Έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να βρίσκεται σε αξιόλογες δουλειές τόσο στη θεατρική σκηνή όσο και στο γυαλί οι οποίες κρατούν ιδιαίτερη θέση μέχρι και σήμερα στις επιλογές του κόσμου ενώ μέσα από την ιδιότητα του σεναριογράφου έχει κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού με ξεχωριστές ιστορίες που πηγάζουν από την καθημερινότητα μας.
Ο Νίκος Σταυρακούδης μιλάει στο Koitamagazine.gr για την νέα πραγματικότητα γύρω μας εν μέσω πανδημίας, για την περίοδο της καραντίνας αλλά και για την κρίση που υπέστη ο καλλιτεχνικός κλάδος. Ακόμη αναφέρεται στη παράσταση “Κατάδικος μου” η οποία ανέβηκε διαδικτυακά την περίοδο της καραντίνας προς ελεύθερη θέαση και στα συναισθήματα που του δημιούργησε.
Τους τελευταίους δύο μήνες βρισκόμαστε ως χώρα αλλά και ως πολίτες σε μια δύσκολη αλλά και πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας εν μέσω πανδημίας . Πώς βιώνεις αυτή την κατάσταση; Πόσο αισιόδοξος νιώθεις ως προς την εξέλιξη των γεγονότων στην χώρα αλλά και παγκόσμια;
Προσπαθώ να μη «χάνομαι» στις χιλιάδες, καταιγιστικές πληροφορίες από τηλεόραση και ίντερνετ και αποφάσισα να «ακούω» μόνο κάποιους ανθρώπους που με τη ζωή τους και τη δουλειά τους κερδίσανε την εμπιστοσύνη μου. Προφανώς το σχέδιο μεγάλης και ενωμένης Ευρώπης να έγινε μεγάλη απειλή για τη Ρωσία και την Αμερική, από την άλλη η αλαζονεία και ο εγωισμός των Ευρωπαίων δημιούργησε ρωγμές και σχίσματα στην όλη προσπάθεια. Και εμείς στη μέση να παρακολουθούμε αμέριμνοι τις εξελίξεις.
Προσπαθώ όλα αυτά τα χρόνια των μεγάλων αλλαγών περισσότερο να «ακούω» το ένστικτο μου και να αφουγκράζομαι την πραγματικότητα γύρω μου, δεν μπορώ να πω πως είμαι αισιόδοξος. Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ και δυστυχώς συμβαίνει είναι πως χάνουμε τη δύναμη μας, την αντίσταση μας, την αμφισβήτηση μας , την αλητεία μας, το φιλότιμό μας, που απέδειξε περίτρανα πως ήταν τα στοιχεία μιας χώρας που διέπρεψε παγκοσμίως και συνηθίζουμε τις αλλαγές (αμάσητες) .
Όλο αυτό το διάστημα μένουμε σπίτι καθώς πρέπει άπαντες να δείξουμε ωριμότητα και υπευθυνότητα για να προστατεύσουμε τόσο τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, όσο τους ίδιους τους εαυτούς μας. Πώς περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο τις ημέρες αυτές; Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις στο κόσμο ώστε η παραμονή τους στο σπίτι να ειναι ευχάριστη και δημιουργική;
Φυσικά και πρέπει να «υπακούσουμε» στις συστάσεις και σε συμβουλές ειδικών αλλά δεν μπορώ να ανεχτώ τη υπέρβαση εξουσίας κάποιων (πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις) αστυνομικών να προσπαθούν ανακριτικά να ζητούν προσωπικά δεδομένα μας.
Προσωπικά ο «εγκλεισμός» στο σπίτι με βρήκε σε μια φάση που ήμουν κουρασμένος από την «πολύ συνάφεια του κόσμου» και πραγματικά ηρέμησα και συνομίλησα με τον εαυτό μου. Θεραπευτική σιωπή. Μεγάλη υπόθεση να βάζεις απέναντι σαν φιλαράκι τον εαυτό σου και να τα λες. Θέλει χρόνο να συνειδητοποιήσεις την πλαστικοποίηση του κόσμου και ποιο ρόλο θα παίξεις σε αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν δεν έχεις και έναν άνθρωπο στη ζωή σου να μιλάς, να αγαπάς, να βρίζεις, να επικρίνεις, να φιλάς, να θαυμάζεις… δεν βγαίνει.
