Ο Σπύρος Κυριάκος με αφορμή την συμμετοχή του στο νέο θεατρικό έργο των Μ. Ρέππα και Θ. Παπαθανασίου με τίτλο “Φεγγάρι από Χαρτί” στο Εθνικό Θέατρο, μιλάει στο Κoitamagazine.gr και στον Πάνο Σταματόπουλο για την συνέχεια της συνεργασίας του με το θεατρικό δίδυμο των μεγάλων επιτυχίων αλλά και για το πόσο πολύ τον ακολουθεί το άγχος εκτός δουλειάς. Τέλος θυμάται μια από τις ωραιότερες συμβουλές που έχει λάβει ποτέ από άνθρωπο του χώρου η οποία τον συντροφεύει μέχρι και σήμερα.
Φέτος βρίσκεσαι στο θεατρικό καστ της παράστασης Φεγγάρι από Χαρτί στο Εθνικό Θέατρο. Τι αγάπησες σε αυτή την δουλειά και σε έκανε να πεις το ναι σε αυτή;
Γράψανε ένα αριστούργημα το οποίο σε ταξιδεύει πίσω στην Αθήνα του 60. Στις πρόβες σε όσες σκηνές δεν συμμετείχα καθόμουν από κάτω και χάζευα κάθε μέρα τους συναδέλφους μου. Με συγκινούσαν κάθε μέρα! Νιώθω τυχερός! Όταν μου προτάθηκε, κόντεψα να λιποθυμήσω από χαρά.. δεν υπήρχε το “όχι” σαν επιλογή. Είμαι φαν αυτού του διδύμου από μικρό παιδί. Ήξερα απ’ έξω σχεδόν όλες τις ατάκες από το “κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο”
Συνεργάζεσαι για ακόμη μια φορά με το συγγραφικό δίδυμο Μ. Ρέππα και Θ. Παπαθανασίου έπειτα από την επιτυχημένη παράσταση “Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες”. Τι αποκομίζεις από την την συνεργασία σου μαζί τους;
Αποκομίζω μόνο θετικά. Ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου με έχουν βοηθήσει να εξελιχθώ ως ηθοποιός κ πάνω απ’ όλα ως άνθρωπος. Είναι οι φτερούγες μου! Μπορώ να κάθομαι να τους ακούω ώρες , κρέμεσαι από τα χείλη τους όποτε μιλάνε.
Πόσο πολύ σε άλλαξε ως άνθρωπο η ενασχόληση σου με το θέατρο;
Θυμήθηκα μια από τις ομορφότερες συμβουλές που έχω πάρει σ αυτόν τον χώρο. Το 2009 στην πρώτη παράσταση που συμμετείχα στην Θεσσαλονίκη πάνω σε μια κουβέντα που είχαμε με τον φωτιστή της παράστασης για το πόσο δύσκολος είναι αυτός ο χώρος μου είπε: “Αν ψάχνεις επιφανειακές απολαύσεις άλλαξε κλάδο.. Αν θέλεις να γίνεις καλύτερος Άνθρωπος, είσαι στον σωστό δρόμο” Είχε δίκαιο ο Γιώργος ο Ζίγκας ..! Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω πόσο καλό μου έκανε η ενασχόληση μου με το θέατρο.
Κλείνοντας το κομμάτι της δουλειάς, πόσο πολύ σε ακολουθεί αυτό το άγχος και η εγρήγορση στη προσωπική σου ζωή;
Το άγχος δεν φεύγει ποτέ και ευτυχώς είναι παραγωγικό. Τον ρόλο τον κουβαλάς μέσα σου. Μόνο τα κοστούμια αφήνεις στο θέατρο όταν πέσει η αυλαία.
Σε κρίσιμες περιόδους για την ζωή σου αλλά και για την επαγγελματική σου πορεία, ποια είναι τα άτομα που επιλέγεις να έχεις δίπλα σου, ζητώντας τους μια συμβουλή;
Έχω πρόγραμμα για τα δύσκολα .. Εκτός από τους γονείς μου και τον μεγάλο μου αδερφό που ζούνε στην Γερμανία θα καλέσω τους κολλητούς μου για “μάζωξη” και γίνεται meeting(για καμιά ώρα.. Μετά επικρατεί το ποδόσφαιρο). Όταν πρόκειται για καλλιτεχνικά θέματα όμως έχω δυο Άσσους στο μανίκι μου : Γιάννης Τσιμιτσέλης + Αλέξανδρος Αντωνόπουλος (δεν έχουν πέσει ποτέ έξω). Τους εμπιστεύομαι τυφλά και νιώθω τυχερός.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε λίγα χρόνια σε καλλιτεχνικό επίπεδο;
Θα ήθελα να συνεργάζομαι θεατρικά και τηλεοπτικά με ανθρώπους που με εμπνέουν και να δημιουργούμε μαζί όμορφα πράγματα. Υποκριτικά ζηλεύω καλοπροαίρετα πάντα τον Μιχάλη Ρέππα που μας άφηνε στις πρόβες με το στόμα ανοιχτό και τον Αντώνη Αντωνίου τον οποίο δεν είχα ακόμα την τύχη να γνωρίσω αλλά όποτε τον βλέπω τον θαυμάζω.
