Eίναι από τις ηθοποιούς που ο κόσμος έχει λατρέψει μέσα από την πολυσχιδή πορεία τους σε ξεχωριστούς ρόλους τόσο στο θέατρο όσο και στη τηλεόραση.
Η ειλικρίνεια της σε συνδυασμό με την ευγενική της αύρα ξεχωρίζουν από την πρώτη στιγμή που θα την συναντήσεις.
Η υπέροχη Ράνια Σχίζα με αφορμή την θεατρική παράσταση “Σημάδια στην Ομίχλη” η οποία παρουσιάζεται αυτή την περίοδο στο Θέατρο Vault σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στον Πάνο Σταματόπουλο και στο Koitamagazine.gr
Tην φετινή θεατρική σεζόν ο κόσμος σε παρακολουθεί στο έργο “Σημάδια στην Ομίχλη” το οποίο ξεκίνησε την πορεία του από την Θεσσαλονίκη και συνεχίζει δυναμικά την πορεία του στο Θέατρο Vault Τheatre. Ποια είναι τα συναισθήματα σου για αυτή την δουλειά;
Είναι ένα έργο το οποίο ήθελα πολύ να κάνουμε. Όταν το διάβασα σε μετάφραση Λεωνίδα Παπαδόπουλου ο οποίος είναι και ο σκηνοθέτης αυτής της δουλειάς, είπα ότι θέλω να παίξω σε αυτό το έργο διότι έχει να πει πολλά στο κοινό. Αυτό το έργο μου κίνησε πράγματα μέσα μου με την γυναίκα την οποία υποδύομαι να μου προξενεί μεγάλη αναστάτωση. Μια γυναίκα πολύ διαφορετική σε πρώτη ανάγνωση από μένα όσον αφορά τα βιώματα και την πορεία ζωής που έχει επιλέξει να κάνει αλλά που ίσως κάπου τόσο συγγενής με μένα. Νομίζω ότι όταν κάτι κινεί τόσο πολύ κάποιον, σε κάποιο σημείο πρέπει να παντρεύεται μαζί του.
Πώς είναι η συνεργασία σου με τον Νίκο Παντελίδη;
Με τον Νίκο είναι η πρώτη φορά που συνεργαστήκαμε μαζί. Οι δυο μας μοιραζόμαστε την ίδια σκηνή και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό καθώς πρέπει να είμαστε κάθε φορά εκεί ο ένας για τον άλλον, κάτι που απ’ ότι φαίνεται μέχρι στιγμής μας έχει δικαιώσει βάση του αποτελέσματος και του τρόπου που το προσλαμβάνουν οι θεατές.
Πώς βλέπεις σήμερα την κατάσταση του ελληνικού θεάτρου με την υπερπληθώρα των θεατρικών παραστάσεων στην πρωτεύουσα;
Νομίζω ότι είμαστε η μοναδική πόλη στο κόσμο που έχει τόσα πολλά θέατρα σε σχέση με τους κατοίκους της. Δεν μπορώ να κρίνω απόλυτα αυτή τη κατάσταση. Στο παρελθόν έχω μιλήσει αρκετές φορές γι αυτό αλλά στέκομαι με επιφύλαξη απέναντι σε αυτό το πράγμα επειδή ακριβώς γνωρίζω ως ένας άνθρωπος που αγαπάει πολύ την δουλειά του και ανήκει στον καλλιτεχνικό κόσμο ότι αν δεν κάνεις αυτό που αγαπάς επειδή ακριβώς το έχεις επιλέξει, υποφέρεις. Ο καλλιτέχνης – ηθοποιός έχει την ανάγκη να εκφραστεί. Από την άλλη μεριά ο πολιτισμός σε αυτή την χώρα θεωρείται πολυτέλεια, κάτι το οποίο δεν έχει βάση καθώς η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια. Δεν έχουμε σκεφτεί ποτέ πόσο μπορεί να μας προστατεύσει η τέχνη. Υπάρχει γενικά ανάγκη έκφρασης. Από κι και πέρα γίνονται δουλειές με μεγαλύτερη φροντίδα και άλλες πιο γρήγορα και με μεγαλύτερη προχειρότητα. Δεν υπάρχει μια στήριξη από το κράτος καθώς βλέπουμε ότι είναι περιορισμένα τα δρώμενα στα οποία δίνεται μια ουσιαστική στήριξη και εκεί παίζουν πολλά πράγματα ρόλο με κυριότερο το χρήμα και το πώς προωθείς την δουλειά σου το οποίο είναι και ο μεγάλος πρωταγωνιστής σε αυτή την ιστορία.
