Ήταν 3 Μαρτίου του 1960 όταν ο Δημήτρης Χορν έδωσε μία συνέντευξη στον δημοσιογράφο Ηλ.Μπακόπουλο για το περιοδικό ”Φαντασία”.
Τα χρόνια πέρασαν, πολλά από τα περιοδικά εκείνης της εποχής σταμάτησαν να εκδίδονται και φυσικά, οι πιο πολλές απ’ τις δημοσιεύσεις που είχαν κάνει χάθηκαν. Το 1997, οι εκδόσεις ”Οδός Πανός” του Γιώργου Χρονά κυκλοφόρησαν ένα βιβλίο, σε επιμέλεια του Δημήτρη Μπαγέρη, με όλα τα κείμενα και τις συνεντεύξεις που έδωσε ο θρυλικός ηθοποιός.
Ανάμεσά τους και αυτή που,τα κυριότερα σημεία της, θα διαβάσετε ευθύς αμέσως. Και μπορεί ο τρόπος και οι ερωτήσεις της συνέντευξης να φαίνονται σήμερα σε εμάς λίγο ”παλιομοδίτικες”, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι κοντεύουν να περάσουν 60 χρόνια από τότε.
Μία νησίδα γαλήνης ανάμεσα στην τρικυμιώδη ζωή της Αθήνας,-νά,το σπίτι του Δημήτρη Χόρν, κάπου κοντά στα ανάκτορα. Η αλήθεια είναι πως από την ώρα που ανοίγεις την πόρτα της πολυκατοικίας, ως τη στιγμή που θα φτάσεις στην πόρτα του διαμερίσματός του, χρειάζεσαι κι έναν…πλοηγό, για να σε οδηγήσει με σιγουριά ανάμεσα από κήπους και λουλούδια και περικοκλάδες και μαρμάρινες σκάλες στον αντικειμενικό σου σκοπό.
Είναι μια διαδρομή δεκαπέντε-είκοσι μέτρων, το πολύ. Μα όταν την διανύσεις και μπεις στο ευρύχωρο σαλόνι του Χορν και κλείσει πίσω σου η πόρτα, έχεις την εντύπωση, πως βρέθηκες ξαφνικά εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά απ΄την Αθήνα! Όλοι οι θόρυβοι, όλη η ”πυρετώδης” κίνηση της πρωτευούσης-τα μοτέρ των αυτοκινήτων, οι σφυρίχτρες της Τροχαίας, οι φωνές των ανθρώπων, τα φρεναρίσματα των τρόλεϊ, τα τρυπάνια της ασφάλτου, εξαφανίζονται ”ως δια μαγείας”. Εδώ υπάρχει γαλήνη, ησυχία, αυτοσυγκέντρωση, περισυλλογή κι ένα παράθυρο που κορνιζάρει δυο χρώματα. Γαλάζιο και πράσινο, ουρανό και κήπο. Όλα γύρω, το όμορφο τζάκι, ο καναπές κι οι πολυθρόνες μπροστά του, το τραπεζάκι με τα ποτά πιο πίσω, καρέκλες κι οι πολυθρονίτσες στις άλλες γωνιές, τα μικρά πορτατίφ σκορπισμένα δεξιά κι αριστερά, σου δίνουν έντονη την εντύπωση, ότι βρίσκεσαι μάλλον σε σκηνικό θεάτρου κι όχι σε ένα οποιοδήποτε σπίτι. Μια εντύπωση, που την ενισχύει η κουρτίνα που κρέμεται, σαν αυλαία, στο βάθος και καλύπτει αντί για πόρτα, ένα μεγάλο άνοιγμα του τοίχου. Χωρίς να το θέλεις, συνηθισμένος από τις θεατρικές του εμφανίσεις, είσαι βέβαιος πως ο Δημήτρης Χορν, δεν μπορεί, παρά να εμφανιστεί από εκεί. Και πράγματι, σε λίγο, ένα χέρι τραβάει την αυλαία δεξιά, άλλο ανασύρει αριστερά, και να πετιέται ο Χορν, ζωηρός κι ευκίνητος όπως βγαίνει στη σκηνή.Bρ τι έπαθα! Αντί για χειραψία.παραλίγο να χειροκροτήσω!
