Η Ελένη Βιτάλη σε ένα εκ βαθέων κείμενο, αποκλειστικά για το Koita.
”Γίνεται γλέντι μάτια μου,ντύσου αν θέλεις κι έλα,
μη βάλεις καθημερινά,ούτε και τα καλά σου.
Και μη το παίξεις γκόμενα και φοβηθεί η κοπέλα ,
που κρύβεις μες στα στήθια σου και στη μικρή καρδιά σου
Τη γριά που χαιρετίζω
στο απέναντι μπαλκόνι
τόσο λίγο τη γνωρίζω
μα η ματιά της με πληγώνει
Κι όπως φεύγουνε οι μέρες
και περνάνε οι βδομάδες
έτσι κρύβουνε οι κοπέλες
τις μοναχικές γιαγιάδες ”
Ένα τραγούδι που καθόρισε αυτό που ήθελα να πω σε προσωπικό επίπεδο τόσα χρόνια πριν,όταν έγραψα ΄΄Το απέναντι μπαλκόνι΄΄. Η πρόσκληση μπορεί να είναι σε γένος θηλυκό,αλλά αφορά όλους μας .Την εποχή πού το έγραψα βέβαια, 40 χρόνια πριν, ήμουν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη όσον αφορά το θαύμα της ζωής.
Αυτό που με ενδιέφερε πάντα εξάλλου,από παιδί.
Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει μια 25χρονη κοπέλα να ταυτιστεί με μια γιαγιά που κάθεται στο απέναντι μπαλκόνι; Ίσως η γνώση ότι κάποτε θα έρθει στη θέση της.
Γνώριζα τι ακριβώς ήθελα και τι δεν ήθελα τότε. Μπορεί οι συνθήκες να μην το επέτρεπαν πάντα, αλλά ναι, αυτό ήταν το ζητούμενο μου. Και αυτή είναι η ομορφιά του πράγματος.
Να ρισκάρεις και να παίρνεις τις ευθύνες σου.
Το γεγονός ότι λειτουργούμε σε μια ελεύθερη αγορά, δίνει το δικαίωμα στον καθένα μας να φαντάζεται και πολλές φορές να υλοποιεί αυτά που φαντάζεται ,μέσα σε ένα στιχάκι,σε μια μελωδία που θα γράψεις ή σε ένα πρόγραμμα που θα χτίσεις.
Κι εκεί είναι η ομορφιά. Όταν καταφέρνεις να κάνεις αυτό που θέλεις,όταν έρχεται η στιγμή,να το ευχαριστιέσαι. Και φέτος τον χειμώνα αυτό έχω σκοπό να κάνω:Nα ευχαριστηθώ τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου που θα τραγουδώ στο κέντρο της πόλης, στο κέντρο της Αθήνας μου, σε έναν μικρό χώρο, που τον διάλεξα ακριβώς γι΄αυτό.Για να μπορώ να επικοινωνήσω με όλους κι αυτούς που κάθονται μπροστά κι αυτούς που κάθονται πίσω. Το είχα ανάγκη να γίνουμε όλοι μαζί φέτος μια μεγάλη παρέα και να φέρει ο καθένας στην παράσταση αυτό πού έχει……τα τραγούδια,τις μουσικές,τις ανάσες,την επικοινωνία, όπως τότε που μαζευόμασταν στο σαλόνι του σπιτιού μας με τους γείτονες και τους φίλους και από το τίποτα στήναμε μια μεγάλη βεγγέρα. Άλλος ήταν ο καλλίφωνος,άλλος έπαιζε κιθάρα,άλλος έβαζε κρασί στα ποτήρια κι όλοι μαζί γινόμασταν ένα.Κάτι τέτοιο λέω να κάνουμε φέτος,γιατί αυτά που μας ενώνουν, αλίμονο αν δεν είναι πιο πολλά από αυτά που μας χωρίζουν.
Όταν πρωτάκουσα την Βιολέττα Ίκαρη είπα μέσα μου: ”Να ο θηλυκός Μητροπάνος’΄. Τόση αλήθεια μου έβγαλε η φωνή της και ο αυθορμητισμός της όπως και η ευκολία της να λέει τα πάντα με τον τρόπο που πρέπει.Είναι σημαντικό το ότι ξεκίνησε από το παραδοσιακό τραγούδι που εμπεριέχει τα πάντα.
Με τον Νίκο τον Ξύδη, όπως είναι φυσικό, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Ξέρει και ξέρω ανά πάσα στιγμή γιατί γίνεται το κάθε τι. Η κουβέντα μας με βρήκε τη στιγμή που ήθελα να κάνω μια μπάντα που να μπορεί να παίξει τα πάντα,από δημοτικό μέχρι και ροκ, ας πούμε.
Και να πού έπεσα στην περίπτωση.Οι ιδέες πέσαν στο τραπέζι και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι Τζούμ. Είναι όλοι πολυμουσικοί και το σπουδαιότερο; Μερακλήδες της Τέχνης και της ζωής.
Και μπορώ,ακόμα και σήμερα να ενθουσιάζομαι.
Κάντε like στην σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο instagram
