Αποζητώντας τ’ όνειρο χαράζονται τα γόνατά σου από τις πέτρες που χτίζουν την πραγματικότητα. Χάνεις τον δρόμο, είτε έχοντας ως προορισμό ένα όραμα, είτε τη σωτηρία της ζωής ή της ψυχής.
Κάποιος σε φέρνει στον κόσμο, με τις ρίζες σου καρφωμένες στο χώμα, στο σπίτι, εκεί όπου ανήκεις, σε μεγαλώνει, σε ποτίζει με το νερό της αγάπης, της ιερότητας, της αγαθότητας και κάποιος σε ξεριζώνει, σε πετάει σε έναν άγνωρο ωκεανό και σε αφήνει έρμαιο στο κύμα, τον θυμωμένο άνεμο, στη μάχη για την επιβίωση ή στον θάνατο.
Δύο πλεγμένες ιστορίες που αν κι ανόμοιες, είναι η ψευδαίσθηση και η ελπίδα που έρχεται να τις ενοποιήσει. Είναι η προσμονή πως η άνθιση, όταν λιώσει ο παγετός από τα πέταλα των λουλουδιών, θα κοντοζυγώσει. Είναι η ανάγκη να ονειρεύονται, κάποιοι, μια ανθρώπινη ζωή, μια αρχή, λίγη ευτυχία, και κάποιοι την ριζική αλλαγή των πραγμάτων, να επέλθει η ειρήνη και η αρμονία, μια πολιτική νέων, ένας κόσμος διαφορετικός, συμπονετικός, δημιουργικός, οικουμενικός, υγιής. Και γκρεμίζονται, συνθλίβονται, όταν συνειδητοποιούν πως ο κόσμος δεν είναι εκείνος που φαντάστηκαν, όταν εκείνος ο νεαρός μελετούσε, ξαγρυπνούσε τα βράδια για να αποδείξει στον πατέρα του πως εκείνος μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο, όταν εκείνες, στη βάρκα του θανάτου έπλαθαν εικόνες στα όνειρά τους, ένα σπίτι ζεστό, φαγητό, φίλους, σχολείο, χαμόγελα, οικογένεια, κάποιοι άλλοι συνωμοτούσαν για το γκρέμισμα αυτών των ονείρων.
Το βλέπεις στα μάτια τους, στα μάτια του νέου Αλέξανδρου, που ονειρεύεται πως στο μέλλον θα είναι ένας ανερχόμενος Μαρξ, που με τις πεποιθήσεις του, τη πίστη των ανθρώπων, την ενθάρρυνσή του, τη συλλογικότητα με άλλους ιδεολόγους, από τα συντρίμμια θα χτίσουν έναν κόσμο ιδεατό, ή στις δακρυσμένες κόρες των ματιών της Νούρα και της μητέρας της, πως βίωσαν τον ξεριζωμό, τον πόλεμο, την απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων, αλλά μάχονται, προσμένουν κάτι, κάποιον ή και τον νέο που τους υπόσχεται, πως «θα δεις, όλα θ’ αλλάξουν, θα είστε, θα είμαστε καλά».
Στο θεατρικό σανίδι, οι ήρωες αγκομαχούν, πότε χαμογελούν πότε δακρύζουν. Τα συναισθήματά τους εναλλάσσονται, ενώ βιώνουν μια σειρά από καταστάσεις που τους στιγματίζουν, ενθαρρύνονται ή και αποθαρρύνονται. Πίσω από ασφυκτικές γυάλες, κομμάτια του εαυτού τους, πότε πνίγονται, σκύβουν το κεφάλι, πότε στην αγαλλίαση σιωπούν, αισθανόμενοι τη στιγμή, που σαν εκείνη δεν μπορεί, καμία, ποτέ ο Θεός να ξαναφέρει. «Μαμά στις χούφτες μου έχω φυλάξει λίγο ήλιο» λέει η Νούρα στη μαμά της. Σπαρακτικά στέκουν οι δύο τους στο παγερό σανίδι, να κλαιν, να οδύρονται, για λίγη ζωή ακόμη, που κανείς δεν τους τη προσφέρει.
Η Βάσια Αργέντη έγραψε και σκηνοθέτησε το έργο αυτό, «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ», μιλώντας στην ψυχή των θεατών, για πράγματα που έχουμε ξεχάσει, για όσα βιώνουμε, συνδυάζοντας έναν αποθαρρημένο νέο από τη στιγμή που γεννιέται τ’ όνειρο και η συμπόνια, μέχρι τη στιγμή που νεκρώνονται και τα δύο, και το προσφυγικό, την εξαθλίωση και τον ξεριζωμό που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι όπως τα βιώσαμε κάποτε κι εμείς, όπως τα βιώσαν κι άλλοι. Έγραψε για εκείνο που μας αφορά, για εκείνο που θα έπρεπε να μας ενοχλεί, με ένα μεγάλο μήνυμα: να παλέψουμε για την εξάλειψή του. Μετέφερε το έργο στο θεατρικό σανίδι με τρόπο τέτοιο που διήγειρε το συναίσθημα, πρόσφερε τροφή, συγκίνησε και κάτι χάραξε στη συνείδηση των θεατών.
Οι Αρετή Κετιμέ, Τζούλι Τσόλκα, Γιάννης Χαντέλης, Θεώνη Φύτρου, Σωτηρία Χρυσικοπούλου, οι ερμηνευτές των ρόλων, εμβάθυναν στον ήρωά τους, απέδωσαν με την κίνηση, τον λόγο τους και έφεραν στη σκηνή εικόνες και ανθρώπους γνώριμους, είχαν τον τόνο που άρμοζε, δίχως την υπερβολή των λέξεων.
Κι αυτό που μπόρεσα, στην απορρόφηση αυτής της παράστασης, να συνειδητοποιήσω, είναι πως στον άνθρωπο ταιριάζει πιότερο το φως από το σκοτάδι, κι όσοι γεννήθηκαν στο φως, σε όποια γη κι αν ξεβραστούν, ακόμη κι αν τους το στερούν, στη μεριά του ήλιου πρέπει να κουρνιάζουν.
Συντελεστές
Πρωτότυπο κείμενο: Βάσια Αργέντη
Πρωτότυπη μουσική: Ανδρέας Καρανίκας
Σκηνοθεσία: Βάσια Αργέντη
Παίζουν:
Αρετή Κετιμέ,
Τζούλι Τσόλκα,
Γιάννης Χαντέλης,
Θεώνη Φύτρου,
Σωτηρία Χρυσικοπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίκη Καρνάτσου
Ενδυματολόγος: Νίκος Τριανταφύλλου
Βοηθός Ενδυματολόγου: Ανθή Χατζηαποστόλου
Μακιγιάζ: Μαρία Φαρούπου
Φωτογραφία: Άμπερ Ντόκου
Σκηνικά: Art In Art
Σχεδιασμός φωτισμών: Μανώλης Μπράτσης
Διάρκεια:85’ (χωρίς διάλειμμα)
Τιμές Εισιτηρίων: Γενική Είσοδος:13€, Φοιτητικό: 10€, Ατέλειες ηθοποιών: 8€ (βάσει διαθεσιμότητας)
Ειδικές τιμές για σχολεία και γκρουπ κατόπιν επικοινωνίας.
Διάρκεια Παραστάσεων:Από 7 Οκτωβρίου 2018
Παραστάσεις: κάθε Κυριακή στις 21.00
Αλκμήνης 8| Γκάζι