Την φετινή χρονιά στο τηλεοπτικό πεδίο παρατηρούμε μια έντονη άνοδο της μυθοπλασίας σε όλα τα κανάλια με τις σειρές ” Άγριες Μέλισσες” και “Το κόκκινο ποτάμι” να έχουν καταφέρει να κερδίσουν μια μεγάλη μερίδα του κόσμο, λαμβάνοντας υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Έχεις παρακολουθήσει το φετινό πρόγραμμα και τις δυο αυτές σειρές;
Έχω καταφέρει να παρακολουθήσω ελάχιστα από το φετινό πρόγραμμα. Λόγω του ότι την περσινή σεζόν βρισκόμουν στο ΘΟΚ στην Κύπρο στο έργο “Ο ήχος του όπλου” της Λούλας Αναγνωστάκη το οποίο ήταν πραγματικά μια υπέροχη εμπειρία μένοντας για πέντε μήνες μακριά από τους δικούς μου, θέλω πάρα πολύ όσο είμαι στο σπίτι να κλείνω την τηλεόραση, να περνάω ευχάριστα με τους δικούς μου ανθρώπους και να χαλαρώνω. Απ΄ότι έχω παρακολουθήσει φαίνεται ότι μιλάμε για πραγματικά προσεγμένες δουλειές και μακάρι να γίνουν δουλειές στη τηλεόραση στις οποίες θα αφιερωθεί σημαντικός χρόνος και όχι να γίνεται ένα επεισόδιο απλά για την ευκολία των πραγμάτων. Είναι πολύ σημαντικό να πληρώνονται οι εργαζόμενοι για τον κόπο τους, να υπάρχουν σωστές συνθήκες εργασίας και οικονομικής συναλλαγής και να γίνουν αξιόλογα πράγματα και στην κωμωδία. Μακάρι να γίνει η ωραία κωμωδία που είχαμε κάποτε.
Τα τελευταία χρόνια ο κόσμος δεν σε βλέπει σε κάποια νέα σειρά στο γυαλί. Αυτή η απουσία είναι κάτι που οφείλεται στην δική σου κρίση ή στις προτάσεις που δέχτηκες;
Ήταν καθαρά δική μου επιλογή. Από το 2011 που βρέθηκα στις Κούκλες , φτάσαμε το 2016 που είπα το ναι στους Συμμαθητές διότι κάνοντας μια κουβέντα με τον Βασίλη Θωμόπουλο ένιωσα πολύ όμορφα καθώς με ιντρίγκαρε πολύ ο ρόλος ο οποίος μου προτάθηκε και έτσι και το έκανα. Δεν μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά.
