Ο Κώστας Ανταλόπουλος με αφορμή το έργο “Κύκνος” το οποίο παρουσιάζεται στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα”, μιλάει στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Koitamagazine.gr !
Την φετινή χειμερινή σεζόν σε παρακολουθούμε στο έργο “Ο ΚΥΚΝΟΣ” στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα. Τι σε έκανε να πεις το ναι σε αυτή τη δουλειά;
Λόγω του ότι έχω δουλέψει στο παρελθόν ξανά με την Ηρώ Λούπη, επικοινωνήσαμε κάποια στιγμή το καλοκαίρι την περίοδο που δεν είχε ακόμα κλείσει ο ρόλος αλλά και με τον Σταύρο Στάγκο ο οποίος σκηνοθετεί το έργο και έτσι προχωρήσαμε στην τελική συμφωνία. Όταν διάβασα το κείμενο μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον αλλά και ο ρόλος τον οποίο υποδύομαι. Αρχικά είχα κλείσει ήδη να βρίσκομαι στο Τerror, στο Θέατρο Αθηνών κάθε Δευτέρα και Τρίτη οπότε η πρόταση για τον Κύκνο ήρθε την κατάλληλη στιγμή καθώς χρονικά δεν θα είχα κανένα απολύτως θέμα. Τα τελευταία χρόνια επικρατούσε ένα ασφυκτικό πρόγραμμα λόγω των πολύωρων τηλεοπτικών και κινηματογραφικών γυρισμάτων αλλά και θεατρικών υποχρεώσεων οπότε φέτος ήθελα να έχω λίγο περισσότερο χρόνο για μένα αλλά και για την οικογένεια μου. Επίσης διδάσκω στη σχολή Βεάκη στο δεύτερο έτος τώρα με ένα πολύ αξιόλογο τμήμα και αρκετά ταλαντούχα παιδιά.
Πώς είναι η συνεργασία σου με την Ηρώ Λούπη;
Η Ηρώ είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος με πολύ χιούμορ, υπομονή και με μια φοβερή τεχνική καθώς ακούει τα πάντα όπως και εγώ. Η δουλειά αυτή έχει άρωμα ομάδας καθώς οργανώνουμε μόνοι μας τον χώρο μας και πολλές φορές με αντικείμενα που προέρχονται από το ίδιο μας το σπίτι. Η δουλειά που κάνουμε απαιτεί συνεργασία και καλό κλίμα μεταξύ της ομάδας για να επιτευχθεί σωστά. Ως ομάδα βρισκόμαστε μαζί από τα τέλη του καλοκαιριού και δουλεύουμε παρέα διότι μιλάμε για ένα έργο που έχει αρκετές αντιξοότητες και αρκετά υπέρ ρεαλιστικά στοιχεία. Πρόκειται για ένα ερωτικό – υπαρξιακό θρίλερ με στοιχεία μαύρης κωμωδίας και αρκετές ανατροπές. Είναι ένα έργο στο οποίο πρέπει να παίξεις και δεν μπορείς να καλυφθείς από διάφορα εφέ και άλλα τεχνάσματα.
Την περασμένη σεζόν βρέθηκες στο πρώτο κύκλο της σειράς “Γυναίκα χωρίς όνομα” στον Αnt1, σε μια σειρά που συνεχίζει και φέτος με τρομερή επιτυχία. Πώς βλέπεις τα δεδομένα γύρω σου τηλεοπτικά και το γεγονός ότι η μυθοπλασία από πέρσι ενισχύεται ακόμα πιο πολύ σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια που δεν γινόντουσαν ανάλογες προσπάθειες από τα κανάλια;
Όλα τα χρόνια της πορείας μου έχω δουλέψει σε πολλές και διαφορετικές σειρές αλλά και με πολλές συμμετοχές στις δουλειές του Πάνου Κοκκινόπουλου από το 1999 μέχρι και σήμερα. Ενώ παλαιότερα είχα κάνει κάποιες συμμετοχές για συγκεκριμένα επεισόδια σε κάποιες σειρές στο πλαίσιο της συνεργασίας μου με τις εταιρίες παραγωγής, δεν είχα μπει ποτέ στη λογική του δεκάωρου γυρίσματος σε καθημερινή βάση. Την περσινή σεζόν είχα πρόβες για την Μαλάμω στο Θέατρο Λαμπέτη και στη συνέχεια αναχωρούσα για δεκάωρα γυρίσματα για το σήριαλ. Έχει μεγάλη διαφορά να δουλεύεις σε επεισόδια που προβάλλονται μια φορά την εβδομάδα σε σχέση με το καθημερινό γύρισμα, κάτι το οποίο είναι πολύ δύσκολο και αρκετές φορές σε πνίγει. Την περίοδο εκείνη μετά την παράσταση έπρεπε να μελετήσω το κείμενο της σειράς για να είμαι το επόμενο πρωί έτοιμος για το γύρισμα καθώς όλα κρίνονταν στη λεπτομέρεια.
