Ένα τεράστιο SOS που σκάβεται κάθε τόσο στο σκληρό χώμα της Αρκτικής, ψάρεμα πέστροφας στον πάγο, λίγες πέτρες προς τιμήν των νεκρών, ύπνος και αποστολή σημάτων διάσωσης από ένα παλιό ραδιόφωνο. Αυτή είναι η καθημερινή ρουτίνα του μοναδικού επιζώντα κάποιου αεροπορικού δυστυχήματος, την οποία καθορίζει αυστηρά ο βόμβος του ρολογιού του.
Την ημέρα της μεγάλης χιονοθύελλας, τον εντοπίζει ένα ελικόπτερο. Δευτερόλεπτα αργότερα συντρίβεται από τους δυνατούς ανέμους. Τώρα, ο άντρας δεν έχει να φροντίσει μόνο για τη δική του επιβίωση, αλλά και της γυναίκας που σώθηκε βαριά τραυματισμένη από το ελικόπτερο. «Σφίξε», της λέει ελέγχοντας συνεχώς τη δύναμη που της απομένει. Σφίξε το χέρι μου, σφίξε τα δόντια, πάρε κουράγιο.
Το μεγάλο ταξίδι ξεκινά όταν εκείνος παίρνει την τολμηρή απόφαση να αφήσει την ασφάλεια του αεροπλάνου-καταφυγίου και να μεταφέρει μαζί του τη γυναίκα πάνω σε ένα έλκηθρο. Ο δρόμος είναι απέραντος, μια πορεία που θα φέρει σε αυτόν τον Οδυσσέα κι άλλες χιονοθύελλες, δυσπρόσιτα βουνά, σχοινιά που σπάνε, ακόμα και μια αρκούδα που – εκτός από τις προμήθειές τους σε τρόφιμα – θα απειλήσει τη ζωή και των δύο. Όταν τραυματίζεται και ο ίδιος ανεβαίνοντας την πλαγιά, τα close-ups στο πρόσωπό του θυμίζουν κάτι από την πονεμένη καρτερικότητα Ιησού που υποφέρει πάνω στον Σταυρό.
Ο βασικός μας ήρωας είναι κάποιος για τον οποίο ποτέ δεν μαθαίνουμε καμιά λεπτομέρεια: το όνομά του, την οικογενειακή του κατάσταση, μια πληροφορία για το τι συνέβη, πόσο καιρό βρίσκεται εκεί. Η ταινία δεν αφήνει περιθώρια να ξετυλιχτούν χαρακτήρες, να γίνουν αναδρομές στο παρελθόν – για την ακρίβεια ακόμα και οι διάλογοι είναι ελάχιστοι. Δεν έχει σημασία όμως. Εκείνος είναι ο αντιπρόσωπος του Ανθρώπου που έχει βρεθεί μόνος στο πιο αφιλόξενο μέρος της γης, με όλες τις αντιξοότητες του χιονισμένου απείρου και μια Φύση που μοιάζει σχεδόν σαν να έχει βάλει στοίχημα να τον εξοντώσει. Είναι ο αντιπρόσωπος του κάθε Ανθρώπου που αγωνίζεται με ελάχιστα μέσα, που στέκεται όρθιος, γενναίος κι αποφασισμένος να συνεχίσει ακόμα κι όταν οι ελπίδες είναι μηδαμινές. Και πάνω απ’ όλα είναι ένας ύμνος στον αλτρουισμό, στη συμπαράσταση και στο μαζί: «Όλα θα πάνε καλά, δεν είσαι μόνη σου», λέει στην άγνωστη συνοδοιπόρο του τη στιγμή που δεν έχουν πια ούτε τρόφιμα, ούτε φωτοβολίδες, ούτε άλλη φωνή για να φωνάξουν βοήθεια.
Ο Δανός Mads Mikkelsen – εκτός από το βαρύ έλκηθρο – στηρίζει στους ώμους του κι ολόκληρο το «Arctic». Ουσιαστικά είναι παρών σε κάθε πλάνο, παίζει κυρίως με τα μάτια, την έκφραση, με ό,τι εκπέμπει το πρόσωπό του. Με εξαίρεση μία ή δύο σκηνές, ιδιαίτερο σασπένς, τουλάχιστον με την κλασσική αναμενόμενη έννοια, δεν υπάρχει κι αυτός είναι πιθανότατα ο λόγος που το έργο δεν θα μείνει αξέχαστο στον θεατή. Ίσως όμως αυτή να ήταν και η πρόθεση του σκηνοθέτη Joe Penna, να αφηγηθεί μια ιστορία με σχεδόν ντοκιμαντερίστικη χροιά, όπως θα την παρακολουθούσαμε αν συνέβαινε στ’ αλήθεια.
“It’s ΟΚ. You’ re not alone”, λέει για τελευταία φορά, ενώ το ελικόπτερο που προσγειώνεται πίσω τους δίνει τη λύση στο δράμα (τους).