Ήταν εύκολο για σένα όλο αυτό το διάστημα να δουλεύεις αποκλειστικά στο θέατρο χωρίς την οικονομική πολυτέλεια μιας τηλεοπτικής δουλειάς;
Όλο αυτό το διάστημα ήρθαν κάποιες προτάσεις για την τηλεόραση στις οποίες είπα όχι για κάποιους λόγους. Ως Ράνια δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα, κάτι το οποίο έχω επιχειρήσει να κάνω δυο φορές στην μέχρι τώρα καριέρα μου. Η μια φορά ήταν όταν ήμουν στη σειρά Λατρεμένοι μου γείτονες και παράλληλα στο Θέατρο Ήβη στις Κουζίνες, σε μια εξαιρετική δουλειά και σε έναν εξοντωτικό αλλά λατρεμένο ρόλο και η άλλη όταν έκανα το Μαζί σου και έπαιζα και στο θέατρο. Για μένα το να κάνεις 2-3 παραστάσεις μαζί ή θέατρο σε συνδυασμό με τηλεόραση, τότε κάτι δεν θα κάνεις στο τέλος καλά. Δεν είναι ότι φεύγεις από το ένα και μπαίνεις στο άλλο. Για μένα είναι απόλυτη αφοσίωση. Όταν έκανα έναν μονόλογο για δυο χρόνια, μου είχαν πολλοί “τι θα κάνεις τις επόμενες μέρες;” σκεπτόμενοι ότι μιλάμε απλώς για έναν μονόλογο. Γενικά είμαι αυτής της λογικής καθώς μου αρέσει να πέφτω με τα μούτρα σε κάτι ότι και αν είναι αυτό και να δίνομαι σε αυτό.
Ποια είναι η γνώμη σου για τα remakes και sequel των σειρών τα οποία είδαμε να επιστρέφουν το τελευταίο διάστημα στην μικρή οθόνη όπως το Λόγω Τιμής αλλά και το Καφέ της Χαράς;
Θα ήθελα να πάνε όλες οι δουλειές καλά ώστε να γίνονται αξιόλογες παραγωγές και να τολμάμε βεβαίως και καινούργια πράγματα. Καλό είναι να επιστρέφει μια δουλειά που έχει αγαπήσει ο κόσμος αλλά σίγουρα μπορούμε να δώσουμε και άλλα πράγματα. Στην αρχή μπορεί ο κόσμος να μην την δεχτεί αλλά σίγουρα στη συνέχεια θα την ξεχωρίσει και θα την εκτιμήσει δεόντως. Δεν χρειάζεται να λέμε πάντα ότι αναζητούμε τον τρόπο για να πούμε κάτι. Το θέμα είναι να έχεις να πεις κάτι και υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορούν να ειπωθούν. Καλό θα ήταν να τολμήσουν αυτοί που γράφουν και στον κινηματογράφο και στη τηλεόραση σε νέα projects και ιδέες. Από την άλλη δυστυχώς τίθεται και το θέμα της εμπορικότητας και του τι πουλάει στην αγορά.
Πώς θα χαρακτήριζες την πορεία σου μέχρι και σήμερα στο χώρο; Για ποια πράγματα είσαι υπερήφανη;
Το πρώτο και το κυριότερο ήταν ο Λευτέρης Βογιατζής με το βάφτισμα μου στο θέατρο στον ρόλο της Αντιγόνης στη πρώτη παράσταση αρχαίου δράματος σε κλειστό χώρο. Μιλάμε για μια εξαιρετική παράσταση η οποία μάλιστα προχώρησε και στο εξωτερικό. Αυτή η δουλειά ήταν μια τρομερή σπουδή και ένας μεγάλος σταθμός για μένα καθώς είχα την τύχη να έχω εξαιρετικούς δασκάλους στην σχολή. Ακόμη κάτι που με έβαλε τελείως στα βαθιά και για το οποίο είμαι πραγματικά τυχερή ήταν το τηλεοπτικό μου βάφτισμα με την σειρά Σαββατογεννημένες. Γενικά όλες οι δουλειές που έχω κάνει στο θέατρο είναι ξεχωριστές όπως ήταν ο μονόλογος στο έργο “Μια κανονική ημέρα” σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη, η συνεργασία μου με τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον Γιώργο Κιμούλη, τον Θωμά Μοσχόπουλο και την Ξένια Καλογεροπούλου αλλά και οι δουλειές που έκανα στην Κύπρο. Έχω βιώσει πολύ σημαντικές στιγμές τις οποίες κρατάω πολύ ξεχωριστά στο μυαλό μου.
