Η ταλαντούχα και πολλά υποσχόμενη ηθοποιός και συγγραφέας Σοφία Κουκουλά φιλοξενείται στο Koita-magazine.
Δραστήρια, δημιουργική, πολυγραφότατη και γεμάτη αγάπη και μεράκι για την τέχνη. Έτσι θα μπορούσα να περιγράψω τη Σοφία. Έτσι ένιωσα την πρώτη φορά που τη γνώρισα και μίλησα μαζί της.
Πρόκειται για μία πολύ ενδιαφέρουσα παρουσία στο θέατρο αλλά και την λογοτεχνία. Γράφει ποιήματα, ερμηνεύει ρόλους, έχει διδάξει Θεατρική Αγωγή, ρουφά κάθε στιγμή της ζωής και χαμογελά πλατιά σε καθετί όμορφο αλλά και λιγότερο όμορφο. Με ήθος, αξιοπρέπεια και πίστη οδεύει στο ταξίδι που λέγεται ζωή, έχοντας δίπλα της για συνοδοιπόρους, ανθρώπους ουσιαστικούς.
Απολαύστε την….
Πες μας λίγα λόγια για εσένα, σαν να συστήνεσαι στο αναγνωστικό μας κοινό.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, σε μια γειτονιά του Παγκρατίου. Τα Σαββατοκύριακα, πηγαίναμε με την μαμά “εκδρομή” μέχρι την Καισαριανή, στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Έχω έναν αδερφό μικρότερο, που αγαπώ πολύ. Μαζί ζήσαμε πολύ ζεστά και τρυφερά παιδικά χρόνια, με δυο γονείς υπέροχους, που μεγάλωσαν κι αυτοί μαζί μας. Όσο περνούν τα χρόνια όλη μου η έννοια είναι πως θα κρατήσω εκείνο το παιδί, ζωντανό μέσα μου. Γράφω βιβλία (ποίηση και παιδικές ιστορίες), παίζω στο θέατρο, στην τηλεόραση, διδάσκω τα παιδιά θεατρική αγωγή. Όλα αυτά, που ονειρευόμουν μικρή δηλαδή. Και όπως λέει ο Coehlio “αν κάνεις όλα όσα ονειρευόσουν παιδί, έχεις καταφέρει να βρεις τελικά το νόημα της ζωής”.
Αν σε ρωτούσε κάποιος γιατί ασχολήθηκες με την υποκριτική, τί θα απαντούσες;
Αυτή την ερώτηση μας την είχαν βάλει στις εισαγωγικές εξετάσεις του υπουργείου πολιτισμού. Θυμάμαι τότε είχα γράψει πως ήθελα να γίνω ηθοποιός για να ζήσω πολλές ζωές. Κάτι που ισχύει ακόμα. Μετά από μια μεγάλη χρονικά, συνειδητή, αποχή μου από το θέατρο, πρόσφατα ανακάλυψα παίζοντας ξανά στις “Μικρές Κυρίες”, στο θέατρο Χυτήριο, σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καλογιάννη, ότι καμιά άλλη δουλειά δεν με έχει κάνει να νιώσω αιώνια και απέραντη. Το ίδιο συμβαίνει και στην τηλεόραση. Φέτος παίζοντας στην “Παρθένα Ζωή” στον Ant1, έχω την ευκαιρία να κάνω παράλληλα μια δεκαεφτάχρονη στο θέατρο και μια επιτυχημένη γιατρό στην τηλεόραση. Λίγο το έχεις;
Ηθοποιός για εσένα σημαίνει….
Ελευθερία…
Το θέατρο τι ρόλο παίζει στη ζωή σου και κατά πόσο την επηρεάζει;
Το θέατρο, πάντα λειτουργούσε καταλυτικά και θεραπευτικά για εμένα. Πρωτοξεκίνησα να παίζω στα 16 μου, συμμετέχοντας σε μια ερασιτεχνική ομάδα ενός δήμου, με παρότρυνση της μητέρας μου, γιατί είχα μια δύσκολη εφηβεία. Πραγματικά τότε μου είχε κάνει απίστευτα καλό. Αργότερα στην σχολή το ίδιο. Οι ευαισθησίες μου έβρισκαν καταφύγιο. Και τώρα στην πρώτη ωρίμανση, ως τριαντάρα πια, διαπιστώνω ότι το θέατρο με δυναμώνει και με απελευθερώνει από εξωγενείς ή εσωγενείς τοξίνες.
