Αποτελεί από τα νέα άτομα στο χώρο τα οποία κυνηγούν συνεχώς τα όνειρα τους, πιστεύουν σε αυτά και ξεχωρίζουν για την άρτια επαγγελματική αλλά και προσωπική τους στάση.
Η Δήμητρα Μεσιμερλή με αφορμή την θεατρική παράσταση “Τάλγκο” η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Αλκμήνη, μιλάει στο Koitamagazine.gr και στον Πάνο Σταματόπουλο μεταξύ άλλων για την συνεργασία της με τον Μιχάλη Αλικάκο επί σκηνής, για το τι έχει εισπράξει μέχρι στιγμής από την επαγγελματική της διαδρομή, για τις απογοητεύσεις κατά την διάρκεια της δουλειάς και για το αν την έφτασαν ποτέ στο σημείο να θέλει να τα παρατήσει αλλά και για τα έργα με τα οποία επιθυμεί πολύ να συναντηθεί στο μέλλον.
Την φετινή θεατρική σεζόν ο κόσμος σε απολαμβάνει στο έργο Τάλγκο στο Θέατρο Αλκμήνη. Ποιoς ήταν ο λόγος που είπες το ναι σε αυτό το έργο;
Βασικά, ήταν δική μου η επιλογή του έργου και το ανέβασμα του. Το είχα διαβάσει πριν 3 χρόνια, είχα δει και την ταινία (σ.σ. “Ξαφνικός έρωτας”) και ήθελα να το κάνω πάση θυσία!
Πώς είναι η συνεργασία σου με τον Μιχάλη Αλικάκο;
Ο Μιχάλης είναι πολύ καλός συνεργάτης, βοηθάει πάντα επί σκηνής και είναι alert, πολύ βασικό σκηνικό προτέρημα. Επίσης, ταιριάζει πάρα πολύ στο ρόλο του καθηγητή πανεπιστημίου στο Παρίσι!
Είναι εύκολο σε ένα έργο που στηρίζεται σε δύο ηθοποιούς να βρεθεί η κατάλληλη χημεία που θα αποζημιώσει το κοινό;
Δεν είναι σίγουρα εύκολο αλλά είναι πιο απλό να συνεννοηθούν σκηνικά 2 άνθρωποι απ’ ότι 8, παραδείγματος χάριν. Η χημεία έρχεται σίγουρα με το πέρασμα του χρόνου, δηλαδή τώρα, μετά από 1 μήνα και παραστάσεων, είμαστε πολύ πιο δεμένοι επί σκηνής σε σύγκριση με την πρεμιέρα.
Παρότι νέα στο χώρο, έχεις καταφέρει να έχεις ένα πλούσιο βιογραφικό με συμμετοχές αξιόλογες δουλειές στο χώρο όπως για παράδειγμα η “Ένοχη Σιωπή”, το “Cabaret”, το “Ουζερί Τσιτσάνης” αλλά πρόσφατα και η κινηματογραφική ταινία “Ευτυχία”. Τι σου έχει διδάξει μέχρι και σήμερα η ενασχόληση σου με το επάγγελμα του ηθοποιού;
Είναι πολύ ψυχοφθόρο επάγγελμα, δεν εφησυχάζεις σχεδόν ποτέ. Πρέπει να είσαι πάντα σε εγρήγορση για νέες ακροάσεις και συμμετοχές. Δε σού χαρίζεται τίποτα. Αλλά το συναίσθημα όταν καταφέρνεις κάτι δικό σου ή όταν παίζεις σε μια αξιόλογη δουλειά είναι ασύγκριτο, μαγικό και, τις περισσότερες φορές, υπερκαλύπτει τις αναποδιές που μπορεί να έχεις βιώσει μέχρι να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ως νέα ηθοποιός στο χώρο ένιωσες ποτέ απογοητεύσεις και τυχόν απορρίψεις που να σε έκαναν να θες να τα παρατήσεις και αν ναι πώς το διαχειρίστηκες;
Εννοείται πως τα έχω περάσει και θα τα ξαναπεράσω όλα αυτά! Είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένη για το επάγγελμα που επέλεξα να ακολουθήσω. Δεν έχω σκεφτεί, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, να τα παρατήσω. Κάθε φορά, σε μια κακή στιγμή, παίρνω το χρόνο μου και την απόστασή μου. Με βοηθάει να επαναπροσδιορίσω τί ακριβώς περιμένω από τη δουλειά μου. Και συνεχίζω…
Κλείνοντας την πόρτα της δουλειάς, πόσο πολύ σε ακολουθεί το άγχος και η εγρήγορση γι αυτή στη προσωπική σου ζωή;
Δυστυχώς, τους τελευταίους μήνες που έχω αναλάβει και την παραγωγή στη θεατρική μου παράσταση (σ.σ. “Τάλγκο”), φέρω συνεχώς το βάρος και τα θέματα που μπορεί να προκύψουν. Δε μ’ αρέσει να συζητάω όλη μέρα για τη δουλειά, είναι κουραστικό πολύ. Απλά όταν υπάρχουν πολλές ευθύνες, αναγκαστικά τις κουβαλάς.
Υπάρχει κάτι που αποτελεί μεγάλο σου καλλιτεχνικό όνειρο και θα ήθελες να το πραγματοποιήσεις στο μέλλον;
Αγαπώ πάρα πολύ κάποια κείμενα και θα ήθελα να συμμετέχω σε ανέβασμα τους όπως π.χ. Τενεσί Ουίλλιαμς, Ερρίκο Ίψεν, Έντουαρντ Άλμπι. Μακάρι!
