Μία ώρα πριν οι ηθοποιοί της πολυσυζητημένης παραγωγής ανέβουν στη σκηνή να δώσουν ψυχή και τρέλα, σκορπούν ενέργεια και πάθος στα καμαρίνια. Μια παράσταση ξεκινά από εκεί κι εκεί καταλήγει.
- Φωτογραφίες: Αποστόλης Αναστασόπουλος
- Δημόσιες σχέσεις: Μαρκέλλα Καζαμία
Στην αρχή, τα σώματα στεγνά, οι ανάσες ήσυχες, τα δάχτυλα νευρικά. Στο τέλος, ιδρώτας, αγκαλιές, «βγήκε κι απόψε», χαμόγελα. Ο πολυμελής θίασος απαρτίζεται από αγόρια και κορίτσια με καράτια ταλέντου. Σημαντικοί καλλιτέχνες προσέθεσαν το βαρύτιμό τους λιθαράκι με ρόλους-κλειδιά: ο Βασίλης Αξιώτης, ο Νίκος Μουτσινάς, η Ήβη Αδάμου, Αντιγόνη Ψυχράμη…
Όμως, το Jesus Christ Superstar διαθέτει βασικά ένα μαγευτικό δίπολο, μια σχέση κομβική, αυτή μεταξύ Δασκάλου και Μαθητή, Καλού και Κακού, Ιερού και Ανίερου ως ένα βαθμό, Ά-γειου και Υλικού. Αυτή είναι η σχέση Ιησού και Ιούδα.
Ο Αιμιλιανός Σταματάκης ήμερος και ακτινοβόλος ως Χριστός, ο Ησαϊας Ματιάμπα ατσάλινος και συμπαθητικός συνάμα ως Ιούδας.
Οι δύο αυτοί ρόλοι, οι δύο χαρακτήρες, οι δύο ηθοποιοί με όλες τις έννοιες και τους συμβολισμούς που έκαστος εκπροσωπεί, είναι η δυνατή φωτιά που καίει από την αρχή ως το τέλος της παράστασης.
Στα καμαρίνια του Ακροπόλ, λίγη ώρα πριν πυρποληθούν και πυρπολήσουν, ο Ματιάμπα και ο Σταματάκης μας μίλησαν με χαμόγελο και ζέση για τη μαγεία του να υποδύεσαι τον Θεάνθρωπο και αυτόν που τον πρόδωσε.
Γ.Δρακάκη: Αν δεν είσαι σταρ, Αιμιλιανέ, τότε τι είσαι; Τι νιώθεις πως είσαι;
Μαριάμ Νίκου: Ο Χριστός!
Α.Σταματάκης: (γέλια) Ηθοποιός είμαι. Που κι αυτό, χρειάζεται χρόνια για να καταλάβεις αν το κατέχεις ως τίτλο. Θα πω, λοιπόν, ότι είμαι ένας τροβαδούρος, προς το παρόν.
Γ.Δ: Άλλαξε καθόλου η καθημερινότητά σου λόγω της συμμετοχής σου σε αυτό το project;
Α.Σ: Κοιτάξτε, το Jesus Christ είναι μια παράσταση σαν όλες τις παραστάσεις, με τα άγχη της και ίσως ένα ελαφρώς μεγαλύτερο βάρος λόγω του συγκεκριμένου ρόλου, για τα δεδομένα μάλιστα, της Ελλάδας. Δεν είναι εύκολο να βρίσκομαι, βέβαια, σε συνεχή υπερένταση και να σκέφτομαι διάφορα, αλλά και αυτό συμβαίνει μέσα σε πολύ λογικά πλαίσια.
Μ.Ν: Φοβήθηκες να αναλάβεις το ρόλο όταν σου προτάθηκε;
Α.Σ: Φυσικά. Όχι τεχνικά, όσο ως project για την Ελλάδα. Τι συμβαίνει όταν αυτό το έργο που τόσο αγαπάμε μεταφράζεται.
Μ.Ν: Η προσέλευση του κόσμου είναι μεγάλη, πως νιώθεις εσύ γι αυτό;
Α.Σ : Πολύ χαρούμενος, είναι μια προσπάθεια συλλογική, και θέλω να προλάβουν να έρθουν και να το δουν όσοι γίνεται περισσότερο. Αυτή είναι η ανταμοιβή μας.
Μ.Ν: Τελικά τι εισπράττεις, πέρα από τα κακώς κείμενα;
Α.Σ: Νομίζω ότι είναι η πιο σοβαρή προσπάθεια musical-rock opera στην Ελλάδα.
Μ.Ν: Είναι. Μετά το Jesus Christ τι;
Α.Σ: Μετά, θα είμαι με το Εθνικό Θέατρο και, για ακόμα πιο μετά, υπάρχουν ακόμα περισσότερα πλάνα. Θα δούμε… Κι αν θα φύγω για δουλειές από την Ελλάδα, θα ξαναγυρίσω.
Γ.Δ: Προς το παρόν, είσαι ο Jesus μας!
Μ.Ν: Τι σε δυσκόλεψε στον ρόλο;
Α.Σ: Παίζω έναν ρόλο τόσο ήπιο, σε σχέση με αυτά που έχω μάθει να κάνω. Έχω συνηθίσει, ας πούμε να βρίσκουμε σε ρόλους τύπου Ιούδα. Όπως στην Εβίτα, που ήμουν ο Τσε… Ο αντίποδας, δηλαδή, ο αντίλογος, η επαναστατική μορφή που σκαλίζει και προβληματίζει, Αυτό σωματικά, καθώς είναι επιθετικό, μεταφέρεται πιο εύκολα ως ενέργεια. Όταν πρέπει να το κάνεις αυτό σε απόλυτη ηρεμία, αυτό σε δυσκολεύει. Και μάλιστα εξαιρετικά.