”Ξέρω ένα αστέρι,αστεράκι,που λάμπει χλωμό….”
Ασφαλώς θα το΄χετε ακούσει αυτό το τραγούδι, τραγουδισμένο τώρα τελευταία από τον Δημήτρη Χορν. Πολλοί ξαφνιάστηκαν, μερικοί διαμαρτυρήθηκαν. Μα τι θα γίνει τώρα; Θα βγουν οι πρωταγωνιστές της πρόζας, να ….φάνε το ψωμί των τραγουδιστών; Τι σχέση μπορεί να έχει ο Δημήτρης Χορν με τα τραγούδια; Κι όμως…
-Όταν τελείωσα τη Δραματική Σχολή, λέει ο εξαίρετος καλλιτέχνης, έκανα την πρώτη μου θεατρική εμφάνιση στο Εθνικό Θέατρο και όχι στην πρόζα, αλλά στην ….οπερέττα!
-Πότε έγινε αυτό;
-Τον Σεπτέμβριο του 1940. Πριν λίγους μήνες είχα τελειώσει τη Σχολή κι εμφανίστηκα στη ”Νυχτερίδα” του Στράους.
-Είχες τραγούδι στο ρόλο σου;
-Φυσικά. Όπως επίσης τραγουδούσα και στο δεύτερο έργο που έπαιξα.
-Ποιο ήταν αυτό;
-”Ο Βοκκάκιος”. Αυτός παίχτηκε τον Οκτώβριο του 1940 στην αίθουσα του κινηματογράφου ”Παλλάς”.
-Και γιατί ο θίασος του Εθνικού Θεάτρου έδινε τις παραστάσεις του στο ”Παλλάς”;
-Γιατί στο μεταξύ μας είχαν κηρύξει τον πόλεμο οι Ιταλοί και το κτίριο του Εθνικού δεν έχει καταφύγιο, για την περίπτωση αεροπορικής επιδρομής.
-Υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο σε εκείνες τις θεατρικές εμφανίσεις σου στο ”Παλλάς”;
-Ο Χορν σκέπτεται λίγο και χαμογελάει.
-Τίποτα, εκτός από το γεγονός, ότι μαζί με εμένα, στον ίδιο θίασο, έκανε τότε τις πρώτες θεατρικές εμφανίσεις της και η … Κάλας!
-Ώστε …ένας σημερινός πρωταγωνιστής της πρόζας και μια σημερινή πρωταγωνίστρια της όπερας ξεκίνησαν την ίδια εποχή, από τον ίδιο θίασο κι από το ίδιο έργο;
-Κάπως έτσι. Η Κάλας ήταν, τότε χοντρή και άγνωστη. Δεν έπαιζε στις βραδινές παραστάσεις. Μόνο στις απογευματινές ”ντουμπλάριζε” τη Γαλανού!
Έτσι, όπως καθόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο, τον αφήνω να μιλάει και προσέχω τον τόνο της φωνής του, τις χειρονομίες του, το παίξιμο των ματιών του και διαπιστώνω , πως ο Δημήτρης Χορν της φιλικής κουβέντας,είναι ίδιος, ολόιδιος με τον Δημήτρη Χορν της θεατρικής σκηνής. Τίποτα προσποιητό, τίποτα ψεύτικο, τίποτα παραπανίσιο δεν έχει ο ηθοποιός, από τον άνθρωπο. Η απόλυτη φυσικότητα-το μεγάλο μυστικό με το οποίο θέλγει και συναρπάζει από τη Σκηνή ο Δημήτρης Χορν-αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά. Πιστεύω απόλυτα ότι πρόκειται για ένα από τα ισχυρότερα ταλέντα που ανέδειξε, ως τώρα, το Ελληνικό Θέατρο. Αλλά…τι πιστεύει ο ίδιος πάνω σε αυτό το ζήτημα;
-Κατά τη γνώμη σου, ποιος είναι ο μεγαλύτερος από τους άντρες ηθοποιούς μας;
Από τους ζωντανούς φυσικά;
-Από τους ζωντανούς.
