Ένας ψυχρός και άπληστος κόσμος ξεδιπλώνεται στην ταινία Zoe. Απογοητευμένοι, πια, οι άνθρωποι από τον έρωτα και την αγάπη, από την εγκατάλειψη και τη μοναξιά, η τεχνολογία δημιουργεί τους συνθετικούς, τους κλώνους ανθρώπων που θα συντρoφεύουν τους μοναχικούς, που δεν θα φύγουν ποτέ, δεν θα πεθάνουν πριν από εκείνους.
Η χρήση των κλώνων, όπως τους σύστησε η επιστήμη στον άνθρωπο, ήταν για να κάνουν τον βοηθό του ανθρώπου, κανείς, όμως, δεν μπορούσε να συλλάβει με τον νου του πως θα μπορούσαν να γίνουν το ερωτικό τους ταίρι.
Ο Κολ είναι μηχανικός τεχνητής νοημοσύνης σε ένα εργαστήριο που με αλγόριθμους ανιχνεύει τις προσωπικότητες ενός ζευγαριού και εμφανίζει τα ποσοστά «συμβατότητας» της σχέσης τους, αν μελλοντικά θα επιτύχει αυτή η σχέση ή οδεύει με γοργούς ρυθμούς προς τη ματαιότητα μιας επίμονης και επίπονης προσπάθειας.
Σε μια υπερρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας, οι άνθρωποι δεν έχουν πια το κουράγιο να ερωτευτούν, παύουν να έχουν συναισθήματα ενώ το σώμα τους αδυνατεί να αισθανθεί το άγγιγμα, την ηδονή, την ευχαρίστηση που προσδίδει η ερωτική πράξη με ένα σύντροφο.
Η Zoe είναι το πιο επιτυχημένο πείραμα αυτής της επινόησης, την προγραμμάτισαν έτσι ώστε να έχει τα δικά της συναισθήματα, να είναι ευάλωτη, να έχει πολλά ελαττώματα, δικές της αναμνήσεις, όμως, ξέχασαν πως ένας άνθρωπος έχει την ανάγκη να δακρύσει. Όταν τη δημιούργησαν δε γνώριζε πως ήταν συνθετική, πίστευε πως ήταν άνθρωπος. Τι συμβαίνει όταν ανακαλύπτεις πως δεν είσαι τίποτα άλλο πέρα από σίδερα, κώδικες, αριθμούς και έχεις μια ατσαλένια καρδιά;
Η αλήθεια είναι πως προκαλεί εντύπωση και περιέργεια η ταινία αυτή, καθώς σκιαγραφεί το ματαιόδοξο, τη θλίψη των ανθρώπων που πια εθίζονται σε αυτό που τους προσφέρει η τεχνολογία, αναζητώντας έναν εναλλακτικό σύντροφο, καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες χαπιών που δρούν στον οργανισμό με τρόπο τέτοιο που βλέπουν και αισθάνονται τον κλώνο σαν αληθινό άνθρωπο και βιώνουν μια παροδική ευτυχία, καθώς, πια, δεν θα είναι τόσο δύσκολο, τα βράδια δε θα κοιμούνται μόνοι τους, κάποιος θα νοιάζεται για εκείνους και κυρίως δεν θα τους εγκαταλείψουν. Το τίμημα, όμως, είναι στο ότι οι κλώνοι δεν μπορούν ν’ αγαπήσουν, δεν μπορούν να συγκινηθούν, να τεκνοποιήσουν και να υπάρξουν συνειδητά, αυτόβουλα και συναισθηματικά.
Στην Ιαπωνία υπάρχουν οίκοι ανοχής με γυναίκες κλώνους που ικανοποιούν τις φαντασιώσεις των ανδρών που τις επισκέπτονται, οπότε δεν μπορούμε να πούμε πως είμαστε και πολύ μακριά από αυτό που προβάλει η ταινία.
Εύστοχα ο Ντρέικ Ντορίμους, ο δημιουργός της ταινίας, βασίστηκε στην ψυχρότητα των ανθρώπινων σχέσεων, στους ανθρώπους που βυθίζονται στη θλίψη, που απογοητεύονται, που η τεχνολογία τους έχει απομακρύνει από την πραγματικότητα, από τη φύση τους. Πώς ο άνθρωπος θυματοποιείται από κάτι μη πραγματικό.
Πρόκειται για μια ρομαντική, συγκινητική ταινία που, όμως, δεν έχει να πει τίποτα περισσότερο από αυτό που λένε οι ηθοποιοί Γουάν ΜακΓκρεγ και Λέα Σεϊντού σαν Κολ ο πρώτος και σαν Ζωή η δεύτερη, Τ’ όνομα του ρόλου της Ζωής δεν είναι τυχαίο, προέρχεται από ελληνική ρίζα, κι αυτό που θέλει να συμβολίσει είναι πως ο κλώνος αυτός έχει μια ζωή μέσα του, ακόμη κι αν δεν είναι αληθινή.
Οι δύο ηθοποιοί Γουάν ΜακΓκρεγ και Λέα Σεϊντου παρά τις ατέλειες που προκύπτουν από την ταινία, έχουν μια χαρακτηριστική υποκριτική δεινότητα που δίνει έμφαση, προκαλεί μια ανησυχία και βαρύτητα σε όσα εκτυλίσσονται. Ο πρώτος είναι πιο λιτός και λακωνικός, η δεύτερη πιο γοητευτική, ελκυστική, ευάλωτη και νοηματική.
Μια συνθετική κι ένας δημιουργός κλώνων ερωτεύονται και προσπαθούν να υπάρξουν μέσα σε αυτόν τον έρωτα, μάταια, όμως, καθώς είναι πιο πολλά εκείνα που τους απωθούν από εκείνα που τους έλκουν.
Μπορεί να φαντάζει κάπως έτσι το μέλλον; Τεχνητό, στείρο, ψυχρό και ρηχό; Να μην υπάρχουν πια άνθρωποι αλλά όμοιοι ανθρώπων; Αυτό που θέλει να πει ο Ντορίμους, ενώ μας ταξιδεύει στον χρόνο, είναι πως οι άνθρωποι δεν ψάχνουν κάποιον για να μοιραστούν πολύτιμες στιγμές στη ζωή τους, αλλά κάποιον που θα μείνει εκεί για πάντα και δεν θα υποφέρουν πια τόσο πολύ τον πόνο της μοναξιάς.
Είναι σίγουρα μια ταινία που δε θα θέλεις να τη ξαναδείς, διότι πέρα από την ουσία που είχε αυτό που θέλησε να επικοινωνήσει, δεν είχε τίποτα άλλο πέρα από αυτό, και δεν καταβλήθηκε καμία προσπάθεια να ενσωματωθεί στην ταινία το κυριότερο από όλα: «Η αγωνία της εξέλιξης».