Ως μία νέα, ταλαντούχα και πολλά υποσχόμενη ηθοποιός και συγγραφέας, τι σκέψεις κάνεις στην Ελλάδα του 2018;
Αν έβαζα έναν τίτλο στις σκέψεις μου για την Ελλάδα του 2018, θα ήταν κάπως έτσι: Ζούμε στην εποχή της λιτότητας, των κρίσεων πανικού και της πολυποικιλότητας των πάντων. Θρησκευτικών προσδιορισμών, πολιτικών πεποιθήσεων, τρόπων διαφυγής από την πραγματικότητα ή εξόντωσης του ίδιου μας του εαυτού. Τότε γιατί χρειαζόμαστε το όνειρο; Και θα απαντούσα στον ίδιο μου τον εαυτό, μα πως αλλιώς; Όταν όλα πάνε στραβά, όταν χάνουμε το εγώ μας, όταν χάνουμε τον στόχο μας, όταν νομίζουμε πως έχουμε χάσει οριστικά, τότε το μόνο που μένει είναι η αξιοπρέπειά μας, η πίστη μας στον Θεό, η εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και φυσικά το όνειρο. Όπως λέει και ο Ελύτης “από τότε που ένας άνεμος με εμπόδισε, με όλους τους ανέμους ταξιδεύω”.
Η λογοτεχνία και δη η ποίηση, πως μπήκαν στη ζωή σου;
Η πρώτη μου απόπειρα να γράψω κάτι έγινε το 2013, όταν μου ζητήθηκε να σκηνοθετήσω μια παιδική θεατρική παράσταση στο θέατρο Vault. Έγραψα το παιδικό έργο “Η κολοκύθα που δεν έγινε άμαξα”, βασισμένο στο παραμύθι της Σταχτοπούτας, το οποίο ανέβηκε την ίδια χρονιά με επιτυχία. Τον Οκτώβριο του 2014, ενώ είχα πάρει δουλειά για το σπίτι (εργαζόμουν για πέντε χρόνια στο ticketing της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών ως βοηθός HR), άρχισα να γράφω λέξεις σε ένα οπισθόφυλλο, λέξεις που έβγαιναν από μέσα μου σαν ποτάμι ορμητικό. Έγραφα, έσβηνα, έγραφα ξανά ώσπου βγήκε το πρώτο ποίημα. Από εκεί και πέρα δεν σταμάτησα. Εξέδωσα την πρώτη μου ποιητική συλλογή “Πέντε Κεράσια στο Μωσαϊκό”, έφτιαξα το blog μου, toektokerasi.blogspot.gr, και ξεκίνησα να γράφω στο 4moms παιδικές ιστορίες.
Το γράψιμο έγινε δεύτερη φύση μου. Με έβγαλε από ένα τέλμα και με ανέσυρε στην επιφάνεια. Μόνο έτσι γίνεται. Για να βγεις στο φως πρέπει πρώτα να βουτήξεις στο βαθύ σκοτάδι.
Η ποίηση για εσένα είναι μια πόρτα ανοιχτή ή και πολλά περισσότερα;
Ποίηση είναι η ίδια η ζωή μέσα από τα μάτια του Θεού. Το λέει και στο “Πιστεύω”, ο Θεός είναι ποιητής ουρανού και γης. Όλα γύρω μας είναι ποιητικά αν θέλουμε έτσι να τα δούμε. Κι όλα θα ήταν λίγο καλύτερα αν ακούγαμε περισσότερο την ποιητική μας καρδιά.