Η απάντησις του είναι καθαρή και ξάστερη.Χωρίς αμφιβολίες.
-Ο Λογοθετίδης! Δεν παραβλέπω, βέβαια, και την προσφορά του Μινωτή. Έμαθε τους Έλληνες ηθοποιούς να εργάζονται. Κι αυτό δεν είναι λίγο. Αλλά ο Λογοθετίδης είναι ένα μεγάλο ταλέντο και το απέδειξε. Παραμένει τόσα χρόνια πρώτος σε δημοτικότητα, παίζοντας μάλιστα, σχεδόν συνεχώς, ελληνικά έργα, που είναι ξεθέωμα να τα βγάλεις πέρα.
-Αυτά για τους άντρες.Από τις γυναίκες,τώρα. Ποια, κατά τη γνώμη σου, είναι η μεγαλύτερη ηθοποιός μας;
-Η Λαμπέτη! Δεν υπάρχουν αμφιβολίες για την αξία της Παξινού, της Μανωλίδου και άλλων, μα πιστεύω πως η Έλλη Λαμπέτη είναι το μεγαλύτερο ταλέντο ανάμεσα στις γυναίκες που έχει σήμερα το θέατρο μας. Ίσως, μάλιστα, αυτό να το κατάλαβα ακόμα καλύτερα, μετά τη διακοπή της συνεργασίας μας.
Ήταν μια συνεργασία πολύ γόνιμη καλλιτεχνικά. Κι επειδή έχω πληροφορίες ότι η Λαμπέτη πρόκειται να επιστρέψει πολύ γρήγορα….
-….εγώ δεν ξέρω τίποτα πάνω σε αυτό!
-Ναι, αλλά εγώ έχω κάποια τέτοια πληροφορία.Εν πάση περιπτώσει,αν ξαναγυρίσει στην Ελλάδα,υπάρχει πιθανότης να ξαναδούμε το θεατρικό ζευγάρι Λαμπέτη-Χορν;
Φευγαλέα σκέψη κι ύστερα ζωηρή κίνηση του κεφαλιού.
-Δεν νομίζω….Όχι! Αποκλείεται κάτι τέτοιο.
Σκέπτεται λίγο και ξαναλέει.
-Δεν βλέπω ότι θα είχαμε να προσφέρουμε κάτι καινούργιο στο θεατρόφιλο κοινό. Κι ύστερα… θα πρόκειται για ξαναζεσταμένη σούπα. Κι οι ξαναζεσταμένες σούπες δεν τρώγονται!
Δεν νομίζετε πως είναι ώρα για μια κάπως ευτράπελη παρένθεση; Ας την επιχειρήσουμε με μια κάπως απρόοπτη ερώτηση. Ποιο ήταν το πρώτο πρώτο ”αισθηματικό” καρδιοχτύπι της ζωής σου; Και σε ποια ηλικία συνέβη;
Ο Δημήτρης Χορν γελάει.
-Ήταν ένας … ”άναρθρος έρως!”, μου λέει γελώντας πάντα. Ήμουν πια κοτζάμ άντρας, σκέψου, οκτώ χρονών!
-Κι εκείνη;
-Ούτε τη θυμάμαι πια, ούτε μπορώ να τη φέρω στο νου μου. Ήταν πάντως μεγαλύτερη από μένα,πήγαινε σε πιο μεγάλη τάξη. Τίποτ΄άλλο δεν μπορώ να θυμηθώ απ΄την ”προσωπικότητά” της!!!
-Μεγάλος έρως δηλαδή!
-Μην το ειρωνεύεσαι! Μου κάνει ο Χορν γελώντας. Σου είπα. Ήταν έρως άναρθρος, δεν μπόρεσα να της πω λέξη ποτέ μου, αλλά καμιά φορά κουκουλωνόμουν με το πάπλωμα κι έκλαιγα για τα καλά!
