Είναι πολλά χρόνια τώρα που τον θαυμάζουμε θεατρικά σε παραστάσεις όπως το “Φράνκυ και Τζώννυ” με τη Βέρα Κρούσκα, το ”Μακρύ Ταξίδι της Ημέρας Μέσα στη Νύχτα” με τη Ζωή Λάσκαρη, ο “Βροχοποιός”, οι “Βρώμικες Ιστορίες” με τη Νόνη Ιωαννίδου και η “Αμφιβολία” με τη Δήμητρα Χατούπη.
Ο Γιώργος Χριστοδούλου με αξιοσημείωτες συνεργασίες και θριάμβους στο καλλιτεχνικό του βιογραφικό και μετά από χρόνια εμπειρίας βρίσκεται πλέον στο τιμόνι του θεάτρου Έαρ Βικτώρια.
Φέτος ως καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου μας ανοίγει την αυλαία σε δύο απολαυστικές και βαθυστόχαστες παραστάσεις που δεν είναι άλλες από την παράσταση «Ζει της Άρτας το Γιοφύρι;» κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή σε σκηνοθεσία Αντώνη Βογιατζή και «Ο φονιάς» κάθε Δευτέρα και Τρίτη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Διαμαντόπουλου.
της Αλεξάνδρας Αγγελοπούλου
Είχες δηλώσει στο παρελθόν ότι ‘’Η ζωή μου είναι η θεατρική σκηνή’’. Πώς είναι αυτή η ζωή;
Λέγοντας αυτή τη φράση εννοούσα την επαγγελματική μου σταδιοδρομία μόνο, την ζωή μου μέσα στο θέατρο και όχι την προσωπική μου ζωή. Αυτά τα δύο τα διαχωρίζω και βάζω πρώτα την προσωπική ζωή γιατί για να είμαι καλά στα επαγγελματικά μου πρέπει να είμαι και μέσα μου καλά. Πώς θα μπορώ θα λειτουργήσω άλλωστε και θα είμαι παραγωγικός αν η ζωή μου δεν είναι ισορροπημένη και όμορφη; Δε γίνεται χειμώνα- καλοκαίρι να είμαι σε ένα διαρκές τρέξιμο για να μην χάσω την ‘’πρωτοκαθεδρία’’. Ας μου πάρει και κάποιος άλλος τη σειρά. Έτσι και αλλιώς είμαι γεμάτος. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως η κορυφαία Έλλη Λαμπέτη. Μπορεί να με λένε κάποιοι γραφικό όμως εγώ ξέρω ότι η καρέκλα είναι δικιά μου, δεν μου την παίρνει κανείς και την κάνω ότι θέλω εγώ.
Ποιά είναι τα γλυκά και τα πικρά της επαγγελματικής σου ζωής ;
Το θέατρο είναι ένα λειτούργημα που δεν το κάνει κανείς επειδή πρέπει παρά μόνο επειδή θέλει. Έχει μια γλυκάδα, μια ομορφιά που δίνει ζωή στον άνθρωπο. Αν όμως κάποιος θέλει να το υπηρετήσει πιστά θα πρέπει να είναι έτοιμος για την πίκρα που προσφέρουν οι μη εύκολες λύσεις. Για μένα η δυσκολία στην εποχή μας είναι η χρήση των social media και οι δημόσιες σχέσεις ή η προβολή της δουλειάς μου μέσα από αυτά. Δεν μπορώ να ακολουθήσω αυτή την εξέλιξη εύκολα και μένω κάποιες φορές εκτός παιχνιδιού. Συνεχίζω όμως γιατί αγαπώ αυτό που κάνω ακόμα και αν το μυαλό μου αντιστέκεται με βάση τη λογική.
Σκεπτόμενη αυτό που μου καταθέτεις αυτή τη στιγμή νιώθω πως έχει αλλάξει κατά πολύ ο τρόπος προώθησης και παρουσίασης των παραστάσεων και γενικότερα των καλλιτεχνικών δρώμενων.
Εννοείται ότι όλα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο αν με ρωτάς γιατί έχει χαθεί η προσωπική ανθρώπινη επαφή. Παλιά πριν γίνει μια πρεμιέρα πρoηγούταν press conference στο φουαγιέ του θεάτρου. Καλούνταν κριτικοί όπως ο Γεωργουσόπουλος και μπορούσες να συζητήσεις μαζί τους, να πιεις καφέ και να νιώσεις μια οικειότητα και ότι όντως επικοινωνείς το έργο σου με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Τώρα όλα είναι πιο ψυχρά γιατί απλά στέλνεις δελτία τύπου σε site ή εκπροσωπείσαι από γραφεία δημοσίων σχέσεων που αναλαμβάνουν την προώθηση.
Πολλοί θεωρούν την ενασχόληση με την τέχνη κάτι απλό και ανέμελο. Δεν γνωρίζουν ότι χρειάζεται σκληρή δουλειά και αφοσίωση. Εσύ ως απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, θεωρείς ότι έζησες πιο έντονα τις απαιτήσεις του επαγγέλματος;
Ναι γιατί οι δάσκαλοι που είχαμε μας έμαθαν να είμαστε αφοσιωμένοι και να δουλεύουμε σκληρά. Τώρα αντιμετωπίζονται όλα πιο χαλαρά στην τέχνη και έτσι υπάρχει η εντύπωση της ελαφρότητάς της. Αυτό είναι λάθος γιατί η τέχνη θέλει δουλειά, άσκηση, δουλειά, σεβασμό και πάλι δουλειά. Μάλιστα ο σεβασμός είναι πάρα πολύ σημαντικός γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι στο θέατρο. Κάποιοι όπως ο Νικήτας Τσακίρογλου έχουν αφήσει εποχή.
