Ο Λέανδρος Πολενάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945.
Σπούδασε Νομικά σε Θεσσαλονίκη-Αθήνα και Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Παρίσι. Είναι διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου. Ασχολείται με όλα τα είδη του λόγου, ποίηση, θέατρο,πεζογραφία, μετάφραση,δοκίμιο. Κρατά εδώ και χρόνια τη μόνιμη στήλη κριτικής θεάτρου στην εφημερίδα “Αυγή”. “Ο κομμένος υπουργός” είναι το δεύτερο μυθιστόρημά του. Πρίν γράψω την δική μου εντύπωση μετά την ανάγνωση του βιβλίου του, ας δώσουμε τον λόγο στον ίδιο.
“Ξεκίνησα να γράφω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, ένα θρίλερ με κοινωνικό φαντασιακό, και μάλλον πέτυχα το αντίθετο: ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με αστυνομικό φαντασιακό και με πολύ χιούμορ, απαραίτητο για να αντέξουμε. Αισθάνομαι ότι δικαιώθηκα με την ασυνείδητη, έστω, επιλογή μου. Επειδή τα γεγονότα στο βιβλίο δεν παρουσιάζονται ως «ρεπορτάζ», με τον τρόπο του καθημερινού δελτίου ειδήσεων. Αντίθετα, καθαρίζονται από την είδηση και αναπαρίστανται στην πολυδιάστατη ποικιλία τους με τρόπο που θα ονόμαζα θεατρικό. Και αυτό ήταν κάτι που συνειδητοποίησα όταν είχα ολοκληρώσει το βιβλίο. Η καθαρά αστυνομική πλοκή διαδραματίζει δευτερεύοντα ρόλο. Προέχουν τα πρόσωπα και η ψυχολογία τους. Οι ήρωες είναι άνθρωποι καθημερινοί, της διπλανής πόρτας. Τους παρακολουθούμε στην προσωπική τους ζωή, την οικογενειακή τους κατάσταση, την κοινωνική τους θέση. Έχουν τα ίδια προβλήματα με εμάς, αλλά οι τρόποι που εφευρίσκουν για να τα λύσουν κάθε φορά είναι, αν θέλετε, το μυστικό του βιβλίου. Κανένας από τους ήρωές μου δεν έχει άσπιλο, λευκό παρελθόν. Όλοι κάτι κρύβουν και όλοι εξελίσσονται καθώς προχωρά η πλοκή. Κανένας δεν μένει ο ίδιος στο τέλος του βιβλίου, που είναι ένα τέλος αριστοφανικό. Αληθινό θέμα του βιβλίου είναι η δομική ανικανότητα της ψευτοαστικής ελληνικής ηγετικής τάξης όχι απλώς να κυβερνήσει τον τόπο, αλλά -θα το πω όπως το διατύπωσε χαρακτηριστικά και ανεπανάληπτα ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης- «να ξεχωρίσει το αγγουράκι από το κολοκυθάκι».
Όπως καταλάβατε ήδη, “Ο κομμένος υπουργός” έχει το “σχήμα” ενός αστυνομικού μυθιστορήματος. Μόνο που δεν είναι μόνο αυτό. Πέρα από όλα όσα επισημαίνει ο ίδιος ο συγγραφέας,στην ουσία έχουμε ένα υπερεαλιστικό κείμενο,με τους ήρωές του να λένε δυνατά πράγματα που όλοι σκεφτόμαστε, μόνο που ο καθωσπρεπισμός μας και οι συνθήκες, δεν μας επιτρέπουν να τα πούμε δυνατά. Για παράδειγμα λίγες γραμμές από το κείμενο που δείχνουν τον υπερεαλισμό που ζούμε όλοι στην καθημερινότητά μας. “Με τις τελευταίες εκλογές”, δήλωνε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, “ο λαός μας έδειξε άλλη μιά φορά την ωριμότητά του. Ανέδειξε ως πρώτο κόμμα το δικό μας, των Ριζοσπαστών Σοσιαλιστών, το μόνο που εγγυάται τη σωτηρία της Πατρίδος. Η Πατρίδα μας,απέφυγε μόλις την τελευταία στιγμή μιά ταπεινωτική πτώχευση και όλα βαίνουν ομαλώς. Η κυβέρνησή μας έσωσε τις Τράπεζες από τις αδίστακτες νοικοκυρές που τους είχαν βάλει τη θηλιά στο λαιμό. Διαπνεόμενη από οικολογικές ανησυχίες,έσωσε και το απειλούμενον είδος του καρχαρία “golden boy” από τα αδηφάγα σαγόνια των πεινασμένων κολυμβητών.”
Ένα τέτοιο πνεύμα διατρέχει το μυθιστόρημα,προσωπικά μου έφερε στο μυαλό αντίστοιχα γαλλικά σουρεαλιστικά μυθιστορήματα,όπου όλα γίνονται τόσο φυσικά όσο αναπνέουν οι ήρωες και απόλαυσα τον ΄΄Κομμένο υπουργό΄΄ χωρίς να με πολυνοιάζει ποιός έκανε το έγκλημα.Τον απόλαυσα γιά όλα αυτά που συμβαίνουν στις σελίδες του. Αλλη μιά σκηνή, όταν ο αστυνόμος Τσόγκας επισκέπτεται την αστρολόγο Εμινέ για να του δώσει πληροφορίες για τον φόνο.΄΄Η Εμινέ τον περίμενε όρθια στον σκοτεινό προθάλαμο,για να τον οδηγήσει αμέσως στο φωτισμένο με κεριά γραφείο της.Του ζήτησε συγνώμη. επειδή δεν είχε αναμμένα φώτα. ΄΄Μη νομίζετε ότι προσπαθώ να δημιουργήσω ατμόσφαιρα με κεριά και τέτοια, δεν είναι αυτό το στύλ μου. Για λόγους οικονομίας το κάνω. Ξέρετε τι γίνεται με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και με τα χαράτσια. Μέχρι κι εμείς οι μάγισσες, που δεν αντιμετωπίζαμε ως τώρα πρόβλημα, έχουμε αρχίσει να τα φέρνουμε πέρα δύσκολα”.
Απολαυστική η ανάγνωση του βιβλίου,λοιπόν,και κλείνω με μιά μικρή περάγραφο του συγγραφέα. “Μένει να γίνουν,όμως, κι άλλα, για να έχει καλό τέλος η ιστορία μας. Για να βρεί ο έρωτας το χαμένο δίκιο του κι η επανάσταση το δικό της. Για να βρεί ο μέγας κόσμος τη χαμένη ομορφιά του ακέραιη. Για να βρούμε κι εμείς το χαμένο μας γέλιο, που άδικα μας το πήραν!΄΄
