Όλα τ’ ανείπωτα το καλοκαίρι !
Έχουν γραφτεί αμέτρητα τραγούδια για τα καλοκαίρια. Έχουν υπάρξει εκατομμύρια καλοκαιρινοί έρωτες που διήρκεσαν δυο και τρεις μήνες. Έχουν υμνηθεί κι οι ίδιοι οι μήνες που το αποτελούν, ξεχωρίζοντας έναν-έναν για την ομορφιά και την προσφορά του. Γινόμαστε πολυταξιδευτές τα καλοκαίρια, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά. Παρέα με το αγαπημένο μας βιβλίο ποιημάτων που αγαπά το καλοκαίρι, αγκαλιά με τους κολλητούς μας, έχουνε σχηματιστεί εσωτερικές αναμνήσεις που διαρκούν για πάντα. Τα καλοκαίρια όλα γίνονται αλλιώς. Κυρίως όμως οι εκ βαθέων συζητήσεις.
Πιθανότατα να είναι ο ήλιος που κυκλοφορεί μέσα στη μέρα ώρες ατελείωτες. Μπορεί κι ο καταγάλανος ουρανός που δείχνει πολύ συχνά το πρόσωπό του. Μα μπορεί ακόμη κι αυτές οι έκτακτες μυρωδάτες καλοκαιρινές μπόρες που διαρκούν τόσο λίγο αλλά ξεπλένουν τόσο μοναδικά τις σκόνες και τις αρνητικές αύρες όλων γύρω μας. Όπως και να’ χει, όλα τα προηγούμενα δείχνουν να είναι μερικά απ’ αυτά που μας κάνουν να θέλουμε να βρισκόμαστε με αγαπημένους μας κι απλώς να συζητάμε το κάθε τι που επισκέφθηκε ο νους μας και να προσπαθούμε να τ’ αναλύσουμε μέχρι εξαντλήσεώς του.
Από όπου κι αν το εξετάσουμε, το καλοκαίρι μας επαναφέρει στην ξεχασμένη παιδικότητα κι απλοϊκότητά μας. Ο μικρός μας εαυτός εμφανίζεται κι αποζητά διακαώς να μιλήσει και ν’ αφεθεί χωρίς δεύτερες σκέψεις. Οι θερινοί μας περίπατοι συναντούν τις μυρωδιές απ’ τα καλαμπόκια που ψήνονται. Το αλάτι που αφήνουμε πάνω μας εσκεμμένα για να μας κάψει αλλά και να μας κάνει γευστικούς, μας βοηθά στο να θυμηθούμε την άνεση της αλμύρας. Αν τύχει και βρεθούμε μπροστά στη θέα της ήρεμης ή αναστατωμένης θάλασσας, θα θυμηθούμε πως αυτή πάντα βοηθάει στο να μη φοβόμαστε τις αλλαγές και τ’ άγνωστα χρώματα. Όλα αυτά και πόσα άλλα μας καθιστούν ανήμπορους στο να μείνουμε απλώς εκεί στεκόμενοι κι άπρακτοι.
Διαβάστε ακόμα: Διαταραχές προσωπικότητας: Τι κρύβεται πίσω από ιδιαίτερες συμπεριφορές
Αντ’ αυτού και μέσα σ’ όλον αυτόν τον οργασμό εικόνων, οσμών κι ήχων, βρίσκουμε μπαλκόνια και βεράντες και καλούμε την διαλεχτή παρέα της καρδιάς μας, συζητώντας μέχρι πρωίας. Ακούμε τις νότες που ξεφεύγουν κι αιωρούνται απ’ τις παραδιπλανές συναυλίες του Θανάση (Παπακωνσταντίνου) και του Γιάννη (Χαρούλη) και προσπαθούμε να βρούμε τον τόνο, σιγοτραγουδώντας τον μαζί τους, κάνοντας έτσι μια μικρή διακοπή απ’ τη συζήτηση. Το αγιάζι της ανατολής έρχεται να μας ταρακουνήσει και να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπήρξε ύπνος. Αυτό που υπήρξε ήταν μια συζήτηση για έναν παλιό έρωτα, μια αναδρομή για εκείνη τη χρονιά στο σχολείο, μια εκτενής αναφορά σ’ εκείνον τον φίλο που μας πλήγωσε ή πληγώσαμε, μια αναγνωριστική και καινοτόμα ματιά σ’ αυτά που μας ξέφυγαν ενώ φώναζαν τόσο δυνατά.
Καμιά φορά μοιάζει μ’ εξομολόγηση χωρίς καρέκλα ψυχολόγου, αλλά χαρίζει την ίδια ανακούφιση. Πιάνουμε τους εαυτούς μας να λέμε πράγματα και σκέψεις που δεν είχαμε σκοπό. Μας φαίνεται ευκολότερο, λες κι η επόμενη μέρα που θα ξημερώσει, θα έχει σβήσει τα χθεσινοβραδινά ειπωμένα ή θα τα έχει κάνει φιλικά στη σκέψη. Γινόμαστε πιο τολμηροί βλέποντας τ’ άπειρα άστρα και τ’ Αυγουστιάτικο φεγγάρι. Δεν έχουμε ανάδρομους και παράδρομους με τις πανσελήνους, αντιθέτως ξανοιγόμαστε κι αφήνουμε τις λαλιές μας λεύτερες.
Όλοι έχουμε λίστα –γραμμένη ή μη- από παραδοχές και τολμήματα που κάναμε τα καλοκαίρια μας. Δεν είναι τυχαίο που έγιναν αυτή την εποχή. Η αύρα που κυοφορείται τους θερινούς μήνες είναι ένα συνονθύλευμα δικών μας αναγκών για αλήθεια, τόλμη, έκθεση και τελικώς αποδοχή κι αγάπη. Ό, τι μαζεύεται το χειμώνα από σκούρα σκέψη κι έντονο αρνητισμό, έρχεται το καλοκαίρι ν’ ανασάνει και να μεταλλαχθεί σε διαλλακτικότητα και λύση. Το καλοκαίρι είναι όλα αλλιώς. Και μέσα στο «όλα» είμαστε κάπου εκεί κι εμείς κι όλα τ’ ανείπωτά μας που καταφέρνουμε να τα κάνουμε ειπωμένα.
Θεοχαρίδη Ιφιγένεια
- Ψυχολόγος
- Msc Σχολική Ψυχολογία- Ειδική Αγωγή
- Msc Διαταραχές Άγχους και Φοβίας σε Παιδιά και Εφήβους
