Συνάντηση με την Άννα Καλουτά
Άνοιξη του 1995. Η παράσταση του έργου «Και μαζί και μόνος» ανηφορίζει στη Θεσσαλονίκη όπως συνηθίζονταν και συνηθίζεται στους μεγάλους εμπορικούς θιάσους. Στο συγκεκριμένο έργο έκανε την τελευταία θεατρική της εμφάνιση η λατρεμένη Άννα Καλουτά, που πάντα ήθελα να γνωρίσω. Ένας άνθρωπος-ιστορία. Η ιστορία της ελληνικής επιθεώρησης.
Περπατώντας στην Αλεξάνδρας, δρόμος πολυσύχναστος για μένα τότε, μιας και εκεί κοντά βρίσκονταν η σχολή μου, έξω από το ξενοδοχείο Παρκ και το ιστορικό θέατρο Μετροπόλιταν, συναντώ τυχαία το Θάνο Μαρτίνο, που ήταν ο θεατρικός παραγωγός της εν λόγω παράστασης. Χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά, τον πλησιάζω, του συστήνομαι και του εξηγώ ότι συνεργάζομαι με τηλεοπτικό επαρχιακό κανάλι, προτείνοντας του να κάνουμε ένα εκτενές ρεπορτάζ για την παράσταση της Θεσσαλονίκης, που θα αποτελούνταν από συνεντεύξεις των ηθοποιών κλπ. Ο κύριος Μαρτίνος, ευγενέστατος και θετικός με την πρόταση μου, υποσχέθηκε αμέσως ότι θα με βοηθήσει.
Έτσι και έγινε. Μόλις ανέβηκε η παράσταση στη Θεσσαλονίκη και στο θέατρο Εγνατία, κανονίσαμε με το συνεργείο του βορειοελλαδίτικου τηλεοπτικού καναλιού West να πάμε ένα δίωρο πριν την παράσταση. Η πρώτη ηθοποιός που βρέθηκε μπροστά μας στους διαδρόμους του θεάτρου, δεν ήταν άλλη από τη σπουδαία μας Άννα Καλουτά!
Ίσως και καλύτερα, καθώς είχα ιδιαίτερο άγχος και δέος-της το είπα άλλωστε-καθώς θα συναντούσα αυτό τον ζωντανό μύθο.
Αντικρίζοντας όμως την Άννα Καλουτά, μου έφυγε κάθε φόβος, άγχος και όποια δυσάρεστα ανασταλτικά συναισθήματα. Χαιρετηθήκαμε και της εξήγησα ότι είμαστε από το κανάλι για την κάλυψη του ρεπορτάζ.
-Ναι, μας είπε ο Θάνος. Ό,τι θελήσετε στη διάθεση σας, μου απάντησε πολύ απλά και πρόσχαρα, μιλώντας μου πάντα στον πληθυντικό.
Μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση η αμεσότητα της, η παντελής έλλειψη βεντετισμού, μια διάχυτη καλοσύνη, το χιούμορ και το μπρίο της που ήταν αστείρευτα, καθ’ όλη τη διάρκεια της συνομιλίας μας. Ένας άνθρωπος με τεράστια προσφορά, αξιοπρεπής, χωρίς ίχνος έπαρσης. Και παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας και παρά τον πληθυντικό, την αισθάνθηκα οικεία.
Καθόμαστε λοιπόν στην πλατεία του θεάτρου και ετοιμαζόμαστε να γράψουμε. Κάποια στιγμή παίρνει το θάρρος και μου λέει.
-Αχ, σας παρακαλώ, θα ήθελα μια μεγάλη χάρη. Στις λήψεις που θα τραβήξετε, μη μου πάρετε πλάνα προφίλ, μόνο ανφάς. Το προφίλ δεν το έχω καθόλου.