Ότι έκανα στην καλλιτεχνική μου διαδρομή, το λάτρεψα. Οι Σαββατογεννημένες ήταν το βάφτισμα για μένα στη τηλεόραση το οποίο ήταν κάτι το εξαιρετικό. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνει με καλύτερο τρόπο . Το “σενιόρα Σούλα” είναι κάτι που γουστάρω τρελά και αγαπώ πολύ μέχρι και σήμερα. Δεν με ενοχλεί καθόλου. Είναι ωραίο να έρχεται να σε βλέπει ο κόσμος και στο θέατρο όμως είναι πολύ μεγάλη ιστορία να έχεις κάνει τον κόσμο να περάσει όμορφα. Έχω ακούσει πολλές γυναίκες να μου λένε ότι γλυτώσαμε την κατάθλιψη και χαρήκαμε πολύ βλέποντας αυτή την δουλειά. Αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο και ξεχωριστό. Ότι έχω κάνει μέχρι στιγμής επαγγελματικά, το έχω αγαπήσει διότι ήταν επιλογή μου.
Αν σήμερα έκλεινε το κεφάλαιο του θεάτρου και της υποκριτικής, θα ένιωθες χορτάτη με αυτά που έχεις κάνει;
Έχω νιώσει πολύ γεμάτη μέσα από την δουλειά μου. Αυτό που με γεμίζει πολύ είναι οι σχέσεις που χτίζονται μέσα στην δουλειά, οι ρόλοι αλλά και ο τρόπος με τον οποίο χτίζονται. Το κείμενο, ο σκηνοθέτης και οι θεατές είναι όλοι μια ομάδα. Ο θεατής είναι υπεύθυνος για αυτό που θα πάρει διαφορετικά δεν έχει νόημα το θέατρο. Σίγουρα έχω κάποια πράγματα τα οποία θέλω να κάνω αλλά δεν ονειρεύομαι όπως έκανα παλαιότερα που έλεγα ότι θέλω να κάνω τον τάδε ρόλο ή συνεργασία. Θέλω να κάνω όμορφα πράγματα.
Σήμερα πώς ισορροπείς την σχέση μαμάς και επαγγελματία στη δουλειά σου;
Αυτό θεωρώ ότι δεν το κατακτάς αλλά κάθε φορά το διεκδικείς. Όταν μιλάμε για την ημέρα της παράστασης, από το πρωί εκείνο ασχολούμαι με τον ρόλο μου και αυτό το έχουν μάθει οι άνθρωποι γύρω μου και το κατανοούν απόλυτα. Θέλω να κάνω αυτό το πράγμα που αγαπάω μέχρι το σημείο που θα νιώθω ότι υπάρχει μια υγιής ανταλλαγή. Η τέχνη θέλει υγεία. Ο καλλιτέχνης είναι εργάτης αλλά και χτίστης.
Ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στην μέχρι τώρα πορεία σου είναι ο Γιώργος Καπουτζίδης. Τι είναι αυτό που κρατάς από αυτή την επαγγελματική σχέση με αυτό τον άνθρωπο;
Mε τον Γιώργο η σχέση μας είναι πολύ βαθιά. Μπορεί να μην βρισκόμαστε κάθε μέρα αλλά τρέφουμε ξεχωριστά συναισθήματα ο ένας για τον άλλον. Μπορεί οι ρυθμοί της ζωής μας να μην συμβαδίζουν αλλά είναι αυτό που ξέρεις ότι έχεις έναν άνθρωπο ο οποίος ανήκει στους πολύ αγαπημένους και δικούς σου ανθρώπους. Ο Γιώργος είναι ένας δικός μου άνθρωπος και πιστεύω ότι το ίδιο ισχύει και για αυτόν. Στην διάρκεια της ζωής μας έχουμε δίπλα μας πολλούς γνωστούς και όσο περνάει ο καιρός μένουν όλο και πιο λίγοι. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τελικά αυτοί που σου πηγαίνουν περισσότερο και με τους οποίους δένεσαι στην ζωή σου. Προσωπικά δεν έχω πολλούς τέτοιους ανθρώπους στην ζωή μου. Ένας από αυτούς είναι ο Γιώργος Καπουτζίδης.