Την φετινή χρονιά ο κόσμος έδωσε βήμα στη τηλεόραση και επιβράβευσε τις νέες προσπάθειες των καναλιών όπως συγκεκριμένα τη σειρά “Άγριες Μέλισσες” και το “Κόκκινο Ποτάμι” οι οποίες έχουν κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου στο γυαλί. Εσύ έχεις παρακολουθήσει το φετινό πρόγραμμα της τηλεόρασης;
Έχω καταφέρει να δω αποσπασματικά και τις δυο σειρές διότι δεν μπορώ αλλιώς λόγω πιεσμένου χρόνου στη δουλειά. Αυτές οι δυο σειρές είναι πραγματικά ένα βήμα πιο μπροστά από τα υπόλοιπα προγράμματα και σίγουρα ανεβάζουν συνολικά τον πήχη σε σχέση με το τοπίο των προηγούμενων χρόνων. Τα προηγούμενα χρόνια στη δουλειά είχαν συμπιεστεί σε μεγάλο βαθμό οι παραγωγές αλλά και οι αμοιβές των ανθρώπων που δούλευαν γι αυτές με πολλούς να μείνανε και απλήρωτοι από κάποιες παραγωγές ενώ τώρα παρατηρώ ότι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά προς το καλύτερο. Είναι πολύ σημαντικό μια παραγωγή να είναι άψογη απέναντι στους εργαζόμενους της και να τηρεί όσα έχει υποσχεθεί. Όταν γίνεται αυτό, τότε οι άνθρωποι βρίσκουν μια δουλειά, πληρώνονται στην ώρα τους και έτσι έχουν κέφι για να κάνουν αξιόλογες δουλειές.
Πώς θα χαρακτήριζες την πορεία σου στο χώρο μέχρι και σήμερα; Ο παράγοντας τύχη ή η στρατηγική θεωρείς ότι ήταν πιο πολύ σύμμαχος σου σε αυτό το ταξίδι;
Ότι είχα ευχηθεί μέσα μου να γίνει, χωρίς να το πιέσω πολύ σε βάθος χρόνου σε γενικές γραμμές έχει πραγματοποιηθεί. Ήθελα πολύ να δουλέψω με τον Τερζόπουλο και έτσι μετά από οχτώ συνεχείς ακροάσεις μπήκα στην ομάδα του το 1999 στην οποία έμεινα μέχρι το 2003-2004. Με τον ίδιο ταξίδεψα σε όλο το πλανήτη παίζοντας στα μεγαλύτερα φεστιβάλ στην Μόσχα, στη Λατινική Αμερική και σε άλλα πολλά μέρη. Έπειτα από αυτό βρέθηκα και στα μεγάλα κεντρικά θέατρα για να γνωρίσω από κοντά και την άλλη πλευρά με συναδέλφους που εκτιμώ και θαυμάζω απεριόριστα και έτσι και έγινε όπως ήρθε και η Επίδαυρος στη ζωή μου αλλά και η συνεργασία μου με τον Ευαγγελάτο. Δεν είχα συγκεκριμένους στόχους που έλεγα ότι αυτό πρέπει όπως και να έχει να γίνει αλλά κάθε φορά βήμα- βήμα γίνονταν όλα πράξη.
Ως δάσκαλος στην Δραματική Σχολή Βεάκη, παρατηρείς μια σύγχυση στο τι θέλουν τα παιδιά να ακολουθήσουν στο επάγγελμα του ηθοποιού;
Αυτό που λέω και στα παιδιά στα μαθήματα μου είναι ότι εγώ δεν αποφάσισα από την σχολή ακόμα ούτε να γίνω το μεγάλο εμπορικό όνομα ούτε να κερδίσω πολλά χρήματα αλλά έκανα πάντα αυτό που πραγματικά μου άρεσε. Αγαπάω και αγαπούσα αυτή τη δουλειά και το αντικείμενο της. Στα παιδιά που διδάσκω λέω να διαλέξουν και να αποφασίσουν από τώρα τι πραγματικά θέλουν να γίνουν στο επάγγελμα. Δέχομαι και σέβομαι την επιλογή του καθενός και το τι θέλει να ακολουθήσει μετέπειτα στη ζωή του. Βέβαια το προφίλ του να γίνω μεγάλη φίρμα και να κερδίζω αρκετά χρήματα δεν συνάδει με την Σχολή Βεάκη στην οποία διδάσκω. Αρχικά στα παιδιά το πρώτο πράγμα που τονίζω είναι ότι εδώ είναι μαθητές και έχουν σκοπό να μάθουν το τρόπο της δουλειάς για να μπορούν να βγουν έξω και να μπορούν να σταθούν στο χώρο.