Μ.Ν: Τον αγάπησες τον Ιησού σαν ρόλο;
Α. Σ: (σιωπή) Τον έχω αγαπήσει τόσο πολύ πριν τον παίξω, που δεν περιμένω να νιώσω τώρα πράγματα γι’ αυτό.
Μ.Ν: Τι γεύση θα σου μείνει μόλις τελειώσεις σε ένα μήνα;
Α.Σ: Ότι δεν φτάνει! Ότι είναι λίγο. Και ότι αυτό το πράγμα πρέπει να συνεχίσει οπωσδήποτε, να το δει κι άλλος κόσμος.
Γ.Δ: Δεν περίμενα να πεις ότι εκτιμάς τον ρόλο σου ως Ιησού ως έναν ήρεμο ενεργειακά ρόλο.
Α.Σ: Ναι, θεωρώ ότι είναι ζεν, σε σχέση με άλλους, όπως τον τρελάρα στο Hair ή τον Τσε Γκεβάρα.
Μ.Ν: Κι εσύ, πάντως, ως Αιμιλιανός, ζεν μου κάνεις…
Α.Σ: Είμαι λίγο από όλα, όπως όλοι. Οι στάσεις μας καθορίζονται από τις καταστάσεις. Κι εμείς μαζί με αυτές.
Μ.Ν: Σε προβλημάτισε η κατάσταση με τις εκκλησιαστικές αντιδράσεις για το έργο;
Α.Σ: Με προβλημάτισε, ναι. Έχοντας γυρίσει πρόσφατα από το εξωτερικό κι έχοντας μιλήσει και, θεωρώ, στηρίξει τόσο πολύ την Ελλάδα εκεί, βλέποντας όλα αυτά, τρώω κάτι σαν χαστούκι. Δεν με ξάφνιασε, αλλά ήλπιζα να έχει τελειώσει πια. Οι αντιρρησίες είναι μια μειονότητα ταλαιπωρημένων ανθρώπων που, δυστυχώς, φοβάμαι ότι κρύβονται άλλα πράγματα από πίσω.
Γ.Δ: Σε ζόρισαν οι πρόβες; Ήταν σκληρές;
Α.Σ: Εξαρτάται πώς το εννοούμε το σκληρό…
Μ.Ν: Ώρες, ιδρώτας…
Α.Σ: Για οτιδήποτε καλό ή με την αξίωση να βγει καλό, πολύ καλό, αυτό είναι το δεδομένο. Η κούραση, ο πόνος, οι ώρες… Αλλά οι πρόβες για αυτή τη δουλειά δε διαφέρουν από πρόβες για άλλες δουλειές. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο ιδρώτας, άλλωστε, είναι τόσο ωραίος και τόσο ευχάριστος. Δημιουργική κούραση…
Μ.Ν: Ποια είναι η παράσταση που, μέχρι τη στιγμή που μιλάμε, σου έχει χαραχτεί στην καρδιά; Είναι το Jesus Christ ή κάποια άλλη;
Α.Σ: Σίγουρα, οι καμπάνες του Εντελβάις. Η πρώτη μου δουλειά και επαφή με κάτι τέτοιο. Εκεί θα καταλαβαίνατε σκληρότητα στην προετοιμασία και στα πάντα…
Μ.Ν: Ποια ήταν η πιο ωραία, η πιο απρόσμενη κουβέντα από άνθρωπο που άκουσες ως… ”Χριστός”;
Α.Σ: «Με συγχωρείς, δεν μπορώ να σε κοιτάξω, δώσε μου λίγο χρόνο», μου είπε κάποιος. Κι έκλαιγε.
Μ.Ν: Πώς θα ήθελες να κλείσουμε αυτή τη συζήτηση;
Α.Σ: Ας πούμε το εξής. Ο τρόπος να αντιμετωπίσεις ένα τέτοιο βάρος, που ο μέσος όρος δεν γίνεται να καταλάβει, είναι να φαίνεσαι έτσι τεχνικός. Και να το βιώνεις όλο εσωτερικά. Και να έρθουν να δουν την παράσταση, γιατί δεν υπάρχουν συχνά μουσικά θεάματα που να αφορούν με αυτό που έχουν να πουν τους ανθρώπους. Που εμείς οι ηθοποιοί νιώθουμε συγγένεια με αυτό που κάνουμε πάνω στη σκηνή. Σε μια παραγωγή πολύ προσεγμένη, έχοντας συγκεντρώσει με αυστηρότητα τα καλύτερα στοιχεία όλων των ανεβασμάτων που έχουν συμβεί ανά τον κόσμο, με εξαιρετική προσοχή στα σημεία. Γιατί είναι κάτι που εύκολα μπορεί να γίνει κιτς ή λανθασμένο ή ασεβές…
Σ ευχαριστώ πολύ Αιμιλιανέ… Θα τα ξαναπούμε σύντομα, απέκτησες μια φαν, που βλέπει την ψυχή ενός καλλιτέχνη-μαχητή. Κρίμα που ξεκινάει η παράσταση και δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα…