Άρα τί θα συμβούλευες τα νέα παιδιά που σπουδάζουν υποκριτική στις μέρες μας;
Δυστυχώς δεν θα μπορούν να ζήσουν από το θέατρο, οπότε για αρχή θα πρέπει να τους δώσω δύναμη και να συμβουλεύσω να κάνουν κουράγιο, να έχουν σεβασμό απέναντι στους πρεσβύτερους από τους οποίους μπορούν να αποκομίσουν γνώσεις αλλά και σεβασμό και αγάπη για αυτό που έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν.
Πραγματοποίησες σπουδές σε δύο τελείως διαφορετικούς κλάδους. Πώς είναι η εμπειρία του να σπουδάζεις τελείως διαφορετικά πράγματα;
Όμορφη και τα νοσταλγώ πολλές φορές τα χρόνια των σπουδών. Στην αρχή τελείωσα στην Σιβιτανίδειο ηλεκτρολογία έβοσκε όμως μέσα μου το σαράκι της υποκριτικής και πήγα στο Εθνικό. Δεν ξέρω αν θα το πιστέψεις ότι οι γνώσεις ηλεκτρολογίας με βοήθησαν πάρα πολύ στην καλλιτεχνική μου δουλειά. Είχα προϋπηρεσία στο ΕΡΑ studio στην Σταδίου και ύστερα στο θέατρο ήξερα τα πάντα από τεχνικής απόψεως. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί ηθοποιοί έχουν την εσφαλμένη άποψη ότι χρειάζεται μόνο υποκριτική να γνωρίζουν και δεν πειράζει αν αγνοούν τεχνικά ζητήματα. Και όμως ο ηθοποιός πρέπει να ξέρει τα πάντα από την σκηνή, τον φωτισμό έως την τουαλέτα.
Σκηνοθεσία ή υποκριτική υποκριτική ή σκηνοθεσία; Τί κερδίζεις εσωτερικά μέσα από αυτά τα δύο ξεχωριστά;
Στην σκηνοθεσία έχεις την χαρά να στήσεις ολόκληρο το δημιούργημα που έχεις ονειρευτεί. Βλέπεις τις ζωές των άλλων και τις πλάθεις επί σκηνής ή πίσω από τον φακό. Ως ηθοποιός φτάνεις σε διαφορετικά σημεία ικανοποίησης μέσα από την αποκωδικοποίηση προσωπικοτήτων και τις προσεγγίσεις των χαρακτήρων. Είναι διαφορετικά τα συναισθήματα που σου δημιουργούνται ως παρατηρητής- δημιουργός και άλλα όταν ζεις συναισθηματικά κάτι επί σκηνής. Αυτό που σίγουρα δε θέλω να συμβαίνει όταν κάποιος σκηνοθετεί κάτι είναι και να παίζει παράλληλα. Είναι γελοίο να επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου. Όταν είσαι σκηνοθέτης πρέπει να είσαι το τρίτο μάτι του παρατηρητή.
Υπήρξε κάποιος ρόλος που να σε δυσκόλεψε σε σημείο που να θέλεις να παρατήσεις την προσπάθεια;
Όχι ποτέ και κανένας δεν με δυσκόλεψε τόσο έτσι ώστε να θέλω να τα παρατήσω! Όλοι οι ρόλοι για μένα ήτανε το ίδιο. Βέβαια είμαι και από τους ανθρώπους που δεν το βάζουν ποτέ κάτω. Είμαι από αυτούς που δε τα παρατάνε ποτέ γιατί πιστεύω όλα μπορούν να συμβούν με την δέουσα προσπάθεια.
Αν γυριζόταν η ζωή σου σε ταινία , τί ταινία θα ήταν και ποιό τραγούδι θα έπαιζε ως soundrank σε αυτή;
Χαχαχα από τραγούδι θα διάλεγα το ‘’ Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι’’ και το λέω ξεκάθαρα με χιουμοριστική διάθεση. Όσο για την ταινία της ζωής μου θα ήθελα να αποπνέει μια έντονη αίσθηση χαράς, ομορφιάς και να ακτινοβολεί ήλιο, να μυρίζει θάλασσα, να έχει όλα τα όμορφα χρώματα της Ελλάδας. Ευχαριστώ ξέρετε τον Θεό για όλα. Για τους ανθρώπους που βρέθηκαν στον δρόμο μου, την αγάπη που έχω λάβει και την υγεία που έχω. Δεν έχω παράπονο ακόμα και όταν έρχονται και τα κάτω της ζωής εγώ χαμογελώ.
Αναπολείς κάποια στιγμή της ζωής σου πιο έντονα ;
Νομίζω κάθε άνθρωπος αναπολεί τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια τα οποία έχουν μια ανεμελιά . Έτσι και εγώ. Γυρίζουμε όλοι σε αυτά με τη σκέψη και μετανιώνουμε για όλα αυτά που δεν κάναμε. Αναπολούμε την χαμένη μας αθωότητα και την οικογενειακή θαλπωρή.
