Ο συγγραφέας Πάνος Παπαδάκης φιλοξενείται στο Koitamagazine!
Συγγραφέας και δημοσιογράφος, άνθρωπος με οξυδερκές πνεύμα, ποιότητα, ήθος και μεράκι για τη δουλειά του. Πλάθει λέξεις και τις κάνει ιστορία με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, όπως ιδιαίτερος και ξεχωριστός είναι και ο ίδιος σαν προσωπικότητα.
Ο Πάνος Παπαδάκης είναι από τους συγγραφείς που σέβεται κι αγαπά πολύ τη δουλειά του, εκφράζεται μέσα από αυτήν και μας συστήνει πολλές πτυχές του εαυτού του.
Γεννήθηκε το 1969, στην Αθήνα. Έζησε στη Γαλλία και το Βέλγιο και σπούδασε νομικά – Ευρωπαϊκό και Κοινοτικό Δίκαιο – στο Παρίσι και τη Λιέγη. Ωστόσο ο μεγάλος έρωτας του με τη δημοσιογραφία τον έσπρωξε σε αχαρτογράφητα νερά. Εργάστηκε ως αρχισυντάκτης και δημοσιογράφος σε διάφορα περιοδικά, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο και τη μετάφραση. Το 2016 δημοσιεύθηκε το διήγημά του «Όσα παίρνει ο άνεμος, όσα παίρνει ο χρόνος» στο βιβλίο «Για πού το ΄βαλες Χριστουγεννιάτικά;» (Εμπειρία Εκδοτική) συμμετέχοντας με άλλους 17 συγγραφείς σ’ ένα πρωτοποριακό συλλογικό έργο. Το «Μάτερ Φαμίλιας» (Εμπειρία Εκδοτική) που μόλις κυκλοφόρησε (πρώτα με τον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής), αποτελεί το πρώτο, αποκλειστικά δικό του δημοσιευμένο μυθιστόρημα, αν και στο συρτάρι του περιμένουν κι άλλες ιστορίες που ζητούν ψιθυριστά να βγουν έξω απ’ αυτό για να ειπωθούν. Ονειροπόλος και λάτρης της δημοσιογραφίας Gonzo – έτσι όπως εκφράστηκε από τον Hunter M. Thompson -, ο συγγραφέας θεωρεί ότι τα όρια ανάμεσα στη δημοσιογραφία και το μυθιστόρημα είναι κάτι παραπάνω από δυσδιάκριτα. Είναι ανύπαρκτα.
Ο ίδιος, γεμάτος φρέσκια διάθεση, μας συστήνεται μέσα από τη δημοσιογραφική και λογοτεχνική του πορεία. Απολαύστε τον…
Ποιο ήταν το έναυσμα που σε ώθησε να εκφραστείς μέσω της λογοτεχνίας;
Αν και εργαζόμουν για χρόνια ως αρχισυντάκτης σε περιοδικά, ωστόσο μέσα μου ένιωθα ένα αχανές κενό: εκείνο της συγγραφής. Ήθελα, με άλλα λόγια, να εκφραστώ και μυθιστορηματικά. Χρησιμοποίησα λοιπόν τη γραφή μου, για να «φτιάξω» μύθους και να τις αναμείξω με στοιχεία ιστορικά -ακόμη και βιωματικά. Το έναυσμα ήταν η δίψα για λογοτεχνική έκφραση.
Αν σε ρωτούσε ένας αναγνώστης σου, για ποιο λόγο γράφεις, τι θα του απαντούσες με δυο λόγια;
Διότι δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Η συγγραφή θυμίζει τις ανάσες που παίρνουμε, προτού βουτήξουμε το κεφάλι στο νερό. Είναι θέμα ψυχικής επιβίωσης.
Μίλησε μου λίγο για το νέο σου συγγραφικό δημιούργημα που φέρει τον τίτλο «Μάτερ Φαμίλιας».
Πρόκειται για περιπέτεια με συμβολικές και ψυχαναλυτικές προεκτάσεις. Μια πλούσια και ανέμελη οικογένεια περνά τη δική της «κρίση» που δεν είναι οικονομική, αλλά έχει τις ρίζες και τα αίτιά της βαθιά θαμμένες στο μακρινό και ξεχασμένο παρελθόν. Η ιστορία μου εκτυλίσσεται σε βάθος χρόνου, ας πούμε ξεκινώντας από μία βυθισμένη Ήπειρο, για να ολοκληρωθεί το 2034 στο Λονδίνο. Το θηλυκό στοιχείο είναι κυρίαρχο καθώς μου αρέσει να περιγράφω γυναικείους χαρακτήρες αλλά και να βυθίζομαι στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, περιγράφοντας ιστορίες με εγκλήματα και προδοσίες. Οι παραπάνω έννοιες κυριαρχούν στο μυθιστόρημά μου και δένω τους χαρακτήρες μεταξύ τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να επέλθει η αναγκαία Κάθαρση.
