ατμόσφαιρα του έργου θα μεγεθύνει με τη λύρα του ο Νίκος Ζωϊδάκης.
Συντελεστές:
Πιάνο: Γιώργος Δούσης
Ακορντεόν: Λευτέρης Γρίβας
Επιμέλεια κίνησης: Κορίνα Κόκκαλη
Ερμηνεία: Τζίνα Φωτεινοπούλου – Παναγιώτης Πετράκης
Παραστάσεις: Δευτέρες, 15 και 29 Οκτωβρίου και 5 και 19 Νοεμβρίου 2018
Ώρα προσέλευσης: 21:00
Ώρα έναρξης: 21:30
Διάρκεια: 2:00 ώρες, με διάλειμμα
El Convento Del Arte
Βιργινίας Μπενάκη 7, Μεταξουργείο
Πληροφορίες – κρατήσεις: τηλ. 210 5200602
*Ο χώρος λειτουργεί από τις 21:15 για ποτό και φαγητό
Είσοδος: 12 ευρώ
Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr
