Ανήκει στην χαρισματική νέα γενιά των ηθοποιών που αγαπούν πολύ την δουλειά τους, εξελίσσονται συνεχώς και έχουν πάντα ως πρώτο πλάνο την οικογένεια τους χωρίς να έχουν θαμπωθεί στιγμή από τα φώτα του επαγγέλματος.
Ο ταλαντούχος Χρήστος Ζαχαριάδης με αφορμή την επιτυχημένη πορεία της παράστασης “Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια” στο Θέατρο Βέμπο, σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο Koitamagazine.gr και στον Πάνο Σταματόπουλο!
Tην φετινή θεατρική σεζόν βρίσκεσαι στη παράσταση “Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια” σε ένα θίασο καταξιωμένων ανθρώπων του χώρου. Ποια είναι τα συναισθήματα σου γι αυτή την δουλειά;
Χαίρομαι ιδιαίτερα διότι βρίσκομαι δίπλα σε έναν εκπληκτικό θίασο ο οποίος αποτελείται από ετερόκλιτα πρόσωπα και συντελεστές, οι οποίοι μέσα στις τόσες διαφορές τους, βρήκαν, μέσω του Πέτρου Ζούλια, κάποιους κώδικες επικοινωνίας και πετύχαμε όλοι μαζί να κάνουμε μια ωραία και επιτυχημένη παράσταση φέτος. Επίσης βρίσκομαι ακόμα μια φορά σε μια παραγωγή των αδελφών Τάγαρη καθώς πρόκειται για μια πολύ γερή ομάδα που έχει αποδείξει την αξία της όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο θέατρο. Μαζί με αυτούς τους ανθρώπους δουλεύουμε πέντε χρόνια σε θεατρικές δουλειές οπότε έχει χτιστεί μια πολύ καλή σχέση και εμπιστοσύνη μεταξύ μας που κάνει το κλίμα της δουλειάς αρκετά δημιουργικό. Νιώθω ασφάλεια με αυτή την συνεργασία.
Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες σε αυτό το έργο το οποίο ως μυθιστορηματικό κείμενο μεταφέρεται για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή;
Σε κάθε ρόλο υπάρχει μια κάποια δυσκολία αλλά, δεν θα το χαρακτήριζα δυσκολία, είναι όλο το ζουμί της δουλειάς μας. Είναι το καλύτερο και πιο παραγωγικό κομμάτι. Όχι ότι όταν παίζεις σε παραστάσεις δεν είναι, αλλά το κομμάτι της εξερεύνησης και το να εστιάζεις όσο πιο καλά μπορείς στο στόχο του ρόλου σου, είναι το πιο καλλιτεχνικά παραγωγικό και ενδιαφέρον κομμάτι το οποίο απολαμβάνω απεριόριστα. Είναι τα πρώτα σκαλιά που ανεβαίνεις τα οποία απαιτούν σκληρή δουλειά και αυτή είναι η δουλειά που αρέσει στους ηθοποιούς.
Την περσινή σεζόν βρέθηκες στην Λωξάντρα δίπλα σε πολύτιμα άτομα του χώρου όπως είναι η Ελένη Κοκκίδου και ο Γιώργος Αρμένης ενώ φέτος βρίσκεσαι επί σκηνής μαζί με τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Τι κρατάς από αυτές τις συνεργασίες;
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής έχω πάντα εξαιρετικές σχέσεις με τους πιο “έμπειρους” ανθρώπους στο θέατρο. Με τον Κύριο Αρμένη αλλά και με τον Κύριο Μητρούση υπάρχει πολύ μεγάλη αγάπη και σεβασμός όπως και με τον Κύριο Κωνσταντίνου την φετινή σεζόν. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια ιστορία όχι μόνο ως ηθοποιοί αλλά και ως προσωπικότητες και γι αυτό τον λόγο απολαμβάνω κάθε φορά την κουβέντα μαζί τους. Χρειάζεσαι πολύ λιγότερα φίλτρα για να ακούσεις κάτι από έναν μεγαλύτερο άνθρωπο και αυτό γιατί όσο μεγαλύτερος είναι κάποιος, τόσο λιγότερα φρένα βάζει σε αυτό που θέλει να πει, δεν έχει τις φοβίες που μπορεί να έχει ένας νεότερος άνθρωπος και αυτό που θα ακούσεις είναι πολύ πιο καθαρό και σοφό. Μιλάνε για σημαντικά ζητήματα ζωής/επαγγελματικά με εμπεριστατωμένο λόγο και λαμβάνεις όλη την ασφάλεια που χρειάζεσαι ακόμα και για να παραδεχθείς το μεγαλύτερο λάθος σου. Πολλές φορές έτυχε να ακούσω πράγματα που με “γονάτισαν” συναισθηματικά και με εξέλιξαν όχι μόνο ως επαγγελματία αλλά και ως άνθρωπο. Κάθε φορά που τους βλέπω στη δουλειά, χαίρομαι πολύ.
Φέτος το θεατρικό σανίδι σε συνδέει μαζί με την μητέρα σου Χριστίνα Τσάφου με την οποία βρίσκεστε μαζί στη παράσταση. Πώς είναι να ισορροπείς την σχέση μητέρας – γιου με την επαγγελματική σχέση στη δουλειά; Πώς είναι η συνεργασία σας;
Λόγω του ότι στην συγκεκριμένη δουλειά δεν έχουμε κοινές σκηνές, δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη δυσκολία ως προς αυτή την ισορροπία. Στα παρασκήνια είμαστε και οι δύο επαγγελματίες σε αυτό που κάνουμε και μάλλον λόγω χαρακτήρα απ’ τη μεριά μου, δεν εμπλέκω το προσωπικό με το επαγγελματικό κομμάτι. Από την άλλη ακόμα και αν μοιραζόμασταν μαζί μια σκηνή σε κάποια δουλειά, πιστεύω ότι πάλι δεν θα είχαμε κάποιο θέμα . Μετράει αρκετά χρόνια στο χώρο και γνωρίζει πολύ καλύτερα τη σκηνή από μένα. Θεωρώ ότι ήταν καλό που δουλέψαμε μαζί καθώς γνωριστήκαμε σαν ενήλικες πια και άλλαξε η αντίληψη που έχει ο ένας για τον άλλον.
Τον προηγούμενο χρόνο σε είδαμε και τηλεοπτικά στην σειρά “Η επιστροφή” στον Αντ1. Φέτος ήταν δική σου επιλογή ν’ απέχεις από το τηλεοπτικό πεδίο ή κάτι που δεν προέκυψε;
Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να βρεθώ στη τηλεόραση και σε μια δουλειά που θα μου κέντριζε το ενδιαφέρον αλλά από την άλλη έχω και την οικογένεια μου και το παιδί μου στους οποίους θέλω να αφιερώνω τον χρόνο που χρειάζεται. Δεν αρνήθηκα πρόταση που θα μπορούσα να ανταπεξέλθω με βάση τις θεατρικές μου υποχρεώσεις που προηγούνταν. Casting κάνω συνέχεια όπως σχεδόν όλοι οι νέοι ηθοποιοί. Δεν είναι κάτι που με απογοητεύει διότι όλα τα νέα είναι μπροστά μας και ευτυχώς τόσο καιρό, δεν στερήθηκα ποτέ το θέατρο που αγαπώ.
Φέτος βλέπουμε τις σειρές “Άγριες Μέλισσες” και το “Κόκκινο Ποτάμι” να έχουν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του κόσμου και να έχουν κερδίσει το στοίχημα της τηλεθέασης. Προσωπικά τις έχεις παρακολουθήσει;
Aυτές τις δυο σειρές θα ήθελα πραγματικά πολύ να τις παρακολουθήσω κάποια στιγμή, και στις δύο έχω καλούς φίλους που συμμετέχουν, όμως μέχρι και σήμερα ο χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος.Βέβαια, παρά την δουλειά και την οικογένεια, με εμποδίζει και το γεγονός ότι δεν μπορώ να αφοσιωθώ εύκολα στην ροή μιας σειράς. Δεν το συζητώ για την αναμονή του επόμενου επεισοδίου. Αυτή την περίοδο ούτε ταινία μπορώ να κάτσω να δω..
Πόσο εύκολο είναι να ισορροπήσεις το κομμάτι της οικογένειας κα του παιδιού με αυτό του άριστου επαγγελματία σε αυτό που κάνεις όταν μάλιστα βρίσκεσαι σε πολύ απαιτητικές παραγωγές οι οποίες απαιτούν χρόνο και κόπο;
Την περσινή σεζόν λόγω του ότι είχα στο πρόγραμμα μου τις θεατρικές πρόβες, τα τηλεοπτικά γυρίσματα της σειράς και στη συνέχεια τις παραστάσεις, ζορίστηκα λίγο γιατί από τον Αύγουστο έως τον Δεκέμβρη, δεν είχα χρόνο για τίποτα πέραν της δουλειάς. Δεν ήταν κάτι εύκολο αλλά και πάλι το επιχείρησα για το παιδί και την οικογένεια μου, παρόλο που δεν την έβλεπα συχνά. Με την γυναίκα μου έχουμε βρει την χρυσή τομή καθώς καταλαβαινόμαστε ο ένας με τον άλλον ειδικά σε ζητήματα επαγγελματικά και ζούμε ακόμα στην ηλικία μας και σε καμία περίπτωση δεν έχουμε γεράσει μέσα στην γενικότερη πίεση της καθημερινότητας.