Τα social media σήμερα αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στην επικοινωνία του κόσμου αλλά και στην προώθηση της δουλειάς του. Προσωπικά τι σε κάνει ν’ απέχεις αυτό το κομμάτι μη έχοντας κάποιον λογαριασμό στο όνομα σου;
Είναι καθαρά δική μου επιλογή να μην έχω κάποιον λογαριασμό στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Προσωπικά διαθέτω μόνο έναν λογαριασμό στο Viber. Αυτό το κομμάτι παίρνει αρκετό χρόνο και αισθάνομαι ότι δημιουργεί μια τρομερή υποχρέωση, κάτι που έχει σχέση και με τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου. Θέλω να τηλεφωνήσω σε ένα άτομο που με ενδιαφέρει και να το δω από κοντά αντί να του στείλω ένα απρόσωπο μήνυμα. Κάποια στιγμή σε μια έξοδο με τον άνδρα μου, του μετέφερα ότι χαίρομαι πάρα πολύ που δεν ξεκινάω τη ζωή μου και την πορεία μου αυτή την περίοδο που τα δεδομένα της επικοινωνίας έχουν φτάσει σε ένα άλλο επίπεδο καθώς αν θέλει κάποιος κάποια διαπιστευτήρια από εμένα, τα έχω δώσει εδώ και αρκετό καιρό. Αρνούμαι πεισματικά να ακολουθήσω αυτή τη νέα τάση διότι κλέβει χρόνο από την ζωή μου αλλά και διότι όλα βγαίνουν στο φως της επιφάνειας με μεγάλη λεπτομέρεια.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Αυτή την στιγμή τρέχει η παράσταση “Σημάδια στην Ομίχλη στο Vault Theatre. Yπάρχουν κάποια πράγματα που θα ήθελα να κάνω στο μέλλον όπως είναι ένας πολύ ωραίος μονόλογος που θα ήθελα να κάνουμε με τον Λεωνίδα Παπαδόπουλο αλλά επίσης και ένα πολύ δυνατό έργο το οποίο έχω μεταφράσει και θα ήθελα κάποια στιγμή να το ανεβάσουμε. Μέχρι στιγμής έχω αναμετρηθεί με την Αντιγόνη και θα ήθελα κάποια στιγμή να αναμετρηθώ ίσως και με κάποιους άλλους πολύ μεγάλους ρόλους όπως της Κλυταιμνήστρας την οποία αγαπώ ιδιαίτερα. Αυτό που θα ήθελα περισσότερο αυτή την στιγμή είναι να παίξω σε μια νέα κινηματογραφική παραγωγή. Λόγω του ότι αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο και παρακολουθώ αρκετές δουλειές στην μεγάλη οθόνη, θα ήθελα πολύ να μου έρθει μια νέα συνθήκη στο μέλλον. Βλέποντας την ταινία “Παράσιτα”, παρατήρησα πόσοι μπροστά ήταν οι άνθρωποι σε αυτό που κάνουν. Πριν λίγο καιρό παρακολούθησα το έργο “Η Βασίλισσα της Καρδιάς” η οποία πρόκειται για μια δανέζικη παραγωγή και χάρηκα διότι είδα αξιόλογο κινηματογράφο. Πιστεύω ότι κάτι μπορεί να γίνει και στην χώρα μας. Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος . Μέχρι στιγμής έχω κάνει δυο ταινίες και μάκαρι να κάνω και άλλες στο μέλλον. Θα ήθελα να κάνω πράγματα που μιλάνε στην καρδιά μου.