Προσωπικά μαθαίνω στα παιδιά να αναλύουν τα έργα και τις σκηνές, να χτυπάνε στη καρδιά των σκηνών αλλά και τους δίνω τα κλειδιά για το πώς θα χτίσουν τους ρόλους τους καθώς αυτή είναι η δουλειά μου. Αυτό που θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν από την αρχή είναι το τι θέλουν να είναι στο χώρο και με το τι θα ασχοληθούν και όχι να το αποφασίσουν σε μια πιο μεγάλη ηλικία στην οποία θα λαμβάνουν ελάχιστες αμοιβές για το κόπο τους, δεν θα τους αναγνωρίζει κανείς και δεν θα παίρνουν τους ρόλους που θα επιθυμούν πραγματικά. Αν το αποφασίσουν νωρίς και δουλέψουν πάνω σε αυτή την επιλογή, τότε θα τα καταφέρουν.
Από την στιγμή που έγινες μπαμπάς και έκανες την δική σου οικογένεια, τι άλλαξε στο τρόπο που βλέπεις τα δεδομένα στη δουλειά σου;
Πάντα έλεγα ότι το θέατρο και η δουλειά μου δεν θα είναι εμπόδιο στη προσωπική και στη οικογενειακή ευτυχία μου. Μέχρι στιγμής έχω ισορροπήσει κατάλληλα τα δυο αυτά κομμάτια και νιώθω πολύ ευτυχής γι’ αυτό. Αν ήταν να διαλέξω αυτή τη στιγμή ένα από τα δυο, προφανώς θα διάλεγα την οικογενειακή μου ευτυχία και τα παιδιά μου. Παρόλο που έχω πει κάποιες φορές ότι έχω φτάσει στα όρια μου με τη δουλειά και έχω κουραστεί, συνεχίζω να υπεραγαπώ το θέατρο.
Πώς βλέπεις την κατάσταση της χώρας; Eίσαι αισιόδοξος με τα δεδομένα γύρω σου;
Μου αρέσει η Ελλάδα και την αγαπώ πολύ ως τόπο απλά αυτή τη στιγμή πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα αλλά κυρίως εμείς πρώτοι για να προχωρήσουμε μπροστά και να βελτιωθούν τα πράγματα προς το καλύτερο. Αισθάνομαι ότι ο Έλληνας ίσως πρέπει να έχει περισσότερη μνήμη καθώς πολλές φορές πέφτουμε και κάνουμε ακριβώς τα ίδια λάθη τα οποία στοιχίζουν αρκετά. Θα μπορούσα να είχα ζήσει στην Γερμανία και να είχα σήμερα μια διαφορετική ζωή αλλά παρ’ όλ’ αυτά λόγω του ότι οι δικοί μου άνθρωποι βρίσκονταν στην Ελλάδα, επέστρεψα πίσω στο τόπο μου, κάτι το οποίο δεν μετανιώνω ούτε στιγμή. Το ότι ασχολήθηκα τελικά με το θέατρο και όχι με την Γυμναστική Ακαδημία ως γυμναστής και προπονητής ήταν διότι στην Γερμανία έκανα για πρώτη φορά θέατρο και μαθήματα μουσικής, παιχνιδιού και χορού μέσα στην σχολή. Από κει μπήκε το μικρόβιο σιγά – σιγά και γυρνώντας πίσω κέρδισα μια σημαντική υποτροφία που αφορούσε το Θεατρικό εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου και στη συνέχεια ξεκίνησα τις σπουδές μου στη σχολή Βεάκη την οποία και ολοκλήρωσα.
Σήμερα χωράει στη ζωή σου ένα νέο καλλιτεχνικό όνειρο;
Αγαπώ πάρα πολύ το θέατρο όπως και το σινεμά καθώς μέχρι στιγμής έχω κάνει πολλούς και διαφορετικούς ρόλους, μικρούς αλλά και μεγάλους. Αν χρειαζόταν να διαλέξω τώρα μεταξύ θεάτρου και σινεμά, θα διάλεγα το σινεμά αν μπορούσα να ζήσω από αυτό. Μου αρέσει πολύ η τεχνική του κινηματογράφου και είναι κάτι που με μαγεύει. Το επόμενο διάστημα κάνω έναν ρόλο στη ταινία “Φαντασία” η οποία θα προβληθεί στους κινηματογράφους αλλά και μια συμμετοχή στη νέα ταινία του Κάρολου Ζωναρά αλλά και στο “Αll the pretty horses” η οποία θα βγει σύντομα στη μεγάλη οθόνη. Συμμετέχω επίσης στη ταινία “Death of the Father” η οποία ταξιδεύει σε αρκετά φεστιβάλ του εξωτερικού από την οποία πήρα το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού τον περασμένο Αύγουστο στην Βέρα Κρουζ στο Μεξικό. Αυτή η δουλειά συνεχίζει να ταξιδεύει σε διάφορα φεστιβάλ στο εξωτερικό στα οποία λαμβάνει σημαντικές διακρίσεις με αυτό το βραβείο να ήταν για μένα ένα δώρο το οποίο ήρθε στη περίοδο των προβών και το οποίο μου έδωσε μεγάλη χαρά και αυτοπεποίθηση.