Υπάρχει κάποια νέα συνήθεια που απέκτησες κατά την διάρκεια της παραμονής σου στο σπίτι;
Να φροντίζω εμένα, να ακούω τις ανάγκες μου και να τις ακολουθώ. Θέλεις να φας Νίκο; Φάε. Θέλεις να κάνεις μπάνιο Νίκο; Κάνε. Θέλεις να κωλοβαρέσεις; Να σκεφτείς ιστορίες με δράκους και τίμιους; Να μιλήσεις με φίλους που ξεπέταγες με ένα sms; Έχει μια μορφή αναρχίας όλο αυτό. Ζούμε λίγο σαν φοιτητές… (ωραίο φλας μπάκ)
Θεωρείς ότι μέσα από την διαδικασία του εγκλεισμού θα αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα και θα βγούμε πιο δυνατοί και με καινούργια θέλω και πρέπει την επόμενη μέρα ή μπορεί και να αποξενωθούμε τελείως ;
Και να λοιπόν που ήρθε η ώρα να κοιταχτούμε, να γνωριστούμε από την αρχή. Ίσως αυτό να αποδειχτεί το μεγαλύτερο πρόβλημα στη χώρα από αυτή του (έξω από δω) ιού. Όταν μια συνθήκη σε βάζει απέναντι από τον θάνατο, ξεκινάει μια υποσυνείδητη λειτουργία ενστίκτου επιβίωσης και βγάζει τον πραγματικό του εαυτό. Αυτό που φοβάμαι στη χώρα μας (που δεν παίρνει και Νόμπελ )από μόρφωση και παιδεία, ίσως έχουμε ακατέργαστες εκδηλώσεις.
Ps: SOS Αν οποιοσδήποτε βιώνει οποιαδήποτε μορφή βίας να απευθυνθεί κάπου για βοήθεια.
Το επάγγελμα του καλλιτέχνη πλήττεται για ακόμη μια φορά με την αναστολή όλων θεατρικών/τηλεοπτικών παραγωγών της χώρας με σκοπό την αποτροπή της εξάπλωσης της νόσου. Πώς βιώνεις αυτή την κατάσταση σε οικονομικό επίπεδο;
Όλα ξεκινάνε από την οικονομία. Φυσικό είναι να μη βάλεις ως προτεραιότητα σου την τέχνη αλλά το φαί σου. Αλλά καλό πιστεύω προσωπικά είναι να σκεφτόμαστε όλοι πως η ζωή είναι μια αλυσίδα και χρειάζονται όλα για να γυρίζει ο τροχός . Ο κόσμος που απαρτίζει τη δουλειά μας δεν είναι μόνο οι διάσημοι (που κι αυτοί μόνο ξέρουν τι τραβάνε). Είναι και άλλοι άνθρωποι, με οικογένειες, με όνειρα, με δάνεια, με ανάγκες, με δικαίωμα στη ζωή και στην έκφραση. Μια χώρα χωρίς τέχνη , είναι ένα σώμα χωρίς καρδιά.
Προσωπικά δεν μπορεί καμιά συνθήκη και κανένα εμπόδιο να με κάνει να μην ονειρεύομαι , να μη δημιουργώ . Υπάρχουν πολλές ιδέες και ανοιχτά μέτωπα που περιμένουν τις εξελίξεις… Αυτή η αναμονή είναι ίσως και περίοδος ωρίμανσης .
Μέσα στο διάστημα της καραντίνας η παράσταση “Κατάδικος μου”, μια δουλειά που αγάπησε θερμά το θεατρικό κοινό , βρέθηκε διαθέσιμη δωρεάν στο διαδίκτυο για παρακολούθηση. Τι συναισθήματα σου δημιουργεί αυτή η δουλειά; Τι έχεις να θυμάσαι από αυτή την καλλιτεχνική στιγμή;
Άμα σου πω το ξαναείδα και ένιωσα όπως ένιωσα και στην πρεμιέρα του; Αυτό το έργο έχει μια διαολεμένη αλήθεια που δεν σβήνει . Η τραγική «σύμπτωση» να μας βρει πάλι το έργο όλους φοβισμένους (για άλλους λόγους τώρα) εξηγεί την επιτυχία του και μέσα από το διαδίκτυο. Το είδανε πάνω από 150000 άνθρωποι … Αυτό το τρίωρο που του κάναμε παρέα με το έργο και τον κάναμε να νιώσει κάποιο συναίσθημα ή του σπείραμε μια σκέψη στο μαξιλάρι του, είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση που έχουμε.
Ο κατάδικος μου, είναι μια βουτιά προς τα μέσα, είναι έκθεση, είναι σύσταση στους συνανθρώπους μας. Αυτό.
Τι σου λείπει περισσότερο αυτές τις μέρες;
Το καφέ στη Νέα Σμύρνη που πίνω τον καφέ μου κάθε μέρα και φυσικά η αγκαλιά και τα φιλιά!
Τι θα ήθελες να ευχηθείς για το μέλλον; Πώς φαντάζεσαι την επόμενη μέρα μετά απ’ όλο αυτό;
Σκέφτομαι κάθε μέρα για την μέρα που έχω να διανύσω… προς το παρόν μου περιορίζουν οι συνθήκες τα όνειρα και τους στόχους. Σε ευχαριστώ πολύ.