Ξαφνιαστήκαμε όλοι και γελάσαμε, με πρώτη και καλύτερη εκείνη, που δεν έχανε στιγμή το χιούμορ της, μάλιστα σε σημείο αυτοσαρκασμού. Η κουβέντα μας ξεκίνησε χαλαρά και ευχάριστα, αναπολώντας τα πρώτα βήματα στο θέατρο της ίδιας και της αδερφής της Μαρίας, πλάι στη μεγάλη Μαρίκα Κοτοπούλη, τη δεύτερη μάνα τους, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε. Και βέβαια δεν έχασα την ευκαιρία να τη ρωτήσω για τις πρώτες ομιλούσες Ελληνικές ταινίες που γύρισαν στην Αίγυπτο στη δεκαετία του 30. Με έκπληξη μου απάντησε ότι οι ταινίες αυτές σώζονται-βέβαια σήμερα, 25 χρόνια μετά, η τύχη τους αγνοείται, δυστυχώς.
Σε κάποιο διάλειμμα της συνέντευξης, μου εξέφρασε την ικανοποίηση της γι αυτή την ερώτηση, καθώς κανείς δεν την είχε ξανακάνει. Μας αποκάλυψε επίσης ότι το «Ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο» πρωτόπαιξε στο θέατρο η αδερφή της Μαρία Καλουτά μέσα στην κατοχή. Ότι ξεκίνησαν τα γυρίσματα της ταινίας του Νίκου Τσιφόρου «Τσιγγάνικο αίμα» το 1955 στην Κωνσταντινούπολη, αλλά έπεσαν πάνω στα γεγονότα (Σεπτεμβριανά) και τα συνέχισαν στην Αθήνα, αλλά η ταινία, παρά τις παρεμβάσεις του Φίνου, δεν πέτυχε.
Μίλησε με νοσταλγία και αγάπη για τον Αλέκο Σακελλάριο, με απογοήτευση για τη σημερινή επιθεώρηση, για τη ”μισή” Λυσιστράτη που ανέβασε σε σκηνοθεσία Γιώργου Μεσσάλα και πολλά άλλα. Η συνέντευξη τελείωσε με την επιθυμία της να κάνει μια τελευταία τουρνέ ανά την Ελλάδα, τονίζοντας βέβαια ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να ξέρει πότε να φεύγει, ώστε να τον θυμούνται ωραία.
Μετά τη συνέντευξη ακολούθησε μια όμορφη συγκυρία στα καμαρίνια, κάνοντας αστειάκια με τον Τζον Μοδινό, σπουδαίος συντελεστής και αυτός της παράστασης. Κάποια στιγμή τη ρώτησα αν θα ήθελε να της στείλω τη συνέντευξη σε βίντεο.
-Πολύ θα το ήθελα. Εάν δε σας κάνει κόπο, η διεύθυνση μου είναι Θήρας, όπως Θανάσης…..
Έμεινα έκπληκτος. Έμενα κι εγώ στη Θήρας, ήμασταν γείτονες!
Τη συνέντευξη την έστειλα ταχυδρομικά, σε μια βιντεοκασέτα, πιθανό να την έλαβε και να την είδε. Και παρόλο που γειτονεύαμε, δεν την ξαναείδα από τότε. Μένει η ανάμνηση αυτής της πολύτιμης ώρας μαζί της και η αίσθηση που μου άφησε αυτή η μεγάλη μορφή του θεάτρου μας, ότι η μεγαλοσύνη δε σημαίνει απαραίτητα και μεγαλομανία. Ένας μεγάλος, σπουδαίος στο έργο του άνθρωπος, μπορεί παράλληλα να είναι και άνθρωπος ταπεινός, προσιτός και σοφός.
Δείτε τη συνέντευξη αμοντάριστη στο ακόλουθο link :
Δείτε ακόμη:
Αφιέρωμα : ΤΟΛΗΣ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ – Τα δύσκολα χρόνια πριν την καταξίωση!
Η μαγική δίαιτα που έκανε η Αλίκη Βουγιουκλάκη
Η Αλίκη του καλοκαιριού (Φωτογραφίες και δηλώσεις της αξέχαστης σταρ)
Το τελευταίο αντίο στον Τόλη Βοσκόπουλο και Βοσκόπουλος: Σπαρακτικές εικόνες, Κηδεία με το τραγούδι «Ανεπανάληπτος»
Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google news και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!
ΝΚ
