Το βιβλίο «Φράνκεσταϊν» της Μαίρη Γ.Σέλεϋ πέρα από την ενσάρκωση μια θηριωδίας υπογράμμισε μια διαχρονική, κόκκινη, λεπτή γραμμή τόσο στην ψυχολογία όσο και στην λογοτεχνία, με μια πένα που κανένας δεν τόλμησε να ακουμπήσει πάνω στο στεγνό χαρτί εκείνη την εποχή, μια μαύρη, αποτροπιαστική και τόσο στυγερή πένα .
Εκείνη, εκείνη ήξερε μόνο να γράφει, έλεγε ιστορίες για σκοτεινά πλάσματα, μυθικά όντα που δεν κατοικούν σε τούτον τον πλανήτη ή που δεν ανήκουν, μάλλον .
Οι ιστορίες της φοβέριζαν και σκορπούσαν τον τρόμο στα υπόγεια και τα υγρά σοκάκια του Λονδίνου, μέχρι εκεί έφτανε η φαντασία της . Όσες άχρωμες πινελιές έσταζαν πάνω στα φύλλα των χαρτιών που έγραφε, τα πασαλείβε, ψυχορραγούσε πάνω από έναν καμβά ώσπου μια μέρα, μια νύχτα, σάλευε, σπαρταρούσε ένα γλοιώδες έμβρυο μέσα του . Εκείνο μεγάλωνε, ξεχείλωνε και ύστερα η ασχημία του, τα χοντρά του δάχτυλα, η απαίσια μυρωδιά του, τα σκιερά, άγρια και δαιμονικά μάτια του που έσταζαν αίμα και εκδίκηση προκαλούσε απέχθεια σε όλο το ανθρώπινο είδος .
Η συγγραφέας Μαίρη Γούλστενκραφτ Σέλεϋ σκαρφάλωσε, άγγιξε και έσκισε τα όρια του υπερφυσικού με ένα μυθιστόρημα που θα άφηνε την δική του ρωγμή στο κόσμο της λογοτεχνίας. Ακόμη και η ιδία αναρωτιόταν πως είναι δυνατόν ένα κοριτσάκι της ηλικίας της να διεισδύει τόσο βαθιά στον σκοταδισμό, σε ένα κρυφό δωμάτιο που σε εγκλωβίζει κάτω από τα θεμέλια του .
Σαν από εφιάλτη εμπνευσμένος ο Φράνκεσταϊν, ο περιβόητος αυτός ανθρωπάκος που αφαίρεσε κάθε στερεότυπο της κοσμολογίας , δημιούργησε ένα κτήνος, ένα τέρας που αποζητούσε την αγάπη και την θαλπωρή από τον άνθρωπο, και όταν εκείνοι τον χτύπησαν, τον έγδαραν και τον σιχάθηκαν ολόκληρος ο αυτοσκοπός του μετατράπηκε σε μια θέρμη μίσους, έναν ψυχικό αναβρασμό εκδίκησης .
Ασύλληπτο έτσι δεν είναι ; Φρικιαστικό αν αναλογιστεί κανείς: πως είναι ανθρωπινός εφικτό ο θάνατος, τα κόκκαλα που έχουν θαφτεί στο νεκροταφείο να μετατραπούν σε μια ζωντανή ύλη, σε ένα σώμα με σάρκα και οστά .
Όσο με προσήλωνε, τα μάτια «αγκυροβολούσαν» σε κάθε στίχο αυτού του βιβλίου, τόσο ελκυστικό μπορούσε να γίνει στην αναγνώστη.
Ένα άλγος γεννιόταν στο στομάχι, σαν κάτι που συγκρατούσε το σώμα σου και το μυαλό σου μέχρι να φτάσεις στην τελευταία σελίδα. Δεν ήθελες όμως! Δεν ήθελες να τελειώσει ποτέ αυτή η καταδικασμένη μοίρα του τέρατος.
Αινιγματικό και «ύπουλο» εκ μέρους της Σελεϋ διότι ενώ θέλησε να μας ωθήσει τόσο στο σκοτάδι, στο κακό και το απάνθρωπο τόσο ήθελε να μας θίξει τα ανθρώπινα συναισθήματα, την ευαισθησία που κυριεύει ακόμη και ένα ταλαιπωρημένο κτήνος .
Ασφυκτικά παραστατικό, με εικόνες που δεν χρειάστηκαν περισσότερη προσπάθεια για να εμπλουτιστούν με λέξεις, ένα ύφος τόσο οικείο και άμεσο όμως με έμμεσες ολωσδιόλου διαθέσεις .
Μια εναλλαγή και αντίφαση στο λευκό και στο μαύρο, στην ζωή και τον θάνατο,το καλό και το κακό, το φυσικό και το μεταφυσικό . Η Σέλεϋ πάτησε βαριά στην συναισθηματική ανεπάρκεια των ανθρώπων που βλάπτουν , αγνοούν , αμφισβητούν την αγάπη και απομονώνουν ό,τι παράξενο, μυστήριο και διαφορετικό τους προκαλεί τρόμο .
Λέει το τέρας στον νεκρό Φράνκεσταϊν λίγο πριν το τέλος :
« Θα πεθάνω, και δε θα νιώθω πια αυτά που τώρα νιώθω . Γρήγορα αυτές οι δυστυχίες που με καίνε θα σβήσουν. Θα ανεβώ στην πυρά της θυσίας μου και θα απολαμβάνω την αγωνιά της φλόγας που θα με τυραννήσει . Η λάμψη της φωτιάς θα σβήσει , οι στάχτες μου θα παρασυρθούν μέχρι τη θάλασσα από τους ανέμους. Το πνεύμα μου θα κοιμάται ειρηνικά, ή, αν σκέφτεται δε θα σκέφτεται ασφαλώς έτσι . Χαίρε».