Τι σε δυσκόλεψε κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτού του βιβλίου και ποιες πτυχές του εαυτού σου «βγήκαν» στο φως;
Ειλικρινά δεν θυμάμαι να με δυσκόλεψε κάτι τεχνικά. Ίσως μόνο το γεγονός ότι «παίζω» με τους αιώνες επικίνδυνα: 11.000 χρόνια προ Χριστού, 1989, 2014, 2034… Ωστόσο στο «Μάτερ Φαμίλιας» τα πάντα εξηγούνται απλά και κατανοητά, επειδή δεν μου αρέσει να παιδεύω τον αναγνώστη. Θεωρώ τα συγγραφικά παιχνίδια του μυαλού ανήθικα. Με ρωτάς για το ποιες πτυχές του εαυτού βγήκαν στο φως.
Όταν κάποιος γράφει, θέλοντας και μη τσαλακώνει το είναι του, αρχίζει να αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό, τις ικανότητές του και τις επικρατούσες στο νου του ιδέες. Όλη αυτή η διαδικασία είναι άκρως… θεραπευτική. Τα πάντα πλέον βρίσκονται υπό επιτήρηση και παρατήρηση.
Ποιες οι πρώτες σκέψεις σου, όταν έπιασες στα χέρια σου το βιβλίο;
Συγκίνηση και δικαίωση. Αυτές οι δύο λέξεις μου ήρθαν συνειρμικά στο μυαλό, όταν έπιασα το πρώτο αντίτυπο στα χέρια μου.
Σε ποιο βαθμό θεωρείς ότι η γενικευμένη κρίση των εποχών, έχει επηρεάσει τον κόσμο του βιβλίου και ποια τα περιθώρια εξέλιξης του;
Ευτυχώς που υπάρχει η κρίση, συνθήκη την οποία ευχαρίστως θα έβαζα εντός εισαγωγικών. Δεν εννοώ μ’ αυτό πως δεν ταλαιπωρούμαστε όλοι (ή σχεδόν όλοι) από αυτήν˙ θεωρώ ωστόσο ότι είναι μια καλή αφορμή και ευκαιρία για να γίνουμε όλοι πιο δημιουργικοί και μαχητές σ’ ό,τι κι αν κάνουμε. Να γίνουμε, αν θέλεις, πιο ηρωικοί. Μάλιστα στο επόμενό μου βιβλίο, η έννοια του ηρωισμού θα είναι το κλειδί της ιστορίας, ή έστω ένα από τα κλειδιά της. Όσο για τα βιβλία και την εξέλιξή τους μέσα σε ζόρικες συνθήκες, πιστεύω πως όσο υπάρχουν άνθρωποι για να τα γράφουν, υπάρχει ακόμη ελπίδα για ν’ αλλάξει η πορεία της ανθρωπότητας προς το καλύτερο. Τα βιβλία είναι μικρά φώτα που αναβοσβήνουν στο σκοτάδι.
Ποια τα στοιχεία ενός καλού συγγραφέα, κατά την άποψη σου;
Να γράφει αυθεντικά, να περιγράφει τις αλήθειες του με τον δικό του τρόπο και να μην γίνεται… λαοπλάνος, φτιάχνοντας απλά μια ιστορία για να ταυτιστεί ο αναγνώστης με τους ήρωές της. Προσπαθώ να αποφύγω τον συγγραφικό λαϊκισμό: γράφω για να μοιραστώ ιδέες και συναισθήματα, όχι όμως για να πάω με το «ρεύμα» της εποχής. Αυτό το ρεύμα (ηθικό τσουνάμι) είναι που μας οδηγεί στον γκρεμό μαζικά.
Με ποιο επάγγελμα θα ήθελες να ασχοληθείς, εάν δεν ήσουν συγγραφέας;
Θα ήθελα να ήμουν αρχαιολόγος, αλλά όχι κλεισμένος σ’ ένα γραφείο. Να σκάβω για να βρίσκω, να βυθίζομαι στην ανθρώπινη ιστορία, στα ξεχασμένα. Να σκάβω ακόμη πιο βαθιά για να ανακαλύπτω τα «κρυμμένα» από τον Χρόνο που κατασπαράζει τα πάντα με μένος. Είναι αδυσώπητος και ανελέητος. Δεν σέβεται τα ανθρώπινα έργα. Ο ρόλος του ανθρώπου είναι να τραβά την κουρτίνα του χρόνου με θάρρος, για να βρίσκει αυτά που υπάρχουν πίσω απ’ αυτόν.
Θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου αισιόδοξο ή απαισιόδοξο; Και γιατί;
Θα με χαρακτήριζα αισιόδοξο, με τάσεις θλίψης για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας…
Κλείνοντας, κι αφού σ’ ευχαριστήσω θερμά, θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας μια φράση που αγαπάς πολύ και σε χαρακτηρίζει σαν προσωπικότητα στη ζωή σου!
Εγώ σ’ ευχαριστώ πολύ! Η αγαπημένη μου φράση; Μείνε στο Φως με το κεφάλι ψηλά, ακόμη κι αν το Σκοτάδι σου ζητήσει να το προσκυνήσεις.
* Το βιβλίο «Μάτερ Φαμίλιας» του Πάνου Παπαδάκη κυκλοφορεί από την Εμπειρία Εκδοτική.
Φωτογραφίες: Peter Tamas
