Ξεκινάω αυτό το κείμενο με την φράση του τίτλου, που περικλείει μέσα της, τα πάντα και ανήκει στον Kahlil Gibran.
Μάνα. Μια λέξη τόσο γλυκιά, τόσο σπουδαία, τόσο πλούσια σε συναισθήματα και πράξεις.
Η μάνα υμνείται παντού. Στην ποίηση, στο μυθιστόρημα, στην μουσική, στο θέατρο, την ζωγραφική. Στην ζωή ευρύτερα.
Μία λέξη τόσο οικεία. Είναι το πρόσωπο που συναντάμε μόλις ανοίγουμε για πρώτη φορά τα μάτια μας, ερχόμενοι σε αυτόν τον κόσμο. Είναι η γυναίκα που μας φιλά γλυκά στο πρόσωπο, που αγωνιά και κλαίει μαζί μας. Που γελά με την χαρά μας. Που προβληματίζεται και στενοχωριέται όταν κι εμείς είμαστε προβληματισμένοι. Η μυρωδιά της είναι φάρμακο, βάλσαμο για την ψυχή μας και δεν μπορούμε να την αποχωριστούμε εύκολα, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Όλες αυτές οι σκέψεις, πηγάζουν από την παρακάτω φωτογραφία που με έκανε να χαμογελώ, να αισιοδοξώ και να μην φοβάμαι. Η φωτογραφία μιας μάνας, που μέσα στο μετρό, θηλάζει το παιδί της. Εκείνο την κοιτά στα μάτια, την μυρίζει και την αισθάνεται. Νιώθει ασφάλεια. Κι εκείνη απλά χαμογελά. Και μέσα σε αυτό το χαμόγελο, διαγράφεται η ευτυχία. Η απόλυτη ευτυχία και χαρά.
Τι να πεις μπροστά σε μια τέτοια ανθρώπινη και συγκινητική εικόνα; Μπορεί σε πολλούς να φαίνεται τετριμμένη, σε άλλους ενοχλητική, ενώ σε άλλους μπορεί απλά να περάσει απαρατήρητη. Υπάρχουμε όμως κι εμείς που στεκόμαστε σε αυτή την εικόνα, που μας κάνει να μην ξεχνάμε την ανθρωπιά, τις αξίες και τα ιδανικά μας. Να μην χάνουμε την έννοια της φροντίδας και των δυνατών συναισθημάτων.
Να μην ξεχνάμε ποιος μας έφερε σε αυτόν τον κόσμο, πόσο υπέφερε ή υποφέρει και πόσο πολύ θέλει να μας βλέπει χαρούμενους και ευτυχισμένους.
Σε μια εποχή τρομακτική και σκοτεινή, υπάρχουν τέτοιες στιγμές, που σε κάνουν να βλέπεις φως στην άκρη του τούνελ, να μη ξεχνάς την οικογένειά σου, να μην φοβάσαι και απλά να χαμογελάς και να προσέχεις τους δικούς σου ανθρώπους.
Υ.Γ. Σ’αγαπώ μαμά. Συγγνώμη που δεν στο λέω συχνότερα.
Για τον κόσμο είσαι απλά μια μητέρα. Για το παιδί σου είσαι ο κόσμος όλος.