Πόσο σημαντικό είναι για σένα που με την γυναίκα σου (Μαριλού Κατσαφάδου) κάνετε το ίδιο επάγγελμα και έχετε ν’ αντιμετωπίσετε τις ίδιες ανησυχίες γι αυτό που κάνετε;
Είναι πάρα πολύ σημαντικό να καταλαβαίνει ο άλλος δίπλα σου τι καταστάσεις αντιμετωπίζεις στη δουλειά σου. Χωρίς να θέλω να μειώσω κανέναν από τον φιλικό και κοινωνικό μου περίγυρο αλλά ακόμα και άνθρωποι γύρω μου πολλές φορές δεν μπορούν να καταλάβουν τα ψυχολογικά ζόρια που τραβάμε εμείς οι ηθοποιοί καθώς πολλοί πιστεύουν ότι είναι ακόμα μια δουλειά. Η δουλειά του ηθοποιού είναι το τι θα βγάλεις από μέσα σου, είναι το πρώτο μπουζούκι σε διαρκές σολάρισμα και δεν μπορεί να είναι η ψυχή σου σε κατάσταση: “βαράω σφραγίδες και σκέφτομαι τι θα μαγειρέψω αύριο” ή “κοιτάχτε τί ωραία που το κάνω”. ‘Η αν θέλεις καλύτερα, επειδή αυτός είναι ο δρόμος που διάλεξα εγώ(το μπουζούκι, κατάλαβες) μου είναι αρκετές φορές πιο δύσκολο και ψυχοφθόρο με αποτέλεσμα να δημιουργούνται χάσματα αντιλήψεων με κάποιους ανθρώπους.
Τι είναι αυτό που θαυμάζεις στην ίδια;
Έχει τρομερό ήθος. Αυτή την περίοδο βρίσκεται στο θέατρο ΗΒΗ σε μια παράσταση η οποία πραγματικά λαμβάνει μεγάλη επιτυχία και μπορώ να πω με μεγάλη ασφάλεια ότι είναι πολύ καλή σε αυτό που κάνει. Η Μαριλού αντιμετωπίζει τα πράγματα ηθικά, σταθερά και με σεβασμό προς τον εαυτό της, τους συναδέλφους της αλλά και προς όλο το κόσμο. Αυτό το στοιχείο μου αρέσει πάνω της και είναι και ένας βασικός λόγος που την αγαπώ.
Πόσο πολύ σε τρομάζει η οικονομική ανασφάλεια του επαγγέλματος;
Aπό τα δεκαοχτώ έχω βρεθεί σε πάρα πολλές δουλειές διαφορετικές μεταξύ τους και τα τελευταία τρία καλοκαίρια δούλευα σε ταπητοκαθαριστήριο. Όσο έχω δυο χέρια και δυο πόδια και πιάνουν τα χέρια μου, δεν φοβάμαι τίποτα. Κι εγώ αλλά και η γυναίκα είμαστε της ίδιας φιλοσοφίας καθώς αγαπάμε τη δουλειά μας, δουλεύουμε σκληρά και έτσι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.
Προσωπικά για σένα πιο σημαντικό είναι τα λόγια που θ΄ακούσεις από τον καλλιτεχνικό χώρο ή οι κριτικές και το χειροκρότημα του κόσμου;
Θεωρώ ότι και τα δυο μαζί πάνε πακέτο. Ο κόσμος θα δει την προσπάθεια σου κατευθείαν ενώ στη δουλειά χρειάζεσαι χρόνο και χιλιόμετρα τα οποία και πραγματοποιώ συνεχώς.
Σήμερα χωράνε νέα καλλιτεχνικά όνειρα στη ζωή σου;
Δεν έχω προσωπικά όνειρα. Ονειρεύομαι το θέατρο να είναι ποιοτικό, εννοώντας επί της ουσίας ποιοτικό και όχι δήθεν, να υπάρχει αξιοκρατία πρόοδος και υποκριτικά και συγγραφικά/σκηνοθετικά. Για μένα θα ήθελα αναγνώριση πάνω στη δουλειά μου. Γνωρίζω πολύ καλά όμως ότι θα πρέπει να περιμένω. Εδώ θα είμαι.