Η νέα σου ποιητική συλλογή ‘’Θερινή Ώρα’’ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έναστρον. Ποια τα συναισθήματα σου;
Είμαι πολύ ενθουσιασμένη για το καινούργιο μου εκδοτικό σπίτι και για την δεύτερη ποιητική μου συλλογή, την Θερινή Ώρα. Οι εκδόσεις Έναστρον έκαναν μια εξαιρετική δουλειά, από την επιμέλεια μέχρι το εξώφυλλο, σχεδιασμό του οποίου έχει κάνει ο ταλαντούχος Κωνσταντίνος Σελλάς. Ελπίζουμε να αρέσει και στο αναγνωστικό κοινό, τόσο η έκδοση όσο και το περιεχόμενο.
Διαβάζοντας τα ποιήματά σου σε αυτή τη νέα σου συλλογή, διέκρινα πως σχεδόν όλα είναι αφιερωμένα σε πρόσωπα που έχουν στιγματίσει, για διαφορετικούς λόγους, τη ζωή σου. Είναι λοιπόν ανθρωποκεντρική για εσένα η ποίηση τελικά;
Πάντα αφιερώνω ποίηματα σε ανθρώπους, που αγαπώ ή με έχουν στιγματίσει ή και τα δύο. Μπορεί να ήμουν μαζί τους όταν εμπνεύστηκα το ποίημα ή το ποίημα να γράφτηκε για αυτούς. Νιώθω ότι έτσι τους τιμάω. Έστω και αν με πόνεσαν, γιατί έχουν υπάρξει και τέτοια ποιήματα, όπως το σημείο Π, στο προηγούμενο βιβλίο μου. Όλα είναι μαθήματα ζωής, που με βοήθησαν να φτάσω μέχρι εδώ.
Η ποίηση μου είναι ανθρωποκεντρική, γιατί είμαι άνθρωπος και εμείς οι άνθρωποι δυστυχώς ή ευτυχώς κουβαλάμε το βλέμμα μας παντού, κι είναι αυτό που δίνει νόημα στα πάντα. Πόθος μου ευσεβής όπως και όλων των ανθρώπων είναι το βλέμμα μου να ενωθεί κάποια στιγμή με κάτι πιο μεγάλο.
Ποια η πηγή έμπνευσης σου κάθε φορά που γράφεις;
Τα πάντα. Ότι μου γεννά συναισθήματα. Από τα νεράτζια στους δρόμους μέχρι την μυρωδιά από την κολώνια Μυρτώ, που φορούσε ο παππούς μου. Τα διωγμένα παιδιά από την Συρία. Η φύση. Ένα βλέμμα. Τα πάντα.
Όταν η Σοφία δεν μελετά κάποιο ρόλο ή δεν βρίσκεται ανάμεσα σε στίχους και σκέψεις πάνω στο χαρτί, πώς περνάει τον χρόνο της;
Περνάω χρόνο με τον σύντροφό μου, παίζω με τον σκύλο μου, μαγειρεύω, περπατάω στο βουνό, βλέπω τους φίλους μου, χαλαρώνω με μια ωραία ταινία, ζω.
Ένα αγαπημένο σου ποίημα, από τη νέα σου ποιητική συλλογή που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας γιατί σε εκφράζει λίγο παραπάνω;
Διαπιστώσεις
Ατέλειωτοι οι δρόμοι.
Ξάστεροι τις νύχτες.
Τις ημέρες φλύαροι.
Τα βήματα στενάζουν.
Τα λόγια ψεύδονται.
Τα μάτια λοιδορούν της ομορφιάς την αυθάδεια.
Οι άνθρωποι στέκονται τρεχάτοι.
Χάσκουν.
Χάνουν.
Ημέρες, νύχτες, δρόμους.
Ποτέ δεν το κατάλαβα. τρεχάτος κι εγώ, ότι η αλήθεια σφύζει.
Ευχαριστώ Σοφία για την όμορφη αυτή συνέντευξη. Εύχομαι από καρδιάς τα καλύτερα!
Το βιβλίο της Σοφίας Κουκουλά, κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις Έναστρον Εκδόσεις
Και μην ξεχνάτε κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
Διαβάστε ακόμη:
